บทที่ 5 อาจารย์ของรวี่เยว่ /1

บทที่ 5 อาจารย์ของรวี่เยว่/1

หมู่บ้านซีซาน เป็นหนึ่งในหมู่บ้านของเขตเมืองลวี่เฟิง ตั้งอยู่บนพื้นที่ห่างไกลอันแสนสงบสุข ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของอาณาจักรอู๋ซาง

ทิวทัศน์งดงามของเทือกเขาเขียวขจีสูงใหญ่ทอดยาวสุดสายตา ดูละม้ายคล้ายมังกรสีเขียวตัวมหึมากำลังหลับใหล

ความอุดมสมบูรณ์ของผืนป่า กอปรกับแม่น้ำสายใหญ่ที่ไหลลงมาจากเทือกเขาสูง มุ่งลงทิศใต้ผ่านป่าเขาลำเนาไพร มอบความชุ่มชื้นและชีวิตให้สรรพสิ่ง

รวี่เยว่น้อยเปิดม่านหน้าต่างรถม้า หลับตาสูดหายใจรับพลังปราณบริสุทธิ์จากธรรมชาติ ตามที่แม่นมชุนให้คำแนะนำ

และเมื่อกลับถึงบ้านนางก็ตรงเข้าห้อง ฝึกเดินลมปราณต่อทันทีจนถึงเวลาอาหารเย็น

หลังกินอาหารเย็นเรียบร้อย ร่างเล็กจึงมานอนเล่นบนกองฟางเหม่อมองท้องฟ้าและดวงดารา อย่างที่ชอบทำอยู่เป็นประจำก่อนเข้านอน โดยมีแมวส้มจวี๋จื่ออยู่เป็นเพื่อน เสี่ยวหลานกลับรังของมันไปตั้งแต่ก่อนพระอาทิตย์ตก ตามธรรมชาติของนกน้อย

ท้องฟ้ายามราตรีในคืนนี้ สว่างไสวจากแสงแห่งจันทรา มือเล็กเรียกไฟธาตุกำเนิดในมือข้างซ้ายออกมารับแสงจันทร์

"ถิงเอ๋อร์ ไม่สิ รวี่เยว่ เจ้าจะลงประลองในอีกสามเดือนจริงๆ อย่างนั้นหรือ" จวี๋จื่อเกยคางบนตักของเด็กหญิง มองไฟธาตุหยินที่กำลังเคลื่อนไหวราวกับร่ายรำอย่างสนใจ ทั้งที่ลูกไฟมีสีดำแท้ๆ แต่กลับทอแสงสีเงินนวลตา ดุจดั่งแสงแห่งจันทราอย่างไรอย่างนั้น

"ใช่ จวี๋จื่อข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะต้องทุ่มสุดตัวเพื่อเข้าเป็นศิษย์ของหนึ่งในสี่สำนักใหญ่ให้จงได้!"

รวี่เยว่ตั้งปณิธานไว้ว่า สักวันนางจะทำให้คนตระกูลหวังเสียใจ ที่กล้าลบหลู่มารดาผู้ยิ่งใหญ่ของนาง! การประลองคัดเลือกในครั้งนี้ถือเป็นก้าวแรกในการพิสูจน์ตนเอง นางจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด!

"หากเจ้าอยากเป็นศิษย์ของหนึ่งในสี่สำนักใหญ่ เช่นนั้นก็ต้องผ่านระดับหนิงชี่ขั้นปลายให้ได้เสียก่อนนะแม่หนู" เสียงทุ้มกังวานทรงพลังของบุรุษลอยมากับสายลม พร้อมกับการปรากฏกายของมหาเทพหวงหลงตรงหน้ารวี่เยว่ ร่างกายของเขาทอแสงสีทองนวลตา คล้ายมีและคล้ายไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้นอย่างน่าประหลาดใจ

ทั้งรวี่เยว่และจวี๋จื่อนั่งตัวแข็งทื่อ จ้องมองบุรุษรูปงามที่ยืนเต๊ะท่ากอดอกอยู่กลางอากาศเบื้องหน้าจนตาค้าง กระทั่งมหาเทพหวงหลงดีดนิ้ว ร่างเล็กและแมวสาวถึงได้สติ

"ท่าน ท่านเป็นเซียนหรือเจ้าคะถึงเหาะได้โดยที่ไม่ต้องขี่กระบี่" มีแต่ระดับหยวนอิงขึ้นไปเท่านั้น ที่จะสามารถยืนอยู่บนอากาศประหนึ่งยืนอยู่บนพื้นดิน

"ข้าเป็นเทพไม่ใช่เซียน และเป็นเจ้าของศิลามหาเทวะธาตุหยินหยางในตัวเจ้าด้วย"

จากนั้นมหาเทพหวงหลงจึงอธิบายว่าศิลามหาเทวะธาตุคือสิ่งใด รวมถึงบอกจุดประสงค์ที่เขาทอดเงาลงมาจากแดนเทพให้ร่างเล็กฟัง เพียงแต่ไม่ได้บอกว่าตนคือมหาเทพหวงหลง เพราะกลัวว่าเด็กน้อยจะตกใจจนลมจับไปอีกรอบ

"ท่านเทพจะช่วยข้าน้อยฝึกฝนจริงๆ หรือเจ้าคะ" รวี่เยว่เอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น ดวงตาดอกท้อเผยถึงความตื่นเต้นและยินดี

"จริงสิ รับรองว่าไม่เกินสิบปีเจ้าจะแตะระดับหยวนอิงแน่นอนเด็กน้อย หึหึ"

ถ้อยคำของมหาเทพหวงหลงทำเด็กหญิงและแมวสาวตกตะลึงกันไปอีกรอบ

"ถึงระดับหยวนอิง ในระยะเวลาไม่เกินสิบปี มันเป็นไปได้ด้วยหรือเจ้าคะ…ขะ ข้าจะทำได้อย่างไรเจ้าคะท่านเทพ“

ระดับหยวนอิงหรือระดับเซียนขั้นสูง ที่นักบำเพ็ญหลายคนใช้เวลาทั้งชีวิตฝึกฝนแต่ก็มิอาจแตะถึงระดับนี้เสียที นอกจากต้องใช้ทรัพยากรมากมายในการฝึกฝน ยังต้องพึ่งโอสถทิพย์เพื่อช่วยยกระดับพลัง

ทว่าโอสถทิพย์หาใช่สิ่งที่มีขายกันทั่วไป ถึงนานๆ ครั้งถึงจะพอมีออกมาขายในหอประมูล แต่ราคาก็สูงลิบลิ่วจนคนธรรมดามิอาจแตะถึง ส่วนใหญ่จึงมีเพียงเชื้อพระวงศ์ หรือคนจากสำนักใหญ่เท่านั้นที่มีโอกาสครอบครอง

"ทำได้แน่นอน เจ้ามีศิลามหาเทวะธาตุอยู่ในตัวนะอย่าได้ลืม แค่ต้องรู้วิธีดึงพลังของมันออกมาใช้ เอาล่ะอย่ามัวแต่คุยให้เสียเวลา เริ่มฝึกกันเลยดีกว่าเจ้ามีเวลาเพียงสามเดือนมิใช่หรือ"