แช๊ะ! แช๊ะ! แช๊ะ! เสียงกดชัตเตอร์รัวๆ
“ดีครับ...โอเค...เยี่ยม!...อีกรูปนะครับ...หนึ่ง...สอง...สาม... ดีมากครับ...โอเคครับเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ...เยี่ยมครับ”
“เป็นยังไงบ้างเติ้ล...นางแบบคนใหม่ของเจ้...เจ้พึ่งได้สดๆ ร้อนๆ เลยนะคะเนี่ย...ยังไงก็ช่วยดันน้องบ้างนะจ๊ะ...ข้าวฟ่างมานี่เร็วลูก...มารู้จักกับพี่เติ้ลช่างภาพมือทองหน่อยเร้ว...พี่เขาอยู่วงการนี้มานาน เผื่อจะได้ฝากกับผู้จัดช่องดังบ้าง...”
“สวัสดีค่ะ...พี่เติ้ล”
“สวัสดีครับ...อยู่กับเจ้มากี่เดือนแล้วครับ...พี่ก็พึ่งเคยเห็นน้องนี่แหละครับ...ครั้งแรกเลยนะเจ้...ที่ถ่ายได้เร็วและลงตัวแบบนี้ ทุ่นแรงผมไปเยอะเลยครับ ทั้งสวย หุ่นสูงเพรียว เจ้สอนมาดีล่ะสิ ถึงโพสต์ท่าเก่งขนาดนี้ ไม่ต้องจัดอะไรมากเลย อนาคตรุ่งนะครับเนี่ย”
“ขอบคุณค่ะ” ดวงหน้าสวยยิ้มหวานละมุน ‘นี่คือก้าวแรกของ ‘รินลดา’ เธอจะต้องทำงานหาเงินให้ได้มากที่สุด’
“พึ่งมายังไม่ถึงสามเดือนเลย...เจ้ฝากเติ้ลช่วยๆ หน่อยนะเผื่อมีงานอะไรเข้ามา เด็กคนนี้ยังไม่มีผู้จัดการส่วนตัวเลย เจ้ก็มีดารานางแบบในสังกัดหลายคน พักนี้ยุ่งเลยไม่มีเวลาที่จะมาดูแล”
สาวสองวัย 35 ปีนามว่า ‘เจ้มีญ่า’ หรือ ‘กัญญาวีร์’ (ชื่อในวงการ) และ ‘จิรภาส’ คือชื่อในบัตรประชาชน เป็นสาวประเภทสองในวงการบันเทิงเมืองไทย เธอเป็นผู้จัดที่มีดารานางแบบในสังกัดนับยี่สิบชีวิต ชื่อบริษัทของเธอคือ ‘มีญ่า โมเดลลิ่ง เอเจนซี่ ประเทศไทย จำกัด’
“ครับผม...น้องสวยขนาดนี้ ผมว่าไม่นานครับ อีกอย่างหุ่นดีไม่มีที่ติแบบนี้ น่าจะได้เจอผมบ่อยๆ เลยนะครับเจ้...ว่าแต่ไม่ให้น้องเขาลองเล่นหนังบ้างล่ะครับ...รับรองเรื่องเดียวเปรี้ยงแน่นอนครับ”
“ตอนนี้เจ้กำลังดันตัวท็อปของที่นี่ก่อน ยัยข้าวฟ่างพึ่งจะอายุ 21 เอง และพึ่งเข้ามาฝีมือยังไม่ถึง ยังไงเจ้ก็ฝากน้องบ้างนะคะ หวังว่าเราคงได้ร่วมงานกันอีกนะเติ้ล...”
“ครับเจ้...แล้วเจอกันนะครับ...น้องข้าวฟ่าง”
“ค่ะพี่...สวัสดีค่ะ”
“นี่ข้าวฟ่าง มาคุยกับเจ้หน่อยได้มั้ย ไปเปลี่ยนชุดก่อนแล้วค่อยมาหาเจ้นะ...เดี๋ยวเจ้ไปรอในห้องล่ะกัน”
“ค่ะเจ้...”
[ห้องรับรอง...]
“อ่ะนั่งลง...จริงๆ เจ้ก็ไม่ได้ว่างอะไรเลยนะตอนนี้ แต่เจ้เห็นว่าครั้งนี้เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว ข้าวฟ่าง...หนูพึ่งมาอยู่ไปไม่ถึงสามเดือนเลยนะ แต่เจ้เห็นหนูมีเรื่องกับรุ่นพี่หลายครั้งแล้ว เจ้อยากทราบความจริงว่ามันเกิดอะไรขึ้น ระหว่างหนูกับพี่โมนา ไหนลองเล่าให้เจ้ฟังซิ...”
“ข้าวไม่ได้ทำอะไรพี่เขาค่ะเจ้...แค่วันนั้นพี่เขาบอกให้ข้าวหยิบแก้วน้ำให้ค่ะ...แล้วข้าวก็คิดว่าพี่เขารับแก้วจากข้าวไปแล้วค่ะ ก็เลยปล่อยมือค่ะ...สุดท้ายก็อย่างที่เจ้ทราบมาแหละค่ะ ข้าวไม่ได้แกล้งพี่เขานะคะเจ้”
รินลดาอยากจะเล่าความจริงต่อจากนั้นเหลือเกิน ว่ารุ่นพี่ ‘อริสา’ หรือ ‘พี่โมนา’ ดารานางแบบรุ่นพี่ตัวท็อปของบริษัท ได้ทำอะไรรินลดาไปบ้าง ‘แกคิดจะเทียบชั้นกับฉันล่ะสิ...อิจฉาฉันหรือไง’
“แต่ที่โมนาบอกเจ้ไม่ใช่แบบนี้นะ...พี่เขาบอกว่าข้าวฟ่างคิดไม่ดีกับพี่เขา และแกล้งพี่เขาใช่ไหม”
“ไม่จริงค่ะเจ้...ข้าวไม่เคยคิดจะทำแบบนั้นเลยนะคะ ข้าวรู้ค่ะว่าเรื่องที่ข้าวพูดไป ก็ไม่มีใครเชื่ออยู่แล้ว อีกอย่างข้าวก็ขอโทษพี่เขาไปตั้งหลายครั้งแล้วค่ะ ข้าวไม่มีเจตนาและไม่คิดที่จะไปแทนที่พี่โมนานะคะ”
รินลดารู้ว่าการที่เธอเข้ามาอยู่ในวงการนี้ เธอจะต้องทำตัวแบบไหน รินลดาต้องเคารพรุ่นพี่ ต้องไม่มีเรื่องกับรุ่นพี่ แต่รินลดาก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เธอคนนั้นถึงจงเกลียดจงชังเธอนัก อริสามักจะพูดกับรินลดาตลอดว่าเธอทำตัวเกินหน้าเกินตา อยากเด่นอยากดัง ซึ่งมันไม่ได้เป็นความจริงเลยสักนิด
“อืม...เรื่องนี้ไม่มีใครยืนยันให้หนูเลยนะ เจ้ก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว โมนาเป็นเบอร์หนึ่งของที่นี่นะข้าวฟ่าง โมนาทำเงินเข้าบริษัทเราค่อนข้างเยอะ...เจ้อยากจะบอกหนูว่า ถ้าเลี่ยงได้ให้หนูเลี่ยงนะ อย่าไปมีเรื่องกับพี่เขาเลย ถ้าหนูอยากมีอนาคตไกล มีเงิน มีรถ มีบ้านอย่างที่หนูบอกเจ้ล่ะก็ หนูต้องอดทน...เจ้คงบอกหนูได้แค่นี้นะ”
“ค่ะเจ้”
เจ้มีญ่าเป็นคนที่พารินลดาเข้าวงการนี้ ก่อนหน้านั้นรินลดาทำงานอยู่ร้านพิซซ่า รินลดาพึ่งเรียนจบ งานอะไรที่ทำแล้วได้เงินเธอทำหมดทุกอย่าง เพื่อแม่ของเธอจะได้ไม่ต้องทนอยู่กับพ่อเลี้ยงที่ใจร้ายทุบตีแม่ของเธอทุกวัน
“ดีมาก...เจ้เชื่อว่าสักวันหนึ่งหนูจะดังนะ ถ้าหนูทำตัวดีๆ ล่ะก็...หนูต้องทำได้แน่ๆ”
“ค่ะ...ข้าวจะเชื่อฟังเจ้ค่ะ เจ้หวังดีกับข้าวมาตลอด ข้าวจะทำตามที่เจ้บอกค่ะ”
“พรุ่งนี้มีงานถ่ายโฆษณาของเครื่องสำอาง หนูรีบกลับไปพักผ่อนนะ หน้าตาจะได้สดใส ถ่ายออกมาจะได้สวยๆ นะ วันนี้ตากล้องชมหนูตลอดเลยว่าหนูทำดีมาก เจ้ขอให้หนูตั้งใจแบบนี้ไปตลอดนะ...ข้าวฟ่าง”
กัญญาวีร์คิดว่าเด็กคนนี้อนาคตไกลแน่นอน เหตุผลหนึ่งที่เธอคิดว่าดารานางแบบรุ่นพี่ที่ไม่ชอบเด็กคนนี้ ก็คงจะเป็นเพราะความสวยที่โดดเด่นเฉพาะตัว ที่เธอได้เห็นแววตั้งแต่เธอไปเจอเด็กคนนี้ จึงรีบดึงเข้าวงการเพราะกลัวแมวมองจากที่อื่นคว้าไปซะก่อน
“ขอบคุณค่ะเจ้ งั้นข้าวกลับแล้วนะคะ”
“จ้า...พรุ่งนี้เจอกัน”
[ร้านพิซซ่า...]
“ทำไมวันนี้เลิกทำงานเร็วจังข้าวฟ่าง...นับดาวยังไม่เลิกงานเลยนะ...อ่าว...วันนี้เป็นอะไรทำไมหน้าเศร้าจัง เหนื่อยเหรอ?”
“เดี๋ยวข้าวรอนับดาวเลิกงานก่อนแล้วกันนะ เหลือเวลาอีกแค่ครึ่งชั่วโมง ข้าวรอกลับบ้านพร้อมนับดาวนะ”
“โอเค...เดี๋ยวนับดาวทำงานก่อนนะ”
ธาริการีบกลับไปทำงานต่อ รินลดาต้องมีเรื่องไม่สบายใจอย่างแน่นอน
“โอเค...”
ถ้านับเพื่อนที่เหลืออยู่ตอนนี้ของรินลดา ก็เห็นจะมีแค่ ‘ธาริกา’ คนเดียว รินลดากับธาริกาเติบโตมาด้วยกัน เข้าเรียนที่เดียวกัน อีกทั้งยังเคยทำงานอยู่ด้วยกัน แต่เมื่อสามเดือนที่แล้วรินลดาได้มีโอกาสไปแคสงาน (Casting) และได้เป็นนางแบบทำให้เธอกับธาริกาต้องแยกกัน แต่ทุกวันรินลดาจะมาหาธาริกาเสมอ
[เมืองไบยาร์...ประเทศซาเลวีเนียร์] “ข้าจะส่งคนไปรับครอบครัวของเจ้าในวันพรุ่งนี้...เจ้าได้นัดหมายครอบครัวของเจ้าไว้หรือไม่โมนา”ฮาซีฟมองร่างอวบอิ่มที่กำลังเลือกเครื่องประดับเพชรนิลจินดา กับเหล่าบรรดาสาวใช้ที่ล้อมหน้าล้อมหลัง “ค่ะ...โมนาได้โทรไปบอกเรียบร้อยแล้วค่ะ...ที่รักคะ...โมนา อยากจะขออะไรคุณหน่อยได้ไหมคะ” “อืม...ได้สิ” “ถ้าโมนาต้องอยู่ที่นี่กับคุณตลอดไป โมนาอยากจะขอให้พ่อแม่ของโมนามาอยู่ด้วยกับโมนาที่นี่ได้มั้ยคะ” “ได้สิ...ข้าคิดว่าก็ดีเหมือนกัน เจ้าจะได้ไม่กังวลเป็นห่วงพ่อกับแม่ของเจ้า เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไม่ได้เป็นปัญหากับข้าเลย บ้านออกกว้างขวางใหญ่โต มีห้องเป็นร้อยๆ ห้อง มีบ่าวรับใช้มากมาย และอีกอย่างท่านพ่อกับท่านแม่ของข้าก็พึงใจเจ้าอยู่ไม่น้อย ที่รู้ว่าเจ้าอาจจะตั้งครรภ์ลูกของข้าในไม่ช้า”ฮาซีฟมองหญิงสาวอันเป็นที่รัก ถึงแม้เธออาจไม่ใช่คนที่เขาเลือกตั้งแต่แรก แต่เมื่อเขาได้สัมผัสทุกอย่างจากเธอแล้ว เธอเหมาะสมกับเขาอย่างที่สุด ทั้งบทรักร้อนแรงทุกค่ำคืน เธอคนนี้สนองให้เขาโดยไม่ขาดตกบกพร่อง โดยไม่ต้องพึ่งสตรีสาวงามคนอื่นเลย เธอร้อน
ความกระสันเข้าครอบงำร่างงาม เมื่อริมฝีปากหนาไล้ลงมาจนถึงเนินอกสวย มือของเขาปลดชุดนอนนุ่มลื่นของเธอออกพร้อมกับปลายลิ้นสากกำลังลากไล้ตามมา มืออีกข้างหนึ่งดึงชุดของเธอพ้นออกจากร่างของเธออย่างรวดเร็ว ร่างอวบอิ่มปรากฎแก่สายตาของชีคหนุ่ม เขาจับจ้องไปที่อกอวบใหญ่ที่มีลูกเชอรี่สีแดงสดปรากฏอยู่ตรงกลาง“เจ้าสวยเหลือเกิน...ข้าอยากกินเจ้าทุกวันเลยรู้ไหม”สายตาคมเข้มจับจ้องไปที่เรือนร่างขาวโพลนที่สะท้อนแสงไฟบนหัวเตียงสาดส่องร่างงามอรชร ราวกับต้องมนต์สะกด “อุ้ย! คุณปิดไฟสิคะ...ฉันอายนะ”ธาริกายกมือขึ้นมาปิดอกอวบของเธอ แต่ทว่าก็ยังไม่ทันกับมือหนาที่มาคว้ามือของเธอออก สายตาคมจ้องอย่างไม่กระพริบราวกับไม่เคยเห็นมาก่อน “ข้าอยากเห็นเจ้าทั้งตัว เจ้าไม่ต้องอาย ข้าคือสามีของเจ้า ข้าจะแต่งงานกับเจ้า เจ้าจงเชื่อใจข้าเถิด...”พูดจบปากร้อนของชายหนุ่มก็ฉกลงมาที่ปลายถันสีชมพูสด ลิ้นสากลากไล้วนเม็ดทับทิมระเรื่อที่แข็งชัน ดุนดัน ดูดเม้มเข้าไปในปากอย่างหิวกระหาย “อาร์...” ร่างบางเอ่ยครางอย่างรัญจวนในสัมผัส เสียงเต้นของหัวใจของเธอถี่รัว มือบางคว้าร่างหนาเอาไว้ “อื้ม...” ปลายลิ้
[อีกด้านหนึ่ง...]บรรยากาศยามเย็นบนโต๊ะรับประทานอาหารมื้อค่ำ... “ทาน-ได้มั้ย-พ่อหนุ่ม”เสียงของหญิงสาววัยกลางคนกำลังสนทนาด้วยภาษามือกับลูกเขยชาวต่างชาติ ที่กำลังรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่กำลังจ้องมอง เพื่อคอยลุ้นผล “ขะ-ขอรับ” อิลยาสส่งสัญญาณเพื่อบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าเขาเข้าใจประโยคคำถามนั้น “แม่คะ...แม่ลืมลูกสาวคนนี้ไปแล้วเหรอคะ”ธาริกาอดไม่ได้ที่จะแซะ ตอนนี้ทั้งบ้านกำลังเห่อลูกเขยกันยกใหญ่จนลืมเธอคนนี้จนหมดสิ้น “พี่นับดาวพูดเหมือนตัวเองอิจฉาเลยครับ”ภัคพลน้องชายคนรองเอ่ยแซวพี่สาว “อะไรเต้...พี่ไม่ได้อิจฉาซะหน่อย ก็แค่เตือนคนบางคนก็เท่านั้น ได้ลูกเขยลืมลูกสาวตัวเองซะงั้น” “พ่อว่าที่น้องพูดก็ถูกนะนับดาว ลูกทำไมต้องคอยต่อว่าเขานัก พ่อก็เห็นว่าเขาไม่เคยโต้แย้งอะไรลูกเลยสักครั้ง ลูกต้องปรับตัวนะนับดาว เราเป็นเมียเค้า ก็ต้องคอยเอาใจสามี” “พ่อก็อีกคน...สรุปไม่มีใครอยู่ข้างนับดาวเลยสิคะเนี่ย” “เมย์ไงคะพี่นับดาว จะอยู่ข้างพี่เองค่ะ”เมวิกาน้องสาววัยสิบหกปีเอ่ยขึ้นอย่างเอาใจ “พ
“อ๊ะ!” ร่างบางสะท้านตกใจกับสัมผัสนั้น ปากหนาทำงานอย่างหนัก ความเสียวซ่านก่อวนทั่วร่างบาง มือเล็กขยุ้มกลุ่มผมเอาไว้แน่น เมื่อความซาบซ่านเล่นงานร่างงามราวกับผีเสื้อนับล้านบินวนตรงช่องท้องของเธอ รินลดารู้สึกราวกับว่าร่างของเธอกำลังล่องลอยไปในอากาศ “ข้ารักเจ้า เจ้าต้องเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว อื้ม...”เสียงทุ้มแหบพร่าครางกระเส่า บทรักเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นตามลำดับ มือหนาแยกเรียวขาสวยออกจากกัน แก่นกายใหญ่ผงาดตั้งชันปวดหนึบ ร่างกำยำแทรกเข้าหาร่างบาง กดดุ้นใหญ่ไล้ไปมากับร่องกุหลาบสวยที่มีน้ำหวานเคลือบชื้นแฉะเต็มร่องรู “อ๊ะ! คุณ! อ๊าร์!!”ความเสียวซ่านเล่นงานร่างบางอย่างหนักจนทำให้ร่างของเธอเบียดเด้งโหนกนูนเข้าหาแท่งร้อนอย่างอัตโนมัติ ใบหน้าสวยแดงกล่ำเพราะความก๋ากั่นของตัวเอง รินลดาต้องการเขา เธออยากให้เขาเข้าไปอยู่ในร่างกายเธอ “โอวว์ เจ้า! ช่างร้อนแรงนัก!! อ่าร์!!!” เสียงครางของชายหนุ่มมาพร้อมกับแท่งใหญ่โตกดดันเข้ากับช่องทางรักของเธอ เอวหนาเด้งเข้า เพื่อดันดุ้นใหญ่ให้ลึกจนสุดลำ! ความคับแน่นโอบรัดแท่งร้อนจนร่างกำยำสั่นเทา! “อาร์...อื้อ...”ความเสียวซ
“แต่งงานกันหรือ? แล้วเขาจะอยู่บ้านของเราได้มั้ยนับดาว เขาทำงานอะไร?”อดุลย์มองว่าที่ลูกเขยอย่างพินิจพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า “เขามีธุรกิจอยู่ที่ประเทศเขาค่ะพ่อ” “ธุรกิจอะไรช่วยขยายความให้พ่อฟังหน่อย” “น่าจะเยอะค่ะพ่อ นับดาวพูดตรงๆ นะคะ เขารวยระดับมหาเศรษฐีพันล้านหมื่นล้านเลยค่ะพ่อ บ้านของเขาก็เป็นปราสาทคฤหาสน์มีคนรับใช้เป็นร้อยค่ะ นับดาวก็อธิบายไม่ถูกค่ะ แต่ประมาณนี้แหละค่ะ” “แล้วเขาจะมาอยู่บ้านหลังเล็กๆ ของเราได้เหรอนับดาว ครอบครัวเราพ่อแม่ และน้องอีกสามคน พ่อว่าเขาจะอึดอัดเอานะ” “นับดาวก็ไม่ทราบค่ะพ่อ ถ้าเขาอยากอยู่กับนับดาวจริงๆ เขาก็คงจะซื้อบ้านอยู่ที่นี่ค่ะ เขาจะซื้อคฤหาสน์ยังได้เลย พ่อไม่ต้องห่วงเขาหรอก นับดาวบอกเขาแล้วว่าไม่ต้องมา เขาก็ไม่เชื่อยังดื้อดึงที่จะมาอีก”ธาริกาหันไปทำตาเขียวใส่ชีคหนุ่ม ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เรื่องวุ่นวายเหล่านี้คงไม่เกิดขึ้นแน่นอน และเธอก็คงไม่ต้องยุ่งยากมาอธิบายพ่อกับแม่เธออีก “ลูกจะพูดแบบนั้นได้ยังไง...นับดาว แม่ว่าเขาต้องชอบลูกมากเลยแหละ ถึงได้ตามมาขนาดนี้ คนนี้เป็นน้องชายคนเล็ก และคนกลางก็เป
“ฉันจะบอกแม่ฉันยังไงดีคะ?”รินลดาหันไปถามเขา เธอรู้สึกเก้อเขินเป็นอย่างมากที่จะต้องบอกความเป็นจริงกับแม่ของเธอ “ก็บอกว่าข้าเป็นสามีของเจ้า กำลังจะแต่งงานกับเจ้าสิ” “แล้วแม่ฉันจะไม่ตกใจเหรอคะ” “ข้าว...ลูกพูดอะไรกัน จะบอกแม่ได้หรือยังว่าพ่อหนุ่มนี่เป็นใคร และไหนจะคนที่ยืนคุมข้างนอกนั่นอีก บอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะ” “เอ่อ...แม่ฟังข้าวให้จบก่อนนะคะ...คือว่าคุณคนนี้ชื่อ คาริสค่ะแม่...เขา...เอ่อ...เขาเป็นแฟนของข้าวค่ะแม่ และเขาจะมาสู่ขอข้าวกับแม่ เราจะแต่งงานกันค่ะ” “อะไรนะ! แฟนของข้าว! และจะแต่งงานกัน! ข้าวไปเจอเขายังไง และทำไมแม่ไม่เคยรู้เลย...โอย...นี่แม่งงไปหมดแล้วข้าว”วรีรัตน์ยกมือทาบอกราวกับจะเป็นลมหมดสติลงตรงนั้น “คือ...คุณคาริสเป็นเจ้าของงานที่จ้างข้าวกับนับดาวไปทำงานค่ะแม่...และ...เอ่อ...เขาชอบข้าว ก็เลยตามข้าวมา และจะมาขอข้าวแต่งงานค่ะแม่”รินลดาจำเป็นต้องกุเรื่องของเขากับเธอ ถ้าแม่รู้ว่าเกิดเหตุการณ์ที่เธอโดนลักพาตัวไปล่ะก็ คงต้องเป็นเรื่องใหญ่อีกแน่นอน “ข้าวไปทำงานยังไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำ ไปชอบกันตอนไหนลูก...มันเร็