ตอนที่ 11 ปัญหาเรื่องน้ำ

ของใช้ส่วนตัวประเภทเครื่องนอนและเครื่องนุ่งห่มของสองพี่น้องถูกจัดไว้ในห้องพักอย่างเป็นระเบียบ กู้ชิงเหอแอบห่อไหล่ลู่ลงเล็กน้อยเพราะนางพบว่าตัวเองมีเพียงเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ติดกายมาเท่านั้น

“ท่านกับข้ามีขนาดตัวพอๆ กัน ใส่เสื้อผ้าของข้าก่อนก็ได้เจ้าค่ะ อีกหน่อยข้าจะขอให้พี่ชายซื้อให้ท่านใหม่สักชุด”

“อีกสองสามวันข้าจะกลับไปที่สกุลกู้สักรอบ ข้ายังพอมีเสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวเหลืออยู่ที่นั่นบ้าง ระยะนี้รบกวนเจ้าก่อนนะเหยียนเอ๋อร์”

“บัดซบ!” เสียงสบถเบาๆ ของเจียงเหิงดังขึ้น

สองสาวเดินออกจากห้อง เห็นว่าเจียงเหิงขนข้าวของจำพวกเสบียงอาหารมาวางไว้บนโต๊ะที่เพิ่งซ่อมแซมเสร็จหลายอย่าง

“ข้าวฟ่างนี่ผสมแกลบและมีฝุ่นเต็มถุงเลย” ชายหนุ่มล้วงมือลงไปตักข้าวฟ่างขึ้นมาหนึ่งอุ้งมือ

เมล็ดข้าวฟ่างเม็ดกลมขนาดเล็กหล่นร่วงจากซอกนิ้ว ทว่าระหว่างเม็ดข้าวนั้นกลับมีสิ่งแปลกปลอมเจือปนอยู่นับไม่ถ้วน ฝุ่นผงละเอียด แกลบแตก เศษเปลือกไม้แข็ง ๆ สีคล้ำและแม้แต่เม็ดหินเล็ก ๆ ก็มิได้ถูกแยกทิ้ง

มือของเขานิ่งไม่ไหวติง หากสายตากลับจ้องมองสิ่งในมือนั้นอย่างเย็นชา

“ตอนที่ท่านย่าตวงข้าวต่อหน้าหูซ่างซุนมันไม่ได้เป็นแบบนี้เสียหน่อยนี่เจ้าคะ!” เจียงเหยียนเบิกตาโพลง

กู้ชิงเหอลองหยิบถุงผ้าหยาบใบอื่นออกมาเปิดดูบ้าง

ข้าวสาลีเม็ดใหญ่ราวหนึ่งชั่ง บัดนี้ถูกตักออกไปเหลือไม่ถึงครึ่ง ถั่วเขียว ถั่วแดง ผักกาดเค็มตากแห้ง ทุกอย่างลดน้อยลงกว่าตอนที่แบ่งกันอยู่ในเรือนใหญ่ทั้งหมด!

“ท่านย่าคงฉวยโอกาสตอนที่เราไปตรวจสอบรถเข็น แอบตักเสบียงอาหารออกไปแน่เลยเจ้าค่ะพี่ใหญ่”

นางรู้ดีที่สุด เพราะท่านย่ามักจะแอบทำเช่นนี้กับอาหารส่วนของนางและพี่ชายเป็นประจำ

กู้ชิงเหอมองเห็นเสี้ยวหน้าด้านข้างของเจียงเหิงชัดเจน

ชั่วขณะหนึ่งเขากัดกรามแน่นจนขึ้นเป็นสันนูน ปลายนิ้วกำเข้าหากัน แต่เพียงชั่วอึดใจเดียวเท่านั้นเขากลับเอ่ยตอบน้องสาวอย่างนุ่มนวล

“ช่างเถิด อย่างไรท่านปู่ท่านย่าก็นับเป็นผู้มีพระคุณ ให้ครั้งนี้เป็นการเอาเปรียบเราสองคนเป็นครั้งสุดท้ายก็แล้วกัน” กล่าวจบเขาก็รวบธัญพืชทั้งหมดใส่ลงในโอ่งดินเผาใบโตที่ได้ส่วนแบ่งมาสองใบจากเรือนใหญ่

“เจ้าทำอาหารได้ใช่หรือไม่ชิงเหอ” 

หญิงสาวพยักหน้ารัวๆ นางจบการศึกษาคณะเกษตรศาสตร์มานะ! ตอนออกค่ายฝึกงานที่ชนบทยังเคยหุงข้าวด้วยฟืนเองกับมือ! เรื่องทำอาหารก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับนางเช่นกัน

“ปัญหาคือน้ำเจ้าค่ะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงเบา

ในนิยายกล่าวไว้ว่าแคว้นหนานจวิ้นประสบภัยแล้งมานานถึงสามปีอย่างต่อเนื่อง ปีหนึ่งมีฝนตกเพียงไม่กี่วัน แม้จะพอมีน้ำฝนลงมาเติมแหล่งน้ำตามธรรมชาติ หรือเปิดโอกาสให้ชาวบ้านได้รองน้ำฝนเก็บไว้กิน แต่มันก็ยังไม่เพียงพอสำหรับทำการเกษตรได้ตลอดทั้งปี

บ้านสกุลกู้ สกุลเจียง หรือคนอื่นๆ ในหมู่บ้านเคยมีประสบการณ์ขาดแคลนน้ำดื่มมาแล้ว พวกเขาจึงรองน้ำฝนเก็บไว้กินและใช้อย่างประหยัดที่สุด 

แต่สำหรับเจียงเหิงที่เพิ่งแยกเรือนออกมานั้นต่างออกไป หลังบ้านมีเพียงบ่อน้ำร้าง โอ่งดินเผาที่ได้มาจากเรือนใหญ่สองใบก็เป็นเพียงโอ่งเปล่าเท่านั้น

เจียงเหิงแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่ใกล้จะมืดก่อนจะเดินไปฉวยเอาถังไม้สองใบมาถือไว้

“ทำอะไรได้ก็ทำกินกันไม่ก่อนไม่ต้องรอข้า ข้าจะไปหาน้ำมาไว้ให้ใช้เอง”

พอเจียงเหิงจากไปกู้ชิงเหอก็เริ่มมองเสบียงอาหารที่นางมีอยู่ในเวลานี้ ข้าวฟ่างนั้นสกปรกเกินกว่าจะร่อนฝุ่นออกมาใช้งานได้ในเวลาเร่งด่วน นางจึงจำเป็นต้องเลือกหุงข้าวต้มเพื่อเป็นการประหยัด 

พอได้หม้อดินกับทัพพีไม้คนละอัน หญิงสาวก็ชักชวนเจียงเหยียนให้ไปที่ลำธารสายเล็กที่อยู่ไม่ไกล

“ระวังอย่าให้ถึงพื้นนะ ประเดี๋ยวน้ำจะขุ่นหมด” กู้ชิงเหอเตือนเสียงเบา มือผอมบางข้างหนึ่งค่อย ๆ วางทัพพีไม้ลงในจุดที่น้ำลึกที่สุด

สองสาวผลัดกันตักทีละทัพพี ค่อย ๆ เทน้ำใส่หม้อดินด้วยความระมัดระวังจนแทบไม่หายใจแรง เพราะหากตักผิดมุมเพียงชุ่น ทรายก้นธารก็จะฟุ้งขึ้นทันที

พอได้น้ำหม้อแรกและมีพอสำหรับซาวข้าว กู้ชิงเหอก็ปล่อยให้เจียงเหยียนตักน้ำไว้สำหรับต้มดื่มอีกหนึ่งหม้อ ส่วนนางก็รีบกลับไปก่อฟืนและตั้งข้าวต้มให้เสร็จก่อนที่ฟ้าจะมืด

วันนี้นางไม่มีความคิดจะทำสิ่งอื่นใดเพราะใกล้ค่ำแล้ว จึงได้ต้มข้าวไว้กินกับผักดองก้นไหที่ได้ส่วนแบ่งมาจากเรือนใหญ่เท่านั้น

“ท่านย่าบอกว่าข้าวสารเหลือน้อย ทุกวันก็ต้มแต่น้ำข้าวจางๆ มาให้เราสองคนกิน” เจียงเหยียนสูดดมกลิ่นข้าวที่ฟุ้งไปรอบเรือนพลางชะเง้อมองไปด้านนอกรอการกลับมาของพี่ชาย

กู้ชิงเหอหน้าเสีย นางเอาแต่คิดจะรีบบำรุงร่างกายตนเองให้แข็งแรง ลืมไปเสียสนิทว่ายามนี้เสบียงอาหารของสองพี่น้องเหลือน้อยนิด แต่นางกลับมือเติบต้มข้าวขาวเนื้อแน่นไปเกือบครึ่งหม้อ!!

จากสภาพความเป็นอยู่ของคนในหมู่บ้านเกาซานเชื่อว่าไม่มีใครสิ้นเปลืองเท่านางในตอนนี้แล้ว!

จะให้นางออกไปตักน้ำในลำธารมาเติมก็คงจะไม่ทันเพราะตอนนี้ฟ้ามืดสนิทแล้ว น้ำที่เหลืออีกหม้อก็ต้องเก็บไว้ดื่มอีก

“พรุ่งนี้ข้าจะออกไปหาเสบียงอาหารมาชดเชยให้นะ ข้าเผลอต้มข้าวมากเกินไปหน่อยน่ะ”

“วันนี้เป็นวันแรกของพวกเราในบ้านใหม่ก็ต้องกินให้อิ่มท้องไว้ก่อนสิเจ้าคะ พี่สาวทำถูกแล้วล่ะ” เจียงเหยียนยิ้มอ่อนหวาน

กู้ชิงเหอใจชื้นขึ้นมาทันที นางรู้ดีว่าเจียงเหยียนมีจิตใจบริสุทธิ์ ไม่ว่าเด็กสาวผู้นี้จะถูกบังคับด้วยบทบาทของนิยายให้รักนางสุดหัวใจหรืออะไรก็ตาม นางก็พร้อมจะปกป้องและดูแลเจียงเหยียนเหมือนเป็นน้องสาวคนหนึ่ง

“เหตุใดพี่ใหญ่ยังไม่กลับมาอีกนะ ข้าหิวแล้วล่ะพี่ชิงเหอ”

“ถ้าเจ้าหิวก็กินก่อนเถิดคงอีกนานกว่าเขาจะกลับมา”

นางไม่ได้คาดเดาเอาเอง ฉากนี้นางได้อ่านมาก่อน เจียงเหิงเดินไปแบกน้ำไกลถึงบริเวณสะพานไม้หน้าหมู่บ้าน เพราะนั่นเป็นจุดที่น้ำลึกและใสที่สุด  

คืนนี้เขาจะแบกน้ำกลับมาที่เรือนสองถัง และในนิยายนางกับเจียงเหยียนจะพากันเข้านอนก่อนที่เขาจะกลับ

กู้ชิงเหอคนเดิมในนิยาย เกรงใจและมักจะหลบหน้าหลบตาเจียงเหิงอยู่เป็นประจำ พวกเขาแม้จะร่วมชายคาเดียวกันแต่กลับมีกำแพงเล็กๆ ที่ปิดกั้นระหว่างกันเอาไว้ และสุดท้ายก็นำไปสู่ความไม่ไว้วางใจกันในที่สุด

ในเมื่อนางคิดจะเปลี่ยนชะตาชีวิตของตนเองก็สมควรทำดีรอบด้านให้เขาเห็นว่านางเป็นฝ่ายเดียวกับเขาอย่างแท้จริง

ยามห้าย (21.00-22.59) เจียงเหิงก็กลับมาพร้อมกับน้ำสองถัง เมื่อมองเห็นแสงไฟอ่อนๆ ส่องมาจากเรือนหลังเล็ก ใบหน้าของเขาเครียดขึงขึ้นมาเล็กน้อย

“นอนหลับไม่รู้จักดับฟืนไฟ หากเกิดอันตรายกับเหยียนเอ๋อร์ข้าคงต้องสำนึกผิดจนตัวตายเป็นแน่!” ชายหนุ่มรำพันออกมา รีบเร่งฝีเท้าให้ไปถึงเรือนโดยเร็วที่สุด