ตอนที่ 12 เริ่มต้นชีวิตใหม่

“ข้ายังเหลืออีกแผ่นหนึ่ง เจ้าก็กินด้วยสิเหยียนเอ๋อร์”

เจียงเหยียนรับเซาปิ่งจากมือพี่ชายมาไว้ในมือ แล้วหันไปมองพี่สาวที่นั่งอยู่บนรถเข็นด้วยแววตาสงสาร ยิ่งได้เห็นน้ำตาคลอคาอยู่ในดวงตาคู่นั้น นางก็เอื้อมมือส่งเซาปิ่งให้ทันที

“พี่สาวคงจะหิวมาก ข้าได้กินไปแล้ว ให้พี่สาวกินให้อิ่มก่อนเถิดเจ้าค่ะ” นางส่งต่อให้กู้ชิงเหอ

กู้ชิงเหอยกมือรับอย่างลังเล ปลายนิ้วแตะขอบแผ่นแป้งแข็งอย่างเก้อเขิน ยามเงยหน้าเล็กน้อยก็พลันสบเข้ากับสายตาของเจียงเหิง

ในวินาทีนั้น นางจึงได้เห็นใบหน้าของเขาชัดเจนกว่าครั้งไหน ใบหน้านั้นมีสันกรามชัด ปลายจมูกตรงเรียว คิ้วเข้มเฉียงขึ้นเล็กน้อยรับกับดวงตา..นางเพิ่งรู้ว่าที่จริงเขามีดวงตาสีน้ำตาลเหมือนกับนาง

แววตาสงบเยือกเย็นของเขายามนี้ซ่อนความอ่อนโยนบางเบา คล้ายละอองหิมะที่ตกลงบนฝ่ามือแล้วละลายช้า ๆ ความหวาดเกรงในใจนางจึงค่อย ๆ เลือนหาย เหลือเพียงความรู้สึกอบอุ่นแผ่วบางที่ค่อยซึมลึกเข้าไปทุกขณะ

เขามิได้เอ่ยคำใด เพียงพยักหน้าน้อย ๆ ด้วยท่าทีเรียบสงบ

เซาปิ่งชิ้นเล็ก ๆ เพียงสองชิ้นกลับทำให้กู้ชิงเหอรู้สึกเหมือนได้พลังคืนมา เสียงล้อรถเข็นเสียดสีกับพื้นดินก้องเป็นจังหวะชวนง่วง แผ่นหลังนางจึงค่อย ๆ เอนพิงเสื่อในรถเข็นโดยไม่รู้ตัว

ระหว่างทาง ดวงตาของนางพยายามสำรวจสภาพความเป็นอยู่ของผู้คนในโลกที่นางไม่รู้จัก แต่ร่างกายที่อ่อนล้าและบรรยากาศที่ผ่อนคลายลงทำให้เปลือกตานางหนักอึ้งลงทุกขณะ

ไม่นานนัก นางก็เผลอหลับไปอย่างง่ายดาย

จนกระทั่งสะดุ้งตื่นเมื่อร่างไหวโยนขึ้นเล็กน้อย รถเข็นเพิ่งเคลื่อนผ่านก้อนหินขนาดเท่าหัวคน!

“เจียงเกอเกอ ข้าขอลงตรงนี้ก่อนเจ้าค่ะ” นางรีบจับขอบรถเข็นเอาไว้แน่น และดันตัวเองลงจากรถเข็นทันทีเมื่อเจียงเหิงหยุดเดิน

เมื่อมองไปรอบๆ นางถึงได้รู้ ว่าตอนนี้นางได้มาถึงแนวป่าใกล้ภูเขาแล้ว 

นางเห็นต้นไม้ใหญ่หลายต้นแผ่กิ่งสยายแขนขึ้นฟ้า แต่ไม่อาจให้ร่มเงาแม้เพียงหย่อมเดียว ใบไม้แห้งอยู่คาต้นมีเพียงไม่กี่ใบจนแสงแดดทะลุลงมาถึงพื้นไม่ต่างจากลานโล่ง

กระท่อมไม้เก่า ๆ หลังหนึ่งตั้งอยู่โดดเดี่ยว ณ เชิงเขาด้านทิศตะวันตกของหมู่บ้านเกาซาน แดดยามบ่ายแผดเผาหลังคาฟางจนแห้งกรอบ ฝุ่นทรายปลิวว่อนยามลมพัด

บริเวณรอบบ้านมีแต่หญ้าแห้งต้นเตี้ยสีเหลืองกรอบ ดินแตกระแหงเป็นลายเหมือนตาข่าย ก้อนหินเล็กใหญ่กระจัดกระจายราวกับฝังรากอยู่ใต้แผ่นดินมาชั่วอายุคน

ด้านข้างมีร่องลำธารที่เคยมีน้ำไหลผ่าน ยามนี้กลับกลายเป็นเพียงทางดินแตกระแหง มีริ้วน้ำเล็ก ๆ คลานผ่านเฉอะแฉะดั่งงูบาดเจ็บ

ที่นี่…จะเป็นสถานที่เริ่มต้นชีวิตใหม่ของนาง ชะตาชีวิตที่พลิกผันรวดเร็วราวกับพลิกฝ่ามือ หากฟ้าต้องการให้นางมาอยู่ที่นี่ ก็ไม่มีทางอื่นนอกจากเดินหน้าต่อไป

เจียงเหิงเดินนำหน้าสตรีทั้งสองคนไปก่อน เมื่อเขาผลักประตูไม้ผุ ๆ เข้าไป กลิ่นอับชื้นผสมฝุ่นเก่าก็ลอยฟุ้งออกมาต้อนรับ

กระท่อมทั้งหลังมีเพียงเสื่อเก่าขาดวิ่นหนึ่งผืน โต๊ะเตี้ยพังหนึ่งตัว กับหยากไย่ที่ห้อยระย้าตามขื่อไม้ ภายในแบ่งเป็นสองห้องเล็ก ๆ กั้นด้วยฝาไม้แผ่นบาง ดินพื้นห้องยังแน่นดี แม้จะมีรอยร้าวบ้างแต่ก็ไม่มีร่องรอยสัตว์อาศัย

เมื่อเห็นชายหนุ่มเปิดหน้าต่างออกมาจากด้านใน หญิงสาวสองคนจึงส่งยิ้มให้กันแล้วก้าวตามเข้าไปในเรือน 

เจียงเหยียนเดินสำรวจรอบกระท่อมอย่างตื่นเต้น ดวงตากลมโตกวาดมองทุกมุม

นางเปิดประตูห้องทั้งสองทีละห้อง แล้วหันไปทางกู้ชิงเหอ 

“ข้าว่าห้องนี้เย็นกว่าห้องนั้นเจ้าค่ะ พี่สาวกับข้าจะอยู่ห้องนี้!”

เจียงเหิงยืนนิ่งอยู่หน้าห้องอีกฝั่งหนึ่ง หลังจากกวาดสายตาไปทั่ว เขาก็พยักหน้าเบา ๆ แล้วผลักประตูเดินกลับไปที่รถเข็นด้านนอกโดยไม่กล่าวอะไร

ชายหนุ่มรื้อข้าวของบนรถเข็นจนได้ผ้าขี้ริ้วเก่ามาผืนหนึ่ง เขาเดินไปที่ริมลำธารพร้อมกับถังไม้ใบเล็ก ค่อยๆ ตักน้ำสะอาดใส่ถังก่อนจะเดินกลับมาเตรียมทำความสะอาดเรือน 

สองสาวเห็นพี่ชายเริ่มเช็ดโต๊ะขาหักตัวนั้น ก็พอจะเดาได้ว่าเขาคิดจะซ่อมแซมข้าวของและพวกประตูหน้าต่างก่อน พวกนางจึงเริ่มปัดหยากไย่ออกจากขื่อด้วยไม้กวาดที่ทำจากกิ่งไม้

โชคยังดีที่ในห้องพักยังมีเตียงนอนที่แข็งแรงอยู่ทั้งสองห้อง ไม่เช่นนั้นวันนี้เจียงเหิงคงต้องเดือดร้อนหาแผ่นไม้กระดานมาปูบนพื้นให้สองสาวได้นอนดีๆ กันอีกรอบ

กลิ่นฝุ่นที่คลุ้งจนแสบจมูกค่อย ๆ เบาลงเมื่อหน้าต่างทุกบานถูกเปิดออก ลมจากเชิงเขาพัดพาไอแห้ง ๆ ของดินและแสงแดดเข้าสู่กระท่อม

ขี้เถ้าเก่าในเตาถูกกวาดทิ้ง

เสื่อขาดวิ่นถูกนำออกไปเตรียมเผาทิ้งพร้อมกับใบไม้แห้งกองโต

น้ำสกปรกที่เหลือจากการซักผ้าขี้ริ้วกู้ชิงเหอก็บรรจงนำไปรดไว้ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ตัวกระท่อมด้วยความเสียดาย

กระท่อมหลังเล็กมิได้มีพื้นที่มากนัก พวกเขาจึงใช้เวลาไม่นานในการทำความสะอาด แต่กระนั้นก็ยังทำให้กู้ชิงเหอรู้สึกเหนื่อยอยู่ไม่น้อย

ร่างนี้บอบบางอ่อนแอเกินไปแล้ว! นางต้องรีบบำรุงร่างกายนี้ให้แข็งแรงโดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นนางคงจะสู้งานหนักในอนาคตไม่ไหวเป็นแน่ หญิงสาวคิด

“ใช้ได้แล้ว” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นทำให้หญิงสาวทั้งสองเดินตรงไปที่เขา

เจียงเหิงซ่อมขาโต๊ะด้วยท่อนไม้ และยังจัดการกับประตูที่เอียงไปข้างหนึ่งจนสำเร็จ 

“พี่ใหญ่เก่งจังเลยเจ้าค่ะ!” เจียงเหยียนลูบคลำโต๊ะเตี้ยที่เวลานี้สะอาดสะอ้านราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า

กู้ชิงเหอก็มองเจียงเหิงด้วยสายตาชื่นชมเช่นกัน รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ในตัวเจียงเหิงเช่นนี้นางไม่ได้อ่านเจอในนิยาย ไม่แน่ใจว่ามันไม่ได้ถูกเขียนออกมาหรือนางอ่านข้ามไปกันแน่ 

หากเขาเป็นคนที่น่ารักใจดีเช่นนี้ตลอดไปก็คงจะดีสินะ..

“ไปช่วยกันยกของออกมาจากรถเข็นก่อนเถิด เย็นมากแล้วประเดี๋ยวพวกเราต้องช่วยกันเตรียมอาหารพรุ่งนี้ค่อยออกไปจัดการกับวัชพืชพวกนั้น” 

กู้ชิงเหอไม่รอให้เจียงเหิงสั่งซ้ำ นางรีบเดินไปที่รถเข็นตามคำสั่งอย่างขยันขันแข็ง

ในใจนางยังจำได้ดีถึงวันที่รอคอยจะเริ่มต้นชีวิตวัยทำงานอย่างตื่นเต้นในโลกเดิม

แต่ตอนนี้..นางกลับทะลุมิติเข้ามาในนิยายเสียก่อน ดินแดนแห่งโชคชะตาที่ไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป

“คิดเสียว่างานแรกหลังจบการศึกษาของฉันก็คือการช่วยเจ้านายกับน้องสาวของเขาให้มีชีวิตที่สุขสบายขึ้นก็แล้วกันนะ สู้ๆ” หญิงสาวสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แววตามุ่งมั่น