แสงแดดยามสาย

แสงแดดยามสายส่องกระทบผืนน้ำในสระบัว ทำให้เกิดประกายระยิบระยับ ดอกบัวหลากสีบานสะพรั่ง แผ่นใบบัวเขียวขจีลอยนิ่งเหนือผิวน้ำ ลมเย็นพัดเอื่อย ๆ ช่วยให้บรรยากาศดูผ่อนคลาย

หลี่อวี้จิงยืนอยู่บนสะพานหินที่ทอดข้ามสระบัว นางทอดสายตามองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ ทุกสิ่งในที่แห่งนี้ดูงดงามราวภาพวาด แต่ภายในจวนแห่งนี้กลับเย็นชาไร้ชีวิตชีวา

"นางปีศาจตัวจริงถึงกับยอมออกมาเดินเล่นกลางวันแสก ๆ เช่นนี้ด้วยหรือ?"

เสียงทุ้มต่ำเย็นชาเอ่ยขึ้นจากด้านหลัง หลี่อวี้จิงหันกลับไปมอง ก็พบชายร่างสูงสง่าผู้หนึ่งยืนกอดอกอยู่ หัวคิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย ราวกับกำลังพิจารณาบางสิ่ง

"ท่านลู่เหรินเจ๋อ?" นางเรียกชื่อเขาออกมาโดยไม่รู้ตัว

ลู่เหรินเจ๋อจ้องมองนางด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะกวาดมองรูปลักษณ์ของนางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า "ข้าเกือบจำเจ้าไม่ได้..."

หลี่อวี้จิงขมวดคิ้วเล็กน้อย "ทำไมถึงกล่าวเช่นนั้น?"

ลู่เหรินเจ๋อยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย คล้ายรอยยิ้มแต่ก็ไม่ใช่ "ปกติเจ้ามักจะอยู่ในสภาพรกรุงรัง ราวกับไม่เคยสนใจตัวเอง แต่วันนี้กลับแต่งตัวเรียบร้อย ดูสะอาดสะอ้านขึ้นผิดหูผิดตา น่าประหลาดนัก หรือว่าเจ้าคิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเอาใจข้า?"

หลี่อวี้จิงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหลุดหัวเราะเบา ๆ "ข้าแต่งตัวเพื่อความสบายของตัวเอง หาใช่เพื่อเอาใจผู้ใด"

ลู่เหรินเจ๋อเลิกคิ้ว "เช่นนั้นหรือ?"

"แน่นอน" นางตอบเสียงเรียบ "ข้าคิดว่าการปล่อยตัวเองให้สกปรกไม่ใช่เรื่องดีนัก ไม่ว่าในอดีตข้าจะเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้ข้าเปลี่ยนไปแล้ว"

ลู่เหรินเจ๋อหัวเราะในลำคอ แต่แววตากลับเย็นชา "เปลี่ยนไป? ข้าไม่เคยเชื่อว่าคนอย่างเจ้าจะเปลี่ยนได้ นี่คงเป็นเพียงกลอุบายของเจ้าเท่านั้น"

หลี่อวี้จิงสบตาเขาโดยไม่หลบเลี่ยง "กลอุบายหรือ? แล้วข้าจะต้องวางแผนอะไรอีกหรือ ในเมื่อท่านไม่เคยคิดจะสนใจข้าอยู่แล้ว?"

คำพูดของนางทำให้ลู่เหรินเจ๋อชะงักไปเล็กน้อย แต่เพียงครู่เดียวเขาก็หัวเราะเยาะ "อย่างไรเสีย เจ้าก็ยังเป็นภรรยาของข้าในนามเท่านั้น อย่าได้คิดว่าการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของเจ้าจะทำให้ข้ามองเจ้าต่างไปจากเดิม"

หลี่อวี้จิงยิ้มบาง ๆ "ข้าไม่เคยต้องการให้ท่านมองข้าเป็นพิเศษอยู่แล้ว"

ลู่เหรินเจ๋อจ้องหน้านางอย่างพิจารณา เขาสัมผัสได้ว่านางแตกต่างจากเดิมจริง ๆ แต่ก็ยังไม่วางใจ เขาหรี่ตาลง "ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะเสแสร้งได้นานเพียงใด"

พูดจบ เขาก็สะบัดชายเสื้อก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้หลี่อวี้จิงยืนอยู่ที่สะพานสระบัวเพียงลำพัง

นางมองตามแผ่นหลังของเขา ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ "หากคิดว่าข้าเสแสร้ง... เช่นนั้นก็คอยดูไปเถิด"

หลังจากการปะทะคารมกับลู่เหรินเจ๋อที่สะพานสระบัว หลี่อวี้จิงก็เดินกลับไปยังเรือนของตน แต่ยังไม่ทันได้นั่งพัก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น พร้อมเสียงของบ่าวรับใช้หญิงคนหนึ่ง

"คุณหนูเจ้าคะ... เอ่อ... นายหญิงเจ้าคะ ฮูหยินผู้เฒ่ามีคำสั่งให้ท่านไปที่ลานชักผ้าเจ้าค่ะ"

หลี่อวี้จิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเปิดประตูออกไป บ่าวรับใช้ที่ยืนรออยู่คือสาวใช้ในเรือนของฮูหยินผู้เฒ่า มารดาของลู่เหรินเจ๋อ

"ลานชักผ้า?" นางทวนคำเสียงเรียบ "เหตุใดข้าต้องไปที่นั่น?"

สาวใช้ก้มหน้าลงเล็กน้อย "บ่าวเองก็มิกล้าถามเพคะ แต่ฮูหยินผู้เฒ่ารับสั่งว่าท่านต้องไปเดี๋ยวนี้"

หลี่อวี้จิงเงียบไปครู่หนึ่ง ในความทรงจำของร่างเดิม ฮูหยินผู้เฒ่าไม่เคยโปรดปรานนางเลยแม้แต่น้อย เพราะการแต่งงานระหว่างนางกับลู่เหรินเจ๋อเป็นเพียงการถูกยัดเยียด มิได้เกิดจากความยินยอมพร้อมใจของฝ่ายชาย อีกทั้งหลี่เหมยหยุนคนเดิมยังมีนิสัยหยิ่งยโสและไม่เคารพผู้ใหญ่ ฮูหยินผู้เฒ่าจึงไม่ชอบหน้านางเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

"เข้าใจแล้ว ข้าจะไปเดี๋ยวนี้"

นางก้าวเดินตามสาวใช้ไปยังลานชักผ้า ซึ่งเป็นสถานที่ที่เหล่าบ่าวไพร่ในจวนใช้ซักเสื้อผ้าและจัดการผ้าต่าง ๆ สำหรับทุกคนในจวน

เมื่อไปถึง นางพบว่ามีบ่าวไพร่หลายคนกำลังยืนรออยู่ บ้างก้มหน้าทำงาน บ้างเหลือบมองนางด้วยสายตาเยาะหยัน ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้นจากด้านหน้า

"เจ้ามาช้าไป!"

ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ยืนอยู่ตรงกลางลาน ดวงตาคมกริบของนางสะท้อนความไม่พอใจ นางสวมอาภรณ์เนื้อดี สีหน้าทรงอำนาจ ด้านข้างมีพี่สะใภ้ของลู่เหรินเจ๋อยืนอยู่ด้วย ราวกับรอชมเรื่องสนุก

หลี่อวี้จิงโค้งคำนับอย่างมีมารยาท "ข้าน้อยคารวะฮูหยินผู้เฒ่า"

"หึ" ฮูหยินผู้เฒ่ากอดอก มองนางด้วยสายตาเย็นชา "เจ้าคิดว่าแต่งเข้ามาเป็นภรรยาของเหรินเจ๋อแล้วจะใช้ชีวิตสบาย ๆ ได้หรือ? ที่นี่มิใช่จวนของตระกูลหลี่ที่จะให้นางคุณหนูผู้เอาแต่ใจอย่างเจ้าทำอะไรตามอำเภอใจ"

หลี่อวี้จิงรู้ทันทีว่านี่คือการกลั่นแกล้ง นางยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ "ฮูหยินผู้เฒ่ามีสิ่งใดให้ข้ารับใช้หรือไม่?"

"ดี! ในเมื่อเจ้าถามเช่นนี้ ข้าก็จะให้โอกาสเจ้าได้แสดงความกตัญญู" ฮูหยินผู้เฒ่าชี้ไปที่กองผ้ากองโต "ตั้งแต่วันนี้ เจ้าจะต้องมาชักผ้าให้คนทั้งจวนเป็นเวลาหนึ่งเดือน เพื่อให้รู้ว่าความลำบากของบ่าวไพร่เป็นเช่นไร!"

บรรดาบ่าวไพร่ที่ยืนอยู่ต่างหันมามองด้วยความตกใจ พวกนางรู้ดีว่าไม่มีฮูหยินหรือนายหญิงคนใดต้องมาทำงานเช่นนี้ แต่นี่เป็นคำสั่งโดยตรงจากฮูหยินผู้เฒ่า ไม่มีใครกล้าคัดค้าน

หลี่อวี้จิงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มลงมองมือของตนเอง นางเกิดและเติบโตในยุคอนาคต งานใช้แรงงานเช่นนี้แม้จะไม่เคยทำ แต่มันก็ไม่ได้ยากเกินไป

"หากเป็นคำสั่งของฮูหยินผู้เฒ่า ข้าย่อมทำตาม"

คำตอบของนางทำให้ทุกคนประหลาดใจ พวกเขาคิดว่านางจะโวยวายหรือแสดงท่าทางเอาแต่ใจเช่นเคย แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น

ฮูหยินผู้เฒ่าเลิกคิ้ว "หึ คิดว่าทำได้ก็ลองดู"

หลี่อวี้จิงยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปที่กองผ้า นางหยิบผ้าขึ้นมาแล้วเริ่มลงมือซักโดยไม่ปริปากบ่น

ฮูหยินผู้เฒ่าเห็นดังนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะสะบัดชายแขนเสื้อแล้วเดินจากไป ทิ้งให้นางต้องรับมือกับบททดสอบที่ได้รับมา...