บทที่ 1080

ภายในสายตาซ่งจิ่งเซินสะท้อนรอยยิ้มวูบหนึ่ง เขากลับรู้ดีว่าตอนนี้น้องสาวตนและน้องเขยไม่อยู่ในโรงเตี๊ยม

เมื่อวานตอนทอดสายตามองนอกหน้าต่าง บังเอิญได้เห็นเงาร่างของทั้งสองคนจากไปพร้อมกัน ดึกถึงเพียงนั้นกลับไปที่หลังภูเขา เดาได้ไม่ยากว่าไปที่หอดูดาว

ตอนกินมื้อเย็นเขาได้ยินคนของฉู่อ๋องเอ่ยถามเถ้าแก่ร้าน แต่คิดว่าฉู่อ๋องใส่ใจน้องสาวของตนถึงเพียงนี้ จดจำความชอบของนางได้ เขาเองก็ดีใจมากนัก

“รอก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวก็น่าจะกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เพียงเอ่ยถ้อยคำนี้ออกมา คนเหล่านั้นก็หันมองทางซ่งจิ่งเซิน “หมายความว่าอะไร? พวกเสด็จพี่ออกไปหรือ?”

ซ่งรั่วเจินตื่นขึ้นมาในตอนเช้าพบว่าฟ้าสว่างแล้ว ร้อนใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “หม่อมฉันนอนตื่นสายเพียงนี้ เหตุใดท่านไม่เรียกหม่อมฉัน?”

“เดิมทีเจ้าก็ง่วงนอนมากอยู่แล้ว ย่อมต้องนอนมากหน่อย ยิ่งไปกว่านั้นออกมาท่องเที่ยวไม่จำเป็นต้องรีบ ทำตามใจตนเถอะ หาไม่แล้วจะไม่ทำให้ตนเองเหนื่อยหรือ?”

ฉู่จวินถิงพูดปลอบยิ้มๆ “วางใจได้ ข้าให้อวิ๋นหยางไปแจ้งแล้ว หากพวกเขารอไม่ไหวก็ออกเดินทางก่อนได้ พวกเราไปช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร”

ซ่งรั่วเจินรีบลุกขึ้น จูงฉู่จวินถิงเตรียมจากไปโดยเร็ว