บทที่ 1177

“ทั้งๆ ที่สถานที่แพร่โรคระบาดคือค่ายทหาร เหตุใดพวกเราที่นี่ถึงได้ระบาดหนักถึงเพียงนี้?”

“ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าค่ายทหารมีคนตายมากมาย บัดนี้ก็ไม่รู้สถานการณ์เป็นเช่นไร พวกเราดวงซวยโดยแท้!”

“ฉู่อ๋องเองก็ไม่สามารถทำร้ายคนถึงเพียงนี้ได้กระมัง!”

“ข้าได้ยินมาว่าโรคระบาดครั้งนี้ไม่ได้มาจากค่ายทหาร เดิมทีทหารภายในค่ายก็แข็งแรงมาก ไฉนเลยจะเกิดโรคระบาดได้ ทั้งๆ ที่พลอยเดือดร้อนไปด้วยแท้ๆ”

ตอนซ่งรั่วเจินมาถึงก็ได้ยินเสียงตำหนิ แต่ก็มีบางส่วนเชื่อว่าฉู่อ๋องเป็นผู้บริสุทธิ์

เพียงแต่ ยามเผชิญหน้ากับภัยคุกคามถึงชีวิต ทุกคนไม่ใส่ใจความจริงว่าจะเป็นเช่นไร คิดเพียงอยากหาหมอรักษาอาการป่วยเพื่อให้รอดชีวิตต่อไปได้

“เข้าใกล้ที่นี่ไม่ได้!”

องครักษ์เฝ้าที่นี่ขวางซ่งรั่วเจินไว้

ซ่งรั่วเจินหยิบป้ายคำสั่งที่ฉู่จวินถิงมอบให้นางออกมาอย่างไม่รีบร้อน เพราะล้วนเป็นทหารภายในค่าย ส่วนฉู่จวินถิงคุ้นชินกับเหล่าแม่ทัพมาก คาดว่าปล่อยนางเข้าไปได้ไม่มีปัญหา

“พระชายาฉู่อ๋อง?”

หัวหน้าจำซ่งรั่วเจินได้ รีบทำความเคารพ

“ข้าน้อยเป็นรองแม่ทัพของแม่ทัพซ่ง!”

ได้ยิน ซ่งรั่วเจินเข้าใจในทันใด คิดไม่ถึงเลยว่าจะยังมีคนของตนอีกด้ว