บทที่5

บทที่5

หลังจากทานอาหารเช้าด้วยกันเสร็จเรียบร้อย

“เดี๋ยวให้ผมขี่จักรยานไปส่งไหมครับ”

ไห่ฮวนเสนอก่อนจะเงียบไปเมื่อคิดได้ว่าฟางเหนียงอาจจะอายเพื่อนนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยหรือเปล่าที่ต้องอยู่กับเขา

“ได้สิคะ” ฟางเหนียงไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้ชายหนุ่มฟัง ตอนที่แต่งงานกันเธอก็ไม่ได้โกหกอะไรเขาเลยแม้แต่นิด

ย้อนกลับไปตอนก่อนแต่ง

“ทำไมถึงยอมแต่งกับผมล่ะครับ” ไห่ฮวนถามด้วยใบหน้าที่ค่อนข้างตึงเครียด

“ก็เพราะคุณให้ของขวัญเป็นคนแรกไงคะ” ฟางเหนียงไม่ได้โกหก เธอก็แค่บอกไม่หมดก็เท่านั้น และนั่นก็ทำให้ใบหน้าของชายหนุ่มหมองลงไปในทันที

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นหญิงสาวก็ต้องกลั้นใจไม่เอ่ยปากความจริงออกไป จะบอกไปได้อย่างไรว่าเขามีใบหน้าเหมือนคนที่เธอรัก และเธออยากมีโอกาสอีกครั้งกับเขา เรื่องแบบนั้นมันเหลือเชื่อเกินไป

“ถ้าผมทำอะไรให้ไม่พอใจก็บอกได้นะครับ”

ฟางเหนียงส่ายหน้า

“ทำไมล่ะครับ” ไห่ฮวนถามด้วยความสงสัย

“มันไม่ใช่ว่าต้องเป็นคำว่า หากมีอะไรไม่เข้าใจกันก็บอกเหรอคะ ไม่ว่าจะฉันหรือคุณที่ทำดี หรือไม่ดี เราก็ควรจะพูดคุยกัน คำที่คุณว่าเมื่อครู่มันเหมือนกับบอกถ้ามีอะไรให้ฉันด่าคุณได้เลย แบบนั้นไม่เอาหรอกค่ะ”

ฟางเหนียงแอบเห็นแววตาของไห่ฮวนสดใสขึ้นก่อนจะหมองลงไปอีกครั้ง

“ถ้าอยากหย่าวันไหน”

“เพียะ” ยังไม่ทันจะจบคำเสียงฟาดอย่างแรงก็ดังขึ้นที่ไหล่ของชายหนุ่ม

“แบบนี้นั่นแหละค่ะที่พูดไม่ถูกต้อง” เธอเองก็ไม่อยากจะตีอีกคนหรอก แต่มือมันไปเอง อย่างไรทั้งนางร้ายในเรื่องนี้ และตัวเธอก็เป็นผู้หญิงที่เอาแต่ใจและเห็นแก่ตัวทั้งคู่ แม้การนอนเป็นหญิงชราอายุร้อยปีจะทำให้เธอหมดเรี่ยวแรง แต่พอเผลอตัวมือก็ไปก่อนทุกที

“ห้ามพูดอีกนะคะ”

“ครับ ผมจะไม่พูดก่อน” ไห่ฮวนรับปาก ชายหนุ่มคิดเช่นนั้นจริง ๆ เขาจะไม่มีวันยุติความสัมพันธ์นี้ เพราะเขายินดี แม้ลึก ๆ จะรู้ว่าฟางเหนียงอาจจะมีเหตุผลร้อยแปดจึงทำให้เกิดงานแต่งนี้ แต่เขาไม่สนใจ ขอยินดีก่อนเรื่องอื่นเอาไว้ทีหลัง

อาหารกลางวันมื้อใหญ่ที่วางตรงหน้าทำให้ฟางเหนียงหลุดออกจากภวังค์ “อันนี้อะไรคะ” หญิงสาวถามชายหนุ่ม ดวงตาสวยเบิกโตอย่างไม่เข้าใจ

“ไก่ป่าตุ๋นยาจีน ผมไปจับแล้วตุ๋นให้เมื่อเช้า”

ฟางเหนียงส่งยิ้มหวานให้ ก่อนจะตอบเสียงหวาน “ขอบคุณค่ะ”

นี่มันช่างต่างจากการแต่งงานคืนแรกระหว่างเธอและคุณชายหวังเลย คนคนนั้นก็แค่อยากได้ร่างกายของเธอ วันแรก ๆ ก็เอาแต่กกกอดเธอเอาไว้ หลังจากนั้นแค่ไม่กี่เดือนนิสัยเดิม ๆ ก็ออก เขาออกไปหาเมียอีกคนที่จริงต้องบอกว่าเมียน้อย แม้เธอจะเป็นเมียแต่งแต่ดันมาที่หลัง

ความคิดเหล่านั้นทำให้ฟางเหนียงชะงักเพราะเธอเกือบแยกไม่ออกว่าอะไรเป็นเรื่องที่เกิดในนิยาย หรืออันนั้นคือเรื่องของเธอจริง ๆ เพราะเฟิ่งหลุนก็เป็นเช่นคุณชายหวัง ไม่มีอะไรต่างกันเลย

เพียงแค่เขาไม่ต่อย ไม่ซ้อมเธอมากเท่าคุณชายหวังทำกับนางร้ายในนิยายเรื่องนี้ก็เท่านั้น

“คิดอะไรอยู่ครับสีหน้าไม่ดีเลย รีบกินข้าวเถอะครับเดี๋ยวจะสาย”

ฟางเหนียงเหลือเรียนอีกแค่ไม่นานก็จะจบแล้ว เธออยากทำหลายอย่าง แน่นอนได้มีโอกาสใช้ชีวิตครั้งใหม่ก็ต้องใช้ให้คุ้มหน่อย

เพียงแค่ออกมาถนนแถว ๆ หมู่บ้านทุกสายตาก็มองทั้งสองอย่างไม่ปิดบัง ฟางเหนียงก็คิดอยู่แล้วว่าจะต้องเจออะไรแบบนี้ นั่นก็เพราะบ้านของเธอกับไห่ฮวนนั้นไม่ได้ห่างกันนัก

“แวะเอาไก่ตุ๋นให้คุณแม่กับคุณพ่อของคุณไหมครับผมทำเผื่อเอาไว้”

ฟางเหนียงส่งเสียงครางตอบรับคนที่กำลังขี่จักรยานอยู่ ในใจก็เอาแต่คิดว่าจะทำอย่างไรดีให้พ่อแม่ของเธอไม่ตั้งป้อมกับสามีของเธอ

ที่จริงเรื่องที่เหมาะที่สุดคือให้พ่อแม่ของเธอนั้นรู้ความจริง แต่ฟางเหนียงไม่อยากทำเช่นนั้น เธออยากให้พ่อแม่ของเธอยอมรับไห่ฮวนเพราะความสามารถของเขามากกว่า

“คงออกไปข้างนอกแต่เช้าแล้วมั้งคะ แขวนแล้วเขียนข้อความเอาไว้ก็ได้” ฟางเหนียงบอกก่อนที่ชายหนุ่มจะขี่จักรยานไปส่งเธอขึ้นรถราง

“แน่ใจนะว่าไม่ต้องให้ผมไปด้วย”

ฟางเหนียงยิ้มอ่อน

“ก่อนหน้านี้ก็ไปคนเดียวมาตลอดนะคะ”

ฟางเหนียงไปมหาวิทยาลัยเพียงลำพัง หางตาเธอเห็นเฟิ่งหลุนนั่งรถไปกับหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่ง คุณชายหวังนั้นถึงไม่มีเธอก็ยังมีผู้หญิงอีกมากมาย เหมือนกับเฟิ่งหลุนจริง ๆ เหมาะแล้วที่บทบาทในนิยายนี้คุณชายหวังถูกแทนที่โดยเฟิ่งหลุน

เลือกบทให้ได้ไม่ผิดตัวเลยจริง ๆ เหมาะแล้วที่บทบาทในนิยายเรื่องนี้คุณชายหวังถูกแทนที่โดยเฟิ่งหลุน เลือกบทให้ไม่ผิดตัวเลย หากเอาไปทำเป็นซีรีส์ต้องเรียกว่าแคสติ้งออกมาได้ตรงคาแรคเตอร์ตัวละครไม่ผิดเพี้ยน

และดูเหมือนสุดท้ายแล้วเจ้าตัวก็ป่วยจนเดินไม่ได้เพราะเป็นโรคของผู้หญิง ในนิยายเขียนเอาไว้เช่นนั้น โชคดีที่แม้แต่ในนิยายออริจินอลนางร้ายก็ไม่ได้อยู่จนได้เห็นจุดจบของสามีที่ตนเลือกเพราะแยกจากกันไปก่อน

ก็คงไม่ต่างจากเธอกับเฟิ่งหลุนที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเลิกมองหน้ากันไปที่ตอนไหน สุดท้ายรู้แค่ว่าอีกคนอยู่กินกับหญิงสาวคนใหม่ แต่งงานแทนที่เธอแต่ก็เหมือนว่าชีวิตจะไม่ได้ต่างจากตอนที่แต่งกับเธอเลยแม้แต่น้อย

ฟางเหนียงเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัย ความคิดเรื่องเก่า ๆ เริ่มจางหายไปเมื่อเธอเห็นเพื่อนนักศึกษากำลังคุยกันเสียงดัง เธอยิ้มและทักทายเพื่อน ๆ อย่างร่าเริง ในใจของเธอมีแผนการใหม่และความหวังที่สดใสรออยู่

“เหนียง! มานี่เร็ว!” เพื่อนคนหนึ่งเรียกเธอ

ฟางเหนียงเดินไปหาเพื่อน ๆ และเริ่มต้นวันเรียนใหม่ด้วยความมุ่งมั่น เธอรู้ว่าอนาคตของเธอและไห่ฮวนจะต้องสดใสและเต็มไปด้วยความสำเร็จ