ตอนที่ 10 คำเตือน

“เงินนี้แบ่งครึ่งไม่ได้!” นางหลี่คัดค้านทันควัน

“ท่านพ่อกับท่านแม่สามียังอาศัยอยู่ที่เรือนเดิม ไม่ได้ไปเป็นภาระให้อาเหิงเลี้ยงดู สมควรเก็บเงินนี้ไว้ที่เรือนใหญ่ไม่จำเป็นต้องแบ่งให้เขา"

ย่าเหยารีบคว้าหีบไม้กลับคืนมาจากหูซ่างซุน “สะใภ้รองกล่าวถูกต้องแล้ว เงินนี่ข้าจะเก็บเอาไว้เอง”

“ทำตามที่ท่านย่าว่าเถิดขอรับ ข้าไม่มีความเห็นอื่น” เจียงเหิงไม่มีอาการตอบสนองอื่นนอกจากความนิ่งเฉย

หูซ่างซุนพยักหน้ารับรู้ก่อนจะขีดเขียนอะไรลงบนกระดาษอีกพักใหญ่

“พรุ่งนี้ข้าจะร่างสำเนาเอามาให้สองครอบครัวเก็บไว้คนละฉบับ ส่วนฉบับนี้ข้าจะเก็บไว้เป็นหลักฐานเอง พวกเจ้าประทับลายมือตรงนี้ก็เป็นอันเสร็จสิ้น”

กู้ชิงเหอคิ้วกระตุกเล็กน้อย เอ๊ะ!!..จบลงเพียงเท่านี้หรือ? ไม่ถูกสิ ยังมีบางอย่างที่ต้องได้รับการแก้ไข.. นางต้องรีบเตือนเจียงเหิง!

กู้ชิงเหอพยายามกะพริบตาส่งสัญญาณให้เจียงเหิงแต่เขากลับไม่ได้หันมองมาที่นาง 

หญิงสาวเริ่มร้อนใจ นางหลี่ซื่อมีหลานชายไม่เอาไหนอยู่คนหนึ่ง ภายหลังชายหนุ่มผู้นั้นไม่อาจหาภรรยาได้ หลี่ซื่อจึงคิดจะยัดเยียดเจียงเหยียนให้ออกเรือนไปกับเขา

แม้ว่าเจียงเหิงจะแก้ปัญหาได้ในที่สุด แต่เขาก็ต้องเสียทั้งเงินเสียทั้งเวลาไปอีกมากมาย กระนั้นกว่าเรื่องจะจบนางหลี่ซื่อยังเรียกร้องผลประโยชน์ไปได้อีกไม่น้อย

ให้เจียงเหิงตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเสียในวันนี้เลยจะเป็นการดีกว่า!

นางพยายามกระแอมไอ เบาๆ อีกครั้งให้เจียงเหิงหันมามองแต่ก็ยังล้มเหลว จนเมื่อได้ยินหูซ่างซุนให้ประทับลายนิ้วมือลงบนสัญญา นางจึงรีบหันไปคุยกับเจียงเหยียนเสียงดังขึ้นเล็กน้อย

“เหยียนเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องกังวลไปนะ ถึงอย่างไรเจ้าก็ยังเป็นคนสกุลกู้ เรื่องการออกเรือนของเจ้าภายหน้าก็ยังมีผู้อาวุโสคอยชี้แนะ”

นิ้วมือที่กำลังจะประทับลงบนสัญญาของเจียงเหิงชะงักกลับทันที เขาหันมามองกู้ชิงเหอด้วยแววตายากจะอธิบาย

หากนางเพียงพูดออกมาลอยๆ เขาก็รู้สึกขอบคุณมากที่นางเตือนสติเขาไว้ทันเวลา 

แต่เขาก็ไม่อาจลืมได้ว่า สตรีผู้นี้เพิ่งเผชิญกับการถูกส่งตัวไปออกเรือนอย่างไม่เป็นธรรมด้วยน้ำมือของญาติผู้ใหญ่ที่เห็นแก่เงิน คำกล่าวของนางเมื่อครู่อาจเป็นการตั้งใจเตือนเขาโดยตรงก็ได้

หญิงชาวบ้านธรรมดามองการณ์ไกลและรู้จักเลือกถ้อยคำได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ? น่าสนใจนัก!!

“ข้าเป็นพี่ชายของนางก็ไม่ต่างจากบิดา เรื่องการออกเรือนของเหยียนเอ๋อร์ก็สมควรให้ข้าเป็นคนจัดการ หูซ่างซุนช่วยบันทึกเรื่องนี้ไว้ในข้อตกลงด้วยเถิดขอรับ”

“เหลวไหล!” ปู่เจียงตบเข่าดังฉาด 

“ถึงเจ้าจะสอบได้เป็นซิ่วไฉ แต่เรื่องงานออกเรือน หญิงสาวต้องฟังผู้เฒ่าผู้แก่ แม้แต่ฮูหยินขุนนางยังต้องให้บิดาเจรจาแทน! แม้พ่อแม่เจ้าจะไม่อยู่แล้วแต่เจ้าคิดว่าปู่ย่าของเจ้ามีชีวิตอยู่ไปเพื่อประดับเรือนหรือไร?!!”

เสียงของหลี่ซื่อดังแทรกขึ้นมาบ้าง

“หรือเจ้าคิดจะทำตามอำเภอใจ คัดค้านธรรมเนียมบ้านเมือง? เป็นถึงซิ่วไฉแต่เรื่องแค่นี้กลับคิดไม่ได้" นางยิ้มเยาะ

เจียงเหิงยืนนิ่ง แต่ในใจกลับปั่นป่วนดั่งหม้อข้าวเดือด ขณะเขายังมิได้เอื้อนเอ่ยสิ่งใด เสียงของกู้ชิงเหอก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ข้าอิจฉาเจ้าจริงๆ เลยเหยียนเอ๋อร์ ชีวิตข้าอาภัพนัก..ท่านลุงและป้าสะใภ้ของข้าคิดแต่จะขายข้าแลกเงินสินสอด ส่วนผู้อาวุโสในสกุลเจียงของเจ้า ต่างพากันแย่งเป็นธุระหาสินเดิมเตรียมไว้ให้เจ้าออกเรือน”

“พี่สาวกู้ สินสอดสินเดิมอันใดกัน ข้าเพิ่งสิบสามเองนะเจ้าคะ” เจียงเหยียนตอบเสียงเบา

นางหลี่ซื่อยกมือขึ้นทาบอกดวงตาเบิกโพลงจ้องมองกู้ชิงเหอด้วยสายตาไม่เป็นมิตร! 

กู้ชิงเหอคิดตรงกับใจนางเรื่องที่นางอยากได้สินสอด!!! แต่นังเด็กนี่จะพูดเรื่องสินเดิมขึ้นมาเพื่ออะไร! ฝันไปเถิดว่าบ้านใหญ่ต้องมาจัดการเรื่องสินเดิมให้เจียงเหยียน นางไม่ใช่แม่ของสองพี่น้องคู่นั้นนะ!

“สินดงสินเดิมอันใดกัน..ปู่กับย่าเจ้าอายุมากถึงเพียงนี้แล้วจะให้เตรียมสินเดิมมากมายมาจากไหน” ปู่เจียงเอ่ยเสียงเข้มขึ้น

“ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็เป็นไปไม่ได้หรอก ให้พี่ชายจัดการเรื่องออกเรือนของน้องสาวทั้งที่ผู้อาวุโสในสกุลยังมีชีวิตอยู่ ใครรู้เข้าคงว่าคนสกุลเจียงไม่รู้จักธรรมเนียม เรื่องออกเรือนของเหยียนเอ๋อร์ในภายหน้า เอาไว้ข้าจะเป็นคนจัดการให้เอง”

คิ้วเรียวของเจียงเหิงยังคงสงบ แต่ริมฝีปากเม้มแน่นเฉียบขาด

“ข้ามิมีเจตนาจะให้ท่านปู่ท่านย่าต้องลำบากใจแต่อย่างใดขอรับ แต่ข้าจำต้องกล่าวตามความจริงประการหนึ่ง" ชายหนุ่มหยุดรอให้ทุกคนในเรือนเงียบเสียงลงแล้วจึงกล่าวต่อ

"หากผู้จัดการเรื่องออกเรือนของน้องสาวเป็นซิ่วไฉเช่นข้า แม่สื่อย่อมเห็นว่าสตรีในเรือนเรามีผู้คุ้มเกียรติ และย่อมสรรหาบุรุษที่เหมาะสมกับระดับยิ่งขึ้นไป แต่หากเป็นท่านปู่..แม่สื่ออาจมองว่าเหยียนเอ๋อร์เป็นเพียงหญิงในครอบครัวชาวบ้านทั่วไป คู่ครองที่นำเสนอก็มักจะอยู่ในระดับใกล้เคียงกันหรือต่ำกว่าใช่หรือไม่ขอรับ”

ผู้เฒ่าเจียงเข้าใจถ่องแท้ หญิงแต่งเข้าประตูสูง (แต่งให้สูงกว่า) ชายแต่งรับจากประตูต่ำ (รับคนต่ำกว่า) แต่หากพี่ชายเป็นถึงซิ่วไฉ ใครเล่าจะกล้าหาคู่ที่ต่ำต้อยมาให้เจียงเหยียน

เสียงในเรือนเงียบลงชั่วขณะ ท่านปู่หรี่ตาสีหน้าครุ่นคิด ส่วนหลี่ซื่อที่นั่งฟังอยู่ด้านหลังแอบกัดฟันแน่น กำมือจนเล็บจิกฝ่ามือ นังเด็กกู้ชิงเหอนั่นต้องบอกให้อาเหิงพูดเรื่องนี้แน่ๆ!

“ข้ามิได้เอ่ยเช่นนี้เพื่อยกตน หากแต่เพื่อเหยียนเอ๋อร์จะได้ออกเรือนอย่างมีเกียรติ เป็นหน้าเป็นตาให้สกุลเจียงอีกทาง”

“ข้าก็เห็นว่าสมควรอยู่นะ พวกเจ้าว่าอย่างไรเฒ่าเจียง” หูซ่างซุนคิดไม่ต่างจากเจียงเหิง เขาจึงรีบสนับสนุน

“หากวันหนึ่งอาเหิงสอบจวี่เหรินได้ แม่สื่อก็อาจแนะนำนางให้กับบุตรชายนายอำเภอได้น่ะสิ!" ย่าเหยาตาโต เจียงเหยียนแม้จะไม่ค่อยรู้ความ แต่รูปโฉมงดงามดั่งหยก เป็นไปได้ว่าทายาทตระกูลใหญ่อาจจะพึงใจนาง ยามนั้นสกุลเจียงก็จะได้เป็นดองกับคนใหญ่คนโต!!

“ท่านแม่สามียังหวังว่าซิ่วไฉตกอับอย่างอาเหิงจะมีวันนั้นอยู่อีกหรือเจ้าคะ? ให้เขาหาเงินมาเลี้ยงดูสตรีสองคนให้ผ่านฤดูหนาวนี้ให้ได้เสียก่อนเถิด ค่อยมาคิดว่าจะมีโอกาสได้ไปสอบหรือไม่!”

ย่าเหยาหน้าเหี่ยวลงที “จริงสินะ..ข้าหมดหวังกับการสอบของอาเหิงไปนานแล้วล่ะ”