บทที่ 13

“ว่ายังไงที่รัก คุณเลิกงานแล้วหรือยัง” แม้หน้าจอจะไม่แสดงหมายเลขโทรศัพท์ แต่กัทลีก็รู้ทันทีว่าเจ้าของเสียงทักทายนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าชายหนุ่มแห่งตะวันออกกลางผู้ที่มีนัดกับเธอในวันนี้

“มาถึงแล้วเหรอคะ เกรซเองก็เพิ่งจะแต่งตัวเสร็จพอดีเลยค่ะ”

“ตอนนี้ผมอยู่หน้าโรงแรมนี่แหละ กำลังจะเอารถเข้าไปจอด คุณรอผมอีกซักสิบนาทีก็แล้วกัน” อีกฝ่ายบอกอย่างอารมณ์ดี

“ท่านไม่ต้องขึ้นมาก็ได้กระมังคะ เกรซกำลังจะลงไปอยู่แล้ว ถ้ายังไงให้เกรซไปรอที่ลอบบี้จะดีกว่าไหมคะ” หญิงสาวร้อนรนตอบ

ว่ากันตามตรง ถ้าเป็นเวลาปกติกัทลีก็คงยิ่งกว่าเต็มใจพาคู่ควงที่มีดีกรีระดับเจ้าชายไปเดินอวดสายตาประชาชีอยู่หรอก แต่ตอนนี้ในห้องจัดเลี้ยงไม่ได้มีเพียงพนักงานโรงแรมและบริษัทออร์แกไนเซอร์เท่านั้น แต่ยังมีเพื่อนนางแบบที่มาร่วมซ้อมเดินแบบด้วยกันอีกนับสิบ รู้กันอยู่ว่าแต่ละคนต่างก็อิจฉาเธอ และจ้องจะหาโอกาสเข้าใกล้เขาทั้งนั้น แล้วมันเรื่องอะไรที่กัทลีจะเอาบ่อเงินบ่อทองของตัวเองมาเสี่ยงด้วยล่ะ

“ไม่เป็นไรหรอก ผมมีธุระต้องขึ้นไปหาเพื่อนข้างบนนั้นอยู่ดี คุณรู้จักเจ้าของ กลามูร์ ไดมอนด์ ใช่ไหม... เขายังอยู่ที่นั่นหรือเปล่า”

“อุ๊ย... คุณชายพิษณุนเรศวร์น่ะเหรอคะ...” หญิงสาวยกมือปิดปากด้วยความคาดไม่ถึง “ท่านเป็นเพื่อนกันเหรอคะ”

“ใช่ เขายังอยู่ข้างบนหรือเปล่า” โฮร์มุซถามย้ำ

“เอ่อ... ยังอยู่ค่ะ... จะให้เกรซไปบอกคุณชายก่อนไหมคะว่าท่านกำลังจะขึ้นมาหา...”

“ไม่ต้องหรอก... เอาเป็นว่าคุณนั่งรอผมอยู่ที่นั่นก็แล้วกัน เดี๋ยวผมขึ้นไปหาเอง คงเสียเวลาคุยธุระกับเขาไม่นาน...”

“ค่ะๆ เกรซจะรอค่ะ”

หัวใจกัทลีเต้นตึกตัก หวังว่าหม่อมราชวงศ์หนุ่มจะไม่ทันสังเกตเห็นสะพานคอนกรีตอย่างหนาที่เธอแอบทอดให้เมื่อสักครู่... นี่นับว่ายังโชคดีที่เธอไม่ได้ให้ท่าพิษณุนเรศวร์มากมายนัก ไม่อย่างนั้นถ้าทั้งคู่เกิดคุยกันเรื่องเธอขึ้นมา ดีไม่ดีจะชวดไปเสียหมด

หลังจากวางสายโทรศัพท์ไปแล้ว นางแบบสาวก็รีบผลัดเปลี่ยนชุดในการซ้อมเดินแบบจนเสร็จเรียบร้อย อาศัยช่วงเวลาที่บรรดาเพื่อนนางแบบยังจับกลุ่มสูบบุหรี่ นั่งนินทากันอยู่ รีบเดินหลบออกจากห้องแต่งตัวหลังเวทีรันเวย์โดยเร็วที่สุด เพื่อไม่ให้คนอื่นๆ มีโอกาสได้เสนอหน้ากับเจ้าชายหนุ่มของเธอก่อน

ขณะที่สอดส่ายสายตาไปรอบๆ ห้องจัดเลี้ยง กัทลีก็บังเอิญเหลือบไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งกินข้าวกล่องร่วมกับทีมงานส่วนหนึ่งของบริษัทออร์แกไนเซอร์อยู่ที่ด้านข้างเวที ทันทีที่จำได้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือคนที่เสิร์ฟน้ำให้หม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์เมื่อสิบนาทีก่อน นางแบบสาวก็เกิดความหมั่นไส้ขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

พร้อมกับแผนการบางอย่างที่แวบขึ้นมาในสมอง... กัทลีตัดสินใจเดินปรี่เข้าไปหาทีมงานออร์แกไนเซอร์กลุ่มนั้นทันที...

“กินอะไรกันอยู่จ๊ะ ท่าทางน่าอร่อยจัง...” พอถึงกลางวง หญิงสาวก็เอ่ยถามอย่างร่าเริง

“อ๋อ... ข้าวหมูกรอบน่ะค่ะคุณเกรซ... คุณเกรซจะรับประทานด้วยกันไหมคะ” หนึ่งในสตาฟฝ่ายศิลป์ที่นั่งอยู่บนขอบรันเวย์รีบตอบตามมารยาท

เจ้าหน้าที่ควบคุมเวทีและสตาฟหลายคนต่างหันมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ เพราะจากการจัดอีเวนต์หลายต่อหลายครั้งที่มีกัทลีร่วมงานอยู่ด้วย นอกจากจะเธอขึ้นชื่อในความเรื่องมากแล้ว นางแบบสาวก็ไม่เคยแสดงท่าทีเป็นมิตรหรือทำตัวสนิทสนมกับทีมงานของบริษัทออร์แกไนเซอร์อย่างนี้เลยสักครั้ง อย่าว่าแต่จะลดตัวมากินข้าวกล่องร่วมกันเลย

“ตายจริง... กินได้จริงๆ เหรอจ๊ะ งั้นขอฉันซักกล่องก็แล้วกันนะ...” ริมฝีปากอิ่มคู่นั้นส่งยิ้มหวานให้ทุกคน

อรนลินซึ่งนั่งพับเพียบอยู่บนพื้นพรมของโรงแรมเงยใบหน้าขึ้นมามองยิ้มๆ แล้วก้มกลับลงไปหาข้าวกล่องในมือ อดละอายใจนิดๆ ไม่ได้เมื่อคิดว่าตัวเองเคยตำหนิความประพฤติของกัทลีกับผู้เป็นแม่

“นี่ค่ะ คุณเกรซ...” เพื่อนอีกคนในทีมเจเนรัลสตาฟยื่นกล่องโฟมบรรจุข้าวหมูกรอบเย็นชืดให้กัทลี นางแบบสาวก็ยิ้ม รับมาเปิดมอง ก่อนร่างสะโอดสะองจะก้าวไปยืนจนเกือบชิดแผ่นหลังของอรนลิน

“ไม่มีน้ำราดเหรอจ๊ะ” ถามพลางช้อนพลาสติกในมืออีกข้างก็เขี่ยชิ้นหมูกรอบเล่น

“มีซีอิ๊วหวานน่ะค่ะ คุณเกรซจะใช้แทนไหมคะ” สตาฟฝ่ายศิลป์ตอบ หันไปหยิบถุงซีอิ๊วหวานปรุงรสด้วยน้ำส้มสายชูนำมายื่นให้

“ขอบใจจ้ะ... อ้อ... หยิบส้อมตรงนั้นให้หน่อยสิจ๊ะ...” กัทลีวานหนึ่งในนั้นต่อ

พอได้รับถุงซีอิ๊วหวานและส้อมเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็จงใจใช้มือเพียงข้างเดียวถือกล่องข้าวและถุงซีอิ๊วเอาไว้ ส่วนมือข้างที่เหลือก็พยายามทิ่มปลายส้อมลงไปบนถุงซีอิ๊วอย่างทุลักทุเล

“คุณเกรซ ระวังค่ะ... รอเดี๋ยวนะคะ... ให้นกช่วยแกะให้ดีกว่า...” สตาฟคนเดิมเห็นกล่องข้าวในมือของนางแบบสาวอยู่ในสภาพหมิ่นเหม่ก็เกิดความเป็นห่วง รีบลุกจากขอบรันเวย์เพื่อตรงเข้าไปช่วย

แต่ยังไม่ทันจะถึงตัวกัทลี ทุกคนที่นั่งรายล้อมอยู่ในบริเวณนั้นต้องหวีดร้องออกมาด้วยความตกใจ ต่างคนต่างลุกถอยออกไปทันที

“ว้าย!!”

“ลิน!!”

เวลาเดียวกันนั้นอรนลินเป็นคนเดียวที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตากินข้าวกล่องอยู่เงียบๆ บนพื้นโดยไม่ได้สนใจมองกัทลี กว่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถุงซีอิ๊วก็ระเบิดออกพร้อมๆ กับกล่องข้าวที่พลิกหลุดจากมือของกัทลี ทำให้ข้าวสวยและชิ้นหมูกรอบที่อยู่ในนั้นพากันร่วงกระจาย หล่นลงบนศีรษะและร่างกายของเธอ

“อุ๊ยตาย! ขอโทษจริงๆ นะจ๊ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ!...” นางแบบสาวแกล้งอุทาน ย่นคิ้วเล็กน้อย ทำสีหน้าเหมือนคนรู้สึกผิดอยู่เพียงไม่ถึงห้าวินาที จากนั้นจึงร้องโวยวายขึ้นมา “ว้าย ตายแล้ว! มือเปื้อนหมดเลย... ฉันขอตัวไปล้างมือก่อนนะ ฝากทุกคนช่วยกันเก็บกวาดด้วยก็แล้วกัน...” ว่าแล้วก็เหยียดริมฝีปากน้อยๆ แล้วหันหลังเดินบิดสะโพกจากไป ทิ้งให้ทุกคนงุนงงกับภาพที่เกิดขึ้น