LOGINShare
Chapter 7
Last Updated:
2025-11-04 01:00:38Chapter 7
“คุณเสือคะปรางค์ขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ” ปรางค์รวีตัดสินใจพูด หญิงสาวรู้สึกอึดอัดใจเป็นอย่างมากที่นั่งเป็นอาหารตาของเพื่อนของเขา โดยที่วิตโตริโอไม่มีทีท่าว่าจะปกป้องเลยแม้แต่นิดเดียว
“อืมไปสิ” เขาหันมาพูดกับเธอ ก่อนจะสนทนากับเพื่อนต่อไป
“วิโตรู้สึกว่านายจะกินอาหารจานนี้เกินกว่าจานอื่นๆ นะ”
บุรินทร์ผู้ชายที่มีนิสัยเจ้าชู้ เอ่ยถามวิตโตริโอทันทีที่ร่างของปรางค์รวีเดินออกไปจากโต๊ะ
“ใครว่ากินนาน ฉันยังไม่ได้กินต่างหาก” เขาตอบเพื่อนสนิท สีหน้าของบรรดาเพื่อนๆ ที่อยู่ร่วมโต๊ะ ไม่เชื่อคำพูดของเขา ไม่คาดคิดว่าเพลย์บอยแห่งยุคจะปล่อยให้อาหารหวานลอยนวลได้นานขนาดนี้
“เป็นไปได้ยังไงวะอย่างนายเนี่ยเหรอยังไม่ได้กินอาหารหวานจานนี้ ฉันนึกว่าเสร็จนายไปนานแล้วเสียอีก” ธีรยุทธ์พูดเสียงสูงอย่างไม่อยากเชื่อ เนื่องจากผู้หญิงที่อยู่ใกล้วิตโตริโอ ไม่เกินหนึ่งวันผู้หญิงคนนั้นต้องกรายมาเป็นอาหารหวานของหนุ่มลูกครึ่งคนนี้ทุกราย
“อาหารจานนี้ฉันอยากจะพิถีพิถันในการกินมากกว่าจานอื่นๆ ค่อยๆ กินทีละนิดๆ มันถึงจะอร่อยและเร้าใจ บุ่มบ่ามกินอย่างตะกละตะกลามมันจะไปอร่อยอะไร กินไม่กี่ครั้งก็เบื่อพวกนายว่าจริงไหม” น้ำเสียงและสีหน้าของผู้พูดเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ คืนนี้เป็นคืนที่เขาตั้งใจจะลิ้มลองอาหารหวานที่เก็บกักไว้มานานสองสัปดาห์ เขาไม่ชอบหักหาญน้ำใจผู้หญิงที่ไม่เต็มใจ มันไม่เร้าอารมณ์เท่ากับหญิงสาวที่สมยอม วิตโตริโอจึงใช้เสน่ห์ที่มีหว่านล้อมปรางค์รวีทีละนิด ให้เธอหลงมาติดกับและรัก จนไม่อาจปฏิเสธสิ่งที่เขาร้องขอได้
“เหมือนเดิมได้หรือเปล่าคนนี้น่ะ นายเบื่อเมื่อไหร่ฉันขอเซ้งต่อนะ ฉันก็อยากจะเร้าใจเหมือนนาย”
บุรินทร์รู้สึกพอใจในตัวปรางค์รวี เธอสวยใสและดูซื่อไม่เหมือนกับผู้หญิงที่ผ่านๆ มาของตน ที่กร้านโลกจนบางครั้งบุรินทร์รู้สึกเอียน
วิตโตริโอหันขวับมามองผู้พูด สายตาของเขาจ้องมองเพื่อนเขม็ง คำพูดนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่บุรินทร์พูด ทุกครั้งที่เขาเบื่อคู่ควง หญิงสาวคนนั้นจะตกเป็นอาหารหวานของเพื่อนเขาคืนสองคืน ก่อนจะปล่อยทิ้งไปอย่างไม่เห็นคุณค่า แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน คำพูดของเพื่อนมันดูเสียดแทงหัวใจของเขายิ่งนัก รู้สึกไม่พอใจหากปรางค์รวีจะไปอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนอื่น
“ถ้าเบื่อนะแต่ว่าคงเบื่อยากนายรอไหวหรือเปล่าล่ะ สักสิบปียี่สิบปี” เขาพูดเสียงเรียบ หากแววตานั้นไม่ได้เรียบดั่งคำพูดเลยแม้แต่นิดเดียว แววตาที่เพื่อนรักเห็นบอกได้ว่าผู้หญิงคนนี้ใครห้ามแตะ
“ไม่ให้ก็บอกมาสิไม่ต้องมาโยกโย้หรอก คนนี้มีหวงด้วยเว้ย”
บุรินทร์พูดติดตลกเพื่อให้บรรยากาศคลายความตึงเครียด การสนทนายุติลงเมื่อร่างของปรางค์รวีเดินมาถึงโต๊ะ
“คุณเสือคะกลับกันเถอะคะ นี่ก็เที่ยงคืนแล้ว”
“ฉันลืมไปเลยว่าบอกปรางค์ว่าจะกลับไม่เกินเที่ยงคืน เรากลับกันเลยนะ” วิตโตริโอพูดเสียงคล้ายตกใจ “ฉันกลับก่อนนะเพื่อนโอกาสหน้าเจอกันใหม่”
วิตโตริโอบอกลาเพื่อนๆ ที่นั่งร่วมโต๊ะ ลำแขนหนาของเขาโอบเอวบางอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ราวจะประกาศกลายๆ ให้ผองเพื่อนรู้ว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
“ปรางค์ฉันมีเรื่องจะเซอร์ไพร์ส” วิตโตริโอเอ่ยบอกปรางค์รวีหลังจากที่เดินออกมาจากผับ
“อะไรคะ” เธอถามด้วยความสงสัย
“เดี๋ยวก็รู้แต่ปรางค์ต้องหลับตาก่อนนะ”
ไม่พูดเปล่าวิตโตริโอหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ที่อยู่ในกระเป๋า มาปิดทับดวงตาทั้งสองข้างของเธอ ผูกปลายผ้าไว้ด้านหลังศีรษะ ก่อนที่เขาจะกุมมือนุ่มไว้แน่น แล้วพาเธอเดินไปยังรถของตน
“ทำไมต้องปิดตาด้วยค่ะคุณเสือ”
“ก็บอกแล้วไงว่าเซอร์ไพร์ส” เขาตอบขณะที่ประคองเธอนั่งบนเบาะรถ “ผมจะพาปรางค์ไปที่ที่หนึ่งก่อนนะ แล้วถึงจะพากลับบ้าน”
“ไปไหนคะ ไปนานรึเปล่า ปรางค์เป็นห่วงแม่”
“ไม่นานหรอกครับ” วิตโตริโอพูดจบ เขาก็นำพารถยนต์ออกจากจุดที่จอด มุ่งตรงไปยังสถานที่หนึ่งที่จัดเตรียมไว้ให้เธอโดยเฉพาะ
ปรางค์รวีไม่อาจมองเห็นสายตาของเขาในตอนนี้ได้ หากเธอมองเห็นหญิงสาวจะรู้ว่าทุกสิ่งอย่างที่เขาทำลงไปทั้งหมด ไม่ใช่เพราะความรัก แต่เป็นเพียงการสร้างภาพฉากใหญ่ของเขาเท่านั้น
ราวหนึ่งชั่วโมงเศษต่อมา พาหนะของวิตโตริโอมาหยุดหน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง ก่อนที่เจ้าของรถจะก้าวลงมาเป็นคนแรก แล้วเดินอ้อมไปยังประตูอีกด้านหนึ่ง
“ค่อยๆ ก้าวลงมานะปรางค์” วิตโตริโอบอก ขณะที่มือใหญ่ประคองร่างเล็กลงมาจากรถยนต์
“ที่นี่ที่ไหนคะคุณเสือ” เธอถามด้วยความอยากรู้ ตลอดทางที่นั่งรถมา ปรางค์รวีถามเขาหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็ไม่ได้รับคำตอบ
“เดี๋ยวปรางค์ก็รู้เอง” วิตโตริโอจะตอบเช่นนี้ทุกครั้งที่เธอถาม ยิ่งทำให้ปรางค์รวีอยากรู้เต็มแก่ว่า สถานที่ที่เขาพามานั้นคือที่ใด
ลมทะเลเอื่อยๆ ที่ปะทะร่างของปรางค์รวี เสียงคลื่นมวนตัวกระทบเข้าหาฝั่ง ทำให้ปรางค์รวีรู้ว่าขณะนี้เธอกำลังยืนอยู่บนชายหาดที่ไหนสักแห่ง
“คุณเสือพาปรางค์มาทะเลทำไมคะ”
“ก็บอกแล้วไงว่า เซอร์ไพร์ส” วิตโตริโอตอบเสียงนุ่ม ประคองร่างสมส่วนมาหยุดยืนกลางชายหาด ก่อนจะถอดผ้าที่ปิดตาของเธอออก
และทันทีที่ดวงตาของปรางค์รวีได้รับอิสระ เปลือกตาก็ค่อยๆ เปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า จนสามารถมองเห็นตัวอักษรที่เรียงร้อยเป็นถ้อยคำอยู่บนกำแพงบ้านหลังใหญ่
ตัวอักษรที่ปรากฏตกแต่งด้วยกลีบดอกกุหลาบสีขาว ล้อมตัวอักษรด้วยแสงไฟดวงเล็กจิ๋วหลายร้อยดวงและหลากสีสัน กระพริบไหวตามจังหวะ ทำให้ตัวอักษรที่เธอมองเห็นโดดเด่นมากยิ่งขึ้น ตามผืนทรายโรยด้วยกลีบดอกไม้นานาชนิดกระจายอยู่ไปทั่ว หญิงสาวน้ำตารื้นเมื่อเห็นตัวอักษรที่ประดับไว้อยู่ เป็นประโยคที่อยากได้ยินจากปากของคนที่เธอรัก “ผมรักคุณปรางค์รวี”
Latest chapter
ทัณฑ์รักอสูรร้าย Chapter 7
Chapter 7“คุณเสือคะปรางค์ขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ” ปรางค์รวีตัดสินใจพูด หญิงสาวรู้สึกอึดอัดใจเป็นอย่างมากที่นั่งเป็นอาหารตาของเพื่อนของเขา โดยที่วิตโตริโอไม่มีทีท่าว่าจะปกป้องเลยแม้แต่นิดเดียว“อืมไปสิ” เขาหันมาพูดกับเธอ ก่อนจะสนทนากับเพื่อนต่อไป“วิโตรู้สึกว่านายจะกินอาหารจานนี้เกินกว่าจานอื่นๆ นะ”บุรินทร์ผู้ชายที่มีนิสัยเจ้าชู้ เอ่ยถามวิตโตริโอทันทีที่ร่างของปรางค์รวีเดินออกไปจากโต๊ะ“ใครว่ากินนาน ฉันยังไม่ได้กินต่างหาก” เขาตอบเพื่อนสนิท สีหน้าของบรรดาเพื่อนๆ ที่อยู่ร่วมโต๊ะ ไม่เชื่อคำพูดของเขา ไม่คาดคิดว่าเพลย์บอยแห่งยุคจะปล่อยให้อาหารหวานลอยนวลได้นานขนาดนี้“เป็นไปได้ยังไงวะอย่างนายเนี่ยเหรอยังไม่ได้กินอาหารหวานจานนี้ ฉันนึกว่าเสร็จนายไปนานแล้วเสียอีก” ธีรยุทธ์พูดเสียงสูงอย่างไม่อยากเชื่อ เนื่องจากผู้หญิงที่อยู่ใกล้วิตโตริโอ ไม่เกินหนึ่งวันผู้หญิงคนนั้นต้องกรายมาเป็นอาหารหวานของหนุ่มลูกครึ่งคนนี้ทุกราย“อาหารจานนี้ฉันอยากจะพิถีพิถันในการกินมากกว่าจานอื่นๆ ค่อยๆ กินทีละนิดๆ มันถึงจะอร่อยและเร้าใจ บุ่มบ่ามกินอย่างตะกละตะกลามมันจะไปอร่อยอะไร กินไม่กี่ครั้งก็เบื่อพวกนายว่าจริงไหม” น้ำ
ทัณฑ์รักอสูรร้าย Chapter 6
Chapter 6สองสัปดาห์มานี้ปรางค์รวีคลายความอึดอัดลงมาก เมื่อเขาไม่เคยล่วงเกินเธอเกินกว่าการจับมือถือแขน วิตโตริโอให้เกียรติอย่างที่หญิงสาวคาดไม่ถึง ทำให้เธอกล้าพูดคุยหยอกล้อกับเขามากขึ้น หากแต่ปรางค์รวียังคงระวังตัวกลัวจะเผลอไผลไปกับสัมผัสรัญจวนเช่นครั้งนั้น ทว่าเธอลืมระวังหัวใจไม่ให้หลวมตัวรักเขาและตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา หัวใจของเธอก็กำลังจะพ่ายแพ้ต่อเสน่ห์อันเหลือล้นของเขา ที่มาพร้อมกับความเอาใจสารพัด พูดจาอ่อนหวานระคนนุ่มหู พาไปทานอาหารกลางวัน ไปรับไปส่งทุกเช้าและเย็น เขาทำหน้าที่มากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง ความรู้สึกดีเริ่มก่อเกิดในจิตใจ ดอกรักค่อยๆ เบ่งบานในหัวใจที่ไม่เคยสัมผัสคำว่าความรัก แต่ถึงกระนั้นปรางค์รวีก็ยังไม่เปิดใจรับเขาเต็มที่ เพราะคิดว่าคนอย่างเขาคงไม่ปักใจรักหญิงสาวธรรมดาเช่นเธอ เพราะในสังคมของเขามีสตรีที่เทียบเทียมกับเขามากเหลือเกิน“ปรางค์ วันนี้เพื่อนฉันเปิดผับใหม่เป็นวันแรก ฉันกะว่าจะไปเปิดงานให้เสียหน่อย ปรางค์ไปกับฉันนะ” เขาเอ่ยชวน ปรางค์รวีมีท่าทางลังเล เพราะเธอไม่เคยเที่ยวยามราตรีมาก่อน อีกข้อหนึ่งมารดาของปรางค์รวีป่วยกระเซาะกระแซะมาหลายวันแล้ว หากเธอไปก็จะไม่ม
ทัณฑ์รักอสูรร้าย Chapter 5
Chapter 5“ปรางค์มีเพื่อนอีกคนที่เค้าฝึกงานที่นี่ พาเพื่อนของปรางค์ไปด้วยได้หรือเปล่าคะ”“ได้สิจ้ะ ทำไมจะไม่ได้ ว่าแต่เพื่อนของปรางค์ฝึกงานที่บริษัทไหนล่ะ”“บริษัทประกันชีวิตค่ะ” โสภาพยักหน้ารับรู้ก่อนจะยิ้มให้และลงมือทำงานต่อไปก่อนเวลาอาหารรับประทานอาหารกลางวันห้านาที เสียงโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะของโสภาดังขึ้น“ค่ะท่านประธาน” เธอกรอกสายผ่านเครื่องโทรศัพท์ การสนทนาเกิดขึ้นไม่นานนักก็ยุติลง หลังจากที่โสภาวางโทรศัทพ์ลงที่แป้นเธอก็หันมามองปรางค์รวีที่นั่งทำงานอยู่อย่างขะมักเขม้น ความสงสารสงสารและเห็นใจปรางค์รวีท่วมท้นจิตใจ ภาวนาให้ผู้หญิงบอบบางคนนี้รอดพ้นจากเจ้านายหนุ่ม ที่เปรียบเสมือนเสือคอยตะปบเหยื่อสาวๆ สวยๆ ตลอดเวลา ถ้าเธอไม่แต่งงานมีสามีและมีลูก เธอคงหนีไม่พ้นเป็นดอกไม้ประดับแจกันของเขาแน่นอน และอีกข้อถือว่าเป็นความดีที่เจ้านายหนุ่มมี คือจะไม่ยุ่งกับพนักงานสาวในบริษัท แม้ว่าหลายคนจะทอดสะพานรอไว้ให้เขาเดินข้ามาก็ตาม แต่งานนี้เห็นทีวิตโตริโอจะแหกกฎเหล็กเสียแล้ว“ปรางค์ท่านประธานให้เข้าไปพบ” ปรางค์รวีเงยหน้ามองผู้พูด หัวใจของเธอเต้นเร็ว มือที่จับปากกาอยู่เริ่มสั่น เขาจะเรียกเธอไปพบทำไม
ทัณฑ์รักอสูรร้าย Chapter 4
Chapter 4“แค่จูบนิดเดียว ใจเสาะเป็นลมซะแล้ว ถ้าทำอย่างอื่นมีหวังได้หัวใจวายแน่ๆ” เขาพูดกับร่างที่หลับใหล เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง นั่งทำงานอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทอดสายตามองนางแมวยั่วสวาทเป็นระยะ ร่างกายของเขาร้อนขึ้นมาทุกครั้งที่มองมาที่เธอ กระโปรงนักศึกษาที่สั้นเหนือเข่า ร่นขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ เผยให้เห็นเรียวขาสวย ทรวงอกที่ดันเสื้อออกมาทำให้เขาหายใจติดขัดไม่ทั่วท้อง ไม่มีสมาธิทำงาน อย่างจะทำอย่างอื่นมากกว่า วิตโตริโอตัดสินใจคว้าสูทของเขา เดินมาหานางแมวยั่วสวาทคลุมร่างกายของเธอให้มิดชิดกว่านี้ ก่อนที่เขาจะทนไม่ไหว หลังจากนั้นเขาเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง และก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างเดียวหนึ่งชั่วโมงผ่านไปไม่ขาดไม่เกิน ร่างอรชรเริ่มขยับตัว ดวงตาทั้งสองข้างค่อยๆ ลืมขึ้นอย่างเชื่องช้า มองเพดานสูงชั่วครู่เพราะรู้สึกมึนงงจากนั้นจึงขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นใบหน้าของปรางค์รวีแดงขึ้นเรื่อยๆ มือบางยกขึ้นแตะที่ริมฝีปากของตัวเธองอย่างเผลอไผล รสชาติของการจูบที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน มันช่างวาบหวิวเสียจนหัวใจของเธอสั่นยามเมื่อคนที่จูบตนแล้วเมื่อนึกถึงวิตโตริโอ ที
ทัณฑ์รักอสูรร้าย Chapter 3
Chapter 3“ฉันชื่อวิตโตริโอ ดิมาร์ชี หรือว่าคุณเสือ ผู้ชายที่เธอวิจารณ์ในลิฟต์ไง” เขาพูดเป็นภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำ ไม่แปลกที่เขาจะพูดภาษานี้ได้เพราะมารดาของเขาเป็นคนไทย น้าของเขาทั้งสองก็เป็นคนไทย เพราะฉะนั้นที่บ้านจึงพูดอยู่สองภาษาคือภาษาไทยและภาษาอิตาเลี่ยนปรางค์รวีไม่มีเวลาคิดว่า เหตุใดเขาถึงได้พูดภาษาไทยได้ชัดไม่แพ้คนไทย เนื่องจากกำลังสั่นผวากับความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของตน จนอยากจะเป็นลมหรือไม่ก็กลายเป็นสายลมพัดหายออกไปจากห้องนี้ คราวนี้เธอต้องตายแน่ๆ ยังไม่ทันได้เริ่มทำงานต้องโดนไล่ออกเสียแล้ว“ปรางค์ขอโทษค่ะ ปรางค์ไม่ได้ตั้งใจจะพูดออกไปอย่างนั้น พอดีปรางค์ไม่เคยรู้จักท่านมาก่อน ปรางค์ขอโทษจริงๆ นะคะ”หญิงสาวพนมมือไหว้ขอโทษเป็นการใหญ่ เขาเดินเข้ามาหาเธอราวกับว่าเขาเป็นเสือจ้องตระคลุบเหยื่อ ปรางค์รวีเริ่มหน้ามืด เหงื่อตกมือไม้สั่น เหมือนกับร่างกายที่สั่นตามแรงจังหวะหายใจที่ไม่สม่ำเสมอ ใบหน้าของเขาดูเรียบไม่แสดงออกทางอารมณ์ ดวงตาของเขานั้นเล่าที่เธอมองเห็น มันลุกวาวโชติช่วงด้วยเปลวแห่งไฟ ผสมผสานกับความร้อนจากดวงตะวัน เหมือนกับอสูรร้ายก็ไม่ปาน ทำให้ร่างกายเธอร้อนๆ หนาวๆ คล้ายจะจับไข้ทั
ทัณฑ์รักอสูรร้าย Chapter 2
Chapter 2“ปรางค์ มีคนพูดกับฉันหลายคนนะว่าเจ้าของบริษัทที่เธอจะไปฝึกงานด้วย ชื่อเสือ ชื่อดุน่าดูเลย ปรางค์ว่าเขาจะหน้าตาเป็นยังไง”เจ้าของดวงตาสีเขียวมรกตสะดุดชื่อเล่นที่สองสาวกล่าวถึง เพราะชื่อเสือ เป็นชื่อเล่นของเขาเช่นกัน คราแรกเขาก็ไม่แน่ใจว่าจะใช่ตนเองหรือไม่ แต่พอมาวิเคราะห์อะไรหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นชั้นที่คนถูกถามไปนั้นก็เป็นชั้นที่ตั้งบริษัทของตน เขาคิดว่า เสือ ที่ทั้งคู่พูดถึงนั้นคือตนแน่นอนวิตโตริโอเลือกที่จะเงียบและโบกมือให้รังสรรค์ที่กำลังจะอ้าปากพูดให้หุบปาก เพราะต้องการรู้ว่า คำตอบที่กำลังจะถูกขับออกมาจากปากของสาวสวยร่างเล็กว่าเป็นอย่างไรปรางค์รวีทำท่าคิดได้น่ารัก ใสซื่อจนคนที่มองดูเธออยู่ถึงกับเคลิ้ม เขาไม่เคยพบผู้หญิงคนไหนยิ้มได้สวยอย่างนี้มาก่อนเลย เวลาเธอยิ้มทำให้ดอกไม้ที่เหี่ยวเฉา คืนชีพได้อย่างไม่น่าเชื่อ“อืม อายุก็คงหกสิบกว่าๆ อ้วนลงพุง หน้าตาดุๆ เหมือนกับชื่อกระมัง อ้อ...มีเขี้ยวสองข้างด้วย เอาไว้คอยขย้ำลูกน้องที่ทำงานไม่ได้ดั่งใจ” ปรางค์รวีตอบเพื่อนด้วยการคาดเดา เธอคาดคะเนจากหลายประการ บริษัทแห่งนี้เติบโตมากกว่า 34 ปี เพราะฉะนั้นเจ้าของบริษัทน่าจะอายุประมาณหก
You may also like
