LOGINShare
บทที่ 1080
Latest chapter
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1082
ใช่ว่าเรื่องเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่ผู้ที่ล่วงเกินซุนต้าซานล้วนไม่มีจุดจบที่ดี สงสารคุณชายหนุ่มอายุยังน้อยท่านนี้จริงๆ “ผัวะ!”ฉู่อวิ๋นกุยว่องไวกว่าซุนต้าซานมากนัก ชั่วขณะเห็นอีกฝ่ายลงมือ กำปั้นของเขาก็ปล่อยออกไปแล้ว!ซุนต้าซานรู้สึกเพียงใบหน้าข้างแก้มเจ็บปวดสาหัส ฟันถูกชกอย่างแรงจนหลุดออกมาสองซี่ กระอักโลหิตออกมาทีหนึ่ง“ไอ้ชั่ว วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้าให้ตาย!”ซุนต้าซานโกรธจัด เรียกพรรคพวกทางด้านข้าง “บุกเข้าไป! วันนี้ข้าไม่เพียงตัดแขนขาของเขา แม้แต่ของลับของเขาก็จะตัดไปพร้อมกัน!”“สหายทั้งหลาย ลุย!”พวกซ่งรั่วเจินเองก็ได้ยินเสียงทะเลาะกันที่ภายนอก เพียงมองออกไปหนึ่งปราดก็พบว่าฉู่อวิ๋นกุยกำลังต่อสู้กับผู้อื่น“จวินถิง!”ซงรั่วเจินรีบหันมองทางฉู่จวินถิง ฝ่ายหลังว่องไวยิ่งกว่า รีบถลันออกไปแล้วฉู่อวิ๋นกุยถูกคนหนึ่งกลุ่มล้อมไว้ ฝีมือของเขาเองก็ไม่เลว อย่างไรเสียก็เป็นองค์ชาย วิชายุทธ์ ขี่ม้าและยิงธนูล้วนได้ร่ำเรียนตั้งแต่เด็ก เพียงแต่สองหมัดหรือจะสู้สี่มือ“พี่สาม!”ชั่วขณะได้เห็นฉู่จวินถิง ฉู่อวิ๋นกุยวางใจลงแล้ว แม้แต่แรงต่อสู้ก็เพิ่มมากขึ้น“ผัวะ!”เพียงฉู่จวินถิงลงมือ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1081
ฉู่อวิ๋นกุยรออยู่ภายนอก จู่ๆ ก็มองเห็นความวุ่นวายทางด้านหน้า“ขายตัวฝังศพบิดา?”“แม่นางคนนี้หน้าตากลับงดงามยิ่งนัก เมื่อหลายวันก่อนข้าเห็นบิดานางล้มป่วย ไปยืมเงินหาหมอทุกหนแห่ง คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้จะตายไปแล้ว!”“ซุนต้าซานไม่ใช่คนดีจริงๆ เดิมทีแม่นางคนนี้ก็น่าสงสารพอแล้ว บัดนี้ถูกเขาเพ่งเล็ง หากพากลับไป น่ากลัวว่าจะรักษาไว้ไม่ได้แม้แต่ชีวิต”ราษฎร์รอบกายต่างพากันถอนหายใจพลางส่ายหน้า หญิงสาวคนหนึ่ง บิดามารดาตายจากไป ไม่มีแม้แต่เงินฝังศพบิดาหากถูกคนร่ำรวยซื้อกลับไปทำงานเป็นสาวใช้ นั่นกลับเป็นทางออกเพียงแต่ บัดนี้ถูกซุนต้าซานเพ่งเล็ง ฮูหยินสองคนก่อนหน้านี้ล้วนถูกตีจนตายไป พากลับไปแล้วยังจะมีจุดจบที่ดีอีกหรือ?“ข้าจะให้คนช่วยฝังพ่อเจ้า เจ้าไปกับข้า!”ซุนต้าซานเพ่งพิจชุนฮวาตรงหน้า เพียงแต่มองหญิงสาวคนนี้ก็งดงามจริงๆ โดยเฉพาะท่าทางร้องไห้น่าสงสารดุจดอกสาลี่ต้องหยาดพิรุณนั้น เขามองเห็นแล้วก็ชอบยิ่งนัก!จากนั้น ชุนฮวามองชายโหดเหี้ยมตรงหน้า กลับส่ายหน้าไม่หยุดด้วยความหวาดกลัว “ข้าไม่ไปกับเจ้า!”สีหน้าซุนต้าซานเย็นชาลงไป “เจ้าขายตัวฝังศพบิดาไม่ใช่หรือ? ข้าฝังศพให้พ่อเจ้า เจ้าถือสิทธิ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1080
ภายในสายตาซ่งจิ่งเซินสะท้อนรอยยิ้มวูบหนึ่ง เขากลับรู้ดีว่าตอนนี้น้องสาวตนและน้องเขยไม่อยู่ในโรงเตี๊ยมเมื่อวานตอนทอดสายตามองนอกหน้าต่าง บังเอิญได้เห็นเงาร่างของทั้งสองคนจากไปพร้อมกัน ดึกถึงเพียงนั้นกลับไปที่หลังภูเขา เดาได้ไม่ยากว่าไปที่หอดูดาวตอนกินมื้อเย็นเขาได้ยินคนของฉู่อ๋องเอ่ยถามเถ้าแก่ร้าน แต่คิดว่าฉู่อ๋องใส่ใจน้องสาวของตนถึงเพียงนี้ จดจำความชอบของนางได้ เขาเองก็ดีใจมากนัก“รอก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวก็น่าจะกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”เพียงเอ่ยถ้อยคำนี้ออกมา คนเหล่านั้นก็หันมองทางซ่งจิ่งเซิน “หมายความว่าอะไร? พวกเสด็จพี่ออกไปหรือ?”ซ่งรั่วเจินตื่นขึ้นมาในตอนเช้าพบว่าฟ้าสว่างแล้ว ร้อนใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “หม่อมฉันนอนตื่นสายเพียงนี้ เหตุใดท่านไม่เรียกหม่อมฉัน?”“เดิมทีเจ้าก็ง่วงนอนมากอยู่แล้ว ย่อมต้องนอนมากหน่อย ยิ่งไปกว่านั้นออกมาท่องเที่ยวไม่จำเป็นต้องรีบ ทำตามใจตนเถอะ หาไม่แล้วจะไม่ทำให้ตนเองเหนื่อยหรือ?”ฉู่จวินถิงพูดปลอบยิ้มๆ “วางใจได้ ข้าให้อวิ๋นหยางไปแจ้งแล้ว หากพวกเขารอไม่ไหวก็ออกเดินทางก่อนได้ พวกเราไปช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร”ซ่งรั่วเจินรีบลุกขึ้น จูงฉู่จวินถิงเตรียมจากไปโดยเร็ว
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1079
ซ่งรั่วเจินชะงักค้างไป รับรู้ถึงความนัยลึกซึ้งภายในคำพูดของฝ่ายชาย ทันใดนั้นไม่กล้าขยับส่งเดชอีก เพียงพูดว่าตรงที่ถูกฉู่จวินถิงตีชาไปหมดแล้ว“ท่าน เหตุใดท่านตีหม่อมฉันเล่า?”ต่อให้ทั้งสองคนเคยสานสัมพันธ์ใกล้ชิดกายเนื้อแนบสนิทกันมาก่อน แต่เพิ่งแต่งงานได้ไม่นาน เดิมทีก็เขินขายอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดว่าบัดนี้อยู่ภายนอก ใบหน้านางเปลี่ยนเป็นแดงก่ำในทันใดฉู่จวินถิงรับรู้ถึงเสียงเจือความขุ่นเคืองเง้างอนของหญิงสาว คล้ายถูกจี้ลงบนจุดอ่อนไหว เขาค่อยๆ หันหน้าไป ทอดถอนใจอย่างอดไม่ได้ “ไม่ควรมาพร้อมพวกเขาเลย”ซ่งรั่วเจินชะงักไปในทันใด จากนั้นหัวเราะออกมาอย่างสุดระงับนางจุมพิตใบหน้าด้านข้างของฉู่จวินถิง รู้สึกเพียงชายคนนี้ช่างน่ารักเหลือเกินตอนทั้งสองคนมาถึงหอดูดาว ซ่งรั่วเจินพบว่าที่นี่ไม่เพียงเตรียมโต๊ะเก้าอี้ไว้ดีแล้ว ยังเตรียมขนม ชนิดที่ว่ายังมีชาร้อนอยู่ด้วย ตกใจอย่างอดไม่ได้“ท่านสั่งให้คนเตรียมไว้ล่วงหน้าหรือ?”ฉู่จวินถิงพยักหน้า “ก่อนหน้านี้ตอนกินมื้อเย็นได้รู้ว่าที่นี่มีหอดูดาว คิดว่าเจ้าชอบจึงให้คนเตรียมไว้ล่วงหน้า”เขาย่อมไม่อาจพานางมาตากลมเย็นที่นี่ได้หรอกกระมังซ่งรั่วเจินร
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1078
ฉู่จวินถิงปล่อยมือของซ่งรั่วเจิน ตบหลังของตนและพูดว่า “มา ข้าแบกเจ้าขึ้นเขาเอง”“ท่านแบกหม่อมฉัน?”ซ่งรั่วเจินแปลกใจ มองแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่ม มุมปากยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว นางยังไม่เคยถูกฉู่จวินถิงแบกมาก่อนเลยนะ!“เช่นนั้นแบกหม่อมฉันสักครู่ อีกเดี๋ยวหม่อมฉันจะลงเดินเอง ดีหรือไม่?”ฉู่จวินถิงไม่ปฏิเสธหรือรับคำ ในอดีตคิดว่าชีวิตก็เหมือนเดิม ไม่มีอันใดแปลกใหม่ บัดนี้เขาถึงรับรู้ว่าบนเส้นทางชีวิตยังมีเรื่องอีกมากต้องการผ่านไปพร้อมกับเจินเอ๋อร์ซ่งรั่วเจินเห็นเขาคุกเข่าต่อหน้าตน นางค่อยๆ ขึ้นไป มือสองข้างวางบนบ่าของเขา ทั้งตัวคนแนบกับแผ่นหลังของเขามือสองข้างของฉู่จวินถิงประคองใต้ข้อพับขาของนาง จากนั้นลุกขึ้นยืนฝีเท้าของเขามั่นคงอย่างมาก มองคล้ายเชื่องช้า แต่เพราะขายาว ดังนั้นความเร็วจึงว่องไว“หม่อมฉันหนักหรือไม่? เหนื่อยแล้วก็วางหม่อมฉันลงได้”ซ่งรั่วเจินวางศีรษะลงบนซอกคอของชายหนุ่ม เอียงมองใบหน้าด้านข้างของเขา ไม่พูดไม่ได้ว่าเขาเป็นคนหล่อเหลาที่สุดที่นางเคยเห็นมาก่อนมองใบหน้าด้านข้างของเขา ภายในสมองนางย้อนนึกถึงวันถอนหมั้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว บรรยากาศยามได้พบเขาเป็นครั้งแรก ใครคิ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1077
เมืองหยางโจวไม่ไกลมากนัก กอปรกับมีเรื่องเล่านางพญางูขาว ทุกคนจึงเดินทางมาถึงเมืองหยางโจวโดยเร็วเพียงลงจากเรือก็สัมผัสได้ถึงอากาศอันอบอุ่น ซ่งรั่วเจินหัวเราะเบาๆ พลางพูด “เมืองหยางโจวอุ่นกว่าเมืองหลวงอยู่บ้าง”“เมืองหยางโจวอยู่ติดแดนใต้ ย่อมอบอุ่นว่าเมืองหลวง ตอนนี้คือช่วงเวลาสบายที่สุด”สายตาฉู่จวินถิงอ่อนโยน “วันนี้หาที่พักผ่อนสักแห่งก่อน พรุ่งนี้ค่อยไปเดินเล่นย่านเจริญรุ่งเรืองที่สุดในเมือง”“ผ้าไหมที่นี่ทำได้ดีมาก รูปแบบแตกต่างจากในเมืองหลวงอยู่บ้าง เครื่องประดับละเอียดประณีต พรุ่งนี้เลือกที่ชอบสักหน่อย ค่อยเลือกของขวัญให้พ่อภรรยาและแม่ภรรยาอีกเล็กน้อย”ซ่งรั่วเจินพยักหน้าพลางยิ้มกว้าง “ได้เลย!”ของดีประจำถิ่นในแต่ละแห่งต่างกันออกไป ยิ่งไปกว่านั้นออกมาแล้วย่อมต้องซื้อของขวัญกลับไปให้บิดามารดา ยังมีเนี่ยนชู เมิ่งชิ่นสหายที่ดีเหล่านี้ นางเองก็เตรียมไว้ส่วนหนึ่งฉู่มู่เหยามองท่าทางเอาใจใส่เช่นนั้นของเสด็จพี่ตน ภายในสายตาเผยแววเหลือจะเชื่อไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอยู่มาวันหนึ่งจะได้เห็นด้านนี้ของเสด็จพี่ แตกต่างจากในอดีตราวกับคนละคน!ช่วงกลางคืนขณะซ่งรั่วเจินกำลังครุ่นคิดคืนนี้ค
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1076
ฉู่อวิ๋นกุยเห็นว่าเมื่อครู่ก่อนกู้ฮวนเอ๋อร์ยังรับชมทิวทัศน์อยู่ข้างกายเขา ครู่ต่อมาก็สลัดเขาทิ้งและวิ่งไปอยู่ข้างกายพี่สะใภ้ รู้สึกระอาอยู่บ้างเขาหันมองทางฉู่จวินถิง พูดอย่างสลดใจ “พวกแม่นางในห้องหอชอบเรื่องเล่าเหล่านี้ ข้าว่าก็ไม่มีอะไรน่า...” สนใจเพียงแต่ เขายังพูดไม่จบก็มองเห็นสายตาไม่ไว้หน้าของเสด็จพี่สามตน เขาหุบปากลงอย่างเชื่อฟังในทันใดฉู่จวินถิงหันมองฮูหยินของตนด้วยความสนใจ ไม่ว่านางพูดเรื่องใด เขาล้วนชอบฟังทั้งนั้น“นางเป็นเพียงปีศาจงูบำเพ็ญเพียรนานนับหนึ่งพันปีตนหนึ่ง” ซ่งรั่วเจินพูดยิ้มๆเพียงเอ่ยถ้อยคำนี้ออกมา กู้ฮวนเอ๋อร์และฉู่มู่เหยารับรู้ได้ในทันใดว่าเรื่องเล่านี้ไม่ธรรมดา น่าสนใจกว่าเหล่านั้นที่พวกนางเคยได้ยินเสียอีก“พี่สะใภ้สมเป็นคนของสำนักวิชาเต๋า เพียงได้ยินเรื่องเล่านี้ก็รู้สึกว่าแตกต่างออกไป รีบเล่าให้พวกเราฟังเถอะ!”ซ่งรั่วเจินมองภูเขาและลำธารเบื้องหน้า เล่าเรื่องนางพญางูขาวขึ้นมาปีศาจงูบำเพ็ญเพียรมานานนับพันปี อยู่มาวันหนึ่งในที่สุดก็ได้กลายร่างเป็นมนุษย์ เพื่อตามหาผู้มีบุญคุณที่เคยช่วยชีวิตและตอบแทนบุญคุณส่วนเด็กน้อยในตอนแรกกลับชาติมาเกิด บัดนี้กลา
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1075
ซ่งรั่วเจินกับอีกห้าคนนั่งอยู่บนเรือ มองดูทิวทัศน์สองฝั่ง อารมณ์ของแต่ละคนล้วนดีไม่น้อย “นี่นับเป็นครั้งแรกที่ข้าได้ออกมาเที่ยวที่ไกลจวน!” ใบหน้าของกู้ฮวนเอ๋อร์เปี่ยมด้วยความปีติ โดยปกตินางก็ชอบความคึกคัก อีกทั้งยังชอบเที่ยวเล่นตามที่ต่าง ๆ น่าเสียดายที่เป็นสตรีในห้องหอ สถานที่มากมายจึงไปมิได้ ส่วนสถานที่ไกล ๆ นั้น ก็ยิ่งเป็นไปมิได้เลย บัดนี้ได้อาศัยบารมีของญาติผู้พี่ ถึงกับได้ไปเที่ยวยังเมืองหยางโจว คิดแล้วก็ดีใจจริง ๆ ฉู่อวิ๋นกุยมองดูท่าทางร่าเริงของนางแล้วยิ้มเอ่ยว่า “หากเจ้าบอกแต่เนิ่น ๆ ว่าชอบออกไปเที่ยว ข้าก็พาเจ้าไปแล้ว หลังจากนี้ยังอยากไปที่ใดอีก ก็บอกข้าตรง ๆ ได้เลย” กู้ฮวนเอ๋อร์หันศีรษะไปมองฉู่อวิ๋นกุย รอยยิ้มยิ่งหวานขึ้น “ท่านอ๋อง ท่านช่างดีจริงๆ!” ระหว่างคิ้วและตาของฉู่อวิ๋นกุยฉายชัดถึงความภาคภูมิใจที่ห้ามไม่อยู่ “เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น” ซ่งรั่วเจินเห็นฉู่อวิ๋นกุยมีท่าทีเช่นนั้น ก็อดมิได้ที่จะนึกถึงคำพูดที่จวินถิงเคยกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ เขากล่าวว่า ฉู่อวิ๋นกุยก็มีนิสัยเช่นนี้ ดูเหมือนเกียจคร้านเรื่อยเปื่อย ไม่เห็นสิ่งใดอยู่ในสายตา ทว่าเ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1074
ครานั้นนางหลงจนขาดสติจริง ๆ ถึงได้คิดว่าเสิ่นหวยอันเป็นบุรุษที่ตนชอบ แต่หลังจากที่ได้พบมารดาบังเกิดเกล้าของเขา ถึงได้รู้ว่าเขานั้นไร้ซึ่งความรับผิดชอบอย่างแท้จริง! หากมิใช่เพราะพวกเขา นางก็คงไม่แท้งบุตร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนในบ้านที่ต้องอับอายเพราะเรื่องนี้เลย บัดนี้ในตระกูล นางก็ไม่เป็นที่ต้อนรับ! “เสิ่นหวยอัน ท่านทำเช่นนี้กับข้าหรือ?” ซ่งปี้อวิ๋นกล่าวอย่างไม่พอใจ เวลานี้เสิ่นหวยอันก็อารมณ์ไม่ดีเช่นกัน นับตั้งแต่ที่เรื่องแต่งงานถูกกำหนด เขาก็กลายเป็นตัวตลกของตระกูล ทุกคนต่างเย้ยหยันว่าเขาไม่รู้จักประมาณตน กล้าหมายปององค์หญิง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องน่าอับอายที่ก่อไว้ ทั้งเมืองหลวงต่างรู้เรื่องอัปยศของเขากันทุกคน บัดนี้ยังต้องสู่ขอซ่งปี้อวิ๋นกลับมาอีก ทั้งที่การแต่งงานเป็นเรื่องน่ายินดี ทว่าท่านพ่อเห็นว่าเขาน่าอับอาย จึงมิยอมช่วยจัดงานให้ดีเลยแม้แต่น้อย สภาพดั่งในตอนนี้ ถือว่าเขาทำเต็มที่แล้ว แต่มันช่างต่างกับภาพในจินตนาการของเขาที่ใคร ๆ ต่างอิจฉาที่เขาได้แต่งกับองค์หญิงราวฟ้ากับเหว! “เรื่องของเราอื้อฉาวน่าอับอายถึงเพียงนั้น ยังสามารถสู่ขอเจ้ากลับมาได้ก็นั
You may also like
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา
กานเฟย642.0K viewsแม่หมอหลงยุคมาเป็นหมอดูผู้มีญาณวิเศษ
ต้าซินซิน20.7K viewsมนตรารักท่านอ๋องขี้หึง (หึงโหด คลั่งรัก)
ชาไทยเย็น11.3K viewsสามี ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ19.7K viewsนางร้ายต้องได้รัก
moonlight -mini227 viewsชาตินี้ ข้าไม่ขอรัก!
ซีไซต์17.8K viewsชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2
จันทร์ส่องแสง8.1K viewsลิขิตแห่งรัก
ป่าดอกท้อ16.1K views
