บทที่ 1713

สีหน้าของหลูไห่คั่วเปลี่ยนไปเล็กน้อย “น้องรอง เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล ไฉนเลยข้าจะไม่ทำอะไร เพียงแต่อยู่พักผ่อนในจวนเท่านั้น?”

“พี่ใหญ่ ข้าไม่ใช่ตัวโง่งม ตกลงท่านทำหรือไม่ทำ หรือทำมากน้อยเพียงใด ท่านคิดว่าข้าไม่รู้เลยสักนิดกระนั้นหรือ?”

ภายในดวงตาของหลูจวิ้นอี้ปรากฏความผิดหวังอย่างลึกซึ้ง อันที่จริงเขาควรจะตาสว่างตั้งแต่นานแล้ว ก่อนหน้านี้ยังคิดว่าล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน ตนเองไม่ควรถือสามากเกินไปนัก

ถ้อยคำสุดท้ายที่บิดาเอ่ยก่อนสิ้นลมเขายังจำได้อย่างชัดเจน บิดาบอกว่าตราบใดที่พวกเขาร่วมแรงร่วมใจกัน จวนนี้ย่อมรุ่งเรืองยิ่งขึ้น

เขาคิดเช่นนี้มาโดยตลอด ตำแหน่งโหวของบิดาถูกท่านอารองสืบทอดต่อ ส่วนเขากับพี่ใหญ่หากอยากสร้างชื่อเสียง ก็ได้แต่สอบขุนนางเส้นทางนี้เท่านั้น

ที่ผ่านมาเขาเองก็เคยอยากเรียนหนังสือ แต่มารดาบอกว่าลูกชายคนโตย่อมมาก่อนเสมอ จึงให้พี่ใหญ่เรียน ส่วนเขารับผิดชอบดูแลกิจการของตระกูล หาเงินให้มาก เพื่อส่งเสริมพี่ใหญ่ได้เรียนหนังสือ

ตอนนั้นเขาคิดว่าไม่เป็นไร เพราะพี่ใหญ่ร่างกายแข็งแรงสู้เขาไม่ได้ หนำซ้ำพี่ใหญ่ยังรักการอ่านหนังสือมาตั้งแต่เล็ก เขาในฐานะน้องชาย ไม่จำเป็นต้องแย่งทุกอ