ตอนที่ 22 คิดถึงภรรยา

ภายในใจของจางอวิ๋นซีในตอนนี้ ไม่ต่างกับไฟร้อนที่สุมทรวง นางไม่เข้าใจว่าอาการเหล่านี้คือสิ่งใด หากเป็นที่โลกปัจจุบันของนาง คงเป็นเพราะธาตุทั้งห้าในร่างกายกำลังแปรปรวนเป็นแน่

 หญิงสาวรีบเดินจ้ำอ้าวเข้ามาในตำหนัก ปิดประตูไม่ต้อนรับผู้ใดทั้งสิ้น แม้กระทั่งหรูหรงและหยางกูกูก็ยังยืนรอแค่นอกห้อง 

 “ทำไมข้าต้องรู้สึกโกรธที่เจ้าอยู่กับคนอื่นด้วยนะ” นางเอามือกุมหน้าอกที่กำลังร้อนรุ่มด้วยเหตุผลบางอย่าง จะว่านางประจำเดือนมาหรือไม่ก็คงไม่ใช่ 

 “หรูหรง หยางกูกู เข้ามาหาข้าที” ข้ารับใช้ทั้งสองรีบเดินเข้ามาเมื่ออีกฝ่ายมีรับสั่งเรียก

 “เพคะ พระชายา” หรูหรงเดินเข้ามา

 “หรูหรง เจ้าไปตลาดสด ซื้อสมองหมูกับไส้หมูมาให้ข้าที ส่วน หยางกูกู ท่านไปที่โรงครัว เตรียมมีดสั้นกับตะเกียบมาให้ข้าด้วย” นางสั่งยืดยาว

 หรูหรงและหยางกูกูมองหน้ากันอย่างงุนงง ของทั้งสองอย่างนั้นพระชายาของพวกนางจะเอามาทำสิ่งใดกันแน่

 “พระชายาจะเอาของพวกนั้นมาทำสิ่งใดเพคะ” หยางกูกูถามด้วยความอยากรู้

 ปึง!

 หญิงสาวตบโต๊ะเสียงดัง ระบายโทสะในใจ 

 “ตอนนี้โมโห อยากฆ่าคน!”

 ของที่นางสั่งหยางกูกูและหรูหรง ทั้งหมดมากองอยู่ตรงหน้านางแล้ว นางกำนัลทั้งสองต่างลอบมองสิ่งที่พระชายาของตนเองสั่งให้หามาด้วยความสงสัย สมองหมูและไส้หมูที่ผ่านการล้างสะอาด ปราศจากกลิ่นคาวเลือด ถูกวางอยู่บนจานลายหยกอันงดงาม ข้างๆ กันนั้นมีตะเกียบคู่และมีดสั้นที่วางไว้ข้างๆ กัน

 สมองหมูที่นางต้องการนั้นขนาดกำลังดีนัก ลักษณะของมันเหมือนกับสมองของมนุษย์แบบจำลอง

 “พระชายาทำสิ่งใดหรือเพคะ” หยางกูกูนิ่วหน้าถามด้วยความสงสัย 

 จางอวิ๋นซีกำลังลงมีดใส่สมองหมูนั้น นางเรียกให้นางกำนัลทั้งสองเข้ามาดูใกล้ๆ “พวกเจ้าเข้ามาดูใกล้ๆ สิ”

 นางกำนัลทั้งสองเดินเข้ามาก้มหน้าดูใกล้ๆ 

 “อันนี้เขาเรียกว่าการรักษาเยื่อหุ้มสมองอักเสบ... สมองหมูนี่ก็จำลองเหมือนกับสมองของมนุษย์เรา...” จางอวิ๋นซีอธิบาย แม้ว่านางกำนัลทั้งสองจะไม่เข้าใจสิ่งที่นางกล่าว แต่ก็มองด้วยความสงสัยนัก

 “เยื่อหุ้มสมองอักเสบ คือสิ่งใดเพคะ” หรูหรงถามด้วยความตื่นเต้น

 จางอวิ๋นซีใช้ตะเกียบคู่กวาดรอบๆ ส่วนบนของสมองหมูนั้นให้นางกำนัลทั้งสองดู พร้อมกับอธิบาย “บริเวณรอบๆ นี้ก็คือส่วนของเยื่อหุ้มสมอง เป็นส่วนที่ครอบคลุมยาวไปจนถึงไขสันหลัง...” 

 หญิงสาวนำไส้หมูมาวางต่อจากหัวสมอง จำลองเป็นไขสันหลังแทน เพื่ออธิบายเป็นภาพให้พวกนางเข้าใจ

 “ซึ่งพวกเจ้าทุกคนก็มีเจ้าสิ่งนี้อยู่ในร่างกาย โดยเยื่อหุ้มสมองนี้มีกลไกอยู่ด้วยกันสามชั้น คือหนึ่งเยื่อหุ้มสมอง คือส่วนบนตรงนี้ และถัดลงมาคือน้ำหล่อสมองไขสันหลัง...” หญิงสาวผ่าสมองหมูออกเพียงนิด ก็มีน้ำเหลืองๆ ไหลซึมออกมา จำลองเป็นน้ำสมองไขสันหลังแทน “ซึ่งน้ำที่ไหลออกมาจากสมองหมูนี้ เปรียบดังน้ำหล่อสมองไขสันหลัง ซึ่งมีหน้าที่คอยปกป้องห้อมล้อมสมองและไขสันหลัง มิให้ได้รับอันตราย เพราะสมองและไขสันหลังนั้นล้วนเป็นระบบประสาทหลักของร่างกาย”

 “สิ่งที่ข้ากำลังจะทำให้พวกเจ้าดูก็คือ การรักษาโรคเยื่อหุ้มสมองอักเสบ ซึ่งเป็นโรคที่สามารถเกิดได้บ่อย เพราะมีภาวะจากการติดเชื้อแบคทีเรียที่เยื่อหุ้มสมอง จนลามไปถึงไขสันหลัง ทำให้เกิดอันตรายและตายได้ในเวลาไม่นาน แต่หากได้รับการรักษาที่ถูกวิธี ย่อมสามารถรักษาให้หายขาดได้ และไม่กลับมาเป็นซ้ำอีก” จางอวิ๋นซีอธิบาย

 “พระชายาทรงกังวลใจเรื่องท่านอ๋องหรือเพคะ” ความอึดอัดที่เก็บกดอยู่ในใจของหรูหรงถูกถ่ายทอดออกมา จางอวิ๋นซีชะงักมือไปชั่วขณะหนึ่ง

 “ใครกังวลเรื่องตาอ๋องนั่นกัน! มีเมียใหม่ก็ต้องขลุกอยู่ด้วยกันเป็นธรรมดา” นางตอบเฉไฉ

 “แต่พระชายากำลังเหมือนคนหึงนะเพคะ” หยางกูกูเสริมอีกแรง 

“พวกเจ้านี่น่ารำคาญจริงๆ เลย ออกไปให้หมดเลยนะ แล้วก็ไม่ต้องให้ใครเข้ามารบกวนการผ่าตัดของข้าล่ะ หากตาอ๋องบ้านั่นมาก็ไม่ต้องให้เข้ามา บอกว่าข้านอนแล้ว!” นางแสร้งโวยวายไล่สองบ่าวรับใช้ออกไป

 คล้อยหลังสองบ่าวรับใช้ หญิงสาวนั่งเท้าคางกับโต๊ะน้ำชา นางเปรยออกมาเบาๆ “นี่ข้าหึงตาอ๋องนั่นจริงหรือ?”

 พลบค่ำ

 หานไท่หยางนั่งอ่านฎีกาคนเดียวในห้องทรงงานของตนเอง สายตานั้นมิได้จดจ้องอยู่ที่ฎีกาที่กำลังอ่าน แต่กำลังจดจ้องไปที่เตียงนอนภายในห้องบรรทมของตนเอง เตียงนอนที่ตอนนี้ว่างเปล่า ไร้ซึ่งร่างของภรรยาที่เคยนอนกอดด้วยทุกคืน

 อ๋องหนุ่มลุกจากโต๊ะทรงงาน เขาเดินไปที่เตียงนอนหยิบหมอนหนุนของภรรยาที่มากอดแนบอกแทนความคิดถึง หากเป็นเพลานี้เขาคงเข้านอนนอนกอดนางอย่างอุ่นกายไปเสียทุกครั้ง แต่ครั้งนี้มีองค์หญิงแคว้นเยว่เข้ามาอยู่ในวังด้วย

อีกคน เขาไม่อาจแสดงความรักอย่างโจ่งแจ้งกับนางได้

 เขายอมรับนักว่าตนเองคิดถึงกลิ่นกายของนาง คิดถึงร่างเล็กนุ่มนิ่มที่เคยนอนกอดด้วยทุกคืน แต่เพลานี้นางกลับย้ายตำหนักหลีกทางให้เขากับองค์หญิงซิ่วอิ่ง ไม่สนใจไยดีสามีอย่างเขาเลยสักนิด

 “ท่านอ๋องจะเสด็จไปหาพระชายาหรือไม่พะยะค่ะ” หลินกงกง

ถามอย่างรู้ใจ ขันทีอาวุโสสลับกันมองหน้ากับเฉินหรงอย่างสงสารผู้เป็นนาย เจ้านายของเขาอยู่ดีกับพระชายานั้นย่อมดีอยู่แล้ว แต่ในเมื่อมีองค์หญิงแคว้นเยว่เพิ่มเข้ามาอีกคน ในวังตอนนี้ก็เปรียบเหมือนกับไฟเล็กๆ ที่รอลามทั่วทุ่ง

 “เฉินหรง เจ้าแอบไปสืบความที่ตำหนักของซิ่วอิ่ง มีเรื่องใดให้มารายงานข้า” หานไท่หยางสั่งเสียงเข้ม ตอนนี้เขาต้องการรู้ความเคลื่อนไหวของซิ่วอิ่งมากกว่า และเหตุผลที่ใช้เฉินหรง เพราะองครักษ์ของเขานั้นเป็นชาวแคว้นเยว่มาก่อน ย่อมรู้จักอุปนิสัยใจคอของซิ่วอิ่งอย่างแน่นอน

 “พะยะค่ะ” เฉินหรงรู้ดีว่าเหตุใดหานอ๋องจึงส่งเขาไปสืบความเคลื่อนไหวของซิ่วอิ่ง 

 แต่เดิมทีเฉินหรงเคยเป็นชาวแคว้นเยว่มาก่อน เขาเคยรับใช้สนิทชิดเชื้อกับเมิ่งฉีเป็นอย่างมาก จนกระทั่งถูกส่งมาเป็นสายลับในกองทัพของหานไท่หยาง แต่ดันถูกอีกฝ่ายจับได้จึงคิดหนีออกมาจากกองทัพ แต่ทว่าเมิ่งฉีกลับทอดทิ้งเขาให้ยอมรับผิดเพียงผู้เดียว สังหารครอบครัวเขาจนหมดสิ้นเพื่อมิให้สกุลเฉินต้องมาเป็นหอกข้างแคร่ในวังข้างหน้า หากเมิ่งฉีขึ้นครองราชย์

 แต่ทว่าเมิ่งฉีนั้นกลับคาดการณ์ผิดนัก อีกฝ่ายคงคิดว่าหานไท่หยางจะสังหารไส้ศึกอย่างเขาเป็นแน่ แต่กลับรับเขาเอาไว้เป็นองครักษ์ที่สนิทและรู้ใจมากที่สุด ทำให้เขาสุดจะซาบซึ้งในบุญคุณนี้ยิ่งนักจึงตั้งใจจะถวายการรับใช้ให้ดีที่สุด

 สาเหตุที่เมิ่งฉีคิดหลอกใช้ให้เขาไปเป็นไส้ศึกในกองทัพของหานไท่หยางนั้น เพราะอีกฝ่ายรู้ดีว่าจุดอ่อนของเขาคือซิ่วอิ่ง 

 บางทีการส่งเขาไปสืบความเคลื่อนไหวของซิ่วอิ่งในครั้งนี้ อาจทำให้เขาไม่สามารถหลีกหนีการเผชิญหน้ากับนางได้อีกแล้ว

 เฉินหรงลอบแฝงกายเข้ามาที่ตำหนักรับรองของซิ่วอิ่ง ตอนนี้บริเวณรอบๆ ตำหนักเงียบสงบยิ่ง เหล่านางกำนัลขององค์หญิงต่างแยกย้ายกลับเรือนนอนของตน มีไม่กี่นางที่ทำหน้าที่ผลัดเปลี่ยนเวรยามคอยเฝ้าระวังยามดึก

 เหล่าทหารองครักษ์เงาของแคว้นเยว่ที่เมิ่งฉีส่งมานั้น ทำงานได้ดีเยี่ยมจนเฉินหรงแทบหาทางเข้ามาในตำหนักไม่ได้ เนื่องด้วยองครักษ์เหล่านี้มีความคุ้นเคยกับเฉินหรงอย่างดี แม้กาลเวลาจะผ่านมานานหลายปี แต่บาดแผลที่พวกเขาเหล่านี้สร้างเอาไว้ เฉินหรงไม่มีทางลืมเด็ดขาด

 องครักษ์หนุ่มลอบมององค์หญิงซิ่วอิ่งที่นอนหลับใหลอยู่ในตำหนักราวกับคุ้นเคย ใช่! เขาคุ้นเคยกับนางเป็นอย่างดี ในเมื่อครั้งหนึ่งนางเคยเป็นสตรีที่เขารัก เขากับนางเคยรักกันมาก่อน แต่เพราะเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เขาจำต้องพรากจากนางไป

 พรึ่บ!

 องครักษ์หนุ่มลอบกระโดดเข้ามาในตำหนักรับรองเมื่อแน่ใจว่าพ้นสายตาพวกองครักษ์เงา เขาเป็นสายลับองครักษ์ประจำกายอ๋อง ติดตามหานไท่หยางมานานหลายปี วิชาตัวเบาเขาย่อมไม่เป็นรองใคร การหลบหลีกให้พ้นสายตาองครักษ์เงาพวกนั้นย่อมไม่ยากนัก

 “เจ้าเป็นใคร?!” ซิ่วอิ่งที่รู้สึกตัวตั้งแต่มีคนลอบเข้ามาในห้อง นางตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย ตะโกนถามด้วยความตกใจ

 แสงเทียนจากตะเกียงในห้องบรรทม ทำให้นางมองเห็นใบหน้าของบุรุษผู้ที่บุกรุกเข้ามาในห้องนางอย่างชัดเจน นางเบิกตาโตด้วยความตกใจ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะต้องมาเจอเขาในที่นี่และอีกครั้ง...

 “เจ้า! เจ้าเข้ามาได้อย่างไร?!” นางตะโกนถามพลางยกหมอนหนุนขึ้นมาปิดบังเรือนกายเย้ายวนเอาไว้

 “จำข้าได้แล้วหรือ?” เฉินหรงถามพลางเดินเข้ามาใกล้ๆ นาง องค์หญิงคนงามกระถดถอยจนชิดกับหัวเตียง

 “เจ้าคนทรยศ!” นางกัดฟันเอ่ยอย่างโกรธแค้น “เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร!”

 อึก!

 เฉินหรงบีบปลายคางของอีกฝ่าย แม้จะไม่รุนแรงมาก แต่แฝงไปด้วยความดุดัน 

 “พี่ชายท่าน ส่งท่านมาที่นี่ใช่หรือไม่? ฮ่องเต้ไม่มีทางส่งท่านมาอย่างแน่นอน” เฉินหรงถาม ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนเข้าไปประชิดใบหน้างดงามขององค์หญิงที่ตนเคยหลงรัก

 ซิ่วอิ่งมองใบหน้าชายที่ตนเคยรักอย่างเคียดแค้น นางสะบัดใบหน้าออกจากฝ่ามือของเขา พลางใช้หมอนปิดบังเรือนกายเย้ายวนเอาไว้จากสายตาคมปลาบ

 “เศษเดนสกุลเฉิน เจ้าคนทรยศมีสิทธิ์อันใดมาแตะต้องตัวข้า!” นางตวาดใส่ แต่ทว่ากลับถูกเฉินหรงใช้ฝ่ามือปิดปากหลังจากที่นางตวาดใส่เขาจนพอใจ

 องครักษ์หนุ่มโน้มใบหน้าลงมากระซิบใกล้ใบหูของนาง “หากเมิ่งฉีส่งท่านมาที่นี่ จงกลับไปเสีย! ท่านอ๋องทรงรักพระชายามากอย่าได้ คิดทำให้สองพระองค์แตกแยกกันเด็ดขาด”

 ซิ่วอิ่งมองใบหน้าองครักษ์หนุ่มอย่างท้าทาย “ข้าเป็นองค์หญิง มีสิ่งใดที่ปรารถนาแล้วไม่ได้บ้าง ในเมื่อข้าเคยปรารถนาดีแล้วไม่ได้ ตอนนี้หากไม่แย่งชิงมา ก็คงไม่ได้อะไรเลย”

 คำพูดนั้นของซิ่วอิ่งแฝงไปด้วยความผิดหวัง สายตาที่นางมองเขาในเพลานี้ มิใช่สายตาแห่งความเกลียดชัง แต่แฝงไปด้วยประกายบางอย่างที่นางไม่เคยลืมลง นางเห็นใบหน้าขององครักษ์หนุ่มอึ้งไปเพียงนิดกับคำกล่าวของนาง จึงฉวยโอกาสผลักเขาออกไป

 “ออกไปซะ! อีกไม่นานนับจากนี้ ข้าก็จะกลายเป็นนายหญิงอีกคนของวังนี้ เจ้าควรรู้สถานะตัวเองว่าไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว” ซิ่วอิ่งเชิดพระพักตร์เอ่ยอย่างไม่สนใจ นางปรายหางตามองจนเฉินหรงเดินออกไป ภายในใจของนางตอนนี้สับสนไปหมด ความรู้สึกทั้งหลายในอดีตที่เคยถูกกลบไปเพราะความเกลียดชัง เริ่มถูกขุดขึ้นมาอีกครั้ง

 ‘เฉินหรง ข้าลืมเจ้าไปแล้วจริงๆ’

 

 หานไท่หยางลอบออกมาหาภรรยากลางดึก!

 ใช่แล้ว! เขาทนคิดถึงนางไม่ไหวจึงต้องออกมาหานางยามดึกด้วยตนเอง เพราะตอนนี้ในวังเต็มไปด้วยองครักษ์เงาขององค์หญิงซิ่วอิ่งร่วมสิบกว่านาย การทำอะไรที่แสดงออกต่อจางอวิ๋นซีมากเกินไป อาจเป็นภัยกับตัวนางได้ ดังนั้นเมื่อยามดึกปลอดสายตาผู้คน เขาจึงลอบออกมาหานางเพียงลำพัง

 ตอนนี้บริเวณรอบๆ ตำหนักของนางถูกความเงียบเข้าปกคลุม มีเพียงหรูหรงที่ยืนเข้าเวรแทนหยางกูกูเท่านั้น กำลังยืนเฝ้าหน้าตำหนักด้วยอาการง่วงงุน แต่ทว่านางกำนัลสาวก็ต้องตาตื่นขึ้น เมื่อพบว่าผู้เป็นเจ้าของวังกำลังเดินเข้ามา

 “ทะ ท่านอ๋อง หม่อมฉันจะไปทูลพระชายาเพคะ” หรูหรงกล่าวด้วยความตื่นเต้น แต่เมื่อนึกขึ้นได้บางอย่างจึงรีบทูลออกไป

 “เอ่อ หม่อมฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า พระชายาไม่ทรงอนุญาตให้ผู้ใดเข้าไปรบกวนการพักผ่อนเพคะ” หรูหรงกล่าวหน้าเจื่อน นางหลับตาปี๋ด้วยกลัวโทสะของหานไท่หยางยิ่งนัก

 อ๋องหนุ่มถอนหายใจเสียงดัง คงเป็นเพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้กระมังที่ทำให้นางไม่ยอมพบเขา แต่อย่างไรเขาทนคิดถึงนางไม่ไหวจริงๆ แค่เพียงวันเดียวที่ไม่มีนางนอนร่วมเตียงเขาก็แทบขาดใจยิ่งนัก ขนาดนางไปอยู่ในวังหนึ่งเดือนเขายังต้องหาทางวางแผนพานางกลับมา กว่าจะพากลับมาได้ก็ต้องอาศัยเล่ห์กลยากเย็นยิ่ง

 แต่ทว่าหานไท่หยางหาได้สนใจไม่ ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ! 

 อ๋องหนุ่มผลักประตูเข้าไปเบาๆ หรูหรงไม่อาจห้ามปรามได้ นางจึงยืนรอเงียบๆ ด้านนอกเพียงลำพัง ปล่อยให้หานไท่หยางเข้าไปตามสะดวก

 ภายนอกแม้จะมืดสนิท แต่ทว่าภายในตำหนักกลับสว่างยิ่งนัก ชายหนุ่มเห็นสมองหมูและไส้หมูที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชา พร้อมด้วยตะเกียบหนึ่งคู่และมีดท่าทางแปลกๆ ยิ่ง ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้สิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชานั้น ใช้นิ้วมือแตะน้ำเหลวๆ ที่ซึมออกมาจากสมองหมูสด เขาคาดเดาว่านางคงทำสิ่งใดแปลกๆ อีกเป็นแน่

 ชายหนุ่มหันมามองร่างของผู้เป็นภรรยาที่นอนสัปหงกบนเก้าอี้ไม้ ก่อนจะเดินมาช้อนร่างของนางขึ้นนอนบนเตียงอย่างแผ่วเบา

 “อืม...” นางครางในลำคอเบาๆ สองมือควานสะเปะสะปะกลางอากาศราวกับคนละเมอ ฝ่ามือนั้นเผลอตบไปที่ใบหน้าอ๋องหนุ่มเบาๆ สองถึงสามที แต่ทว่าเขากลับมิได้โกรธนาง ซ้ำยังอมยิ้มเล็กๆ กับท่าทีละเมอเพ้อฝันเช่นนี้

 “ตาอ๋องบ้า นอนกับเราทุกคืนยังไม่พอใจหรอ...” นางกล่าวอย่างละเมอออกมาโดยไม่รู้ตัว หานไท่หยางดับตะเกียงแล้วล้มลงนอนข้างนาง ตระกองกอดนางเอาไว้ในอ้อมแขนรั้งศีรษะเล็กให้ซุกแนบอก

 หึ

 หานไท่หยางระบายยิ้มบางๆ อย่างพึงพอใจ ขนาดนางละเมอยังเป็นชื่อเขา นี่แสดงว่านางเริ่มคิดถึงเขาเหมือนที่เขาคิดถึงนางแล้วใช่หรือไม่

 ริมฝีปากหนากดจูบกลางกระหม่อมบางเบาๆ ก่อนจะหลับตาเข้าสู่ห้วงนิทราไปด้วยกัน โดยที่สองแขนนั้นยังโอบกอดนางไม่ยอมปล่อย