บทที่ 13 มิติห้างสรรพสินค้า

บทที่ 13 มิติห้างสรรพสินค้า

หลินเพ่ยหลันตื่นจากภวังค์ความทรงจำเมื่อเดินสะดุดเข้ากับขาเก้าอี้ในห้องครัว

“ทำไมถึงได้มีชีวิตที่น่าสงสารแบบนี้นะหลินเพ่ยหลัน” เธอได้แต่พูดกับตัวเองเพื่อส่งไปถึงเจ้าของร่างเดิม

หญิงสาวรีบสลัดความทรงจำนั้นให้หลุดออกจากสมองไปจากนั้นก็เดินกลับเข้าห้องมา เมื่อนั่งลงบนเตียงคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยสักพัก จะว่าเรื่อยเปื่อยเลยก็ไม่ใช่ เพราะเธอกำลังวางแผนว่าจะใช้ชีวิตในร่างตาบอดของหลินเพ่ยหลันคนนี้ต่อไปอย่างไรดี

จะอยู่แต่บ้านแล้วทำงานบ้านไปแต่ละวันอย่างนี้ชีวิตคงน่าเบื่อแย่ อีกอย่างเธอไม่อยากเป็นภาระของสามีด้วย เผื่อวันใดวันหนึ่งต้องแยกทางกันขึ้นมาก็ควรที่จะดูแลตัวเองให้ได้

ในโลกที่จากมานั้น คนตาบอดที่สามารถทำงานได้มากมาย พวกเขาใช้ไม้เท้าคลำทางเดินไปตามท้องถนนเพื่อไปทำงานของตนเอง บางคนทำงานเอกสารเล็ก ๆ น้อย ๆ บางคนถึงขั้นทำงานฝีมือได้ก็มี บางครั้งทำออกมาได้ดีกว่าคนทั่วไปอีกต่างหาก

คนตาบอดที่ร้องเพลงเล่นดนตรีก็มีเยอะ พวกเขาไปรับจ้างร้องเพลงตามงานต่าง ๆ ก็ทำได้ดีเลยทีเดียว

‘แต่ว่าเธอล่ะ ตอนนี้มีความสามารถอะไรบ้าง’

หญิงสาวก็ได้แต่ถามตัวเองในใจ เพราะตอนนี้เธอใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก เนื่องจากในยุคนี้ทุกคนมองว่าคนตาบอดเป็นคนไร้ค่าเท่านั้น

หลินเพ่ยหลันนั่งคิดไปเรื่อย ๆ มือก็ลูบอยู่แถว ๆ บริเวณจี้หยกของสร้อยข้อมือ เธอคิดไปถูมันไป แต่แล้วจู่ ๆ ก็รู้สึกได้ว่าเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างกำลังดูดตัวของเธอเข้าไป และแสงสีเขียวนั่นก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งจนต้องหลับตาลงอย่างลืมตัวว่าตนเองตาบอด

เมื่อลืมตาก็พบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในห้างนั่นอีกแล้ว หญิงสาวมึนงงไปหมด คราวนี้มั่นใจว่าตนนั้นไม่ได้หลับ เพราะก่อนหน้านี้เธอนั่งอยู่ในห้องแท้ ๆ และตอนนี้ก็เป็นเวลากลางวันด้วย จึงมั่นใจว่านี่ต้องไม่ใช่ความฝันอย่างแน่นอน และเมื่อสักครู่เธอก็จำได้ว่ากำลังลูบจี้ของสร้อยข้อมือเล่นอยู่

“หือ...ลูบจี้ของสร้อยข้อมืออย่างนั้นเหรอ” หลินเพ่ยหลันรู้สึกเอะใจจากนั้นก็จับไปที่จี้ของสร้อยข้อมืออีกครั้ง

เมื่อเธอก้มลงไปมองดูดี ๆ ก็รู้ว่าจี้ของสร้อยข้อมือนั้นเป็นรูปผีเสื้อ จู่ ๆ ก็นึกออกมาได้ว่า หรือว่าจี้ผีเสื้อที่สร้อยข้อมือนี้จะมีความเชื่อมโยงกับผีเสื้อตัวที่ปรากฏต่อหน้าเธอบ่อย ๆ ว่าแล้วผีเสื้อตัวนั้นก็บินมาหาเธอ

“ใช่จริง ๆ ด้วย ผีเสื้อตัวนั้นเชื่อมโยงระหว่างฉันกับที่นี่” หลินเพ่ยหลันพูดออกมาพลางพยักหน้าเข้าใจ

คราวนี้เลยคิดอยากทดสอบอะไรบางอย่าง หญิงสาวมองไปรอบ ๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังแผนกรองเท้า จากนั้นก็หยิบรองเท้าผ้าใบออกมาคู่หนึ่ง แล้วคิดจะออกไปจากที่นี่ แต่เธอไม่รู้วิธีจึงได้แต่เดินไปเดินมาและลังเลอยู่นานก่อนจะนึกขึ้นได้ จึงลองลูบไปที่จี้หยกอีกครั้ง

แต่แล้วคราวนี้กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลินเพ่ยหลันขมวดคิ้วมุ่น “ทำไมออกไปไม่ได้ล่ะ อย่าบอกนะว่าเราต้องติดอยู่ในนี้ตลอดไป แต่วันนั้นยังออกไปได้อยู่เลย วันนั้น..ใช่เลยนึกออกแล้ว”

เมื่อพูดถึงวันนั้น หญิงสาวก็รู้สึกเหมือนจะนึกอะไรออกขึ้นมา ในคืนนั้นเธอไม่ได้ลูบจี้หยกเพื่อจะออกไป แต่ว่าเธอออกไปทางประตูสีขาวอีกบานต่างหาก คิดได้อย่างนั้นจึงไม่รอช้ารีบเดินไปตามเส้นทางที่ตัวเองจำได้ทันที หลินเพ่ยหลันขึงเดินไปหาประตูสีขาวบานนั้นไม่นานก็เจอ

“มาลองดูว่าฉันจะเอาของในนี้ออกไปได้จริงๆ ไหม” หญิงสาวพูดพร้อมกับมองรองเท้าในมือของตัวเองคู่นั้นไปด้วย จากนั้นก็ค่อย ๆ มองที่ประตูพร้อมทั้งสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะจับไปที่ลูกบิดแล้วเปิดออกทันที

 เบื้องหน้ายังคงเป็นแสงสีขาวสว่างจ้าอย่างคืนนั้นจนเธอต้องหลับตาลงอย่างกะทันหัน และต่อมาแสงนั่นก็ค่อย ๆ มืดดับไป

เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองมองไม่เห็นแล้ว

“นี่แสดงว่าฉันกลับมาอยู่ที่ห้องแล้วแน่เลย” เธอพูดกับตัวเองเบา ๆ เมื่อรู้สึกได้ว่าตัวเองกลับมานั่งอยู่บนเตียงในห้องเหมือนเดิมแล้ว แถมในมือก็ยังรู้สึกได้อีกว่ากำลังถืออะไรบางอย่างเอาไว้ เมื่อลูบคลำดูจึงพบว่าเป็นรองเท้าผ้าใบคู่นั้น

“ไม่ผิดแน่ คงเป็นรองเท้าคู่นั้นแน่เพราะในสมัยนี้ยังไม่มีรองเท้าผ้าใบแบบนี้ รองเท้าคู่นี้ฉันเอาออกจากห้างสรรพสินค้านั้นได้จริง ๆ สินะ แบบนี้ต่อไปก็ไม่ลำบากแล้ว” หญิงสาวพูดกับตัวเองอย่างตื่นเต้นดีใจ

ตอนนี้หลินเพ่ยหลันค้นพบแล้วว่า บางที่สร้อยข้อมือที่มีจี้หยกรูปผีเสื้อนี่คือกุญแจที่เชื่อมไปยังประตูมิติ และที่ยิ่งไปกว่านั้น ของที่อยู่ในมิติห้างสรรพสินค้าก็ยังสามารถเอามันออกมาได้

ทำให้หญิงสาวนึกไปถึงนิยายทะลุมิติที่เธอเคยอ่านเมื่อชาติที่แล้ว ตอนที่อ่านนั้นก็คิดอยู่ว่าหากวันหนึ่งตายไปแล้วมีมิติแบบนี้ติดไปด้วยก็คงดีนะสิ ตอนนั้นคิดว่ามันจะเป็นได้ได้อย่างไรเล่า แต่พอมาวันนี้ก็ทำให้เธอตกใจจนอ้าปากค้าง เพราะมิติที่เคยคิดถึงนั้นกลับมีจริง ๆ

หลินเพ่ยหลันตื่นเต้นยินดีจนเก็บอาการเอาไว้แทบไม่อยู่ ในหัวก็คิดว่าจะใช้ประโยชน์จากมิตินี้ได้อย่างไรบ้าง

“อืม...ที่นั่นเป็นห้างที่มีทุกอย่าง อย่างนั้นก็ดีเลย เวลาที่ทำกับข้าวก็ไปเอาวัตถุดิบจากแผนกอาหารสดออกมาทำได้ ที่บ้านจะได้มีเนื้อกินเยอะขึ้น” หญิงสาวพูดอย่างดีใจที่ต่อไปนี้เธอจะสามารถทำอาหารให้ทุกคนกินได้อย่างไม่ขัดสน

จริงอยู่ที่บ้านซ่งไม่ค่อยร่ำรวยเท่าไร อีกอย่างทุกคนก็ทำงานที่คอมมูน ทำให้ไม่มีใครเข้าป่าไปล่าสัตว์ ดังนั้นอาหารในแต่วันก็จะเป็นผักเสียส่วนใหญ่ จะมีเนื้อบ้างก็ตอนที่จ้าวจินเยว่กับซ่งชุนเป้ยไปหาซื้อที่ตลาดมืดมาเท่านั้น แต่ต่อไปนี้เธอสามารถทำอาหารให้ทุกคนได้กินเนื้อมากขึ้น

“แต่จะใช้ข้ออ้างอะไรนะที่จะเอาเนื้อมาทำอาหารได้โดยไม่ผิดสังเกต” เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะมีสีหน้าที่ดีขึ้นเมื่อนึกถึงเหตุผลที่จะนำมาเป็นข้ออ้างได้  “จริงสิ ใช้ข้ออ้างว่ามีคนในหมู่บ้านเอาเนื้อมาขายให้ก็ได้ คงไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงจริงแล้วคือไปหยิบออกมาจากมิติต่างหาก”  หญิงสาวบอกตัวเองด้วยความดีใจ

“แล้วก็ของบางอย่างในห้างน่าจะเอาออกมาขายได้ แต่ว่าจะเอาอะไรไปขายและไปขายได้ยังไงนั้นคงต้องมาวางแผนอีกที”

หลินเพ่ยหลันพลันนึกถึงตลาดมืดและคิดว่าหากเอาสินค้าในห้างพวกนี้ไปขายคงจะได้เงินมาไม่น้อย

แต่ในจังหวะที่กำลังนั่งคิดอยู่เพลิน ก็สะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงคนเคาะประตู

ซึ่งเป็นจ้าวจินเยว่นั่นเองที่กลับมาเอาของที่ลืมไว้ เธอเคาะประตูอีกสองสามครั้งแล้วร้องถามเข้ามา “เพ่ยหลัน อยู่ไหม”

“อยู่ค่ะพี่สะใภ้ เข้ามาได้เลย” หลินเพ่ยหลันพยายามตั้งสติแล้วตอบกลับไป

เมื่อจ้าวจินเยว่เปิดประตูเข้ามาก็ทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย เพราะก่อนหน้านี้เธอเข้ามาครั้งหนึ่งแล้วแต่ว่าไม่เห็นน้องสะใภ้ จึงออกไปตามหาข้างนอกและก็รออยู่ในห้องโถงตลอด จึงมั่นใจว่าไม่มีใครเข้าออกห้องนี้อย่างแน่นอน แต่อยู่ ๆ หลินเพ่ยหลันก็มานั่งอยู่บนเตียงเสียอย่างนั้น จนจ้าวจินเยว่ต้องขยี้ตาตัวเองเพราะคิดว่าตาฝาดไป

“เมื่อสักครู่ไปไหนมาเหรอเพ่ยหลัน” จ้าวจินเยว่ถามด้วยความประหลาดใจ

หลินเพ่ยหลันฉุกคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่า

‘บางทีตอนที่ฉันเข้าไปอยู่ในมิตินั้น ร่างของฉันก็ตามไปด้วยเหรอ ถ้าอย่างนั้นหากเข้าไปในมิติครั้งหน้าคงต้องระวังให้มากกว่านี้ แต่ตอนนี้ต้องหาทางเอาตัวรอดให้ได้ก่อน’

หญิงสาวครุ่นคิดในใจ ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อหาเหตุผลได้