ตอนที่ 11 ความหวังเล็กๆ ของท่านปู่

ฝ่ายผู้เฒ่าเจียงกลับไม่คิดเช่นนั้น

แม้จะไม่ได้เลี้ยงดูเจียงเหิงมาตั้งแต่เกิด แต่แปดปีที่ผ่านมาก็รู้แก่ใจว่าหลานชายคนโตหาใช่คนเหลวไหลไร้แก่นสารอย่างที่ผู้อื่นปรามาส

ถึงเขาจะไม่ได้หาเงินมาจุนเจือครอบครัว แต่ก็ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ผู้ใดเช่นกัน อีกอย่าง..บนร่างกายของเจียงเหิงมีกลิ่นอายของพลังอำนาจบางอย่างที่เขาไม่อาจอธิบายออกมาได้ชัดเจน 

มันคล้ายกับยามที่ตนเห็นท่านเจ้าเมืองเดินผ่านเมื่อหลายสิบปีก่อนอย่างไรอย่างนั้น!

นั่นจึงทำให้ปู่เจียงยังคงมีความหวังเล็กๆ ในตัวของหลานชายว่าสักวันหนึ่ง เขาอาจจะสอบผ่านระดับจวี่เหรินและจะกลายเป็นขุนนางจริงๆ ได้

“อาเหิงกล่าวไม่ผิด สกุลเจียงหาใช่ครอบครัวชาวนาที่ไร้เกียรติ จะปล่อยให้หลานสาวในสกุลถูกจับคู่กับคนไม่รู้หัวนอนปลายเท้าไม่ได้เป็นอันขาด ยกเรื่องออกเรือนของอาเหยียนให้อาเหิงจัดการไป หากผู้ใดถามเราก็ตอบตามความเป็นจริง มิมีสิ่งใดต้องอับอาย”

หูซ่างซุนรีบจัดการเพิ่มข้อตกลงในการแยกเรือนลงไปบนสัญญาแล้วส่งให้ทั้งสองฝ่ายประทับลายมือจนสำเร็จ 

ซึ่งนั่นก็ทำให้หลี่ซื่อเม้มปากแน่นด้วยความไม่พอใจแต่ไม่อาจสอดปาก แม้ริมฝีปากของนางจะแย้มยิ้มอ่อน แต่ดวงตากลับมืดหม่น สายตาที่ทอดไปทางกู้ชิงเหอพลันคมกริบดั่งปลายเข็ม

แต่สำหรับเจียงเหิงแล้ว..ทุกอย่างจบสิ้นกันเสียที เขาระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความโล่งอก

แต่แทนที่ทุกอย่างจะจบสิ้นไปแล้วจริงๆ นางหลี่ซื่อกลับเปิดฉากพุ่งเป้าไปที่กู้ชิงเหอโดยตรง “หลานสาวบ้านกู้ เจ้าก็ได้รู้เห็นเรื่องราวทุกอย่างชัดเจนดีแล้วสินะ”

กู้ชิงเหอช้อนสายตาขึ้นมามองหลี่ซื่อด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ นางจำได้ว่าในนิยายไม่มีบทสนทนานี้สักหน่อย!

“เจ้าค่ะอาสะใภ้หลี่”

“อาเหิงไม่มีเงิน เสบียงอาหารที่ได้ส่วนแบ่งไปก็กินได้ไม่กี่วัน เจ้าแน่ใจหรือว่าจะยังติดตามไปอยู่กับเขา”

“แต่..เจียงเกอเกอ (พี่ชายแซ่เจียง) จ่ายเงินซื้อตัวข้ามาแล้ว..”

“เจ้าก็หาเงินมาไถ่ตัวเองออกเสียสิ ข้าจะแนะนำให้เอง! เจ้าอยู่ช่วยงานที่เรือนนี้แล้วค่อยๆ หักค่าตัวออกไปเป็นอย่างไร" 

นางรู้ดีว่ากู้ชิงเหอถูกคนสกุลกู้ใช้งานเยี่ยงทาสแต่ก็ยังก้มหน้าทำงานหนักไม่เคยหยุดพัก หากได้ตัวนางมาไว้ใช้งานโดยไม่ต้องลงทุนเองก็คงจะสะใจดีไม่น้อย!! 

เจียงเหิงหัวเราะเบาๆ ในลำคอ เงินก็เงินของตนแต่อาสะใภ้กลับจะให้กู้ชิงเหอไปทำงานหักค่าแรงให้นาง ช่างกล้าคิดยิ่งนัก!

"เงินแค่หกร้อยอีแปะหักไปทุกวันไม่กี่ปีเจ้าก็เป็นอิสระแล้ว ไม่เห็นต้องพาตัวเองไปตกระกำลำบากกับเขาเสียหน่อย ห้องเก่าของอาเหิงก็ยกให้เสี่ยวเหวินไป เจ้าก็ไปอยู่ห้องเดิมของอาเหยียนได้ทันทีเลย” หลี่ซื่อขายฝัน

กู้ชิงเหอกลอกตามองบนไปสิบสามตลบ กรรมกรหรือคนรับจ้างทำงานหนักในยุคนี้ค่าแรงวันละสิบอีแปะก็นับว่าต่ำมากแล้ว นางเป็นหนี้เจียงเหิง 1 ตำลึงเงินก็ทำงานชดใช้แค่เพียง 100 วันเท่านั้น 

หรือหากหลี่ซื่อจะหักค่าข้าวค่าน้ำไปอีกก็สมควรชดใช้กันหมดภายในครึ่งปี ไหนเลยจะต้องทำงานแลกเงินไปอีกหลายปีอย่างอาสะใภ้หลี่กล่าวกันเล่า!!

“เจียงเกอเกอมีบุญคุณช่วยชีวิต ชั่วชีวิตข้ามิกล้าลืมเลือนเจ้าค่ะ แต่หากอาสะใภ้หลี่อยากช่วยเหลือข้าจริงๆ” หญิงสาวหยุดไปชั่วครู่ก่อนจะกวาดตามองทุกคน สายตาเกรงอกเกรงใจ

“ข้าได้ยินคนในหมู่บ้านลือกันมาไม่น้อยว่าท่านแม่ของเจียงซิ่วไฉทิ้งเงินจำนวนมากไว้ให้เขา หากท่านปู่ท่านย่าคืนเงินจำนวนนั้นมาให้เจียงเกอเกอบ้าง พี่ชายก็จะไม่ลำบากแล้วมิใช่หรือเจ้าคะ” นางแกล้งโง่ตาใส

คิดจะเอาเปรียบนางงั้นรึ! คิดจะโกงเงินเจียงเหิงอีกรึ! ฝันไปเถิด!

เจียงเหิงรู้สึกอุ่นวาบในใจตั้งแต่กู้ชิงเหอยอมเรียกขานเขาเป็นพี่ชายไปคราวหนึ่งแล้ว พอได้ยินหญิงสาวแสดงความกตัญญูซ้ำยังตอกหน้าคนสกุลเจียงเข้าให้อีก เขาถึงกับต้องกลั้นหัวเราะจนไหล่สั่น

หลี่ซื่อหุบปากสนิท ย่าเหยาค้อนหมับใส่สะใภ้ปากเสียพร้อมๆ กับผู้เฒ่าเจียงสะบัดหน้าเดินหนีกลับเข้าห้องไปโดยไม่มีใครตอบคำถามกู้ชิงเหอเลยสักคน!

เจียงเหิงก็ไม่ฉวยโอกาสทวงเงินจากท่านปู่ท่านย่าต่อ ถึงอย่างไรผู้อาวุโสทั้งสองก็ดูแลเขากับน้องสาวมาหลายปี 

วันนี้แค่แยกบ้านเพื่อตัดปัญหาวุ่นวาย แต่หากยังมีใครล้ำเส้นมาก่อเรื่องร้ายแรงกับตนและน้องสาวอีก เขาก็จะทบทวนเรื่องตัดขาดจากคนสกุลเจียงอีกครั้ง!

……….

ตั้งแต่เช้าจนบ่ายคล้อย ถึงตอนนี้ยังไม่มีอาหารตกถึงท้องกู้ชิงเหอเลยสักคำ พอเดินทางออกจากเรือนสกุลเจียงนางก็เริ่มเวียนศีรษะและหมดแรงอย่างแท้จริง

“อีกไกลหรือไม่เจ้าคะ”

นางได้ยินคนสกุลเจียงคุยกันว่ากระท่อมเดิมอยู่บริเวณเชิงเขา เท่าที่นางเห็น ภูเขาก็ไม่ได้ไกลจากหมู่บ้านเท่าใดนัก กลับไม่คิดว่าพอต้องเดินทางออกมาจริงๆ มันกลับไกลแสนไกล ราวกับว่าวันนี้นางจะไม่มีทางเดินไปถึงด้วยซ้ำ

เจียงเหิงหยุดเดินทันที หลังจากที่กู้ชิงเหอแสดงตัวว่าจงรักภักดีกับตน รวมทั้งยังช่วยเตือนเขาเรื่องการออกเรือนของเจียงเหยียนในภายหน้า เขาก็รู้สึกดีกับหญิงสาวผู้นี้ขึ้นมาอีกไม่น้อย

“ขึ้นมา..เจ้าก็ด้วยเหยียนเอ๋อร์” เขาพยักหน้าให้สตรีทั้งสอง

ยังดีที่ท่านปู่ยังมีน้ำใจยกรถเข็นไม้ที่ไม่ได้ใช้แล้ว ให้เขาใช้บรรทุกข้าวของมาคันหนึ่ง แม้มันจะเก่าผุ แต่ก็ยังใช้งานได้ดีอยู่

“ข้ายังเดินไหวเจ้าค่ะ พี่สาวขึ้นไปนั่งพักเถิดเดี๋ยวข้าช่วยพี่ใหญ่เข็นท่านไปเอง”

เจียงเหิงลูบศีรษะน้องสาวเบาๆ ตั้งแต่ออกจากเรือนสกุลกู้ เหยียนเอ๋อร์ก็ร่าเริงขึ้นชัดเจน 

แต่พอเห็นกู้ชิงเหอกึ่งปีนกึ่งตะเกียกตะกายขึ้นรถเข็นเหมือนไม่กล้าขัดคำสั่ง เขาก็ถอนใจ ไม่แน่ใจว่าน้ำเสียงเมื่อครู่แข็งกระด้างเกินไปหรือไม่

พอหญิงสาวก้าวขึ้นไปนั่งบนรถเข็น เจียงเหิงก็สังเกตเห็นว่านางเอามือกุมท้อง เม้มริมฝีปากแน่น

“ยังไม่ได้กินอะไรเลยใช่ไหม..รับไปสิ” ชายหนุ่มถามพลางหยิบเซาปิ่งชิ้นหนึ่งออกมาจากอกเสื้อยื่นส่งให้หญิงสาว

กู้ชิงเหอรับเซาปิ่งแผ่นบางมาจากมือเจียงเหิงและยกขึ้นมากัดกินทันที

ยามแรกที่กัดลงไปกลับไร้รสโดยสิ้นเชิง ไม่เค็ม ไม่หวาน ไม่หอม ไม่ละมุนลิ้น มีเพียงผงแป้งที่กรอบสะเทือนเหงือก ทว่าในยามท้องว่างเปล่าจนร้องครวญ รสจืดจางเช่นนั้นกลับกลายอาหารรสเลิศที่พาลให้นางน้ำตาคลอ