บทที่ 2 สะใภ้บ้านจาง

ที่หมู่บ้านหนี่จวงเมื่อห้าสิบปีที่แล้ว หมู่บ้านหนึ่งตั้งอยู่ทางตอนใต้ของมณฑลเสฉวนซึ่งค่อนข้างยากจน คนในหมู่บ้านส่วนใหญ่ต่างทำงานที่คอมมูนมีส่วนน้อยที่จะไปรับจ้างหรือว่าทำงานอย่างอื่นในเมือง ด้วยสังคมสมัยนั้นยังไม่เปิดกว้างชาวบ้านเหล่านี้จึงไม่ค่อยมีทางเลือกสักเท่าไร จะทำมาค้าขายขายอะไรก็เป็นเรื่องยากไปหมด อีกทั้งเศรษฐกิจก็ไม่ค่อยจะดี

เว่ยเถียนเถียนหญิงสาวหน้าตางดงามผิวพรรณผุดผ่องราวกับลูกคุณหนูแต่ต้องทนทุกข์กับชีวิตที่เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะต้องเจอ เธอต้องทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูครอบครัวสามีที่ไม่สนใจทำงานทำการใด ๆ นอกจากการใช้จ่ายเงินของเธอไปวัน ๆ

วันหนึ่งเว่ยเถียนเถียนกลับมาจากคอมมูนหลังจากทำงานเก็บผักมาตลอดทั้งวัน เธอเดินเข้าบ้านด้วยความเหนื่อยล้า ร่างกายของเธออ่อนแรงจากการทำงานหนักบนแปลงผักกลางแดด แสงแดดที่แผดเผาทำให้ผิวที่เคยขาวนวลกลายเป็นคล้ำขึ้นและหยาบกร้าน แต่เธอยังต้องอดทนเพื่อครอบครัวที่เธอได้ถูกบังคับให้ดูแล

เมื่อเปิดประตูเข้าบ้านสิ่งแรกที่เธอเห็นคือแม่สามีที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องนั่งเล่น แม่สามีของเธอเป็นหญิงวัยกลางคนที่มีหน้าตาหยิ่งยโส เธอสวมเสื้อผ้าอย่างดีแตกต่างจากเว่ยเถียนเถียนที่แต่งตัวอย่างเรียบง่ายเพราะต้องประหยัดเงินทุกบาททุกสตางค์ที่มีเอาไว้ให้ได้นานที่สุด

“กลับมาแล้วเหรอ” แม่สามีถามเสียงเรียบแต่สายตาที่มองเธอนั้นเต็มไปด้วยความคาดหวังบางอย่าง

“ค่ะ กลับมาแล้ว” เว่ยเถียนเถียนตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง 

“มีเงินหรือเปล่า” แม่สามีถามต่อด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความกดดัน

“แม่จะเอาไปทำอะไรคะ เมื่อวานก็ขอไปรอบหนึ่งแล้ว” เว่ยเถียนเถียนถามกลับ น้ำเสียงของเธอเริ่มไม่พอใจเล็กน้อย

“จะเอาไปซื้อของเข้าบ้าน จะถามมากทำไม บอกให้เอามาก็เอามาสิ” แม่สามีกล่าวเสียงเข้ม 

คำพูดของแม่สามีทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกกดดันเข้าไปอีก เธอรู้ดีว่าเงินที่มีร่อยหรอลงทุกวันแต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของแม่สามี

“ได้ค่ะ” เว่ยเถียนเถียนตอบมือก็ล้วงเอาเงินที่อยู่ในกระเป๋าออกมา

แม่สามีหันไปมองเว่ยเถียนเถียนอย่างพอใจ “ก็ดี คราวหลังอย่าถามมากความอีก ฉันเอาเงินไปก็ซื้อของมาให้ทุกคนในบ้านทั้งนั่นแหละ แล้วก็อย่าลืมทำงานบ้านให้เรียบร้อยด้วย ฉันไม่ชอบให้บ้านรก”

เว่ยเถียนเถียนพยักหน้ารับคำอย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็เดินไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็น แม้จะเหนื่อยล้าจากการทำงานทั้งวันแต่เธอก็ยังต้องทำหน้าที่ภรรยาและลูกสะใภ้ต่ออยู่ดี

ความจริงแล้วเว่ยเถียนเถียนเติบโตมาในครอบครัวที่มั่งคั่งและมีฐานะดีในเซี่ยงไฮ้ บ้านของเธอเป็นคฤหาสน์หรูหราตั้งอยู่ในย่านที่เต็มไปด้วยผู้คนมีหน้ามีตาในสังคม พ่อของเธอเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ ส่วนแม่ของเธอเป็นผู้หญิงที่งดงามและมีจิตใจดี เว่ยเถียนเถียนไม่เคยขาดสิ่งใดเลยในชีวิต ทุกอย่างที่เธอต้องการเพียงแค่พูดออกมาพ่อแม่ก็จะหามาให้ทันที ชีวิตของเธอเต็มไปด้วยความสุขสบายและอบอุ่นในอ้อมกอดของครอบครัวที่รักเธออย่างยิ่ง

อย่างไรก็ตามทุกสิ่งทุกอย่างกลับพลิกผันเมื่ออุบัติเหตุที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น พ่อแม่ของเว่ยเถียนเถียนประสบอุบัติเหตุรถยนต์ขณะที่พวกเขากำลังเดินทางกลับบ้านจากงานเลี้ยงสำคัญในคืนหนึ่ง พวกเขาจากไปอย่างกะทันหันทิ้งให้เธอซึ่งยังคงเป็นเพียงเด็กสาวที่ไม่มีความพร้อมจะเผชิญกับโลกภายนอกต้องตกอยู่ในความโศกเศร้าและความว่างเปล่าที่ไม่มีสิ้นสุด

ก่อนที่พ่อกับแม่จะจากไปพวกเขาได้ฝากฝังเธอไว้กับลูกน้องคนสนิทที่ไว้ใจ เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าชีวิตของเธอจะเปลี่ยนแปลงไปมากเพียงใดหลังจากนั้น คนสนิทของพ่อแม่ที่รับเธอไว้ในความดูแลคือบิดาของสามี สามีของเธอชื่อจางกวนหย่ง ชายหนุ่มที่ตอนแรกดูเหมือนเป็นคนอ่อนโยนและมีน้ำใจ เขาทำให้เธอรู้สึกมั่นใจว่าจะปลอดภัยและได้รับการดูแลอย่างดี

แต่ทุกสิ่งกลับเปลี่ยนไปหลังจากพ่อของจางกวนหย่งเสียชีวิต เขาเริ่มแสดงด้านไม่ดีที่ไม่เคยเห็นมาก่อน กลายเป็นคนที่โกรธง่ายและไม่สนใจความรู้สึกของเธอ การตายของพ่อทำให้จางกวนหย่งหลงไปในเส้นทางที่ผิดพลาด เขาเริ่มติดการพนันอย่างหนักทุกวันจะไปที่บ่อนการพนันเพื่อเสี่ยงโชค เว่ยเถียนเถียนพยายามเตือนเขาหลายครั้งแต่จางกวนหย่งไม่เพียงแต่ไม่ฟังยังกลับโกรธและหาว่าเธอยุ่งไม่เข้าเรื่องอีก

เมื่อเงินเริ่มหมดไปจากการสูญเสียในการพนัน จางกวนหย่งเริ่มขู่เว่ยเถียนเถียนเพื่อให้เธอเอาเงินมาให้เขา ไม่ว่าจะเป็นเงินที่เธอได้เป็นมรดกมาจากพ่อแม่หรือเงินที่หามาจากการทำงานหนัก เธอต้องอดทนต่อคำขู่และการทุบตีจากจางกวนหย่ง เมื่อไม่ให้เงินก็จะถูกเขาทุบตีอย่างไร้ความปราณี ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลและรอยฟกช้ำแต่ก็ไม่สามารถหาทางหลบหนีได้

เว่ยเถียนเถียนพยายามที่จะหาทางออกจากชีวิตที่เต็มไปด้วยความทุกข์ยากนี้ แต่ทุกครั้งที่คิดจะออกไป จางกวนหย่งก็จะขู่ด้วยการบอกว่าจะตามล่าเธอจนเจอและทำร้ายเธอให้มากกว่านี้ ความกลัวทำให้ต้องยอมจำนนต่อสภาพชีวิตที่น่าสังเวช

หลังจากที่แม่สามีออกไปแล้วเว่ยเถียนเถียนก็เดินเข้าบ้านมาด้วยความเหนื่อยล้าอีกเช่นเคย แต่ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาก็พบกับความอุ่นใจจากภาพที่เห็น จางเสวียอี้ลูกชายวัยห้าขวบกำลังยืนอยู่ในครัวเล็ก ๆ ของบ้าน ใบหน้าของเขายิ้มแย้มแจ่มใสและดวงตาที่ใสซื่อมองแม่ด้วยความรักและห่วงใย

"แม่กลับมาแล้ว!" จางเสวียอี้พูดพร้อมกับวิ่งเข้ามากอดขาแม่อย่างดีใจ เว่ยเถียนเถียนก้มลงกอดลูกชายแน่น ความเหนื่อยล้าทั้งหมดเหมือนจะหายไปในทันทีเมื่อได้สัมผัสความรักจากลูกชาย

"วันนี้ลูกแม่ทำอะไรบ้าง" เธอถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เห็นว่าครัวถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย มีวัตถุดิบสำหรับทำอาหารถูกวางไว้บนโต๊ะ ทุกอย่างดูเป็นระเบียบและสะอาดสะอ้าน

"ผมทำงานบ้านหมดแล้วครับ แถมเตรียมของให้แม่ทำกับข้าวด้วยนะ" เด็กชายพูดด้วยความภาคภูมิใจในผลงานของตัวเอง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นที่อยากจะช่วย เว่ยเถียนเถียนรู้สึกถึงความรักและความอบอุ่นที่ล้นหัวใจ ลูกชายของเธอไม่เพียงแต่เป็นเด็กที่น่ารักและอ่อนโยนแต่ยังเป็นเด็กที่มีความคิดโตเกินอายุ เขารู้ดีถึงความเหน็ดเหนื่อยที่แม่ว่าในแต่ละวันต้องเผชิญกับอะไรมาบ้างจึงอยากช่วยเต็มที่

"ลูกเก่งมากเลย แม่ภูมิใจในตัวเสวียอี้มาก ๆ" เว่ยเถียนเถียนกล่าวชมเชยลูกชายพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรักที่มีต่อลูกชายคนนี้ เพราะเสวียอี้เป็นแรงบันดาลใจเดียวที่ทำให้เธอสามารถผ่านพ้นทุกวันที่ยากลำบากไปได้

สองแม่ลูกเริ่มลงมือทำอาหารเย็น จางเสวียอี้ก็นั่งอยู่ข้างๆ คอยช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ เท่าที่เด็กวัยห้าขวบจะทำได้ เขาช่วยหยิบช้อนตักข้าว ช่วยจัดโต๊ะ และยังคอยถามแม่ว่ามีอะไรที่เขาจะทำได้อีก 

ในขณะที่แม่ลูกทำงานร่วมกันเสียงหัวเราะเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยความสุขของพวกเขาดังก้องในบ้านที่แสนจะเงียบสงบ และหลังจากทุกคนทานอาหารเสร็จเว่ยเถียนเถียนก็ล้างจาน ขณะที่จางเสวียอี้ช่วยเก็บโต๊ะและจัดการงานบ้านที่ยังคงค้างอยู่ 

เมื่องานบ้านเรียบร้อยแล้วเว่ยเถียนเถียนพาจางเสวียอี้ไปเข้านอน เธอเล่าเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ ให้ลูกชายฟังก่อนนอน เรื่องราวที่เต็มไปด้วยความหวังและความฝันที่เธออยากให้ลูกชายของเธอเติบโตขึ้นมาอย่างมีความสุข จางเสวียอี้ฟังอย่างตั้งใจ ดวงตาเล็กๆ ของเขาเริ่มหรี่ลงและในที่สุดเขาก็หลับไปในอ้อมกอดของแม่

เธอปิดไฟในห้องและล้มตัวลงนอนข้างลูกชาย ภาพของอนาคตที่เธอหวังไว้ยังคงอยู่ในใจ ความหวังเล็กๆ ที่เธอมีสำหรับชีวิตที่ดีกว่าคือแรงขับเคลื่อนให้เธอเผชิญหน้ากับวันใหม่อย่างมีความหวังและกล้าหาญ

เว่ยเถียนเถียนปิดตาลงและเข้าสู่ห้วงความฝันที่เธอหวังว่าจะเป็นจริงในสักวันหนึ่ง ไม่ว่าจะต้องเผชิญกับอะไร เธอก็พร้อมที่จะสู้เพื่อให้ลูกชายของเธอมีชีวิตที่ดีกว่าและมีความสุขกว่าที่เป็นอยู่ในวันนี้