สุรา

ซ่งเยว่หรงตัวสั่นเทิ้ม นางถอยหลังช้าๆ ราวกับกำลังถูกนักล่าต้อนให้จนมุม

"ท่านอ๋อง... เข้าใจผิดแล้วเพคะ ข้าไม่ได้คิดร้ายต่อท่าน" นางพยายามรักษาสีหน้าสงบ แต่เสียงกลับสั่นสะท้าน

ลู่เหรินเจ๋อมองนางด้วยแววตาเย็นชา "ไม่ได้คิดร้าย? เช่นนั้นสุรานั่นคืออะไร?"

ซ่งเยว่หรงเม้มปากแน่น "ข้า... ข้าเพียงต้องการให้ท่านผ่อนคลายเท่านั้น"

หลี่เหมยหยุนหัวเราะเบาๆ นางเดินเข้ามาใกล้พลางจ้องใบหน้าซีดเผือดของซ่งเยว่หรง"สุราผ่อนคลายเช่นไรถึงเผาเส้นผมได้?"

ซ่งเยว่หรงหน้าถอดสี ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก "ข้า... ข้าไม่รู้!"

"เจ้าไม่รู้ หรือแกล้งไม่รู้กันแน่?" ลู่เหรินเจ๋อขยับเข้ามาประชิดพร้อมกับแรงกดดันที่แผ่ออกมา

ซ่งเยว่หรงเริ่มหายใจติดขัด นางรู้ว่าไม่อาจปฏิเสธได้อีกต่อไป ดวงตาของนางวูบไหวก่อนจะรีบคุกเข่าลง "ข้าแค่หวังดี! ข้าเพียงต้องการให้ท่านอ๋องสนใจข้ามากขึ้นเท่านั้น!"

"สนใจ?" หลี่เหมยหยุนเอ่ยเสียงเย็น "เจ้าถึงกับใช้พิษปลุกอารมณ์กับสามีของข้า?"

ซ่งเยว่หรงเงยหน้าขึ้น ดวงตาของนางเริ่มมีน้ำตาคลอ "ข้า... ข้ารักท่านอ๋องมานานแล้ว ข้าทำเช่นนี้เพราะรัก!"

"รัก?" ลู่เหรินเจ๋อแค่นหัวเราะ "เจ้ากล้าพูดว่าความเห็นแ