เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 332
บทที่เกี่ยวข้อง
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 333
ซ่งเยี่ยนโจวหันมองทางซ่งรั่วเจิน “วันนี้คุณหนูถังหาเรื่องเจ้าหรือ?”“เปล่าเจ้าค่ะ ยิ่งไปกว่านั้นข้าเองก็ไม่มีวันถูกคนหาเรื่องได้อย่างง่ายดาย”ซ่งรั่วเจินโบกมือ พูดว่า “การค้าที่ได้รับมาจากฉินฮูหยินดีมาก แต่ข้าอยากเปลี่ยนสองร้านในนั้นเป็นร้านขายผ้า”“คนที่นั่นสัญจรไปมามากมาย ฮูหยินแม่นางล้วนชอบไปละแวกใกล้เคียง เปิดร้านขายผ้าแห่งหนึ่งกิจการจะต้องไม่เลวแน่”“เอาตามที่เจ้าว่าแล้วกัน” หลิ่วหรูเยียนเอ่ยปาก “ก็ไม่รู้จิ่งเซินจะกลับมายามใด ต่อให้ไปทะเลใต้ก็น่าจะกลับมาได้แล้ว”“กิจการมากมายเพียงนี้ล้วนมอบให้เจ้าดูแลเพียงคนเดียว ลำบากเกินไปแล้ว”ซ่งรั่วเจินยิ้มน้อยๆ “ไม่ลำบากอะไรเจ้าค่ะ ภายในจวนมีคนช่วยงานไม่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นก่อนนี้เจ้าของร้านที่พี่สี่เลือกไว้ให้จัดการดูแลเองก็ใส่ใจมาก ข้าเพียงเสียเวลาดูแลบัญชีมากหน่อยเท่านั้น”ตระเวนดูร้านก็เป็นเรื่องลำบากอย่างหนึ่งจริงนั่นล่ะ แต่เดิมทีกิจการของสกุลซ่ง เจ้าของร่างเดิมและพี่สี่ก็รับสมัครคนมากความสามารถไว้ไม่น้อย ตรงข้ามกันจัดการได้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยก่อนนี้เจ้าของร่างเดิมก็อยากซื้อร้านขายผ้าบนถนนสายนี้ น่าเสียดายร้านรวงบนถนนสายนี
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 334
หลิ่วหรูเยียนถอนหายใจหนักๆ เฮือกหนึ่ง “จิ่งเซินเด็กคนนี้ไม่ฟังคำเกลี้ยกล่อม หากแม่นางเคอคนนั้นเป็นคนสำรวมตน แม่ก็คงไม่พูดอะไรแล้ว แต่ข้าได้ยินมาว่านางมีสายสัมพันธ์ใกล้ชิดกับคุณชายสกุลชวี”“ข้าเองก็ได้ยินเรื่องนี้ สกุลเคอคล้ายยังมีแผนผูกสัมพันธ์เกี่ยวดองผ่านการแต่งงานกับสกุลชวี แต่ยังมิได้ยืนยันข่าวที่แน่นอน” ซ่งอี้อันพูดเสียงเครียดสายสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องของพวกเขาดีมาโดยตลอด จิ่งเซินชอบเคอหยวนจื่อมากเพียงใด เขารู้ดีเมื่อแรกไม่ใช่ไม่เคยเกลี้ยกล่อม แต่จิ่งเซินเชื่อฟังทุกอย่าง เว้นเสียความชมชอบเคอหยวนจื่อที่ไม่ทำจนถึงที่สุดก็ไม่คิดหันหลังกลับเห็นว่าเขาพูดมาถึงขั้นนี้แล้ว พวกเขาในฐานะพี่น้องเองก็ไม่สามารถบอกให้เขายอมแพ้ได้ แต่ครั้งนี้ออกเดินทางไกลเพียงนั้นเพื่อเคอหยวนจื่อ ช่างโง่เขลาเกินไปโดยแท้!“แม้ว่าจิ่งเซินเคยเหลวไหลมาก่อน แต่ระยะนี้ภายในจวนเกิดเรื่องมากเพียงนี้ การสอบฤดูใบไม้ผลิเองก็ผ่านพ้นไปแล้ว เขาไม่มีวันไม่เร่งเดินทางกลับมา ใช่หรือไม่ว่าเกิดปัญหาอะไร?”หลิ่วหรูเยียนผ่านความโมโหไปแล้วก็รู้สึกกังวลใจ เพราะก่อนนี้ส่งจดหมายกลับมา พูดว่าเสียเวลาเพราะเรื่องบางอย่าง ยังไม่สามา
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 335
ซ่งรั่วเจินจิกนิ้วทำนาย ส่งสัญญาณให้มารดาไม่ต้องกังวลได้ยินแล้ว หลิ่วหรูเยียนถอนหายใจโล่งอกเฮือกหนึ่ง นางเชื่อความสามารถของลูกสาวตนโดยไร้ข้อกังขา “เช่นนั้นก็ดี”“รอเขากลับมาครั้งนี้จะต้องเตือนสติเขาทีหนึ่ง จะตามใจเขาอีกต่อไปไม่ได้!”ทุกคนต่างพากันพยักหน้า พวกเขาต้องคิดหาทางเกลี้ยกล่อมดีๆ สักรอบจริง ไม่สามารถปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปได้“น้องหญิงห้า ในเมื่อเจ้าสามารถทำนายกระทั่งเรื่องนี้ออกมาได้ มิสู้ทำนายวาสนาแต่งงานของตัวเจ้าดู?” ซ่งจืออวี้พูดอย่างแปลกใจคนอื่นล้วนหันมองทางซ่งรั่วเจิน ความสามารถยอดเยี่ยมเพียงนี้ มิใช่ว่าทำนายดูก็รู้แล้วหรือ?ซ่งรั่วเจินหัวเราะเบาๆ “วิชาเต๋าสามารถทำนายได้จริง แต่ก็มีหนึ่งเรื่อง นั่นก็คือทำนายตนเองไม่ได้”“ทุกคนในสำนักเต๋าก็ล้วนเป็นเช่นนี้”ทุกคนต่างเข้าใจ หมอไม่รักษาตนเอง ข้ามผู้อื่นไม่ข้ามตนเองนี่กลับเข้าใจไม่ยาก หากสามารถทำนายสถานการณ์ของตนได้ เช่นนั้นทุกเรื่องก็ราบรื่นแล้วเพราะซ่งรั่วเจินทำนายว่าซ่งจิ่งเซินใกล้จะกลับมาแล้ว หลิ่วหรูเยียนและซ่งเยี่ยนโจวจึงตัดสินใจว่ารอซ่งจิ่งเซินกลับมาแล้วค่อยไปสู่ขอ หนึ่งครอบครัวต้องอยู่พร้อมหน้ากันถึงจะด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 336
วันต่อมาถังฮูหยินมองเห็นถังเสวี่ยหนิงร้องไห้ตาแดง ร้อนใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้“เมื่อคืนกลับมาก็ร้องไห้ ไม่ยอมพูดเหตุผล เจ้าอยากทำให้แม่ร้อนใจตายใช่หรือไม่?”ถังเสวี่ยหนิงตาแดง ไม่ใช่นางไม่อยากพูด แต่ขายหน้าเกินไปแล้ว นางอับอายเกินกว่าจะพูดออกไปได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังกลัวมารดาต่อว่าหลายปีมานี้ แต่ไหนแต่ไรมานางไม่เคยขายหน้าเพียงนี้มาก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดว่าอยู่ต่อหน้าฉู่อ๋อง หลังกลับมาแล้วย้อนคิดถึงเรื่องเมื่อวานก็ยิ่งรู้สึกผิดมหันต์นางเป็นบุตรีจวนอัครมหาเสนาบดี เดิมทีฐานะของซ่งรั่วเจินก็เทียบนางไม่ได้ นางไม่สมควรลดตัวลงไปเทียบกับนาง สมควรทำใจกว้างแสดงความสูงศักดิ์และใจกว้างของตนถึงจะถูกอยากเป็นพระชายา เป็นนายหญิงของทั้งจวนอ๋อง ความใจกว้างสำคัญที่สุด นางหน้าตาถมึงทึงฝีปากคมกริบเพียงนี้ น่ากลัวว่าทำลายภาพประทับใจภายในใจฉู่อ๋องไปแล้วเห็นถังเสวี่ยหนิงไม่พูด ถังฮูหยินมองสาวใช้ทางด้านข้าง “เจ้าพูด!”สาวใช้ตกตะลึงพรึงเพริด พูดเรื่องใหญ่เมื่อคืนออกมาภายใต้สายตาของถังเสวี่ยหนิงตัวสั่นๆฟังเรื่องทั้งหมดจบ สีหน้าถังฮูหยินเข้มขึ้น “ฉู่อ๋องถึงขั้นหมางเมินเจ้าเพราะซ่งรั่วเจิน? นางเป็นเพียงหญิ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 337
สีหน้าถังฮูหยินจริงจังมาก แม้นางเป็นหญิงออกเรือนแล้ว แต่นางก็ได้ยินนายท่านชื่นชมฉู่อ๋องบ่อยๆ ภายในราชสำนัก ฉู่อ๋องได้รับความเลื่อมใสมีชื่อเสียงอย่างมากสองปีมานี้ฮองเฮาคัดเลือกคุณหนูชนชั้นสูงในระยะหนึ่งหมื่นลี้ เดิมทีซ่งรั่วเจินก็มีคุณสมบัติไม่เพียงพอดวงตาถังเสวี่ยหนิงทอประกายระยับ แม้แต่ลมหายใจก็เร็วมากยิ่งขึ้นได้กลายเป็นพระชายาสำหรับนางก็สูงศักดิ์มากแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดว่าภายภาคหน้ายังสามารถกลายเป็นฮองเฮามารดาของใต้หล้าได้!“เจ้าจะพูดเรื่องนี้ออกไปไม่ได้ บัดนี้ฮองเฮามีพระประสงค์เลือกเจ้า เจ้าจะต้องคิดหาทางคว้าโอกาสนี้ไว้”“หากพลาดไป ชาตินี้เจ้าก็ไม่มีโอกาสขึ้นสู่จุดสูงสุดเทียมฟ้านี้ได้อีก ท่าทางหึงหวงเหมือนเด็กเอาแต่ใจเมื่อวานนี้ ภายภาคหน้าห้ามมิให้เผยออกมาอีกเป็นอันขาด” ถังฮูหยินกำชับถังเสวี่ยหนิงพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง “ท่านแม่ เช่นนั้นท่านพูดข้ายังมีหวังหรือไม่?”“ย่อมมีหวังแน่นอน ถึงตอนนั้นหาโอกาสให้เจ้าและฉู่อ๋องได้รู้จักกันมากหน่อย แม่สั่งสอนวิชาดีดพิณหมากล้อมตำราวาดภาพให้เจ้าจนเชี่ยวชาญ หรือว่ายังเทียบบุตรีของตระกูลแม่ทัพบู๊คนหนึ่งไม่ได้?”สายตาถังฮูหยินสะท้อนความหมิ่
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 338
“ก็คือนาง!” ถังฮูหยินพยักหน้า “ระยะนี้แม่นางซ่งโดดเด่นมีชื่อเสียงโด่งดังภายในเมืองหลวง ไม่มีแม่นางบ้านใดเทียบนางได้เพคะ”“พูดไปแล้วก็บังเอิญยิ่งนัก นับตั้งแต่หลินจือเยว่ถอนหมั้นนางชีวิตก็เสื่อมถอยลง เสียตำแหน่งขุนนางไป บัดนี้ยังไม่ต้องพูดว่ากลายเป็นสามัญชน แต่ยังติดหนี้อีกด้วย”“หม่อมฉันได้ยินมาว่าแม่นางซ่งมีความสามารถ เชี่ยวชาญทำการค้า คนเองก็ว่าง่าย เป็นลูกสาวกตัญญูคนหนึ่ง พี่ชายน้องสาวมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน เพื่อคลายโทสะให้พี่ชาย ยังเอาร้านรวงบนถนนทั้งสายมาจากมือฉินฮูหยินอีกด้วย ทำให้คนอิจฉาไม่น้อยเลยเพคะ”จากนั้น ฮองเฮาได้ยินเสียงชื่นชม กลับขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น สำหรับคุณหนูตระกูลสูงศักดิ์แล้ว กลับไม่มีอะไรดีถังฮูหยินมองเห็นสีหน้าฮองเฮาอยู่ภายในก้นบึ้งของสายตา รู้ชัดอยู่ภายในใจฮองเฮาต้องการสะใภ้สง่างามมีเมตตา รู้หนังสือมีเหตุผล ส่วนซ่งรั่วเจินสตรีจิตใจคับแคบเช่นนี้ ย่อมไม่สามารถเป็นพระชายาฉู่อ๋องได้หัวใจเล็กกว่ารูเข็ม ภายภาคหน้ายังอยากเป็นมารดาของใต้หล้า นั่นคือเรื่องตลกอย่างหนึ่ง!“ข้าได้ยินมาเพียงเล็กน้อย แต่ไม่เข้าใจภาพรวม ดูท่าแล้ว ข้าก็ต้องทำคว
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 339
ยามผ่านอุทยานหลวงบังเอิญได้พบกับฉู่มู่เหยา ฝ่ายหลังมีสีหน้าแปลกใจ เดินเข้ามาถามอย่างกระตือรือร้น“ฮองเฮาเรียกตัวหม่อมฉันเข้าวังเพคะ” ซ่งรั่วเจินตอบได้ยิน ฉู่มู่เหยาเข้าใจในทันใด “นี่มิใช่งานเลี้ยงหงเหมินหรอกหรือ?”ซ่งรั่วเจิน “...” ท่านสมเป็นลูกสาวแท้ๆ ของฮองเฮาจริงๆ“วันนี้เช้ายามข้าเข้าไปเยี่ยมคารวะเสด็จแม่ก็ได้พบกับถังฮูหยิน น่ากลัวว่าถังฮูหยินพูดอะไร เสด็จแม่ถึงเรียกตัวเจ้าเข้าวังกระมัง”ฉู่มู่เหยาเองก็เป็นคนฉลาดหลักแหลมคนหนึ่ง เพียงคิดดูก็เข้าใจปัญหาแล้ว“แย่แล้ว เดิมทีเมื่อวานเสด็จพี่สามคิดหาโอกาสปฏิเสธเรื่องแต่งงานกับสกุลถังให้ชัดเจน เอือมระอาเมื่อคืนเกิดปัญหาขึ้นทางฝั่งค่ายทหาร เขามิได้กลับมาเลย”“คิดไม่ถึงสกุลถังว่องไวเพียงนี้ นี่จะทำเยี่ยงไรดี?”“รั่วเจิน เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าไปคิดหาทางก่อน อีกเดี๋ยวข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้า!”ฉู่มู่เหยาตบๆ มือซ่งรั่วเจิน เป็นสัญญาณให้นางไม่ต้องกังวลซ่งรั่วเจินยิ้มละไม ฉู่มู่เหยามองดูแล้วร้อนใจเสียยิ่งกว่านาง “ขอบพระทัยองค์หญิงหก”“ขอบใจอะไรกัน? ข้ายังหวังให้เจ้าเป็น...” เป็นพี่สะใภ้ข้าอยู่นะฉู่มู่เหยาพูดเพียงครึ่งเดียวก็ชะงักไป ยาม
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 340
ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “ทูลฮองเฮา หม่อมฉันเคยอ่านเพคะ”ฮองเฮาชี้หนังสือทางด้านข้าง พูดว่า “ข้าเหนื่อยอยู่บ้าง เจ้าอ่านหนังสือให้ข้าฟังเถอะ”“เพคะ”ซ่งรั่วเจินหยิบหนังสือทางด้านข้าง อ่านเนื้อหาด้านบน เห็นได้ชัดว่าก่อนนี้ฮองเฮาเตรียมการไว้อย่างดีแล้วอันที่จริงนางรู้ชัดอยู่ภายในใจ ฮองเฮาเป็นมารดาของใต้หล้า แตกต่างจากคนเอะอะโวยวายแสร้งน่าสงสารเหมือนพวกฮูหยินผู้เฒ่าหลิน อีกทั้งยังไม่สามารถเข้ามาถามเลยได้ซ่งรั่วเจินมองบันทึกสื่อจี้ตรงหน้า อ่านเนื้อหาที่อยู่ภายในออกมา“เจ้ารู้หรือไม่ว่ากำลังพูดถึงเรื่องเล่าใด?” ฮองเฮาเอ่ยปากเสียงเรียบซ่งรั่วเจินยิ้มน้อยๆ “ฮองเฮาอยากเตือนหม่อมฉัน สิ่งใดมิใช่ของหม่อมฉันก็ไม่สมควรคาดหวัง แม้ว่ามองดูแล้วงดงาม แต่ลงท้ายก็เป็นเพียงความว่างเปล่าดุจจันทร์ในน้ำบุปผาในคันฉ่องเพคะ”เห็นซ่งรั่วเจินอธิบายออกมาอย่างเข้าใจเสียงแผ่วเบาเรียบเฉย ใบหน้าเล็กขาวนวลกลับไม่เผยอารมณ์มิอาจหักใจ ท่าทีเรียบเฉยกลับทำให้ฮองเฮาเกิดความประหลาดใจภายในสายตาก่อนเกี้ยวเจ้าสามข้ามพ้นประตูซ่งรั่วเจินพบว่าหลินจือเยว่ตบแต่งฉินซวงซวงในเวลาเดียวกัน ฝืนเดินลงจากเกี้ยวด้วยตนเอง ถอนหมั้นกับเข
บทล่าสุด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 994
ฉู่จวินถิงสังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของซ่งรั่วเจิน ไหวพริบบ่งบอกว่ามีปัญหาซ่งรั่วเจินส่ายหน้าเบาๆ “เพียงแต่ได้ยินจงเฟยพูดเรื่องบูชาเซียนโบตั๋นจึงรู้สึกแปลกอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าใช่เซียนโบตั๋นที่หม่อมฉันรู้จักหรือไม่”นางเคยได้ยินเรื่องเซียนโบตั๋นมาก่อน เป็นสิ่งที่สตรีบูชาจริง เซียนบุปผา มีสรรพคุณช่วยคืนความอ่อนเยาว์ เพียงแต่ภายในนี้กลับมีเคล็ดลับบางอย่าง ทำให้คนเสพติดอย่างง่ายดาย สุดท้ายลุ่มหลงจนยากจะถอนตัวขึ้นมาได้ ไม่ใช่เรื่องที่ดีหากเป็นคนฝีมือโหดเหี้ยม ก็สามารถใช้ของสิ่งนี้แลกเปลี่ยนโชคชะตาได้ น่ากลัวอย่างมากจงเฟยมีสมบัติล้ำค่าเช่นนี้ ตนเองเก็บไว้บูชาเองก็พอ ทว่านางกลับนำมามอบให้ฮองเฮา แปลกเกินไปแล้วกระมัง“พูดให้ฟังเถอะ”ฉู่จวินถิงกลับไม่รีบร้อนจากไป เอียงหูฟัง รอฟังคำพูดของว่าที่ฮูหยินอย่างอารมณ์ดีแท้จริงแล้ว ไม่ว่าเจินเอ๋อร์พูดอะไร เขาล้วนอยากฟัง“หม่อมฉันเคยเห็นเซียนโบตั๋นมาก่อน ทำให้สตรีงดงามอ่อนเยาว์ผ่านการบูชาอาหาร หากจริงใจมากเพียงพอ ยังสามารถใช้เลือดเป็นเครื่องบูชาได้ ผลลัพธ์ดีมากนัก”“เพียงแต่จะทำให้สตรีลุ่มหลง กลายเป็นรีบร้อนอยากได้ผลลัพธ์ จากนั้นยากจะถอนตัวขึ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 993
วังหลังวันนี้ซ่งรั่วเจินและฉู่จวินถิงเข้าวังไปขอบพระทัยความเมตตาด้วยกัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นความครึกครื้นทั้งภายในภายนอกตำหนักของฮองเฮายังไม่ทันเข้าไปก็ได้ยินเสียงตวนเฟยดังออกมาจากภายใน“ระยะนี้น้องหญิงจงเฟยงดงามมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว คนเองก็สดใสมีชีวิตชีวามากเป็นพิเศษ ผิวพรรณขาวเปล่งปลั่ง ข้าถามนางว่าใช้เคล็ดลับอะไร นางก็ไม่ยอมบอกข้า ต่อมาข้ายังเห็นด้วยตนเอง”ตวนเฟยมองเซียนโบตั๋นข้างห้องบรรทมของฮองเฮาแวบหนึ่ง สายตาสะท้อนแววละโมบ“ที่แท้นางก็ตั้งใจขอเซียนโบตั๋นจากพระผู้ทรงศีล เพื่อรักษาความเยาว์วัยของสตรี ทำให้งดงามมีเสน่ห์!”เพียงถ้อยคำนี้พูดออกมา สนมคนอื่นก็ตาร้อนผ่าว ความเปลี่ยนแปลงของจงเฟยในระยะนี้ พวกนางล้วนเห็นอยู่ในสายตา ฝ่าบาทเองก็ประทับค้างแรมกับจงเฟยที่นั่นติดต่อกันหลายคืน ใครจะไม่อิจฉากันเล่า?สนมภายในวังมีไม่น้อย พวกเขาทำเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท ปกติทำทุกวิธี ก็ไม่แน่ว่าจะได้ผลบัดนี้ได้เห็นจงเฟยได้รับความโปรดปรานมากขึ้นทุกที แต่ละคนร้อนใจจนแทบทนไม่ไหว“เดิมทีคิดว่าจงเฟยจะซ่อนไว้ คิดไม่ถึงเลยว่ายังมอบให้ฮองเฮาอีกด้วย น้องหญิงจงเฟยจริงใจต่อฮองเอาจริงๆ!
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 992
“บัดนี้ข้าและองค์หญิงเพียงแต่มีปัญหากันเล็กน้อยเท่านั้น รอข้าไปอธิบายให้ชัดเจน ทั้งหมดย่อมกลับมาเป็นเหมือนเดิม”เสิ่นหวยอันพูดอย่างมีเหตุผล ชนิดที่ว่าหน้าตายังเผยแววลำพองใจ “เจ้าคิดดูให้ดี หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ก่อเรื่องพรรค์นี้ขึ้นมา ป่านนี้คงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”“ส่วนข้า ก็แค่ถูกโบย สามารถฟื้นฟูกลับมาได้อย่างว่องไว หรือเจ้าไม่เข้าใจความหมายกันเล่า?”“ตกลงเจ้าจะพูดอะไร?” เสิ่นจวินเจ๋อหรี่ตาลง สังเกตเห็นปัญหาแล้ว เสิ่นหวยอันมั่นใจในตนเองเกินไป“เหตุที่องค์หญิงทำเช่นนี้ ก็เพราะหึงหวงเท่านั้น” เสิ่นหวยอันหัวเราะเบาๆ ลูบแต่งผมและพูด “องค์หญิงมีจิตปฏิพัทธ์ต่อข้า เพียงแต่เห็นซ่งปี้อวิ๋นอยู่ข้างกายข้ามาโดยตลอด เข้าใจผิดคิดว่าข้าและนางมีความสัมพันธ์กัน นี่ถึงเป็นเช่นนี้”“ระหว่างสตรีย่อมหนีไม่พ้นความหึงหวง นี่คือเรื่องธรรมดาอย่างมาก เพียงแต่องค์หญิงอารมณ์รุนแรงอยู่บ้าง นี่ถึงโบยข้า”“หากไม่รัก นางก็คงไม่โมโหถึงเพียงนี้ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”เสิ่นจวินเจ๋อชะงักไปในทันใด ครู่ต่อมาคิดว่าสายตาของฉู่มู่เหยาไม่น่าจะแย่ถึงเพียงนี้ เพียงแต่ลองคิดดูแล้วเขาก็เริ่มไม่มั่นใจเพราะเสิ่นหวยอันมั่นใจในตน
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 991
ได้ยินคำพูดของอวิ๋นเฉิงเจ๋อ ภายในสายตาอวิ๋นเนี่ยนชูเปี่ยมความแปลกใจ มากที่สุดคือต้องการรู้เหตุผลทั้งหมดตกลงเป็นเพราะอะไร?เพราะเหตุใดหลายปีมานี้ ทั้งๆ ที่นางแสดงความชอบของตนออกมาไม่ใช่เพียงครั้งเดียว ทว่าญาติผู้พี่กลับหลบเลี่ยงนางมาโดยตลอด นางต้องการคำตอบหนึ่ง กลับไม่ได้รับทั้งๆ ที่ดีต่อนางถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่ภายในใจมีนางมาโดยตลอด เพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?อวิ๋นเฉิงเจ๋อเอ่ยปากพูดเสียงขมปร่า นี่ถึงพูดความคิดที่เก็บซ่อนไว้ภายในใจตลอดหลายปีมานี้ออกมา...อวิ๋นเนี่ยนชูได้ยินทั้งหมดนี้ สายตาสะท้อนแววเหลือจะเชื่อ ยากจะเชื่อได้ว่าทั้งหมดนี้ถึงขั้นยังมีเรื่องที่นางไม่รู้มากถึงเพียงนี้“ดังนั้น...พวกเราไม่ใช่ญาติพี่น้องแท้ๆ?”อวิ๋นเนี่ยนชูเผยสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริด นี่คือเรื่องที่นางไม่เคยรู้ หลายปีมานี้ญาติผู้พี่ก็ไม่เคยพูดมาก่อนอวิ๋นเฉิงเจ๋อพยักหน้า “ปีนั้นข้าถูกทิ้งไว้ที่ประตูเรือนด้านหลัง หากไม่ใช่ท่านแม่ใจดีรับเลี้ยงข้า ข้าคงตายไปตั้งนานแล้ว...”หลายปีมานี้เขาเคยคิดอยู่หลายค่ำคืน บิดามารดาแท้ๆ ของเขาเป็นใคร เหตุใดต้องทิ้งเขา บางครั้งก็เกลี้ยกล่อมตนเอง คิดถึงปัญหาเหล่านี้ไปล้วนไ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 990
เพียงเอ่ยปาก โทสะทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมาแล้วความเจ็บปวดและอึดอัดใจที่สั่งสมอยู่ภายในใจล้วนระเบิดออกมาในเวลานี้อวิ๋นเฉิงเจ๋อได้ยินอวิ๋นเนี่ยนชูพูดเช่นนี้เป็นครั้งแรก มองนางตวาดถามไล่เรียงตนเอง ภายในใจเปี่ยมความรู้สึกผิด“ขอโทษ ล้วนเป็นความผิดของข้า”เห็นสายตาเปี่ยมความรู้สึกผิดของฝ่ายชาย อวิ๋นเนี่ยนชูตาแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “เดิมทีทั้งหมดนี้ก็เป็นความผิดของท่านอยู่แล้ว! เหตุใดท่านไม่บอกข้าเร็วสักหน่อย ท่านรู้ว่าหลายปีมานี้ข้าฝืนได้ลำบากมากเพียงใดหรือไม่?”“ในเมื่อท่านไม่พูดมาโดยตลอด เหตุใดไม่เก็บเอาไว้ชั่วชีวิตเล่า?”น้ำตานางไหลลงมา ตลอดหลายปีมานี้ไม่ตอบรับความรู้สึกนาง นี่ทุกข์ใจมากเพียงใด?นางอยากบริภาษเขาแรงๆ อยากทุบตีเขา ชนิดที่ว่าอยากไม่สนใจเขาอีก ทำให้เขาเสียใจภายหลังไปชั่วชีวิตเพียงแต่ ยามได้เห็นของเหล่านั้นที่เขาซ่อนไว้ภายในห้อง รวมถึงภาพเหมือนของนางที่วาดไว้นับไม่ถ้วนยามค่ำคืน นางก็อยากร้องให้อย่างอดไม่ได้...“เป็นความผิดของข้าเอง ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของข้า เจ้าตีข้าด่าข้าโทษข้า ล้วนสมควรทั้งสิ้น”อวิ๋นเฉิงเจ๋อสืบเท้าขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ภายในสายตาเปี่ยมความเอ็
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 989
“อะไรนะ?” อวิ๋นเนี่ยนชูชะงัก ภายในสายตาสะท้อนความตกตะลึงทั้งๆ ที่ตลอดมาล้วนเป็นนางตอแยญาติผู้พี่หากไม่ใช่เพราะหลายปีมานี้นางทำเช่นนี้มาโดยตลอด คาดว่าญาติผู้พี่ก็คงไม่ชอบนาง ทว่าได้ยินคำพูดของมารดาแล้ว เหตุใดญาติผู้พี่ถึงผลักทั้งหมดนี้ลงบนศีรษะของเขาเล่า?“เฉิงเจ๋อพูดว่าเขาพยายามสอบสร้างผลงานก็เพื่อจะได้คู่ควรกับเจ้า จะได้มีโอกาสสู่ขอเจ้า”“หากเปลี่ยนเป็นในอดีต ข้าจะต้องไม่เห็นด้วยที่พวกเจ้าคบหากัน บัดนี้ผ่านเรื่องมามากถึงเพียงนี้ ความคิดของแม่ก็เปลี่ยนไปไม่น้อย”“หากเจ้าชอบเฉิงเจ๋อจริง ข้าเองก็ไม่คัดค้าน แต่หากเจ้าไม่ชอบ...”สีหน้าจางเหวินสับสน ก่อนหน้านี้เคยเห็นท่าทางของเด็กทั้งสอง ไม่ว่ามองอย่างไรเนี่ยนชูก็ไม่คล้ายไม่ชอบเฉิงเจ๋อ“ข้าชอบญาติผู้พี่เจ้าค่ะ” อวิ๋นเนี่ยนชูตอบอย่างไม่ลังเล “ข้าชอบญาติผู้พี่มาโดยตลอด”มองเห็นท่าทางมุ่งมั่นของลูกสาว จางเหวินรู้สึกเอือมระอาระคนโชคดีอยู่บ้าง “ช่างแล้วๆ น้ากู้ของเจ้าพูดถูกแล้ว ลูกหลานมีความสุขของลูกหลาน พวกเจ้าคบหากันก็เป็นพวกเจ้าสร้างขึ้น”“แม้ว่าปีนั้นเฉิงเจ๋อทำไม่ถูก ไม่สมควรเกิดความคิดต่อเจ้า แต่ข้าล้วนเห็นความพยายามของเขาตลอดหลา
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 988
ยิ่งไปกว่านั้น ขอเพียงเขาพยายาม เขาเชื่อว่าตนเองจะต้องมีอนาคตแน่ตระกูลตกต่ำ บิดามารดาจากไปก่อนวัยอันควร เดิมทีเขาก็เป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ไม่แน่ว่าอาจตายที่ข้างถนนตั้งนานแล้ว บัดนี้ไม่เพียงมีข้าวกิน มีเสื้อผ้าสวมใส่ ท่านน้ายังเชิญอาจารย์มาสอนหนังสือเขา เขาไม่มีวันอกตัญญูเขาคิด...รออีกหน่อย รอจนเขามีความสามารถ รอจนเขาฉายแววโดดเด่น บางทีอาจมีโอกาสขอท่านน้าแต่งงานกับเนี่ยนชูทว่า ขณะเขากำลังตรากตรำร่ำเรียนอยู่นั้น ในที่สุดก็ได้รับคำชมจากอาจารย์ ได้เข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลวง อาจารย์ของสำนักศึกษาหลวงเองก็ชื่นชมว่าเขาจะต้องมีโอกาสสอบผ่านขุนนางแน่ ตอนเขาคิดว่าตนเองอาจจะสามารถตอบรับความรู้สึกของเนี่ยนชูได้ กลับได้ยินท่านน้าและแม่นมพูดสนทนากันที่แท้...เขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของบิดามารดาลูกของมารดาตายไปตั้งนานแล้ว ส่วนเขาคือเด็กที่วันนั้นถูกทิ้งไว้หน้าประตูเรือนด้านหลังของมารดาเดิมทีมารดาก็ยากจะยอมรับความเจ็บปวดได้ อีกทั้งยังสงสารเขา หมอพูดว่าร่างกายนางเสียหาย ภายภาคหน้ายากจะมีลูกได้อีก นี่ถึงรับอุปการะเขา ประกาศต่อโลกภายนอกว่าเขาเป็นลูกของตนเขาเป็นแค่เด็กถูกทิ้งคนหนึ่ง เศษสวะที่ไม่ยอมหนาว
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 987
ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “ข้าเคยไม่สนับสนุนเจ้าตั้งแต่ยามใด? แต่ไหนแต่ไรมาข้าล้วนสนับสนุนการตัดสินใจของเจ้า”ก่อนหน้านี้นางทำนายมาก่อนแล้ว ภายในเรื่องนี้มีเงื่อนงำซ่อนอยู่มากมาย อวิ๋นเฉิงเจ๋ออ่อนแอเกินไปสำหรับเรื่องนี้ ไม่มีความรับผิดชอบมากเพียงพอเพียงแต่ หากไม่เคยผ่านความทุกข์ของผู้อื่น ก็ไม่สามารถตัดสินตามใจได้อวิ๋นเฉิงเจ๋อกลายเป็นเช่นนี้ ย่อมหนีไม่พ้นประสบการณ์ที่เขาเคยเจอมาในช่วงหลายปีมานี้เรื่องเดียวกัน บางคนมีความรับผิดชอบที่แข็งแกร่งมาก ไม่ได้รับผลกระทบใด แต่บางคนคิดอ่านอย่างละเอียด ยากจะสามารถรับได้ใต้หล้ากว้างใหญ่ รวมทุกสรรพสิ่งไว้แล้ว ทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นเพราะตนเอง นางย่อมไม่วู่วามสอดมือเข้าไปอวิ๋นเนี่ยนชูยิ้มกว้าง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าผลลัพธ์เป็นเช่นไรข้าก็ไม่ใส่ใจแล้ว หากไม่พูดเรื่องนี้ออกมา ข้าจะต้องเสียใจภายหลังแน่”“ตอนนี้ท่านป้าจ้างกำลังอยู่กับท่านแม่ข้า รอกลับไปแล้วค่อยหาโอกาสพูดเถอะ”ซ่งรั่วเจินจิกนิ้วทำนาย ภายในสายตาเผยแววประหลาดใจ เปลี่ยนคำพูด “ดูท่าแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดออกจากปากของตนแล้วล่ะ”อวิ๋นเนี่ยนชูสงสัย “หมายความว่าอะไร?”“ญาติผู้พี่เจ้าพูด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 986
ตอนนั้นสมองของนางขาวโพลน ชนิดที่ว่ายังเจือความขุ่นเคืองระคนเขินอายอีกด้วย คิดว่าญาติผู้พี่จำคนผิดไปจนกระทั่งได้ยินเขาพูดพึมพำชื่อของนางไม่หยุด ได้เห็นน้ำตาเจืออยู่ในสายตาของเขา ความรู้สึกของนางก็ซับซ้อนขึ้นมาจากนั้น นางประคองญาติผู้พี่เข้าห้อง ได้ยินเขาพูดพึมพำภายในความฝัน เรียกชื่อของนางเบาๆตอนจากมา นางชนเข้ากับหนังสือบนโต๊ะของเขาโดยไม่ทันระวัง ตอนหยิบของขึ้นมา จู่ๆ ก็ได้พบภาพวาดของตนถูกซ่อนไว้ด้านในบนภาพวาดนั้นเป็นนางสวมใส่ชุดที่ไปฟังเรื่องเล่านางเปิดลิ้นชักของโต๊ะเขียนหนังสือตัวนั้นออกดู พบว่าภายในล้วนเป็นภาพวาดของนางไม่เพียงแค่นางในตอนนี้ ยังมีนางในอดีต ทั้งหมดล้วนวาดเองกับมือของญาติผู้พี่คิดดูอย่างละเอียดแล้ว ตอนเด็กนางยังเคยไปที่ห้องของญาติผู้พี่ ต่อมาหลังความรักผลิบานในหัวใจก็ชอบไปหาญาติผู้พี่เพียงแต่จู่ๆ อยู่มาวันหนึ่ง ญาติผู้พี่บอกนางด้วยท่าทางเคร่งขรึมอย่างมาก นางเป็นหญิงสาวแล้ว ไม่สามารถเข้าห้องผู้ชายตามสะดวกได้ นางถึงเข้ามาน้อยครั้งทว่าชั่วขณะได้เห็นภาพวาดมากมายนี้ นางถึงเข้าใจอย่างชัดเจน เหตุใดญาติผู้พี่ไม่ให้นางเข้าห้องเพราะภายในห้องของเขามีของมากมายที
