บทที่ 14

ไม่เพียงแต่อรนลินที่ยังนั่งอึ้ง แม้แต่เพื่อนทีมงานของบริษัทออร์แกไนเซอร์ทุกคนต่างตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน จนเวลาผ่านไปนานหลายวินาที กว่าที่ใครสักคนจะรีบเข้าไปช่วยปัดเศษอาหารออกจากศีรษะและเสื้อผ้าพร้อมกับประคองหญิงสาวให้ยืนขึ้น

“ลิน... เป็นยังไงบ้าง”

“ลุกขึ้นก่อน ดูสิ เปื้อนไปหมดแล้ว...”

เห็นเพื่อนคนหนึ่งรู้สึกตัว ทีมงานคนที่เหลือต่างก็พากันเข้าห้อมล้อม ช่วยเหลืออรนลินเท่าที่จะทำได้ บ้างก็หากระดาษทิชชูมาเช็ดคราบซีอิ๊วบนใบหน้าและแขนขา บ้างก็ช่วยกันหยิบเมล็ดข้าวที่ติดตามเส้นผมและเสื้อผ้าออก จนผ่านไปเกือบนาที อรนลินก็ยังนั่งแข็งทื่อราวกับไม่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่

พอดีกับปกรณ์ที่เพิ่งเปิดประตูออกมาจากห้องแต่งตัวหลังเวทีและมองเห็นภาพความผิดปกติเข้า จึงรีบปรี่เข้ามาหาก่อนจะกรีดร้องด้วยความตกใจ

“นี่มันอะไรกันยะเนี่ย!! ทำไมยัยลินถึงได้เลอะเทอะไปทั้งตัวอย่างนี้!!”

“ก็คุณเกรซน่ะสิ เจ๊ปุ๊กกี้... จู่ๆ ก็ทำข้าวกล่องหกใส่ลินเหมือนจงใจแกล้งไม่มีผิด...”

“ฉันก็นึกตงิดๆ อยู่แล้วเชียว อย่างแม่นั่นน่ะเหรอจะมานั่งกินข้าวกับพวกเรา...”

“เห็นสีหน้าท่าทางมันตอนเดินหนีไปไหมล่ะ คนอะไรวะ ทุเรศสิ้นดี...” เพื่อนสตาฟแต่ละคนผลัดกันระบายความรู้สึก เพราะต่างคนก็ต่างไม่พอใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“ลินมันไปทำอะไรให้เขาหรือเปล่าวะ... แต่ทำกันถึงขนาดนี้นี่มันเกินไปจริงๆ นะ...” บางคนตั้งข้อสงสัย

“ลิน... ยัยลิน...” หากปกรณ์ไม่สนใจฟังคำวิพากษ์วิจารณ์ พยายามจับแขนหญิงสาวเขย่าจนเธอรู้สึกตัว

“พี่ปุ๊กกี้...” ในหูของอรนลินยังรู้สึกเหมือนมีเสียงอึงอลอยู่ในนั้น แต่ก็ยอมขานรับในที่สุด

“เป็นยังไงบ้าง... เห็นหนูเอาแต่นั่งเงียบอยู่ตั้งนาน เจ๊นึกว่าเป็นอะไรไปซะแล้ว...” รุ่นพี่สาวไม่แท้ถามต่ออย่างเป็นห่วงเป็นใย

“ลิน... ลินไม่เป็นอะไรหรอกค่ะพี่... ลินแค่ตกใจ...” ใบหน้าเธอยังซีดเผือดไร้สีเลือด

เขาดึงเธอเข้ามากอดเป็นการปลอบโยน ซึ่งก็เป็นเรื่องน่าแปลกที่คนเกลียดผู้ชายอย่างอรนลินกลับไม่รู้สึกกระดากใจหรือรังเกียจอ้อมอกบึกบึนเกินหญิงของปกรณ์เลยแม้แต่น้อย

“นี่หนูไปทำอะไรให้คุณเกรซเขาโกรธหรือเปล่าลูก... ทำไมจู่ๆ เธอถึงมาแกล้งหนูแรงๆ อย่างนี้ล่ะ” เมื่อปล่อยแขนจากร่างอีกฝ่ายแล้ว รุ่นพี่ของเธอก็เริ่มซักไซ้อย่างละเอียด

ด้วยตำแหน่งอาร์ตไดเร็กเตอร์ของปกรณ์ เขามีหน้าที่รับผิดชอบภาพรวมทั้งหมดภายในงานและคิวการแสดงทั้งหมดบนเวที รวมไปถึงการคอยดูแลความสะดวกให้กับบรรดานางแบบแต่ละคน เพราะฉะนั้น สิ่งที่เขาเป็นห่วงที่สุดในตอนนี้จึงไม่ใช่ความรู้สึกของหญิงสาว แต่เป็นปฏิกิริยาของแม่นางแบบคนสำคัญซึ่งทางลูกค้าหรือบริษัท กลามูร์ ไดมอนด์ เจาะจงตัวโดยเฉพาะต่างหาก เพราะหากกัทลีเกิดเปลี่ยนใจไม่ยอมรับงานขึ้นมากะทันหัน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม คนที่จะเดือดร้อนที่สุดก็คือเขานั่นแหละ

“ลินไม่ได้ทำอะไรจริงๆ นะคะพี่ปุ๊กกี้... ลินเองก็ยังไม่เข้าใจว่า... ทำไมคุณเกรซ... ถึงได้ทำอย่างนี้กับลิน...” ดวงตาทั้งคู่ฉ่ำวาวไปด้วยวามน้ำตา

“พี่น่ะเชื่อลินอยู่แล้ว... พี่แค่อยากรู้ว่าก่อนหน้านั้น ลินเผลอไปพูดหรือทำอะไรให้คุณเกรซไม่พอใจบ้างหรือเปล่า...” น้ำเสียงของปกรณ์ดูเคร่งเครียดและจริงจังขึ้น บอกให้รู้ว่าเขาเองก็กำลังตกอยู่ในสภาพลำบากใจเช่นกัน

“พี่ปุ๊กกี้คะ... ลินไม่ได้ทำอะไรจริงๆนะคะ...” ความน้อยใจทำให้หญิงสาวกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ หญิงสาวจึงรีบยกมือขึ้นเช็ดโดยเร็ว ไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอของตัวเอง

รุ่นพี่สาวเทียมนึกจะพูดอะไรต่อก็พูดไม่ออก ได้แต่ถอนหายใจยาวๆ ใบหน้าหล่อเหลามีแววกังวลใจ... แม้ไม่รู้เจตนาของกัทลี แต่เขาก็รู้จักอรนลินมากพอที่จะเชื่อในคำพูดของเธอ ทั้งยังรู้สึกเห็นใจหญิงสาวที่ต้องกลายมาเป็นเหยื่อระบายอารมณ์ของแม่นางแบบจอมฉาวโฉ่นั่นอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

“เอาเถอะ ถือซะว่าฟาดเคราะห์... คืนพรุ่งนี้ลินก็พยายามหลบๆ หน้าคุณเกรซเธอหน่อยแล้วกัน... แล้วถ้าบังเอิญเธอมาหาเรื่องอะไรอีก ลินก็ต้องอดทนนะ อย่าไปโต้ตอบอะไร เข้าใจไหม...” พูดพลางก็คว้าร่างรุ่นน้องเข้ามากอดเป็นการปลอบโยนอีกครั้ง

“ค่ะ... ลินจะพยายาม” นอกจากอดทนตามคำสั่งของปกรณ์แล้ว เธอยังจะเธอทำอะไรได้อีกล่ะ...

“พี่รู้ว่าพี่ควรช่วยปกป้องลิน... แต่ลินก็ต้องเข้าใจพี่ด้วยนะ... คุณเกรซเธอกำลังดัง แถมทำท่าจะกลายเป็นพรีเซ็นเตอร์เจ้าประจำของลูกค้าอีก... เพราะฉะนั้น ไม่ว่านิสัยเธอจะเลวร้ายแค่ไหนเราก็ต้องทนเอาอกเอาใจเธอ ให้มันผ่านไปทีละงาน... เรื่องที่เกิดกับลินวันนี้น่ะ ถือว่าพี่ขอโทษลินแทนคุณเกรซก็แล้วกัน...” ปกรณ์อธิบายอย่างอ่อนอกอ่อนใจ

“พี่ปุ๊กกี้... ไม่ต้องขอโทษลินหรอกค่ะ... ลินเข้าใจทุกอย่างดี...” เธอเงยหน้ามองสีหน้าอบอุ่นและอ่อนโยนของเขา พยายามยิ้มตอบทั้งที่ดวงตายังเปียกชื้นอยู่

“จ้ะ... งั้นหนูก็ไปล้างหน้าล้างตา ทำความสะอาดเนื้อตัวซะ เสร็จเรื่องแล้วจะได้กลับบ้านกันซักที... เย็นนี้เดี๋ยวเจ๊จะไปส่งหนูเอง...” สรรพนาม ’เจ๊’ ถูกนำกลับมาใช้อีกครั้งพร้อมบรรยากาศที่ผ่อนคลายลง เมื่อกล่อมอรนลินเรียบร้อยแล้ว ขณะที่หญิงสาวเดินปลีกตัวไปยังห้องน้ำของโรงแรม ปกรณ์ค่อยหันมากำกับบรรดาสตาฟที่เหลืออยู่ “เอ้า... ช่วยๆ กันเก็บกวาดหน่อยก็แล้วกันนะ ทำๆ ซะให้เรียบร้อยก่อนที่แม่บ้านโรงแรมจะมาแหกอกเอา...”

เหลียวมองตามหลังรุ่นน้องผู้แสนโชคร้ายที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ ชายหนุ่มใจสาวก็ต้องส่ายหน้าด้วยความสงสารก่อนบ่นพึมพำกับตัวเอง

“ยัยลินเอ๊ย ทำงานวันแรกก็ซวยซะแล้ว... นังชะนีเกรซนั่นก็ขยันหาเรื่องจริงๆ กับเด็กกับเล็กก็ไม่เว้น...” นึกถึงนิสัยกัดไม่ปล่อยของกัทลีที่เคยได้ยินมาจากบรรดาเพื่อนนางแบบแล้วยิ่งเครียด ประสานนิ้วมือทั้งสองข้างบนแผ่นอกหนา เงยหน้ามองขึ้นไปบนอากาศ “พระเยซูเพคะ นี่ปุ๊กกี้ควรจะทำยังไงดี... คืนพรุ่งนี้ขอได้โปรดอย่าให้นังชะนีนั่นก่อเรื่องอะไรกับยัยลินอีกเลยนะเพคะ ปุ๊กกี้ขอร้องล่ะ... เอเมน...”