ตอนที่ 2 เพื่อนรัก

“ไปกัน! เสร็จแล้ว...รอนานเบื่อมั้ยข้าวฟ่าง”

ธาริกาเห็นว่าเพื่อนของเธอยังมีสีหน้าเหมือนเดิมจากเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว

“ไม่หรอก...เราแวะไปกินชาบูกันมั้ยนับดาว วันนี้ข้าวเซงๆ อ่ะ ยังไม่อยากกลับบ้าน...ข้าวเป็นเจ้ามือเองนะ ข้าวทำงานได้เงินมาเยอะเลย...โอเคมั้ย”

“ว้าว! ดีเลย งั้นเราไปร้านประจำเราดีกว่านะ วันนี้ทั้งวันนับดาวยังไม่ได้กินอะไรเลย หิวมาก!”

“งั้นไปกันเถอะ”

[ร้านชาบู]

“ข้าว...อย่ากินตรงที่มันมีไขมันเยอะนะ เป็นดารานางแบบต้องดูแลหุ่นด้วยล่ะ...เดี๋ยวอ้วนแล้วงานหดหมดนะ”

ธาริกาหยอกล้อเพื่อนรัก เพื่อทำให้สถานการณ์ตรงหน้าดียิ่งขึ้น เธอไม่รู้เพื่อนของเธอเป็นอะไร ธาริกาก็ได้แต่รอให้เพื่อนระบายออกมาเอง โดยที่เธอไม่อยากรบเร้า

“วันนี้ขอวันเดียว ข้าวแทบจะไม่ได้กินอะไรเลยนะนับดาว การเป็นดารานางแบบนี่มันลำบากมากเลยนะนับดาว ไหนจะเรื่องกินที่ต้องควบคุม เรื่องดูแลรูปร่างเป็นสิ่งสำคัญ ข้าวไม่รู้ว่าตัวเองจะไปรอดไหมกับอาชีพนี้”

“ทำไมล่ะข้าว...มันเป็นงานที่ข้าวบอกว่าทำเงินได้เยอะนะ อยู่ดีๆ ทำไมข้าวถึงเริ่มเปลี่ยนความคิดไปล่ะ หรือมีเรื่องไม่สบายใจอะไรเหรอบอกนับดาวได้นะ นับดาวเห็นข้าวตั้งแต่เดินเข้าร้านมาแล้ว มีปัญหาอะไร”

“เรื่องที่ทำงานน่ะ...ข้าวเข้าไปทำงานก็ปกตินะนับดาว แต่จะมีรุ่นพี่อยู่สองสามคนที่ไม่ชอบข้าว หนักสุดก็น่าจะเป็นพี่โมนา เขาชอบพูดว่าข้าวทำตัวเสมอเขา เทียบชั้นกับเขา ข้าวไม่ได้ทำเลยนะนับดาว อีกอย่างข้าวก็ไม่อยากให้เจ้มีญ่าหนักใจเรื่องข้าวด้วย”

“อืม...นับดาวว่าข้าวใจเย็นๆ นะ วงการมายามักจะเป็นแบบนี้แหละ แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกัน อยากเป็นตัวท็อปของวงการ นับดาวเข้าใจนะ ข้าวทั้งสวย หุ่นดี และโดดเด่นขนาดนี้ เป็นใครก็คงต้องอิจฉากันทั้งนั้น”

“อืม...แต่นับดาวเองก็สวย และหุ่นดีเหมือนกันนะ เมื่อไหร่จะใจอ่อนตกลงยอมไปแคสงานกับข้าวซะที เจ้มีญ่าก็ถามข้าวมาเหมือนกันนะเนี่ย”

รินลดาสำรวจใบหน้าคมสวยของเพื่อนสาวอีกครั้ง ธาริกามีความสวยสะดุดตา หุ่นเพรียว ผิวขาว แตกต่างจากรินลดาแค่สูงน้อยกว่าเธอเพียงสี่เซนติเมตรเท่านั้น รินลดาสูง 176 เซนติเมตร

“ขนาดข้าวยังลำบากขนาดนี้ นับดาวคงไปทำไม่ได้หรอก นับดาวเป็นคนใจร้อน เผลอๆ อาจจะต้องมีเรื่องกันบ้างแหละ”

“แต่ถ้านับดาวไปแคสงาน และได้ทำงานกับข้าวนะ ข้าวก็จะได้มีเพื่อน อีกอย่างนับดาวก็จะได้มีเงินเปิดร้านกาแฟตามความฝันของนับดาวไง”

“อืม...ขอนับดาวคิดดูก่อนนะ การขายพิซซ่าก็รายได้ดีนะ ถึงแม้งานจะหนักไปหน่อย ซึ่งก็ไม่ซีเรียสเรื่องการแข่งขัน”

“น่า...นะ...นับดาว...ถ้าข้าวมีนับดาวล่ะก็ ข้าวก็จะมีพลังในการทำงานมากขึ้น เราจะเรียนรู้ไปด้วยกัน และเราก็จะทำตามความฝันไปด้วยกันนะ ตอนนี้ข้าวกำลังหาคอนเทนต์ (Content) ทำช่องโปรโมตตัวเองอยู่ อาจจะมีงานเข้ามาทำเงินได้เยอะกว่านี้นะ นับดาวรีบตัดสินใจนะ”

“งั้นขอนับดาวคิดสักสามวันแล้วกันนะ นับดาวต้องถามพ่อกับแม่ก่อน เพราะตอนนี้รายได้หลักของพ่อกับแม่ก็คือเงินเดือนของนับดาวนะ ไหนจะต้องส่งน้องอีกตั้งสามคน นับดาวกลัวในช่วงแรกที่ยังไม่มีงาน และจะไม่มีเงินช่วยพ่อกับแม่”

“งั้น...ตอนที่นับดาวยังหาเงินไม่ได้ เอาเงินข้าวไปก่อนก็ได้ ตอนนี้ข้าวเริ่มมีเงินอยู่นะ พรุ่งนี้ข้าวก็จะได้เงินค่าโฆษณาอีกตัว ก็น่าจะอยู่ได้กันสักสองสามเดือน กว่าจะถึงช่วงนั้นก็คงมีงานเข้ามาเรื่อยๆ ไม่ติดขัดอะไรแล้ว”

“ข้าวก็ต้องให้แม่ของข้าวอีกนะ ไหนจะ...เอ่อ...พ่อเลี้ยงจอมไถของข้าวอีก ถ้าไม่ได้จากข้าวก็ต้องไปขู่เอากับน้าวรี นับดาวว่ารออีกสักหน่อยก็ได้ นับดาวไม่อยากให้ข้าวเดือนร้อน”

“อืม...ใจจริงข้าวอยากให้นับดาวไปแคสงานไว้ก่อนก็ได้นะ ส่วนเรื่องนั้น เดี๋ยวข้าวจะจัดการเอง ช่วงนี้ข้าวเริ่มมีงานเข้ามาเรื่อยๆ วันนี้ข้าวได้ถ่ายแบบอีก คงมีคนรู้จักข้าวบ้างแล้ว สังเกตในไอจีของข้าวเริ่มมีคนติดตามเพิ่มขึ้นแล้วนะ นับดาวเองก็ต้องหมั่นอัพไอจีบ้างนะ สมัยนี้คนจะรู้จักเราได้ก็ต้องผ่านโซเชียลกันทั้งนั้น”

“โอเค...นับดาวจะเอาเรื่องนี้ไปคิดนะ และส่วนไปแคสงาน ยังไงนับดาวจะนัดข้าวอีกทีนะ...”

“ข้าวดีใจนะถ้านับดาวจะมาทำงานกับข้าว เราจะได้มีเพื่อนคู่คิด ช่วยกัน มีนับดาวแล้วข้าวอุ่นใจอย่างที่สุด”

“นับดาวก็เหมือนกัน...มาๆ วันนี้เรามากินชาบูให้อร่อยกันเถอะ วันนี้นับดาวอนุญาตให้ข้าวกินเต็มที่หนึ่งวัน...”

“โอเค...^_<>^”

[เมืองไบยาร์...ประเทศซาเลวีเนียร์]

คฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งอยู่บนพื้นที่ขนาดหลายร้อยเอเคอร์ในเมืองไบยาร์ ประเทศซาเลวีเนียร์ ไกลออกไปรอบด้านรายล้อมด้วยทะเลทรายสุดลูกหูลูกตา ตัวคฤหาสน์เป็นอาคารสูงตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางของเมือง บริเวณตัวอาคารนั้นล้อมรอบด้วยแมกไม้นานาพันธุ์ คฤหาสน์มีความงดงามดุจดั่งถูกเนรมิตขึ้นมาจากเทพนิยายโบราณสมฐานะของผู้ครอบครองซึ่งเป็นผู้ปกครองเมืองไบยาร์

 “นี่...คาริสยังไม่กลับมาอีกหรือซาเรีย?”

สุลต่านฮาซานหันไปถามผู้เป็นภรรยาถึงบุตรชายคนกลาง ที่เขาไม่พบเจอหน้าบุตรชายคนนี้นานนับสิบวัน

“เจ้าค่ะท่านพี่...คาริสโทรมาบอกเมื่อสองวันที่แล้วว่า อีกสามวันลูกถึงจะกลับเจ้าค่ะ และวันนี้ก็น่าจะกลับแล้วเจ้าค่ะ”

ท่านผู้หญิงซาเรียตอบคำถามสามีด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแฝงไปด้วยความวิตกกังวล เกรงว่าสามีของนางจะไม่พอใจลูกชายของนางอีก ซึ่งถึงแม้มันจะเป็นเรื่องปกติของสองพ่อลูกที่ทะเลาะกันบ่อยครั้งก็ตาม แต่ทว่านางเองก็ไม่อยากให้ทั้งคู่ปะทะกัน

“คาริสได้แต่เที่ยวเตร่ไปวันวัน ธุรกิจที่บ้านก็แทบจะล้นมืออยู่แล้ว ปล่อยให้ฮาซีฟกับอิลยาสทำ บอกบาซาร์ให้ออกไปตามคาริส กลับมาบ้านเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่กลับมาล่ะก็ เห็นทีจะต้องใช้มาตรการเด็ดขาดเสียแล้ว”

ความหวังขององค์สุลต่านฮาซานคือต้องการให้บุตรชายทั้งสามคนของเขาสืบทอดกิจการ และธุรกิจของครอบครัวที่มีทั้งอสังหาริมทรัพย์ บ่อน้ำมัน อัญมณี เหมืองทองคำ ธุรกิจเหล่านี้ทำรายได้ปีละหลายพันล้านหมื่นล้าน ความร่ำรวยของสุลต่านฮาซานนั้นเป็นอันดับหนึ่งของประเทศ สิ่งนี้มันทำให้สุลต่านฮาซานคิดอยากจะให้บุตรชายทั้งสามนั้นสืบสานต่อกิจการของเขา

“เจ้าค่ะท่านพี่”