บทที่ 3 แม่ของเด็กน้อยจากไปแล้ว

เช้าวันต่อมาเว่ยเถียนเถียนตื่นขึ้นมาตามปกติ หลังจากค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความฝันอันเงียบสงบ การตื่นนอนในบ้านเล็ก ๆ ที่เธออาศัยอยู่ไม่ได้เป็นเวลาที่เธอรู้สึกผ่อนคลายเลยแม้แต่น้อย เสียงไก่ขันบ่งบอกถึงการเริ่มต้นของวันใหม่ แต่สำหรับเว่ยเถียนเถียนมันคือการเริ่มต้นของวันแห่งความเหนื่อยล้าและความกดดันที่ต้องเผชิญกับครอบครัวสามีที่เรียกร้องสิ่งต่าง ๆ อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ทันทีที่เธอลุกขึ้นจากเตียงและเริ่มจัดการกับงานบ้านประจำวัน เสียงเรียกจากแม่สามีก็ดังขึ้นจากห้องข้าง ๆ "เถียนเถียน รีบมานี่สิ ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ" 

เว่ยเถียนเถียนรีบลุกไปหาแม่สามีที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น โดยมีน้องสาวสามีนั่งอยู่ข้าง ๆ ทั้งคู่แต่งตัวเรียบร้อยพร้อมจะออกไปข้างนอก เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังจะไปเที่ยวตลาดในเมืองอย่างที่เคยทำบ่อย ๆ

"เถียนเถียน แม่กับน้องสาวจะไปตลาดในเมืองวันนี้ เอาเงินมาให้พวกเราหน่อย" แม่สามีเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีความเกรงใจใด ๆ

"แม่คะ วันนี้ฉันอาจจะให้เงินไม่ได้ค่ะ พอดีว่ามีค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ที่ต้องจัดการด้วย" เว่ยเถียนเถียนพยายามพูดอย่างสุภาพเพื่อหลีกเลี่ยงการกระทบกระทั่งที่อาจจะเกิดขึ้น

แม่สามีหรี่ตามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ "เธอลืมไปแล้วหรือไงว่าเป็นลูกสะใภ้บ้านจาง หน้าที่ของเธอก็คือดูแลครอบครัวนี้ให้ดี เพราะงั้นถ้าแม่กับน้องสาวต้องการอะไรเธอก็ต้องจัดการให้ พ่อแม่ของเธอทิ้งสมบัติไว้ให้ตั้งเยอะ มันจะหมดง่าย ๆ ได้ยังไง"

คำพูดของแม่สามีทำให้เว่ยเถียนเถียนรู้สึกถูกกดดันอย่างมาก ที่ผ่านมาเงินของเธอร่อยหรอไปมากแล้ว แต่ความกลัวที่จะทำให้แม่สามีไม่พอใจทำให้ต้องตัดสินใจอย่างลำบาก เธอไม่กล้าแข็งข้อกับแม่สามีเพราะไม่อยากสร้างความขัดแย้งในครอบครัว

"ได้ค่ะแม่ เดี๋ยวฉันจะเอาเงินให้" เว่ยเถียนเถียนตอบเสียงเบา 

เว่ยเถียนเถียนเดินกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง เปิดลิ้นชักหยิบกระเป๋าเงินออกมา ในขณะที่เธอนับเงินที่เหลืออยู่ในกระเป๋าความคิดถึงเรื่องอนาคตก็ผุดขึ้นมาในใจ เธอเริ่มกังวลว่าวันหนึ่งเงินมรดกที่พ่อแม่ของเธอทิ้งไว้จะหมดไปและเธอจะไม่มีอะไรเหลือให้ลูกชายของเธอเลย

เธอถอนหายใจยาวแล้วนับเงินที่มีอยู่ในมือก่อนที่จะหันกลับไปหาแม่และน้องสาวสามีอีกครั้ง ยื่นเงินให้พวกเขา "นี่ค่ะ"

แม่สามียิ้มรับเงินอย่างพอใจ "เธอนี่แหละลูกสะใภ้ที่ดี ถ้าพ่อแม่ที่ตายไปของเธอรับรู้คงจะภูมิใจในตัวเธอแน่ ๆ" คำพูดนั้นฟังดูเหมือนการชมเชย แต่ในความเป็นจริงแล้วมันกลับกลายเป็นคำพูดที่ทำให้เว่ยเถียนเถียนรู้สึกเจ็บปวดและหดหู่

เมื่อแม่และน้องสาวสามีออกจากบ้านไป เว่ยเถียนเถียนก็ยืนมองตามหลังพวกเขาด้วยความรู้สึกท้อแท้ เธอรู้ดีว่าชีวิตของเธอเป็นเพียงเครื่องมือในการให้ผู้อื่นได้สิ่งที่ต้องการและไม่มีใครในครอบครัวนี้สนใจว่าเธอจะต้องทำงานหนักแค่ไหนหรือเหนื่อยยากแค่ไหนเพื่อจุนเจือพวกเขา

ในขณะเว่ยเถียนเถียนกำลังเตรียมตัวออกไปทำงานที่คอมมูน จางกวนหย่งสามีของเธอก็เข้ามาในห้อง เขาดูหงุดหงิดและเครียดมาก เส้นผมยุ่งเหยิง ใบหน้าซูบเซียวแสดงถึงการไม่ได้นอนหลับเต็มอิ่มมาตลอดหลายคืน 

"เถียนเถียน…ผมอยากได้เงิน ตอนนี้" เขาพูดขึ้นทันทีที่เข้ามาในห้อง

เว่ยเถียนเถียนหยุดมือที่กำลังจัดกระเป๋าแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับมามองสามี "เงินที่ให้ไปคราวก่อน ยังไม่พออีกเหรอ" 

"ผมจำเป็นต้องใช้เงินอีก ยังไงผมก็ต้องถอนทุนคืนให้ได้" จางกวนหย่งพูดอย่างรวดเร็ว แสดงออกถึงความคับแค้นที่แฝงอยู่ในใจของเขา

"พี่กวนหย่ง ฉันไม่สามารถให้เงินพี่ไปเล่นพนันได้อีกแล้ว ฉันจะต้องเก็บเงินทั้งหมดไว้ให้เสวียอี้" เว่ยเถียนเถียนพูด

คำพูดของเว่ยเถียนเถียนทำให้จางกวนหย่งโกรธมาก เขาตะโกนใส่เธอ "นี่จะไม่ให้งั้นเหรอ ผมเป็นสามีของคุณนะ คุณต้องทำตามคำสั่งผม"

เว่ยเถียนเถียนพยายามใจเย็น "ฉันเข้าใจว่าพี่เป็นสามี แต่ฉันให้พี่เอาเงินไปเล่นการพนันไม่ได้ เรามีลูกที่ต้องดูแล ถ้าเงินหมดแล้วจะทำยังไง"

จางกวนหย่งไม่ฟังคำพูดของเธอ เขาเดินเข้ามาหาเธอด้วยความโกรธและเริ่มพูดจาข่มขู่ "เธอมันแค่ผู้หญิง ไม่มีสิทธิ์มาห้ามออะไรทั้งนั้น เอาเงินมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะ..." 

จางกวนหย่งไม่ยอมลดละและยังคงเรียกร้องเงิน เว่ยเถียนเถียนยืนหยัดที่จะไม่ให้เงินเขา "ฉันไม่ให้"

"เธอนี่มันน่ารำคาญนัก" เขาตะโกนเสียงดัง แล้วเดินเข้ามาผลักเว่ยเถียนเถียนอย่างแรงจนเธอเสียหลักล้มลงไปที่พื้น

เสียงโวยวายของพ่อแม่ดึงดูดความสนใจของจางเสวียอี้ ลูกชายวัยห้าขวบที่กำลังนั่งเล่นอยู่ในห้องข้าง ๆ เขารีบวิ่งเข้ามาในห้องและเห็นแม่ของเขาล้มอยู่ที่พื้น เด็กน้อยไม่รอช้ารีบวิ่งเข้ามาช่วยแม่ในทันที "แม่ แม่เจ็บไหม" 

จางกวนหย่งเห็นลูกชายวิ่งเข้ามาก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น เขาผลักจางเสวียอี้ออกจนเด็กน้อยกระเด็นไปชนกับกำแพง "ออกไป อย่ายุ่ง"

เว่ยเถียนเถียนเห็นลูกชายของเธอล้มลงก็รู้สึกใจสลาย เธอรีบลุกขึ้นมาและเข้าไปกอดเขา

"เสวียอี้ ไม่เป็นไรใช่ไหม" เธอถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แม้จะมีความเจ็บปวดในใจแต่ก็พยายามรักษาความสงบเพื่อให้ลูกชายไม่รู้สึกกลัว

"ไม่เป็นไรครับแม่" จางเสวียอี้พยักหน้าเบา ๆ แต่ดวงตาของเขาก็แสดงถึงความกลัวและความสับสนที่เด็กน้อยไม่อาจเข้าใจได้

จางกวนหย่งตรงเข้ามาผลักเว่ยเถียนเถียนอีกครั้ง แต่คราวนี้แรงผลักของเขาทำให้เธอล้มไปชนกับขอบโต๊ะเข้าอย่างจัง ศีรษะของเธอกระแทกกับขอบโต๊ะและหมดสติไปทันที

"แม่! แม่!" จางเสวียอี้ร้องเรียกแม่ด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลและความกลัว เขาพยายามเขย่าร่างของแม่แต่เธอก็ไม่ตอบสนอง

ผู้เป็นสามีมองดูภรรยาที่นอนหมดสติอยู่กับพื้นแต่กลับไม่แสดงความเสียใจหรือความห่วงใยเลยแม้แต่น้อย เขารีบเดินไปค้นห้องนอนหวังว่าจะหาที่ซ่อนเงินที่เธอเก็บเอาไว้

เขาเปิดลิ้นชัก ตู้เสื้อผ้า และทุกมุมของห้อง แต่ก็ไม่พบเงินสักหยวน ความโกรธเริ่มท่วมท้นในใจเขาอีกครั้ง กำหมัดแน่นแล้วตะโกนเสียงดัง "เธอนี่มันแย่ยิ่งกว่าอะไร เอาเงินไปซ่อนไว้ที่ไหน"

เมื่อไม่พบเงินที่ต้องการจางกวนหย่งจึงเดินออกจากห้องไปด้วยความหงุดหงิด ทิ้งเว่ยเถียนเถียนและลูกชายไว้ตามลำพัง

จางเสวียอี้หัวใจแทบแตกสลายเมื่อเห็นแม่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนพื้น เด็กน้อยเป็นกังวลกลัวว่าแม่จะตายจิตใจก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว 

"แม่...แม่ ตื่นสิแม่..." เด็กน้อยเขย่าร่างของแม่เบา ๆ พร้อมกับร้องเรียกอยู่หลายครั้ง แต่ไม่มีการตอบสนองใด ๆ ร่างกายของเธอเย็นเฉียบและไร้สติ เด็กน้อยรู้สึกหวาดกลัวอย่างที่สุด

"แม่! แม่!" จางเสวียอี้ร้องเรียกเสียงดังขึ้น น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มขาวของเขา ความหวาดกลัวที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้เด็กน้อยไม่รู้จะทำอย่างไรดี นอกจากนั่งอยู่ข้าง ๆ แม่ที่รักและร้องไห้โฮออกมา

จางเสวียอี้นั่งกอดแม่ไว้แน่น สั่นสะท้านจากความหนาวเหน็บที่แผ่ซ่านเข้ามาในจิตใจ แม้ว่าเขาจะยังเด็ก แต่ความเจ็บปวดที่เขารู้สึกในขณะนี้กลับท่วมท้นเกินกว่าที่จะรับไหว 

"แม่...ได้โปรดตื่นขึ้นมาเถอะ..." เขากระซิบด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง 

เวลาเหมือนหยุดนิ่งเด็กน้อยนั่งอยู่ตรงนั้นกับแม่เป็นเวลานาน ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด ในที่สุดเขาก็เริ่มเข้าใจว่าแม่ของเขาคงจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว ความจริงที่โหดร้ายเริ่มเข้ามาในจิตใจของเขา เด็กน้อยไม่รู้จะไปทางไหน ไม่มีใครอยู่เคียงข้างเขาในเวลานี้ ไม่มีใครที่จะช่วยและปลอบใจเขาเลย

เขาได้แต่ร้องไห้ต่อไป น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของเขาเป็นเพียงสัญลักษณ์ของความเจ็บปวดที่ไม่อาจบรรยายได้ เมื่อความเหนื่อยล้าเข้ามาแทนที่ความหวาดกลัว เขาค่อย ๆ เอนตัวลงไปนอนข้าง ๆ แม่ กอดร่างของเธอเอาไว้แน่น เด็กน้อยหลับไปในที่สุดด้วยความอ่อนล้า แต่ความเจ็บปวดในใจของเขายังคงอยู่ เขาหลับไปพร้อมกับความหวังเล็ก ๆ ว่าเมื่อเขาตื่นขึ้นมาแม่ของเขาจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับเขา...แต่ความจริงอันโหดร้ายคือแม่ของเขาได้จากไปแล้วตลอดกาล