Chapter31“กูก็ไม่ปล่อยมึงกับอีพิมเหมือนกัน วันนี้กูจะคิดบัญชีทีเดียวเลย” ศักดิ์คิดว่าตัวเองเป็นต่อ ตอนนี้เขายืนอยู่บนหัวบันได ณคุณยืนอยู่กลางบันได ระยะแค่นี้ความแม่นปืนเขาไม่มีพลาด ศักดิ์เปลี่ยนทิศทางปืน เล็งไปยังณคุณที่ไม่ทันคิดว่า ตนเสียเปรียบ“อย่า...”ปัง...ก่อนเสียงปืนดังขึ้น มือพิมรดาปัดมือศักดิ์ ทำให้กระสุนไม่ตรงเป้า จังหวะนั้นณคุณใช้ความเร็วหลบกระสุน แต่ก็ไม่พ้น กระสุนปืนเฉียดแขนเลือดซึมออกมาพิมรดาไม่ได้แค่ปัดมือศักดิ์ เธอใช้ฟันคมๆ กัดแขนศักดิ์ที่ล็อคคอตนไว้จมเขี้ยว ศักดิ์ร้องเจ็บแต่ก็มีสติรัดคอสาวแน่นมากเพื่อให้ฟันคลายออกจากแขนตน ศักดิ์โมโหสุดฤทธิ์ ดึงแขนที่ล็อคคอพิมรดา ถอยหลังมาสองก้าว เท้าใหญ่ถีบไปตรงก้นเธอ“กรี๊ด!” พิมรดากรีดร้องสุดเสียง เมื่อร่างถลาตกบันได“พิม”ณคุณที่อยู่ใกล้พิมรดามากที่สุด ก้าวเท้าขึ้นไปตามบันได อ้าแขนรับร่างเล็กโดยไม่สนใจว่า แขนข้างซ้ายบาดเจ็บณคุณสนใจเพียงแค่พิมรดาคนเดียวปัง ปัง...เสียงปืนจากมือยศวินดังขึ้นสองนัด กระสุนวิ่งเข้าไปปะทะร่างศักดิ์ตรงหัวไหล่และท้อง ศักดิ์ทรุดตัวลงกับพื้น ยศวินกับจามรและแดนวิ่งขึ้นมาจับตัวศักดิ์“ฮือ...ฮือคุณเพชร” พิม
Chapter30“โอ๊ย!” คราวนี้ของในมือพิมรดาฟาดลงบนกลางหัวศักดิ์แบบจังๆ คราวนี้เจ็บมากเนื่องจากนาฬิกาตั้งโต๊ะหลุดมือสาว มันร่วงลงมากระแทกแผลที่ขาอย่างเหมาะเจาะ “โอ๊ย! มึง...เพี้ยะ..เพี้ยะ”ศักดิ์ข่มความเจ็บเต็มที่ เพราะอาจมีความโกรธแค้นอยู่มาก ฝ่ามือหนักๆ ฟาดลงไปบนแก้มพิมรดาสองครั้ง เธอถึงกับมึน ก่อนร่างเล็กถูกเหวี่ยงลงไปบนที่นอน ศักดิ์คร่อมร่างสาวอ่อนแรง ตบหน้าเธอทั้งซ้ายขวาอีกหลายครั้ง รอยฝ่ามือศักดิ์เห็นชัดมากเหมือนศักดิ์ไม่หนำใจ เงื้อกำปั้นขึ้นสูง ตั้งใจอัดหมัดใส่หน้าพิมรดา ทว่าเสียงพูดคุยผ่านวิทยุสื่อสารของณคุณที่วางอยู่ตรงหัวเตียง ดึงความสนใจศักดิ์ มือหยาบกร้านคว้ามันขึ้นมา ขณะกำลังนำมันมาจ่อปาก เสียงแดน คนงานที่อยู่คุมเชิงใกล้ห้องหลบภัย ส่งสารบอกตามสาย “นายหัวครับ ผมได้ยินเสียงปืนมาจากบ้านพักนายหัวครับ” ณคุณคว้าวิทยุสื่อสารจากมือยศวิน เป็นฝ่ายพูดโต้ตอบเอง “มึงแน่ใจนะไอ้แดน” “แน่ใจครับ ผมยืนอยู่ใกล้บ้านพักคุณวิน ได้ยินเต็มสองหูครับ”เสียงปืนดังจากสามทิศทาง คือทางป้อมห้าและเจ็ดที่ได้ยินไกลๆ เนื่องจากความห่างจากจุดที่แดนยืนอยู่ร่วมสามร้อยเมตร แต่ที่ได้ยิน
Chapter29 กลุ่มคนที่บุกขึ้นเกาะนพเก้ามีด้วยกันหกคน แบ่งเป็นสองกลุ่มๆ ละสามคน พวกมันรู้ว่า หากนำเรือมาจอดใกล้เกาะคนเฝ้ายามต้องรู้ มันจึงใช้เรือตกหมึกเป็นยานพาหนะ เนื่องจากเรือนี้ลอยลำใกล้บริเวณนี้ทุกคืน เป็นเรื่องชินตาสำหรับเกาะโดยรอบ เรือตกหมึกจอดอยู่ห่างจากเกาะราวหนึ่งร้อยเมตร คนหกคนใช้เรือยางในการพายเข้าใกล้เกาะกลุ่มแรกนำเรือมาจอดตรงเนินหินตรงป้อมห้า หนึ่งในสามคนปีนขึ้นไปนั่งลนโขดหิน เล็งปืนไปยังตัวป้อมคล้ายยิงเตือน การยิงตอบโต้จึงเริ่มขึ้น ไฟฉายดวงใหญ่ถูกส่องไปยังคนกล้าเหยียบจมูกเสือ เพื่อสะดวกต่อการต่อสู้ เหมือนกลุ่มโจรเตรียมตัวมาดี พวกมันใช้แว่นตาที่สามารถมองเห็นในเวลากลางคืน ทำให้ตอบโต้กลับได้ดี เสียงปืนจึงดังต่อเนื่องอีกกลุ่มหนึ่งลอบไปยังอีกป้อม ทำในลักษณะเดียวกัน ที่น่าผิดสังเกตคือ ทั้งหกคนไม่รุกไปมากกว่า อยู่ตรงจุดเดิม ราวกับว่าพวกมันไม่ได้หวังปล้นรังนก แต่มาเพื่อป่วนคนบนเกาะมากกว่า หรือมุ่งหวังบางอย่างในขณะที่ณคุณ ยศวิน จามรและคนงานคนอื่นวิ่งไปยังป้อมห้ากับป้อมเจ็ด พิมรดาที่นั่งอกสั่นขวัญแขวนในห้องนอนณคุณใจไม่ดีเอาเสียเลย กลัวจับจิตจับใจ หัวใจเต้นกระหน่ำทุกครั้ง
Chapter28“อยู่กับฉันในห้องนี้จะตายหรือไง ถึงได้อยากกลับไปที่ห้องนัก” ตอนนี้ณคุณมีความคิดบางอย่าง “หรือว่าไอ้สองตัวยังไม่กลับ มันรอเธอในห้องใช่ไหม”“ก็แล้วแต่คุณจะคิด ลุกไปสิ ฉันจะกลับห้อง” พิมรดาไม่เข้าใจว่า เหตุใดณคุณถึงได้ย้ำคิดว่า เธอเป็นผู้หญิงหลายใจ หลับนอนกับชายใดก็ได้ แต่ก็ไม่โต้เถียง เธอเลือกเลี่ยงเพื่อไม่ให้ตนเองเจ็บตัว“เธออยากออกจากห้องนี้มากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งอยากให้เธออยู่ในห้องนี้มากเท่านั้น ให้คนที่คอยเธออยู่ในห้องอกแตกตายไปเลย”“คุณจะบ้าหรือไง คิดอะไรบ้าๆ คุณวินกับคุณเต้ก็รู้ว่า ฉันมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร แล้วคุณต้องการอะไรจากฉัน คุณคิดว่า เขาสองคนจะทำเรื่องนั้นได้เหรอ ถึงฉันจะเป็นคนไม่ดีในสายตาคุณ แต่ฉันไม่ก็มั่ว ไม่ได้นอนแบให้ผู้ชายเอาง่ายๆ นะ” พิมรดาระเบิดอารมณ์ใส่หน้าณคุณ “คุณเลิกดูถูกฉันได้แล้ว ฉันสัญญาว่า ตราบใดที่ฉันอยู่ที่นี่ ฉันไม่มีใครแน่นอน แต่หลังจากนั้นไม่แน่ คุณ...”คำพูดพิมรดาถูกกลืนลงลำคอ เมื่อปากได้รูปณคุณปิดทับปากช่างเจรจา คล้ายกับว่าไม่อยากได้ยินเสียงเธอ เขาฉกจูบ สอดลิ้นพันรัดลิ้นเล็กที่อยู่ในอาการตกใจกับการถูกจู่โจม แต่เมื่อเวลาผ่านไปชั่วครู่ เธออาจห
Chapter27“ก็เหมือนแมวเฝ้าปลาย่างไง กลัวกูสองคนจะขโมยกินปลาย่างมึง” จามรพูดตรง“ถ้ามึงอยากกินปลาย่างของกูก็เชิญกินตามสบาย กูแดกทีไรติดคอทุกที”ณคุณคว้าวิทยุสื่อสารที่วางอยู่บนโซฟาตัวที่ตนนั่ง หมุนตัวเดินไปยังบันไดบ้านทันทีที่พูดจบ โดยมีคำพูดจามรไล่หลังมาติดๆ“เออ กูจะกินปลาย่างของมึงให้พุงกางเลย” จามรหัวเสียกับณคุณเล็กน้อย “มันจะรู้ไหมว่า ปากกับใจไม่ตรงกัน”“มันไม่รู้ตัวหรอก เพราะความเกลียดความแค้นบังใจมันอยู่” ยศวินหยิบแก้วขึ้นดื่มบรั่นดี เขาเข้าใจณคุณ ไม่แปลกที่ณคุณจะเว้นระยะความรู้สึกห่างขนาดนี้ “กูว่านะ งานนี้ต้องดัน”“ดันอะไรวะ ดันยังไง” จามรรีบถาม“คอยดูล่ะกัน” ยศวินยังไม่ตอบ “มึงต้องรอ”จามรไม่ถาม แม้มีความสงสัยหลายข้อ เวลาผ่านไปราวห้านาที พิมรดาดเดินออกจากห้องน้ำด้วยชุดนอน มีผ้าขนหนูคลุมไหล่ ยศวินลุกขึ้นเดินไปหาสาวสวย“พิมขึ้นไปดูเพชรหน่อยสิ มันเมาน่ะ ฉันกลัวมันอ้วก”“ค่ะ ได้ค่ะ”“ฉันกับเต้ไปก่อนนะ” ยศวินคิดว่าหน้าที่วันนี้หมดลงแล้ว ต่อจากนี้ก็สุดแต่บุญพาวาสนา“มึงคิดจะทำอะไรไอ้วิน ให้พิมขึ้นไปบนห้องไอ้เพชร เดี๋ยวก็ถูกตะเพิดอย่างหมูอย่างหมาออกมาหรอก” จามรเป็นห่วงพิมรดา“ถ้าเรา
Chapter26 ณคุณไม่เคยคิดจูบพิมรดาแบบนุ่มนวล ทุกครั้งคือการลงทัณฑ์ เขาอยากทำเช่นเดิม ทว่าใจกลับถูกต่อต้าน ยั้งความคิด ยั้งการกระทำ ทำในเรื่องสวนทาง มอบจุมพิตหวานล้ำราวกับน้ำผึ้งเดือนห้าที่เคี่ยวบนเตาไฟ ยิ่งเคี่ยวนานยิ่งหวาน เพิ่มความหอมอบอวลหัวใจ เป็นความรู้สึกยากเกินควบคุม ราวกับว่าเวลานี้ณคุณสั่งใจตัวเองไม่ได้ ดอกรักขึ้นกลางใจ... นายหัวเถื่อนไม่เคยคิดปลูกดอกไม้ดอกนี้ในหัวใจ คิดมาตลอดว่า หัวใจเขามีดอกรักเพียงดอกเดียวคือรัตน์ชนก มันผลิบานอยู่ในดวงใจเรื่อยมา วันนี้ก็ยังคงฝากรากแน่นหนา ทว่ากลับมีดอกรักอีกต้นหนึ่งแทรกขึ้นมา เป็นเมล็ดพันธ์ถูกหว่านตอนใดมิทราบได้ ตอนนี้มันกำลังเจริญเติบโตไม่รู้ตัว ณคุณหลงลืมความแค้นชั่วขณะ เขาจูบผู้หญิงในอ้อมกอดอย่างไร้ซึ่งความรู้สึกนั้น มีเพียงความปรารถนาในกายที่มาจากห้วงลึกจิตใจ รสจุมพิตหวานมาก ซาบซ่านสะท้านสรวง เป็นรสชาติของจูบที่เขาอยากสัมผัสอีกครั้ง หลังจากห่างหายมานานสองปี โลกทั้งใบมีเพียงเขาและเธอ สายลมโอบร่างทั้งคู่ให้ลอยขึ้นไปบนท้องนภา โบกโบยบินราวกับนกท่องไปในโลกกว้าง แต่แล้ว... “