ตอนที่ 21 ลงโทษ

องค์หญิงซิ่วอิ่ง นอกจากจะมีพฤติกรรมถือดี ยโสโอหังแล้วนั้น ยังแสดงความไม่เคารพต่อจางอวิ๋นซีผู้เป็นพระชายาเอกแห่งวังอ๋องอย่างชัดเจน

 “เป็นแค่พระชายาเอกต่ำศักดิ์ มีสิทธิ์อันใดหรือมาสั่งข้า” ซิ่วอิ่งกล่าววาจาดูถูกดูแคลนอย่างชัดเจน นางยืนกอดอกไม่แสดงความเคารพต่ออีกฝ่ายเลยสักนิด

 จางอวิ๋นซียกยิ้ม “เจ้าอยู่ที่นี่ก็มิใช่แขกบ้านแขกเมืองอีกต่อไป ในเมื่ออีกหนึ่งปีต่อจากนี้เจ้าก็ต้องแต่งเข้ามาเป็นพระชายารองให้สามีข้า หน้าที่ในการอบรมสั่งสอนเจ้าให้รู้ถึงกฎธรรมเนียมของวัง ย่อมเป็นหน้าที่ข้า ดังนั้นข้าจะทำเช่นใดกับเจ้าก็ย่อมได้”

 “แต่เดิมทีหน้าที่อบรมขนบธรรมเนียมเป็นหน้าที่ของกูกูใหญ่ ไม่ใช่หน้าที่ของพระชายาเอก” ซิ่วอิ่งแย้งทันควัน หยางกูกูลอบยกยิ้มส่งเสริมพระชายาเอกของนาง

 “เป็นดั่งที่พระชายาเอกทรงกล่าวเพคะ หน้าที่ในการอบรมสั่งสอนองค์หญิง ย่อมเป็นหน้าที่ของพระนาง จะเป็นหน้าที่ของข้าก็ย่อมได้ แต่ในเมื่อพระชายาเอกทรงปรารถนาจะสั่งสอนองค์หญิงด้วยตนเอง หม่อมฉันก็ไม่อาจขัดพระประสงค์ได้” หยางกูกูกล่าวเสริม นางนับถือจิตใจของจางอวิ๋นซียิ่งนักที่อดทนต่อคำดูหมิ่นดูแคลนของซิ่วอิ่งได้ หากเป็นนางเองนางไม่แน่ใจนักว่าจะทนได้สักแค่

ไหน

 “แค่เจ้าเข้ามาในวังได้ไม่กี่ก้าว เจ้าก็ทำความผิดมากมายแล้ว เจ้าไม่เคารพข้า ดูหมิ่นดูแคลนข้า ไม่คิดสนใจกฎธรรมเนียมของวัง ข้าในฐานะนายหญิงข้าสามารถลงโทษเจ้าได้ทันที และข้า...ไม่ปราณีใครง่ายๆ” เพลานี้จางอวิ๋นซีถือไพ่เหนือกว่า ในเมื่อองค์หญิงผู้นี้ไม่เคารพนาง ดูหมิ่นดูแคลนนาง นางก็ไม่ขออดทนอีกต่อไปแล้ว นางหันมาสั่งหลินกงกง

 “หลินกงกง เจ้าไปนำไม้หวายมา”

 หลินกงกงน้อมรับ พลางหยิบไม้หวายจากหรูหรงที่เตรียมเอาไว้ก่อนหน้านี้ราวกับรู้งานส่งให้พระชายา ซิ่วอิ่งมองด้วยความคับแค้นใจ นางต่อว่าจางอวิ๋นซีเสียงดัง

 “เจ้าคิดว่าฮองเฮากับไทเฮาคอยให้ท้าย แล้วเจ้าคิดจะทำสิ่งใดก็ย่อมได้อย่างนั้นรึ!” ซิ่วอิ่งถามเสียงดัง นางมองซ้ายมองขวาเรียกนางกำนัลของตนเองให้เข้ามาช่วย “ซือเหลียน! เข้ามาช่วยข้าที”

 นางกำนัลใหญ่อย่างซือเหลียนกำลังจะปราดเข้ามาขวางจาง อวิ๋นซีเอาไว้

 “มาวันแรกก็คิดขัดคำสั่งข้าทั้งนายทั้งบ่าว อย่าคิดว่าสามีข้าใจอ่อนยอมรับเจ้ามาเป็นชายารองแล้วจะมากำแหงกับข้าได้ ในเมื่อชอบดูถูกผู้อื่นว่าต่ำศักดิ์นัก ข้าจะก็สอนเจ้าเองว่าสิ่งใดที่เรียกว่าสูง สิ่งใดที่เรียกว่าต่ำศักดิ์!” จางอวิ๋นซีกล่าวเสียงเข้ม ทหารของวังอ๋องเข้ามาลากซือเหลียนนางกำนัลของซิ่วอิ่งออกไป หยางกูกูกดไหล่ขององค์หญิงคนงามให้นางนั่งทรุดลงกับพื้นขรุขระหน้าวัง พลันไม้หวายของจางอวิ๋นซีก็ฟาดลงมาที่แผ่นหลังของซิ่วอิ่งถึงสามครั้ง แต่เป็นสามครั้งที่รุนแรงยิ่ง

 ทำโทษนางเสร็จ ก็ส่งไม้หวายให้หรูหรงแล้วกล่าว “สำหรับที่เจ้าเพิ่งมาเยือนครั้งแรก ข้าจะสั่งสอนเจ้าเบาๆ แต่หากเจ้าคิดแสดงตนไม่เคารพข้าอีก ข้าจะไม่ทำแค่ลงหวายกับเจ้า จำเอาไว้ให้ดี”

 “เจ้า...!” ซิ่วอิ่งประคองตนเองให้ลุกขึ้นมาโดยมีซือเหลียนคอยช่วยประคองอีกแรง นางอยากจะกรีดร้องให้สาสมกับความอับอายในวันแรกที่นางได้รับยิ่งนัก

 จางอวิ๋นซีหันมามองอีกฝ่ายเพียงนิด ยกยิ้มข้างหนึ่งที่มุมปาก นางกล่าว “คิดจะทำตัวต่ำ ก็ต้องยอมรับผลกรรมที่ตามมา”

 “ท่านอ๋องทรงคิดเห็นเช่นไรพะยะค่ะ” เฉินหรงถาม เมื่อเขารายงานสิ่งที่เกิดขึ้นด้านหน้าจวนให้ผู้เป็นนายฟังอย่างละเอียด แต่แทนที่หานไท่หยางจะมีสีหน้าเคร่งเครียด เขากลับระบายยิ้มจางๆ ออกมา

 ชายหนุ่มกำลังจรดปลายพู่กันลงบนกระดาษ แต่เมื่อรับรู้เช่นนี้เขาก็ยิ่งสุขใจนัก “ให้นางทำเช่นนั้นล่ะดีแล้ว”

 เฉินหรงท้วง ด้วยเกรงว่าสถานการณ์ทั้งสองแคว้นที่กำลังจะดีขึ้น อาจกลายเป็นย่ำแย่ลง “แต่ว่า นางเป็นองค์หญิงของแคว้น แค่เป็นพระชายารองก็นับว่านางยอมลดเกียรติมากแล้วนะพะยะค่ะ”

 นี่ล่ะสิ่งที่หานไท่หยางต้องการ...

 “นางเป็นนายหญิงของวัง หน้าที่ดูแลความสงบภายในเป็นหน้าที่ของนาง นางทำเช่นนี้ก็ถือว่าสมควรแล้ว” หากเฉินหรงคาดเดาจากคำพูดของหานไท่หยางไม่ผิด นี่แสดงว่าเจ้านายของเขากำลังปกป้องพระชายาจางอยู่หรือ

 แค่เพียงคิดองครักษ์หนุ่มก็สุขใจนัก แสดงว่าท่านอ๋องของเขาคงเริ่มใจอ่อนกับพระชายาแล้วกระมัง

 “จะให้กระหม่อมคอยสืบความเคลื่อนไหวของนางหรือไม่พะยะค่ะ” องครักษ์หนุ่มถาม

 หานไท่หยางกล่าว “นางยอมมาเป็นชายารองเช่นนี้ ข้าไม่คิดว่าเมิ่งฉีจะส่งนางมาโดยไร้กำลังป้องกัน นางอาจมีองครักษ์เงาติดตามอยู่  คอยสืบให้ข้าว่ามีจำนวนเท่าใด ความสามารถระดับไหน สืบมาให้ละเอียด”

 เฉินหรงประสานมือน้อมรับพระบัญชา “พะยะค่ะ”

 จากนั้นองครักษ์หนุ่มจึงก้าวออกจากตำหนักใหญ่ไป ทิ้งให้หานไท่หยางนั่งคิดเกี่ยวกับจางอวิ๋นซีอย่างเพลินๆ

 ‘ท่าทางเสี่ยวซีของข้า คงแค้นนางน่าดู’ 

 

 องค์หญิงซิ่วอิ่งทั้งอับอายทั้งแค้นใจยิ่งนัก แค่นางมาวันแรก นางก็โดนจางอวิ๋นซีเล่นงานหนักถึงเพียงนี้แล้ว! นางอยากกรีดร้องระบายโทสะ ทำลายข้าวของดังเมื่อครั้งอยู่แคว้นเยว่นัก แต่เพลานี้นางถูกส่งมาอยู่ที่นี่ นางต้องทำตนให้สมกับเป็นว่าที่พระชายารองของหานอ๋องไท่หยางถึงจะถูก

 “จางอวิ๋นซี เจ้ากล้าทำกับข้าเช่นนี้รึ!” องค์หญิงคนงามกำชายอาภรณ์แน่น นางมองแผ่นหลังของตนเองผ่านกระจกทองเหลือง รอยไม้หวายเป็นทางยาว แม้จะไม่ลึกมาก แต่ทำให้เจ็บระบมยิ่งนัก ซือเหลียนจึงช่วยทายาสมานบาดแผลให้ผู้เป็นนาย

 “นางถือตัวว่าเป็นคนโปรดของไทเฮา ถึงได้ทำการถือดีกับองค์หญิงได้เช่นนี้ น่าเจ็บแค้นนักเพคะ” ซือเหลียนเค้นเสียงด้วยความแค้นใจ นางรับใช้องค์หญิงของนางมานาน ริ้นไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอมมาตั้งแต่เยาว์วัย ได้รับทุกสิ่งทุกอย่างตามที่ใจต้องการมาตลอด แต่ทว่าวันนี้กลับต้องพลาดท่าเสียทีอีกฝ่ายที่มีตำแหน่งสูงกว่า

 “ข้าหมายตาตำแหน่งชายาเอกของหานไท่หยางมานาน แต่นางถือว่าเป็นคนโปรดเลยคิดมาแย่งชิงพื้นที่ของข้าไป คอยดูเถิด ข้าจะเฉดหัวนางออกไปจากวัง ให้นางต้องตาย!” ซิ่วอิ่งเอ่ยด้วยความคับแค้นใจ นางอยากสังหารคนที่หยามเกียรติศักดิ์ศรีของนางนัก

 “องค์หญิงของหม่อมฉันเป็นสตรีสูงศักดิ์ เชื่อว่าอีกไม่นานท่านอ๋องก็ต้องหาทางปลดพระชายาเอกแล้วแต่งตั้งองค์หญิงแทนที่นางแน่นอนเพคะ” ซือเหลียนเอ่ยเอาอกเอาใจผู้เป็นนาย

 “ยิ่งคิดก็ยิ่งอดสงสัยไม่ได้ นางมีดีเช่นใดกัน เป็นแค่บุตรสาวขุนนาง แต่กลับเป็นที่โปรดปรานของฮองเฮากับพี่ชายข้า นางใช้เสน่ห์เล่ห์กลอันใดกัน” ซิ่วอิ่งหันมาเอ่ยกับซือเหลียน

 “หม่อมฉันเคยได้ยินมาว่านางเคยประสบอุบัติเหตุ จนกระทั่งเหมือนคนสูญเสียความทรงจำเพคะ เรื่องนี้คนในสกุลจางของนางล้วนรู้ดีทั้งสิ้น” ซือเหลียนเอ่ย

 ซิ่วอิ่งใช้ความคิดกับตนเองอยู่ครู่หนึ่ง นางหันมาสั่งกับซือเหลียน “เจ้าสั่ง

ให้คนของเราลอบแฝงกายอยู่ทั่ววัง โดยเฉพาะตำหนักของ

จางอวิ๋นซี จับตาดูทุกความเคลื่อนไหวของนาง มีสิ่งใดให้มารายงานข้า”

 ยังไม่ทันกล่าวจบ นางกำนัลอีกคนขององค์หญิงซิ่วอิ่งวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา “องค์หญิง ท่านอ๋องเสด็จมาเพคะ”

 องค์หญิงซิ่วอิ่งรีบลุกขึ้นทันทีทันใด นางระบายยิ้มออกมาอย่างตื่นเต้นระคนดีใจนัก รีบหันมาสั่งนางกำนัลกับซือเหลียน “เร็วเข้า! รีบไปจัดสำรับถวายท่านอ๋องเร็ว!”

 ซือเหลียนอมยิ้มน้อยๆ แล้วน้อมรับพระบัญชา “เพคะ”

 ตำหนักรับรองที่หานไท่หยางสั่งให้หลินกงกงจัดให้องค์หญิงซิ่วอิ่งพักชั่วคราว มีอาณาเขตอยู่ใกล้กับตำหนักใหญ่ของเขานัก ซึ่งเหมาะสมแล้วหากเขาจะจับตาดูความเคลื่อนไหวของนางได้อย่างถนัด หลังจากที่รับทราบจากเฉินหรงว่านางโดนจางอวิ๋นซีสั่งสอน เขาก็ใคร่อยากมาดูด้วยตนเองว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่

 “ท่านอ๋อง...” องค์หญิงซิ่วอิ่งออกมาต้อนรับด้วยตนเอง นางกล่าววาจาอ่อนหวานและเคารพอย่างนอบน้อม ท่าทีเหนียมอายเช่นนี้ทำให้หานไท่หยางรู้สึกรังเกียจนางยิ่ง “เสด็จมากะทันหันเช่นนี้ อิ่งเอ๋อร์มิทันได้เตรียมการต้อนรับ ขอทรงประทานอภัยด้วยเพคะ”

 หานไท่หยางแสร้งยิ้มตอบนาง “เอาเถิด วันนี้ข้าแค่อยากมาดูว่ามีสิ่งที่ใดที่ว่าที่พระชายารองต้องการหรือไม่”

 “หากไม่รังเกียจ เชิญเสด็จเข้ามาด้านในเถิดเพคะ” องค์หญิงซิ่วอิ่งกล่าวอ่อนหวานเชื้อเชิญอย่างเหนียมอาย วันนี้หานไท่หยางกล่าววาจาเสนาะหูนางอย่างยิ่ง ต่างจากคนเดิมที่ทำท่าทีห่างเหินใส่นางในคราวก่อน

 บริเวณรอบๆ ตำหนักถูกรมด้วยกำยานกลิ่นกุหลาบ แต่ทว่ากำหยานกลิ่นนี้หานไท่หยางคุ้นเคยนักตั้งแต่อยู่ชายแดนเหนือตำบลซ่างจิ่ง เป็นกำยานหอมที่มักถูกรมด้วยผงยาปลุกกำหนัดอ่อนๆ หากเขาไม่เตรียมการกินยาถอนพิษมาล่วงหน้าแล้วไซร้ คงต้องมารยาขององค์หญิงผู้นี้เป็นแน่

 “กำยานตำหนักเจ้าหอมชื่นใจข้านัก” หานไท่หยางแสร้งสูดดมกลิ่นหอมของกำยาน ก่อนจะหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้ของโต๊ะน้ำชา

 องค์หญิงคนงามยิ้มอ่อนหวานตอบ “กำยานนี้ หม่อมฉันนำมาจากแคว้นเยว่ ดีใจยิ่งนักที่ท่านอ๋องทรงพอพระทัย”

 “คราวก่อนข้าต้องขออภัยที่ทำกิริยาล่วงเกินเจ้า ทำตนไม่ดีกับเจ้า แต่เพราะชายาเอกของข้าอยู่ที่นั่น ข้าเลยต้องสงวนท่าทีต่อเจ้า” หานไท่หยางระบายยิ้มบางๆ ฝ่ามือหนาลูบไล้ใบหน้างดงามขององค์หญิงซิ่วอิ่งอย่างเอาใจ ซือเหลียนและหลินกงกงต้องรีบออกไปอย่างรู้งาน

 “แต่การที่พระองค์ทำเช่นนั้น ทำให้หม่อมฉันรู้สึกไม่ดีนักเพคะ” ซิ่วอิ่งแสร้งน้อยใจ

 “ที่ข้าต้องทำเช่นนั้น เพราะเสด็จแม่และเสด็จย่าทรงพอพระทัยในชายาเอกของข้า จนมิอาจให้ข้ารับชายารองหรือสนมใดเข้าวัง แต่ข้าดีใจยิ่งนักที่เจ้าได้เข้ามาอยู่ในวังของข้า และกำลังอภิเษกเป็นชายาของข้าในอีกไม่นานนี้”

 “แต่ท่านอ๋องทรงบอกว่าต้องรอให้ครบหนึ่งปี จึงจะอภิเษกหม่อมฉันเป็นพระชายารอง...หม่อมฉันเป็นองค์หญิง ต้องโดนลดเกียรติถึงเพียงนี้เลยหรือเพคะ” นางแสร้งกล่าวด้วยความน้อยใจ

 หานไท่หยางจับมือของนางเข้ามากุมเอาไว้

 “ที่ข้าต้องแต่งงานกับนาง ก็เพราะสมรสพระราชทานที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ขอเจ้าโปรดเข้าใจ ข้าไม่อาจมีปัญหากับเสด็จแม่และเสด็จย่า” หานไท่หยางเอ่ยอย่างอ่อนโยน 

 “ก็ได้เพคะ เพื่อท่านอ๋อง หม่อมฉันยอมอดทนรอเพคะ”

 ซิ่วอิ่งเอ่ยวาจาเอาอกเอาใจ หนึ่งปี! ใครจะทนรอกันเล่า...ในเมื่อหานไท่หยางไม่เต็มใจแต่งงานกับจางอวิ๋นซี นางก็จะช่วยเขากำจัดอีกฝ่ายออกไป ตำแหน่งพระชายาเอกของนางนางจะได้อภิเษกเข้าจวนอ๋องได้อย่างสบายใจเสียที!

 จางอวิ๋นซีกำลังเดินทางมาตำหนักรับรอง พร้อมกับหรูหรงและหยางกูกู ในมือของสองนางกำนัลมีอาภรณ์และเครื่องประดับที่ต้องนำมามอบให้ว่าที่พระชายารององค์ใหม่ของวัง แม้ใจนางไม่อยากทำ ไม่อยากเห็นผู้เป็นสามีต้องอยู่กับ

สตรีอื่น แต่นางไม่สามารถหลีกเลี่ยงหน้าที่นี้ได้

 “ขออภัยเพคะพระชายา เพลานี้ท่านอ๋องทรงสนทนาอยู่กับองค์หญิง ไม่สะดวกให้ผู้ใดเข้าพบเพคะ” ซือเหลียนกล่าวด้วยวาจาหยิ่งทะนง พร้อมรอยยิ้มเยาะเย้ยอย่างไม่ปิดบัง

 “สามหาวนัก! พระชายาเอกเป็นนายหญิงของวัง เจ้าถือสิทธิ์ใดมาห้ามพระนาง และยังไม่แสดงความเคารพอีก!” หยางกูกูกล่าวขึ้นเสียง

 ซือเหลียนยังคงกล่าวด้วยความโอหังต่อไป เพลานี้ท่านอ๋องกำลังอยู่องค์หญิงของนางเพียงลำพัง ถือเป็นโอกาสดียิ่งนัก “ขอประทานอภัยเพคะพระชายา แต่เจ้านายของหม่อมฉันมีเพียงองค์หญิง พระชายาเป็นนายหญิงของวังก็จริง แต่ทว่า...ก็เป็นบุตรสาวขุนนาง”

 เพียะ!

 จางอวิ๋นซีฟาดฝ่ามือเข้าไปที่ใบหน้าของซือเหลียนอย่างแรง “ข้าเป็นนายหญิงของวังนี้ องค์หญิงของเจ้าตอนนี้มีแค่สถานะเป็นองค์หญิง ยังมิถึงเวลาแต่งตั้งเป็นพระชายา ตำแหน่งเจ้าและข้าใครสูงใครต่ำเจ้าควรใช้สมองที่มีแยกแยะให้ชัดเจน ตบครั้งนี้เป็นแค่การสั่งสอนเจ้า แต่หากต่อไปเจ้าคิดกำเริบเสิบสานกับข้าอีกล่ะก็ ข้าจะไม่ทำแค่ตบเจ้าครั้งเดียวแน่”

 “พระชายา ทรงสงบพระทัยก่อนเถิดพะยะค่ะ” หลินกงกงกล่าว

 จางอวิ๋นซีมองหลินกงกงด้วยหางตา “นางผู้นี้เป็นคนขององค์หญิงซิ่วอิ่ง เมื่อเข้ามาอยู่ในวังก็ย่อมมีสถานะเป็นคนของวังนี้ ข้าซึ่งเป็นนายหญิง จะปล่อยให้บ่าวกำเริบเสิบสานมองไม่เห็นหัวนายได้อย่างไร วังย่อมมีกฎ แค่นี้คือการเตือน...”

 “เสียงดังอันใดกัน” หานไท่หยางเปิดประตูออกมามองเหตุการณ์ภายนอกที่เกิดขึ้น มีองค์หญิงซิ่วอิ่งคล้องแขนอีกฝ่ายอย่างประกาศโจ่งแจ้ง

 จางอวิ๋นซีผินหน้าไปทางอื่น นางไม่อาจจัดการกับความรู้สึกบางอย่างยามที่เห็นสามีผู้เคยร่วมหลับนอนด้วยกันทุกคืนต้องอยู่ใกล้ชิดกับหญิงอื่น ยิ่งเห็นท่าทีเยาะเย้ยของอีกฝ่ายแล้ว นางคงทนไม่ได้อาจจะต้องพ่นคำผรุสวาทออกมา

 “ข้าแค่เอาของมาให้องค์หญิง อีกไม่นานนางจะมาเป็นพระชายารองของวังนี้ ก็สมควรที่ข้าจะต้องนำของมาต้อนรับนาง” หยางกูกูส่งมอบของให้ซือเหลียน 

แล้วเดินหันหลังกลับตามพระชายาเอกของนางไป

 “ซือเหลียน หน้าเจ้าไปโดนสิ่งใดมากัน” องค์หญิงซิ่วอิ่งแสร้งโวยวาย 

 “พระชายาเอกทำร้ายหม่อมฉันเพคะ...” นางกำนัลคนสนิทแสร้งบีบน้ำตา หวังใส่ร้ายจางอวิ๋นซี “นางดูถูกองค์หญิงเพคะ หม่อมฉันทนไม่ได้ เลยต้องออกมาพูดปกป้องแต่โดนนางทำร้าย”

 หญิงสาวที่หันหลังกำลังเดินทางกลับตำหนักของตนเอง หันกลับมา นางยิ้มระบายอ่อนๆ “ทั้งเจ้านายและลูกน้อง คงระดับการศึกษาเท่าเทียมกันสินะ ท่าทางและวาจานั้นต่ำทั้งคู่!”

 นางมองหน้าซิ่วอิ่งสลับกับหานไท่หยางด้วยความผิดหวัง เขาแทบไม่พูดจาอันใดกับนาง นางก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องอยู่ตรงนี้อีกต่อไป

 ยัยองค์หญิงขี้โกหก กับบ่าวรับใช้จอมสอดแทรก นางจะเอาคืนให้หนักทีเดียว!