บทที่ 11 วันแรกก็หว่านเสน่ห์เลยนะ

“บ้านนายนี่โคตรใจดีเลย ให้ลูกคนใช้มาเรียนโรงเรียนเดียวกันกับเจ้านาย แถมอยู่ห้องเดียวกันด้วย”

แล้วก็เป็นปุณณ์ที่เงียบอยู่นาน ก็พูดขึ้นบ้าง

“ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย ทำไมต้องแบ่งชนชั้นกันด้วย เราว่าบ้านฉัตรทำถูกแล้ว”

“นี่ปุณณ์ นี่นายเป็นเกย์หรือเปล่าเนี่ย ดูเหมือนนายจะให้ความสนใจคนรับใช้ของฉัตรเป็นพิเศษนะ เมื่อกี้ก็เห็นเข้าไปประคองเขา นายก็เลือกหน่อยสิ ในโรงเรียนนี้มีผู้ชายหน้าตาดีๆ ตั้งเยอะ ไปสนใจคนรับใช้แบบนั้นทำไม”

ปุณณ์วางช้อนแล้วลุกขึ้นมองเจมส์ จนคนบนโต๊ะหันมามอง ซีต้องค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วโอบไหล่ปุณณ์

“ใจเย็นกันหน่อยดิเพื่อน นี่เราพึ่งมาเรียนวันแรกเองนะ อย่ามาทะเลาะกันเลย .. เจมส์เราว่านายก็พูดแรงไปหน่อยนะ”

“อย่าฉุนเฉียวสิปุณณ์ บังเอิญฉันมันปากหมาไปหน่อย ขอโทษว่ะ”

ฉัตรได้แต่คิดในใจว่า

‘มาโรงเรียนวันแรกก็ทำให้ผู้ชายที่โรงเรียนทะเลาะกันแล้วนะ หึ’

เวลาเลิกเรียน

ฉัตรเดินถือกระเป๋าไปวางบนโต๊ะของทิชา น่านน้ำกับมีนามองหน้าฉัตรทีมองหน้าทิชาที แล้วก็เห็นทิชาคว้ากระเป๋าของฉัตรมาถือรวมกับกระเป๋าของตนเอง

“นี่นายต้องถือกระเป๋าให้นายนั่นด้วยหรือทิชา”

ทิชายิ้มแล้วพยักหน้า

“แค่กระเป๋าเอง เบาเบาน่ะ”

“โอ๊ย ฉันจะบ้าตาย แค่กระเป๋าตัวเองยังถือไม่ได้ อีกไม่นานคงเป็นง่อยตาย”

ฉัตรสะดุดกับคำพูดของน่านน้ำ แล้วพูดลอยๆ ว่า

“เรื่องของบ่าวกับนาย คนอื่นไม่เกี่ยว”

“ชิ แม่มบ้าอำนาจชะมัด”

น่านน้ำบ่นด้วยความหงุดหงิด แล้วมีนาก็เข้ามาตบไหล่น่านน้ำเบาๆ

“ไม่เอาสิน่าน เป็นเรื่องในครอบครัวเขา”

พอถึงลานจอดรถ กลุ่มของทิชาก็โบกมือร่ำลาและแยกย้ายจากกัน ทิชาเดินตามฉัตรไปที่รถ ที่มีเมฆยืนรอรับอยู่ ทิชาเดินอ้อมไปนั่งหน้ารถคู่กับคนขับ ส่วนฉัตรนั่งที่เบาะด้านหลัง

“เป็นไงบ้างครับคุณหนู คุณทิชา กับการเรียนมอ.ต้นวันแรก”

“ก็ไม่มีอะไรให้น่าตื่นเต้น มีแต่คนบางคนทำตัวอ่อยเขาไปทั่ว”

ฉัตรพูดขึ้นแล้วมองไปที่ทิชา ส่วนของเมฆก็ไม่ได้ทันเอะใจหรือสงสัยในคำพูดฉัตร ก็ตามน้ำไปว่า

“มีคนแบบนั้นด้วยหรือครับคุณหนู แหม่ ทำตัวไม่น่ารักแต่เด็กเลย นี่ถ้าพ่อแม่รู้เข้าคงเสียใจแย่เลยนะ”

ทิชาได้แต่นั่งก้มหน้ากำมือแน่น ทิชาไม่เข้าใจว่าทำไมฉัตรถึงพูดแบบนี้ เขารู้ดีว่าฉัตรกำลังพูดพลาดพิงตนเอง แล้วเมฆก็หันไปชวนทิชาคุยบ้าง

“แล้วคุณทิชาละครับ เป็นไงบ้าง”

“เพื่อนๆ ก็น่ารักดีครับ”

“คุณทิชากับคุณหนูเรียนห้องเดียวกันไม่ใช่หรือครับ งั้นคุณทิชาก็ต้องเจอคนขี้อ่อยคนนั้นด้วยสิครับ”

“ทิชาไม่ทราบครับ ทิชายังไม่ค่อยได้รู้จัก ได้คุยกับใครเท่าไหร่ครับ”

“อ๋อ.. ก็อย่าไปยุ่งกับคนแบบนั้นนะครับ เดี๋ยวเขาจะชวนเราเสียคนได้”

เมฆชวนนายน้อยทั้งคู่คุยไปตลอดทาง ไม่นานรถก็เข้ามาจอดในอาณาเขตของบ้าน เมฆถือกระเป๋าของหนุ่มน้อยทั้งคู่เดินตามเข้ามา ป้าอุ่นมายืนรอรับ เด็กชายทั้งคู่ยกมือไหว้ ป้าอุ่นพร้อมกัน

“สวัสดีครับป้าอุ่น น้องฉัตรหิวจังเลยครับ”

ฉัตรเข้าไปกอดป้าอุ่นผู้เป็นทั้งแม่บ้าน และแม่นมที่เลี้ยงฉัตรมาตั้งแต่เล็ก ทำให้ฉัตรผูกพันกับป้าอุ่นมาก จนนับถือเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง

“วันนี้ป้าอุ่นทำเต้าทึงน้ำลำไยเย็นๆ ไว้ให้ค่ะ มากันร้อนๆ เหนื่อยๆ กินของเย็นๆ จะได้ชื่นใจ”

บนโต๊ะอาหารมีขนมวางอยู่สองถ้วยฉัตรขึ้นนั่งประจำที่ ส่วนทิชาได้แต่ยืนนิ่ง จนป้าอุ่นดันหลังให้ขึ้นไปนั่งที่โต๊ะแล้วพูดดักคอฉัตรไปด้วย

“คุณหนูทิชามานั่งทานตรงนี้สิคะ ป้าเตรียมไว้ให้แล้ว เดี๋ยวน้ำแข็งละลายจะไม่อร่อยนะคะ นั่งตรงนี้แหละค่ะ ในครัวมันรกเจ้ารุ้งกำลังเคลียร์อยู่ คุณหนูฉัตรไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ”

ฉัตรที่ตอนแรกทำหน้าบึ้ง พอโดนพูดดักคอไว้ก็ทำเป็นไม่สนใจ ตั้งหน้าตั้งตากินขนมไป ส่วนทิชาหันหน้าไปมองป้าอุ่นอีกครั้ง ป้าอุ่นพยักหน้าแล้วส่งรอยยิ้มที่อ่อนโยนให้ ทิชาจึงไปนั่งที่เก้าอี้ แล้วค่อยๆ บรรจงตักขนมกิน

“กินเสร็จแล้วก็อย่าลืมทำการบ้านให้ด้วยล่ะ”

ฉัตรเดินขึ้นห้องไป ส่วนทิชาก็หิ้วกระเป๋าสองใบเข้าไปที่ห้องของตน แล้วนั่งทำการบ้านโดยเริ่มทำให้ฉัตรก่อน แล้วจึงทำของตนเอง พอทำการบ้านเสร็จ ทิชาก็เดินไปเคาะประตูห้องฉัตร เอากระเป๋านักเรียนไปให้

“ไปเรียนวันแรก ก็หว่านเสน่ห์ไปทั่วเลยนะ เลือกเป้าหมายได้ไม่เลวเลยนี่ อยากเป็นสะใภ้ท่านทูตว่างั้น”

“ทิชาไม่รู้ว่าคุณฉัตรหมายถึงอะไร แต่ทิชาก็ไม่ได้ไปหว่านเสน่ห์ใส่ใครนะครับ”

“นี่ขนาดยังไม่ได้หว่านเสน่ห์นะ ลูกชายท่านทูตยังอ้าแขนปกป้องขนาดนี้”

“ใครคือลูกชายท่านทูตหรือครับ”

“ก็ปุณณ์เพื่อนฉันไง ดูเขาสนใจนายอยู่นะ เลือดแม่นายนี่แรงจริงๆ”

“คุณฉัตรจะว่าทิชายังไง ทิชาไม่เคยว่า แต่ขอร้องคุณฉัตรอย่าพลาดพิงถึงแม่ทัดได้ไหมครับ”

“อ๋อ.. พอรู้ว่าลูกชายท่านทูตสนใจ นี่ปีกกล้าขาแข็งกล้าเถียงฉันเหรอ”

ฉัตรเดินเข้าหาทิชาจนทิชาตกใจ ถอยหลังครูดชนกำแพง ฉัตรใช้มือยันที่กำแพงแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาพูดใส่หูทิชาจนทิชารู้สึกเสียววาบที่ต้นคอเมื่อมีลมหายใจอุ่นของอีกคนพ่นใส่มา

“สงสัยนายจะลืมสถานะตัวเองเสียแล้ว เรามาทบทวนความจำกันหน่อยดีไหม”

ฉัตรก้มมองที่ต้นคอขาวที่มีรอยแผลเป็น จากร่องรอยฟันของเขาที่เคยทำไว้ พอฉัตรโน้มตัวและใบหน้ามาใกล้นั่นถึงทำให้ทิชาพึ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะเจอกับอะไร เขาจึงรีบเอามือปิดปากตัวเองแล้วหลับตาปี๋ แล้วเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่คมเขี้ยว คมฟันของฉัตรกัดงับไปที่ต้นคอเขาอย่างเต็มแรง ทิชาได้แต่พยายามกลั้นเสียงไม่ให้ร้องออกมา แต่ก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาแห่งความเจ็บปวดได้ สองแก้มนองไปด้วยน้ำตา

ฉัตรค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองดูผลงานของตัวเอง ภาพรอยแดงที่มีเลือดซึมออกมาช่างเป็นภาพที่สวยงามจนเขาอยากจะเข้าไปสัมผัสอีกรอบ ทิชารีบหดคอหนี

“คุณฉัตร ทิชาเจ็บ อย่าทำทิชาเลย ทิชาจะไม่ขึ้นเสียงกับคุณฉัตรอีกแล้ว ฮือ”

เสียงของทิชาทำให้ฉัตรได้สติ จึงถอยตัวออกไปแล้วจ้องมองใบหน้าที่อาบไปด้วยคราบน้ำตา

“ก็ดี จำใส่สมองนายไว้ ว่าฉันคือเจ้านาย ส่วนนายคือทาส นายไม่มีสิทธิ์ที่จะมาขึ้นเสียงหรือเถียงกับฉัน ออกจากห้องฉันไปได้แล้ว”