Mag-log inShare
Chapter12
Huling Na-update:
2025-07-10 01:58:47
Pinakabagong kabanata
ทะเลเถื่อน Chapter15
Chapter15เสียงร้องไห้พิมรดาดังไม่หยุด เธอไม่รู้ว่าจะทานรับความโกรธแค้นเขาได้กี่ครั้งกี่หน เจ็บเกินกว่าเจ็บ ทรมานยิ่งกว่ายืนทำงานกลางแดดร้อนระอุ ณคุณเสมือนสัตว์ป่าเลือดร้อน กระชากร่างเธอเป็นชิ้นๆแต่เมื่อนึกถึงความเจ็บปวดของณคุณ พิมรดารู้อย่างหนึ่งว่า ร้าวรานทางร่างกายไม่เท่าทางใจ เขาเสียใจแทบไม่เป็นผู้เป็นคนหลังเสียลูกเมีย จมอยู่กับบ่อบาดาลแห่งความทุกข์ ความเศร้าโศกเสียใจ บ่อนั้นลึกมาก ลึกจนเขาตะกายขึ้นมาไม่ได้ จมอยู่ที่นั้นเช่นเดิมและเรื่อยมาจนถึงวันนี้พิมรดาเปรียบเสมือนเชือกที่หย่อนลงไปในบ่อลึก เชือกให้ณคุณจับเป็นหลักยึดในการนำพาตัวเองขึ้นมาจากบ่อ มาใช้ชีวิตได้ตามปกติเช่นเดิม แม้เธอต้องเจ็บจากการถูกเขาดึงเชือก เธอก็ต้องทน ทนเพื่อปลดปล่อยความรู้สึกทั้งของตนเองและณคุณให้เป็นอิสระอย่างที่ควรเป็น 20 วันต่อมา กิจวัตรประจำวันพิมรดาเปลี่ยนไปเล็กน้อย แปลงผักที่เธอพรวนดินกับมือ ตอนนี้ผักกำลังเจริญเติบโตตามระยะเวลาของมัน หญิงสาวรดน้ำทุกวัน มองดูผักสีเขียวเติบใหญ่ด้วยรอยยิ้มและภูมิใจ แล้วที่ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนคือ ตกกลางคืนเธอต้องแบกรับความโหดร้ายและป่าเถื่อนของณคุณ
ทะเลเถื่อน Chapter14
Chapter14ตกดึก พิมรดานั่งอยู่บนเก้าอี้ติดกับหน้าต่าง เธอมองไปด้านนอกผ่านหน้าต่างแบบกระจกที่ปิดสนิท เวลานี้ฝนตกโปรยปราย ลมพัดค่อนข้างแรงเป็นสัญญาณเตือนว่า พายุกำลังมา ซึ่งก็ใช่พายุกำลังมาจริง แต่เป็นพายุอารมณ์จากใครบางคนที่หอบมาเต็มกระบุง ปัง... เสียงประตูกระทบกับผนังดังลั่น พิมรดาตกใจหันไปมองต้นเสียง ความตกใจเพิ่มพูนเมื่อเห็นใบหน้าแข็งกร้าวของณคุณ เขามองมาที่ตนด้วยสายตาเช่นเดิม กินเลือดกินเนื้อ “มานี่ มาทำหน้าที่ของเธอ” ณคุณตะโกนสั่งพิมรดา ความหวาดกลัวแน่นในจิตใจ เหตุการณ์เมื่อคืนก่อนตนหมดสติ ยังคงฝังแน่นในความทรงจำ แล้วภาพนั้นกำลังย้อนกลับ เหมือนฉายหนังม้วนเดิม “บอกให้มานี่ไงเล่า” เชลยสาวดีกตัวลุกขึ้นยืนทันที ก้าวเดินมาหาร่างสูงใหญ่ ขาทั้งสองข้างสั่นเทา ไม่อยากย่างก้าว แต่ก็ค้านคำสั่งณคุณไม่ได้ “ถอดเสื้อผ้าออก” คำสั่งที่สองตามมา พิมรดาที่ยืนอยู่ข้างฟูกถึงกับชะงัก “เธอหูแตกหรือไงถึงให้ฉันต้องสั่งซ้ำสอง ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่า ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ ถ้าไม่ทำตามที่ฉันสั่ง ฉันจะลากน้องสาวเธอมาเป็นแม่พันธุ์แทน” คำขู่นี้ได้ผลเส
ทะเลเถื่อน Chapter13
Chapter13ณคุณมองหน้ายศวินที่ตบบ่าตนสองสามครั้ง ก่อนลุกขึ้นยืนก้าวเดินออกไปจากเพิงพัก จากนั้นจึงหันไปมองพิมรดาที่กำลังขุดดินเตรียมปลูกผักด้วยประกายตาลุกวาว คำเตือนเพื่อนรักวิ่งเข้าวิ่งออกในหัว ซึ่งเขาก็เห็นด้วยว่า หากพิมรดาตายตอนนี้ ทุกอย่างก็จบง่ายๆ เธอยังไม่ได้รู้ซึ้งถึงคำว่าสูบเสีย ยังไม่ได้รับความเจ็บปวดมากพอในระดับที่ณคุณพอใจ เขาต้องเชือดให้เธอเจ็บทีละนิด มากกว่าให้เจ็บร้าวทรมานมากๆ จนทนไม่ไหวณคุณนึกย้อนกลับไปเรื่องเมื่อคืน เขารู้ว่าตัวเองทำร้ายพิมรดาอย่างป่าเถื่อน ไร้ความปรานี เขารู้ตัวแต่ก็ห้ามอารมณ์ความโกรธแค้นในใจไม่ได้ มารู้ตัวหลังจากทุกอย่างสิ้นสุดลง เขามองดูร่างหมดสติของพิมรดาด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก แต่มีอย่างหนึ่งที่คิดได้ตรงกับคำเตือนต้องคิดใหม่ทำใหม่เสียแล้ว...ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืน เดินไปหาพิมรดาที่เวลานี้เหนื่อยล้าทั้งกายและใจมาก เชลยสาวมือสั่นเมื่อเห็นณคุณเดินอาดมาหา เธอกลัวว่าเขาจะทำร้ายตนอีก“ฉันอนุญาตให้เธอไปพักที่บ้านได้ งานตอนบ่ายไม่ต้องทำ พักผ่อนให้เต็มที่ ส่วนข้าวกลางวันไม่ต้องกหลัวว่าฉันจะปล่อยให้เธอหิว ฉันจะให้ผิวเอาไปให้ที่บ้าน”พิมรดาแปลกใจมากที่อยู่ๆ ณค
ทะเลเถื่อน Chapter12
Chapter12 อีกคนทำงานกลางแจ้ง แต่อีกคนนั่งอยู่ในเพิงไม้ระแนงที่สร้างอย่างแข็งแรง กันแดดกันฝนได้ดี ยังมีพัดลมไอน้ำให้ความเย็นฉ่ำ ในมือถือถ้วยชานั่งจิบอย่างสบายใจ นัยน์ตามองพิมรดาทำงานแล้วรู้สึกมีความสุข “ท่าทางพิมจะเหนื่อยมากนะ ให้พักหน่อยดีไหม หรือให้กินน้ำก็ได้ ปล่อยไว้อย่างนี้เป็นลมกันพอดี”ยศวินที่นั่งอยู่ใกล้ณคุณพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าร่างเชลยสาวเริ่มโอนเอน วางจอบแนวตั้งจับปลายไม้เพื่อเป็นหลักยึดไม่ให้ล้ม “เป็นลมแค่นี้ไม่ตายหรอก” ณคุณไม่สนใจ หยิบคุกกี้เข้าปาก เคี้ยวไปมองพิมรดาไป ก่อนยกถ้วยชาขึ้นจิบ “อากาศร้อนจะตายห่า เสือกนั่งแดกชา ระวังเหอะมึง จะสำลักน้ำชาตาย” ยศวินต่อว่าณคุณ มองหน้าเพื่อนอย่างหมั่นไส้ ขยับใบหน้ามองพิมราดที่ดูคล้ายกำลังจะเป็นลม “เฮ้ยๆ นั่นไงเป็นลมแล้ว” พิมรดาทั้งร้อน เหนื่อยและกระหายน้ำ แสงแดดจ้าชโลมร่างจนเธอทนไม่ไหว รูดตัวลงไปนอนหมดสติบนพื้นดิน คนงานทั้งสามเห็นแต่ก็ไม่คิดเข้าไปช่วย ได้แต่ยืนมอง ยศวินตั้งท่าลุกขึ้นยืนหมายเข้าช่วยพยุงคนเป็นลม ทว่าเสียงเข้มจัดของณคุณดังขัดเสียก่อน “ถ้ามึงไปช่วยเธอ กูจะจับเธอถ่
ทะเลเถื่อน Chapter11
Chapter11หลังจากนำอาหารมาให้ณคุณ พิมรดาเดินกลับมาโรงครัวอีกครั้ง นั่งรอกินข้าวจุดเดิม เมื่อคนงานกินเสร็จก็ถึงเวลาของเธอ กับข้าวมื้อนี้เหลือตกถึงท้องมากกว่าสองมื้อที่ผ่านมา ข้าวสวยสองทัพพีกับแกงจืดกระดูกหมูและผัดกะเพราไก่ แม้ว่าเนื้อสัตว์ที่มาปรุงอาหารทั้งสองอย่างจะน้อย แต่ก็ดีกว่าไม่มี พิมรดากินไปร้องไห้ไป นึกถึงเรื่องเมื่อคืนก่อนหมดสติ ความบอบช้ำทั้งกายและใจยังคงมีอยู่ ณคุณโหดร้ายป่าเถื่อนกับตนมาก มากเหลือเกิน สาดซัดทุกความรู้สึกในจิตใจใส่ร่างตนอย่างไร้ความปรานี ซึ่งเธอต้องแบกรับไว้ เพราะทุกอย่างเป็นความผิดของตน ขณะพิมรดากำลังนั่งกินข้าว เธอคิดอะไรได้ขึ้นมา คำพูดณคุณแวบเข้ามาในห้วงความคิด คำพูดที่ว่า เธอต้องเป็นแม่พันธ์ผลิตทายาทให้เขา พิมรดายอมรับเงื่อนไขนี้โดยลืมคิดไปว่า เมื่อถึงเวลาคลอดลูกจริงจะทำใจมอบลูกในอกที่อุ้มท้องมาเก้าเดือนได้หรือไม่ ย่อมมีความรักความผูกพันมากแน่นอน หากยอมเรื่องก็จบ ตรงกันข้ามคือไม่ยอม เรื่องระหว่างณคุณกับเธอคงไม่จบง่ายๆ แล้วอาจจบไม่สวยด้วย คิดเรื่องนี้น้ำตาไหลไม่รู้ตัว “เพิ่งเคยเห็นคนกินข้าวพร้อมน้ำตา” พิมรดาเงยหน้ามองเจ้าของเ
ทะเลเถื่อน Chapter10
Chapter10 คราแรกณคุณไม่คิดว่า ตัวเองจะมีอารมณ์ร่วมในทัณฑ์สวาท มันพลิกผัน ริ้วแห่งความเสน่หาค่อยๆ เข้ามาทีละน้อย โดยที่เขาควบคุมไม่ได้ ถือเป็นเรื่องที่ดี เพราะจะได้ไม่ต้องทนสัมผัสร่างกายเธอนาน เพราะแค่นี้ ณคุณฝืนใจแทบแย่ ไม่เพียงแค่อวัยวะไร้กระดูกอันแข็งขึงสร้างความปวดร้าวให้เธอ มือเขายังทำหน้าที่นั้นด้วย เป้าหมายคืออุบลดอกงามกระเพื่อมไหวตามแรงส่ง ถูกมือใหญ่กอบกุม ออกแรงเคล้นหนักมือ ขยำจนเนื้ออกปริ้นตามร่องนิ้ว เธอเจ็บมาก เจ็บจนต้องรอขอความเมตตา “คุณเพชร...พะ...พอ”ไร้ความสิเน่หาโดยสิ้นเชิง มีแต่ความเจ็บปวดดังค้อนอันใหญ่ ทุบร่างสาวจนแหลกลาน “เจ็บก็ทนเอาหน่อยล่ะกัน เธอท้องเมื่อไหร่ ฉันจะไม่แตะต้องเธอเลย...ตัวเสนียดจัญไร” ณคุณไม่หยุด ไม่ผ่อนพักเรี่ยวแรง กลับเพิ่มมากขึ้นและมากขึ้น ร่างสาวระบมไปทั้งกาย ยิ่งร้องขอความเมตตา สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความรุนแรง น้ำตาสาวไหลพราก เสียงสะอื่นดังพร้อมกับเสียงครางเจ็บเจ็บจนทนไม่ไหว ร้าวทุกสัดส่วน... ท้องน้อยจุกแน่น ระบมหนักตรงช่องทางรัก สิ่งหนึ่งเกิดขึ้นกับพิมรดา เธอมองเห็นควันสีดำคคืบคลานเข้
Maaari mong magustuhan
