ตอนที่ 12 ถูกชะตา

เมื่อผลักประตูเข้ามาในเรือน เขามองเห็นกู้ชิงเหอยังคงนั่งอยู่ข้างเตาไฟ นางหันมามองเขาเพียงครู่เดียวก็หันกลับไปจัดการกับข้าวต้มบนเตาต่อ

“ข้าอุ่นไว้รอท่านเจ้าค่ะ” นางกล่าวพลางตักข้าวใส่ถ้วยเดินมาวางบนโต๊ะ ทำท่าเชื้อเชิญให้เขานั่งลงกิน

เจียงเหิงรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย เขาคิดว่านางเลินเล่อจนลืมดับไฟในเตากลับกลายเป็นว่ากู้ชิงเหออยู่รออุ่นข้าวให้เขานั่นเอง

เขาเสมองไปยังประตูห้องที่ปิดสนิท “เหยียนเอ๋อร์หลับไปแล้ว?”

“สักพักแล้วเจ้าค่ะ” นางหมุนตัวกลับไปยกจานผักดองมาวางให้เขาอีกครั้งพลางกล่าว

“วันนี้ข้าเผลอใช้ข้าวสารไปไม่น้อยเลย แต่ท่านได้น้ำสะอาดมาแล้ว ไว้พรุ่งนี้ข้าจะเติมน้ำแล้วต้มโจ๊กเป็นมื้อเช้าให้นะเจ้าคะ”

เจียงเหิงก้มศีรษะตอบรับแต่ไม่รู้จะว่าตนเองควรตอบกลับนางว่าอะไรดี เขาไม่ใช่คนช่างเจรจาอยู่แล้ว เรื่องอาหารการกินมีนางมาช่วยอีกคนก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือ นางอยากทำอะไรก็ทำไปเถิด เขามีหน้าที่ต้องหาเงินมาดูแลครอบครัวเท่านั้น

ชายหนุ่มเลือกก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มกับผักดองไปเงียบๆ สายตาก็แอบมองร่างเล็กที่ค่อยๆ เทน้ำที่เขาไปแบกมาใส่ไปในโอ่งดินที่ว่างอยู่อีกใบช้าๆ

ยามเขากินนางก็เพิ่มฟืนในเตาให้ลุกโชนขึ้นเพิ่มความสว่าง แล้วนั่งเขี่ยขี้เถ้าในเตาเงียบๆ คล้ายรออะไรอยู่

พอเขากินเสร็จนางก็รีบเข้ามาแย่งถ้วยเตรียมจะไปเก็บล้างจนชายหนุ่มเริ่มอึดอัด

“ข้าไม่ได้ซื้อตัวเจ้ามาคอยรับใช้ข้า"

“ข้ารู้เจ้าค่ะ ท่านเห็นข้าเป็นน้องสาวคนหนึ่ง แล้วน้องสาวจะคอยดูแลพี่ชายไม่ได้เลยหรือไร ท่านรีบไปพักเสียก่อนเถิดเจ้าค่ะ เรื่องแค่นี้ข้าทำได้”

“ไม่กลัวข้าแล้ว?”

กู้ชิงเหอชะงัก ไม่คิดว่าเขาจะจับสังเกตนางได้ว่าคราวแรกนางหวาดกลัวเขาเพียงใด

“กลัว..แล้วข้าหนีไปที่ใดได้อีกเล่า..” กู้ชิงเหอเอ่ยขึ้นแผ่วเบา ราวกับคิดในใจแล้วเผลอพูดออกมา

“เจ้าอยากไถ่ตัวเองเป็นอิสระหรือไม่ หากเจ้าอยากทำข้าก็จะคิดค่าแรงให้เจ้าเป็นรายวัน”

กู้ชิงเหอรีบโบกไม้โบกมือพัลวัน

ไถ่ตัวเป็นอิสระ! เป็นอิสระแล้วนางจะไปไหนรอดกันเล่า สถานที่แห่งเดียวที่นางรู้จัก และยินดีต้อนรับนางกลับเข้าไปอย่างแน่แท้ก็คือเรือนสกุลกู้!

เชื่อใจอาสะใภ้กับท่านลุงเห็นแก่ตัวของนางได้เลย ว่าทันทีที่นางกลับไปถึงเรือน พวกเขาก็พร้อมจะขายนางออกมาอีกครั้ง!!

“ข้าไม่ไปไหนทั้งสิ้นเจ้าค่ะ เจียงเกอเกอจ่ายเงินซื้อตัวข้ามาแล้วท่านก็อย่าได้คิดขับไล่ไสส่งข้าไปที่ใดอีกเลย”

เจียงเหิงระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ที่กู้ชิงเกอไม่ได้อยากไถ่ตัวเองเป็นอิสระ

กล่าวตามตรงนอกจากเจียงเหยียนจะชอบสตรีผู้นี้มากแล้ว เขาก็เริ่มรู้สึกถูกชะตากับนางขึ้นมาบ้างเหมือนกัน

เขาพยักหน้ารับคำหญิงสาว ก่อนจะเดินไปที่มุมห้องใช้ผ้าชุบน้ำเพียงเล็กน้อยแล้วบิดผ้าอย่างระวัง แล้วค่อยๆ เช็ดไปที่ใบหน้า ลำคอและนิ้วมืออย่างบรรจง

ในยามที่น้ำต้องใช้อย่างประหยัด การกระทำเช่นนี้ดูจะเกินความจำเป็นไปสักนิดในมุมมองของกู้ชิงเหอ ทว่าเจียงเหิงทำมันอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับทำเรื่องนี้มาทั้งชีวิต

‘ช่างเถิด น้ำที่มีก็เป็นเขาที่แบกมาเอง’ หญิงสาวคิดในใจ พลางก้มมองมือสกปรกของตนเอง

เอาไว้นางจัดการแก้ปัญหาเรื่องน้ำในลำธารที่อยู่ข้างเรือนให้เสร็จสิ้นเสียก่อนค่อยมาขัดสีฉวีวรรณกันใหม่!

……….

เช้าวันต่อมากู้ชิงเหอตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างอย่างน่าประหลาด 

“ปกติถ้าไม่มีเสียงนาฬิกาปลุกฉันก็ไม่เคยตื่นเองได้เลยสักครั้ง คงเป็นเพราะความเคยชินของร่างนี้กระมัง” หญิงสาวบิดตัวเบาๆ แล้วก้าวลงจากเตียงอย่างระมัดระวังไม่ให้เจียงเหยียนรู้สึกตัว

พอสองพี่น้องลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาตอนเช้า โจ๊กผสมผักดองหั่นละเอียดก็ถูกตักมาวางเตรียมไว้บนโต๊ะพร้อมแล้ว เมล็ดข้าวฟ่างที่สกปรกเมื่อวานก็ยังได้รับการคัดแยกเอาฝุ่นผงออกเรียบร้อยอีกด้วย

ทั้งสองนั่งกินโจ๊กกันสองคนโดยไม่รอกู้ชิงเหอ เพราะเดาว่านางคงจะกินเสร็จเรียบร้อยแล้วออกไปถางหญ้าหรือทำอะไรอยู่ด้านนอก

พอกินเสร็จและเดินออกมานอกเรือน สองพี่น้องเห็นหญิงสาวร่างเล็กกำลังใช้สองมือยกก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่งออกจากบริเวณแอ่งน้ำสายเล็กในลำธาร

เห็นได้ชัดว่านางทำเรื่องนี้มาพักใหญ่แล้ว ก้อนหินใหญ่หลายก้อนถูกโยนขึ้นมาวางเรียงกันตามแนวลำธารเดิมด้านบน 

“พี่สาวกู้ท่านกำลังทำสิ่งใด?” เจียงเหยียนรีบเดินเข้ามาหานาง

“ข้าคิดจะขุดบ่อน้ำตื้นขึ้นตรงนี้ไว้กักเก็บน้ำน่ะ ตอนนี้น้ำในลำธารยังพอมีไหลมาถึงท้ายหมู่บ้านได้ ต้องรีบทำก่อนที่น้ำแห้งไปกว่านี้”

“บ่อน้ำตื้น?” เจียงเหยียนทวนคำอย่างไม่เข้าใจ ลำธารนี้ก็ตื้นมากพออยู่แล้ว แต่พี่สาวกลับบอกจะขุดให้มันตื้น? ยังไงกันแน่!

“ก็แค่ขุดดินลงไปอีกนิดให้พอเอาถังลงไปตักน้ำมาได้ ไม่ได้ตั้งใจจะขุดลอกคลองหรือสร้างบ่อน้ำขึ้นมาใหม่อย่างไรเล่า เจียงเกอเกอจะได้ไม่ลำบากเดินไปแบกน้ำถึงหน้าหมู่บ้าน”

เจียงเหยียนพยักหน้าเข้าใจในทันที “พี่สาวฉลาดจัง! ถ้าเราสองคนช่วยกันขยายบ่อให้ใหญ่สักหน่อยก็จะมีน้ำใช้มากมายเลยสินะเจ้าคะ” 

“น้ำมีน้อย คนในหมู่บ้านต้องแบ่งปันกันใช้ เราขุดบ่อน้ำตื้นเพื่อไม่ให้ตัวเองลำบากจนเกินไปก็พอแล้ว” กู้ชิงเหอตอบ

เจียงเหิงยืนฟังเงียบๆ 

ก่อนหน้านี้มีชาวบ้านคนหนึ่งพยายามขุดร่องน้ำจากลำธารที่พาดผ่านหมู่บ้านไปเข้าที่ดินตัวเอง และเริ่มมีชาวบ้านอีกหลายคนคิดจะทำตาม ทำให้หูซ่างซุนต้องออกมาประกาศเด็ดขาด ไม่ให้ผู้ใดขุดร่องเบี่ยงน้ำที่ใช้ร่วมกันไปใช้ในที่ดินส่วนตัว

กระท่อมเชิงเขาของตนเวลานี้เป็นเรือนที่อยู่ท้ายสุดของหมู่บ้าน เลยไปอีกนิดก็จะเป็นแอ่งน้ำซึ่งเป็นจุดสิ้นสุดของธารน้ำสายเล็กแห่งนี้แล้ว เพียงแต่ยามนี้น้ำในแอ่งแห้งเหือดไม่เหลือแม้เพียงให้มดกิน! 

ต่อให้กู้ชิงเหอคิดจะขุดลำธารให้ลึก ชักน้ำจากหน้าหมู่บ้านมาให้มากที่สุดก็ไม่มีใครตำหนิได้ เพราะนางไม่ได้ขุดบ่อหรือทำร่องน้ำเพิ่มจากของเดิมที่มีอยู่แต่อย่างใด

หากเขาจำไม่ผิด กู้ชิงเหอถูกครอบครัวของท่านลุงกู้ต้าซุนรับมาเลี้ยงดูมาตั้งแต่เมื่อหกปีก่อน นางเติบโตท่ามกลางผู้อาวุโสที่ใจแคบและเห็นแก่ตัวแต่กลับรู้จักผิดชอบชั่วดี คิดถึงประโยชน์ส่วนรวมของคนในหมู่บ้าน 

เขาวางใจให้นางอยู่กับเจียงเหยียนได้จริงๆ

“ข้าจะเข้าไปในเมือง อาจจะกลับมาช้าหน่อย พวกเจ้าไม่ต้องห่วงนะ” เจียงเหิงหมุนตัวกลับเข้าไปในเรือนแล้วกลับออกมาอีกครั้งพร้อมกับสะพายห่อผ้าเล็กๆ ไว้บนบ่า

ชายหนุ่มหน้ามุ่ยลงเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างหงุดหงิด

น้องสาวสองคนแค่พยักหน้าแสดงออกว่ารับรู้ แล้วพวกนางก็หันกลับไปยกก้อนหินกันต่อไม่สนใจตนเลยสักนิด!!