บทที่ 1737

ซ่งรั่วเจินได้พบฉู่จวินถิงก็เป็นยามบ่ายแล้ว

นางมองบุรุษที่ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า ต่อมาเพ่งพิศอย่างละเอียดรอบหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีบาดแผลภายนอกชัดเจน ก็ถลันขึ้นไปเอื้อมมือจะเปิดเสื้อเขาขึ้นดู

ฉู่จวินถิงเห็นว่าฮูหยินของตนไม่พูดพร่ำทำเพลงก็จะถอดเสื้อเขาออก จึงรีบกล่าว

“ฮูหยิน ที่นี่ยังเป็นด้านนอก หากเจ้าอยากดู พวกเรากลับเข้าห้องแล้วค่อยดูเถิด”

ได้ยินเสียงเย้าของชายหนุ่ม ครู่ต่อมาซ่งรั่วเจินเหลือบตาดุเขาหนึ่งที “ท่านบาดเจ็บหนักมากหรือไม่?”

ฉู่จวินถิงโอบเอวคอดกิ่วของฮูหยินตน ลดเสียงลงปลอบเบา ๆ “ไม่หนัก เพียงแผลถลอกเล็กน้อย เป็นข้าผิดเอง ทำให้ฮูหยินต้องเป็นกังวล”

“ทั้ง ๆ ที่ท่านรู้ดีว่าไต้ซือเสวียนหยางจับตัวยาก การไปคราวนี้อันตรายอย่างยิ่ง เหตุใดท่านยังลงมือด้วยตนเองอีกเล่า?”

สีหน้าซ่งรั่วเจินไม่สบอารมณ์ นางเคยเตือนมาก่อนแล้ว อย่างไรเสียคนเช่นไต้ซือเสวียนหยาง ฝีมือย่อมไม่ธรรมดา

จนตรอกขึ้นมาก็อาจทำได้ทุกอย่าง

ในฐานะคนสำนักวิชาเต๋าเช่นเดียวกัน นางย่อมรู้ดียิ่งนัก เมื่อถึงคราที่ตอบโต้กลับอย่างจริงจัง ย่อมไม่ใช่เรื่องง่ายดาย

“เป็นความผิดของข้า ทำให้ฮูหยินกังวลแล้ว”

ฉู่จวินถิงเอ่ยขอโท