บทที่ 10 เพื่อนใหม่

ที่โรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง

รถยุโรปสีดำคันโตที่มีคุณวิทวัสประคองจับพวงมาลัยกำลังหักเลี้ยวโค้งเข้าประตูโรงเรียน ซึ่งวันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก ผู้ปกครองต่างๆ ก็พากันขับรถหรูมาส่งลูกหลานในวันเปิดเทอม ทำให้การจราจรในโรงเรียนหนาแน่นคับคั่ง

“วันนี้เปิดเทอมวันแรก กับโรงเรียนใหม่ เด็กๆ ตื่นเต้นกันไหมคะ”

ทัดดาวที่นั่งหน้าคู่กับวิทวัสหันไปมองเด็กหนุ่มทั้งสองคนที่นั่งเบาะหลังแล้วชวนคุยด้วยน้ำเสียงสดใส

“ไม่เห็นมีอะไรน่าตื่นเต้นเลย ก็เหมือนกับโรงเรียนประถม”

ฉัตรพูดขึ้นมา ส่วนทิชาก็ก้มหน้านิ่ง จนวิทวัสเอ่ยถามบ้าง

“แล้วทิชาละครับ ตื่นเต้นไหมลูก”

ทิชาเงยหน้าขึ้น แล้วพูดเบาๆ ว่า

“ตื่นเต้นครับคุณลุง โรงเรียนใหญ่กว่าที่ทิชาเคยเรียนเยอะเลยครับ และก็สวยมากด้วย โรงเรียนประถมที่ทิชาเคยเรียนเป็นอาคารไม้สองชั้น แต่โรงเรียนใหม่นี้ มีตึกสูงตั้งหลายตึกแหนะครับ”

“ชิ.. อย่าทำตัวบ้านนอกหน่อยเลย”

ฉัตรเบะปากใส่ ทิชาเหลือบตามองฉัตรอย่างไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไรผิดไป เขาก็พูดความจริงนี่นา

“น้องฉัตรครับ อย่าว่าทิชาสิ”

วิทวัสหันมาเตือน ยิ่งทำให้ฉัตรหงุดหงิด แล้วรถก็มาจอดตรงที่จอดรถ ให้หนุ่มน้อยทั้งสองลงจากรถ เด็กทั้งสองยกมือไหว้คนผู้ใหญ่ ก่อนที่รถคันโตจะเคลื่อนตัวออกไป

“เอานี่ เอาไปถือ เจ้าทาส”

ฉัตรยื่นกระเป๋านักเรียนให้ทิชาถือ ทิชารับมาถือให้แล้วเดินตามไป พอมาถึงห้องเรียน ฉัตรเดินไปนั่งโต๊ะหลังห้องริมหน้าต่าง ทิชาเดินเอากระเป๋าไปวางให้ ซึ่งก็กลายเป็นจุดสนใจของเพื่อนนักเรียนใหม่ร่วมห้อง

แล้วทิชาก็เดินไปนั่งกลางห้อง สักพักก็มีเด็กหนุ่มเดินเข้ามาสองคน คนหนึ่งใส่แว่นดูเงียบๆ อีกคนดูร่าเริงเดินแจกรอยยิ้มเข้ามา สองหนุ่มตรงมานั่งข้างๆ ทิชา แล้วหนุ่มน้อยที่มีมนุษยสัมพันธ์ดี เริ่มมาแนะนำตัวก่อน

“สวัสดีขอเรานั่งด้วยนะ เราชื่อ น่านน้ำ เรียกเราว่าน่านก็ได้นะ ส่วนนี่ชื่อมีนาแล้วนายชื่ออะไร”

“สวัสดีเราชื่อ ทิชา”

“ชื่อนายเพราะจัง ชื่อเหมือนผู้หญิงแฮะ.. สงสัยแม่นายอยากได้ลูกสาวแน่เลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ทิชาก็ยิ้มและหัวเราะตาม

“แม่เราชื่อ ทัดดาว ก็เลยตั้งชื่อเราให้คล้องจองกัน แต่เอ๊ะ.. หรือแม่เราอยากได้ลูกสาวเหมือนนายว่าจริงๆ นะ เดี๋ยวเย็นนี้เราจะกลับไปถามแม่เราดูนะ แต่ชื่อนาย น่านน้ำก็หวานไม่แพ้เรานะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“ที่บ้านเราตั้งชื่อตามแม่น้ำน่ะ เรามีพี่ชายชื่อน้ำปิง ดีนะ ที่แม่บอกว่ามีลูกแค่สองคนพอ เราเลยได้ชื่อว่าน่าน ถ้าพ่ออยากได้ลูกสี่คนนะ มีหวังได้ วัง หรือ ยม ไปแล้ว”

“น่านบ้านนายอารมณ์ดีกันทั้งบ้านแน่เลย”

“ใช่ อยู่บ้านบางทีอยู่เฉยๆ ก็หัวเราะกันขึ้นมา ใครมาบ้านเรานะ ยังว่าบ้านนี้เส้นตื้นกันทั้งบ้าน ฮ่าฮ่าฮ่า”

“แล้วนายล่ะมีนา นายต้องเกิดเดือนมีนาคมแน่ๆ เลยใช่ไหม”

ทิชาเอ่ยถามเพื่อนผู้มาใหม่ ที่เอาแต่นั่งยิ้มฟังเขากับน่านน้ำคุยกัน

“ไม่ใช่จ้ะ”

“อ้าวมีนา ไม่ได้มาจากคำว่า มีนาคมเหรอ”

“ไม่ใช่ มีมา ก็แปลว่า มีนา จริงๆ ตอนเราเกิดตากับยายยกมรดกที่นาให้เป็นของขวัญ แม่เราเลยตั้งชื่อให้เราว่า มีนา จ้ะ”

“เออ.. มีนา จริงๆ ด้วย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“เห็นไหมว่าไม่ใช่บ้านเราบ้านเดียวนะที่ตลก บ้านมีนา กับ บ้านทิชาก็ตลกเหมือนกัน”

หนุ่มน้อยสามคนแม้ว่าจะพึ่งรู้จักกัน แต่ก็คุยกันสนิทสนมอย่างรวดเร็วมาก ซึ่งทุกการกระทำของทั้งสามคน อยู่ในสายตาฉัตรตลอด ฉัตรรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที ที่เห็นทิชามีความสุขกับเพื่อนใหม่

ส่วนฉัตรไม่นานก็รวมตัวกับกลุ่มเพื่อนใหม่ได้อีกสามคน มีเจมส์, ปุณณ์ และซี ซึ่งเพื่อนใหม่ของฉัตรก็ล้วนแต่เป็นลูกหลานนักธุรกิจทั้งนั้น

พอพักเที่ยงทุกคนเตรียมตัวไปพัก ฉัตรเดินไปผ่านโต๊ะทิชา และก็เป็นจังหวะที่ทิชาขยับเก้าอี้ลุกขึ้นพอดี จึงชนกับฉัตรเข้าอย่างจัง ฉัตรเซไปนิด แล้วก็หันไปผลักอกทิชา ซึ่งน่านน้ำเห็นแบบนั้นก็ไม่พอใจ จึงเข้าไปต่อว่าฉัตร

“นี่ทำไมต้องใช้กำลังกันด้วยล่ะ”

ฉัตรหันไปมองน่านน้ำเด็กผู้ชายตัวขาว แต่ปากแจ๋ว แล้วก็จงใจพูดดังๆ ว่า

“นายอย่ามายุ่งดีกว่า มันเพื่อเรื่องของเจ้านายกับลูกน้อง นายไม่เกี่ยว”

“เจ้านายลูกน้อง นี่นายพูดอะไร นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว ยังมาทำตัวบ้าอำนาจอีก”

ฉัตรหันไปจ้องหน้าทิชา แล้วเขม่นตาใส่

“นายก็บอกเพื่อนใหม่นายสิ ว่าสถานะของนายเป็นอะไร หรือจะต้องให้ฉันเป็นคนสาธยาย”

ทิชาเริ่มตัวสั่น เมื่อทุกคนในห้องหันมามองที่เขาด้วยแววอยากรู้อยากเห็น บ้างก็ส่งแววตาสงสัยมา

“เราขอโทษเราผิดเองที่ขยับเก้าอี้แล้วไม่ได้มองว่าคุณฉัตรกำลังเดินมา”

“อะไรกันทิชา นายไม่ได้ผิดสักหน่อย ไปขอโทษเขาทำไม”

ทิชาเอื้อมมือไปจับแขนน่านน้ำ แล้วส่ายหน้าเบาๆ

“เราไม่เป็นอะไรจริงๆ เราไปกินข้าวกันเถอะนะ”

ฉัตรเดินผ่านทิชาแล้วใช้ไหล่กระแทกทิชาอีกครั้งจนทิชาเซแล้วก็มีมือนึงมาประคอง ทิชาหันไปมองที่มาของมือก็เห็นเป็นมือคนของเพื่อนใหม่ในกลุ่มของฉัตร ทิชายิ้มให้ แล้วเบี่ยงไหล่ออก พร้อมกล่าวขอบคุณ

“ขอบใจนะ”

พอกลุ่มฉัตรเดินออกไป ทุกคนก็เลิกสนใจ แล้วเดินไปกินข้าว โดยมีทิชากับเพื่อนใหม่ทั้งสองตามออกไป พอถึงโรงอาหารโรงเรียน ทิชา น่านน้ำและมีนาเลือกที่นั่งที่ห่างจากกลุ่มคนออกมา

“นี่สรุปนายรู้จักกับนายบ้าอำนาจคนนั้นมาก่อนเหรอ”

น่านน้ำคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวใส่ปาก เคี้ยวไปชวนทิชาคุยไป ทิชาพยักหน้า

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องเล่าอะไรทั้งนั้น ถ้านายไม่สบายใจ เราไม่ได้อยากรู้เราแค่ต้องการคอนเฟิร์มว่านายบ้าอำนาจคนนั้นโม้หรือเปล่า ถ้าโม้นะเราจะได้ไปจัดการให้”

“เล่าได้จ้ะ ไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังหรอก คุณฉัตรเป็นเจ้านายเราจริงๆ เราพักอาศัยที่บ้านคุณฉัตร แล้วคุณพ่อของคุณฉัตรก็เป็นคนที่ออกค่าเรียน ค่าเลี้ยงดูให้เรา”

“ดูท่าทางลูกไม้นี่หล่นกระเด็นกระดอนไปห่างไกลจากต้นจัง ท่าทางพ่อเขาจะใจดีสินะ ถึงส่งเสียนายเรียนน่ะ”

“ใช่คุณลุงใจดีมาก”

“งั้นถามต่อได้ปะ แล้วนายกับนายนั่นอยู่บ้านเดียวกันอ่ะ นายนั่นวางอำนาจแบบนี้ปะ”

“ไหนบอกไม่อยากรู้อะไรไงล่ะ มาเป็นชุดเลยนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“ก็มันติดลมนี่นา ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ส่วนกลุ่มของฉัตรก็นั่งกินข้าวอีกที่ห่างกันไปอีกสามโต๊ะ แล้วเจมส์ก็เปิดคำถามที่สงสัย

“ฉัตร ที่นายพูดในห้อง หมายความว่าอะไร”

“เรื่องอะไรอ่ะ พูดตั้งหลายเรื่อง”

“ก็เรื่องคนที่ชื่อทิชา ที่นายบอกว่าเขาเป็นลูกน้องนายอ่ะ”

“ก็ตามนั้น”

ซีหนุ่มน้อยใส่แว่นหนาเตอะ ก็ทำหน้างง

“หมายความว่าทิชาเขาเป็นคนรับใช้ที่บ้านนายหรือ”

ฉัตรตักข้าวใส่ปากแล้วพยักหน้า แล้วเจมส์ก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เจือด้วยความยิ้มเยาะ