บทที่ 9 พันธะทาส

“นั่นไงคุณหนูมาแล้วค่ะ”

เสียงป้าอุ่นดังขึ้น เรียกความสนใจจากผู้เป็นเจ้าของบ้านและแขกได้เป็นอย่างดี สายตาอีกสามคู่หันมองไปที่ประตูบ้าน คุณฉัตรนายน้อยของบ้านเดินเข้ามาพร้อมกับเมฆพ่อบ้านที่ช่วยถือกระเป๋ามาให้

เด็กชายในชุดนักเรียนยกมือไหว้พ่อของตนแล้วปรายตามองไปที่ผู้หญิงผมยาวปะบ่าที่ยืนยิ้มหวานอยู่ข้างๆ และด้านหลังผู้หญิงคนนั้นมีเด็กผู้ชายที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายเด็กผู้หญิง คนที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดียืนแอบอยู่

วิทวัสเดินเข้าไปหาฉัตรแล้วโอบไหล่พร้อมกับแนะนำให้รู้จักผู้ที่มาใหม่อย่างเป็นทางการ

“น้องฉัตรครับ นี่คุณน้าทัดดาวเป็นแม่ของน้องทิชา จากนี้ไปน้าทัดดาวกับทิชาก็จะเข้ามาเป็นสมาชิกของบ้านเรานะครับ”

ฉัตรมองนิ่งแล้วทำเฉย วิทวัสรีบเตือนให้ลูกชายไหว้สวัสดีแขกของเขาอีกครั้ง

“สวัสดีคุณน้าทัดดาวก่อนสิครับ”

ฉัตรยังคงทำเป็นไม่ได้ยิน ทัดดาวจึงเป็นฝ่ายเริ่มในการทำความรู้จักก่อน

“สวัสดีค่ะคุณฉัตร น้าชื่อทัดดาว เป็นแม่ของทิชา น้าและทิชาขอมาอาศัยอยู่ในบ้านกับคุณฉัตรนะคะ”

น้ำเสียงที่อ่อนโยนน่าฟัง และคำพูดที่แสนสุภาพทำให้ฉัตรชะงักไปนิดนึง เพราะไม่เหมือนภาพแม่เลี้ยงใจร้ายที่เขาคิดไว้

‘วันแรกมาก็พูดดีแบบนี้ อย่ามาหลอกเราเสียให้ยากเลย’

ทัดดาวดึงตัวทิชาที่แอบอยู่ด้านหลัง ให้มายืนตรงหน้าฉัตร

“ขอพื้นที่เล็กๆ ให้น้ากับทิชาด้วยนะคะ ทิชาลูก มาทักทายคุณฉัตรก่อนสิคะ”

เด็กผู้ชายหน้าหวานที่ทัดดาวเรียกว่าทิชา เงยหน้าสบตากับนายน้อยของบ้าน แม้เวลาจะผ่านไปสามปี ทิชาก็ยังจำฤทธิ์เดชของเจ้าของบ้านคนนี้ได้เป็นอย่างดีว่าเด็กผู้ชายคนนี้น่ากลัวเพียงใด

“สวัสดีครับคุณฉัตร”

ทิชาเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา แล้วหลบสายตาคู่คมที่กำลังจ้องเขาอยู่ ขาของทิชาค่อยๆ ขยับไปด้านหลังเพื่อที่จะอาศัยร่างกายผู้เป็นแม่ช่วยบดบังรัศมีความโหดร้ายของคนตรงหน้า แต่ในจังหวะนั้น ฉัตรเหมือนนึกอะไรได้บางอย่าง เขาเดินเข้าไปคว้าข้อมือเล็กแล้วฉุดกระชากให้ตามเขาไป สร้างความงุนงงและประหลาดใจให้กับเหล่าผู้หลักผู้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ

ซึ่งแน่นอนภาพที่ทุกคนเห็น มันก็เหมือนกับเด็กชายสองคนจูงมือกันไปเล่น คุณวิทวัสหันไปมองทัดดาวแล้วเข้าไปโอบที่เอว

“เห็นไหมครับ ผมบอกแล้วไม่ต้องกังวล ตาฉัตรอาจจะเมินเฉยไปบ้างตามบุคลิกของเขา แต่พอเขาอยู่กับทิชาก็เป็นเพื่อนเล่นวัยเดียวกัน”

“เห็นแบบนี้ทัดก็เบาใจค่ะ”

“ป้าอุ่นครับวันนี้เตรียมเมนูอะไรต้อนรับแขกคนพิเศษของผมครับ”

วิทวัสหันไปทักแม่บ้านที่ยิ้มอยู่ใกล้ๆ

“ป้าอุ่นเตรียมอาหารไว้หลายอย่างค่ะ ไม่รู้จะถูกปากคุณทัดดาวหรือเปล่า”

“ทัดอะไรก็ได้ค่ะ ง่ายๆ เลยค่ะป้าอุ่น คิดถึงฝีมือของป้าอุ่นจัง ตอนที่ทัดอยู่โรงพยาบาล ที่หายเร็วก็เพราะปิ่นโตของป้าอุ่นเลยนะคะ ป้าอุ่นมีอะไรให้ทัดช่วยมั้ยคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้ป้ากับเจ้ารุ้งเตรียมไว้หมดแล้วค่ะ”

“งั้นเดี๋ยวผมพาคุณไปเดินดูรอบๆ บ้านนะที่รัก”

ทางด้านเด็กผู้ชายสองคนที่กึ่งจูงกึ่งลากกันมา ตอนนี้ทั้งคู่ก็มาอยู่ที่ห้องของฉัตร ฉัตรปิดประตูห้องแล้วผลักทิชาอย่างแรง จนร่างเล็กเซถลาไปประทะกำแพงห้องเพราะไม่ทันได้ระวังตัว

“ครั้งนี้จะมาอยู่กันอย่างถาวรสินะ”

ทิชาก้มหน้า ไม่พูดไม่จาเขาไม่กล้าสบตาฉัตร พลันนึกถึงภาพเมื่อวัยเด็กที่เขาโดนฉัตรบีบคอและฝังกัดฝากรอยแผลเป็นไว้ที่ต้นคอ ซึ่งยังคงให้เห็นรอยบางๆ อยู่จนถึงทุกวันนี้ แล้วก็เหมือนเดจาวู เหตุการณ์คล้ายเดิมกำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อฉัตรใช้มือกดไปที่ไหล่ทั้งสองให้แนบชิดผนัง

“ยังจำข้อตกลงของเราได้มั้ย”

“...”

“ฉันถามนายก็ตอบสิ”

ฉัตรตะคอกเสียงใส่

“ข้อตกลงอะไรครับ”

ทิชาถามเสียงสั่น มองจ้องไปที่ดวงตาคู่สวยที่ตอนนี้มีน้ำตาเอ่อล้นพร้อมจะไหลออกมาด้วยความหวาดกลัว สายตาของฉัตรเลื่อนไปจับจ้องที่ต้นคอขาวเห็นรอยแผลเป็นเล็กๆ ฉัตรก็ยิ้ม

“งั้นเรามารื้อฟื้นความจำกันใหม่ดีกว่า”

ฉัตรใช้มือข้างหนึ่งปิดปากทิชา แล้วก้มลงกัดที่ต้นคอจุดรอยแผลเป็นเดิม เขาฝังรอยเขี้ยวไปอย่างเต็มแรง ทำให้ทิชาดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปวด ฉัตรมองดูรอยที่คอขาวของคนตัวเล็กที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงกร่ำ และมีเลือดซึมมาตามรอยฟันของเขา แล้วยิ้มอย่างพอใจ

“นี่คือสัญลักษณ์ว่า นายเป็นทาส เป็นคนรับใช้ของฉัน ฉันเป็นเจ้าของบ้านนี้ และฉันก็เป็นเจ้าของนายด้วย ดังนั้นต่อไปนี้ นายต้องคอยรับใช้ฉัน ถ้านายทำให้ฉันไม่พอใจ นายโดนไล่ออกจากบ้านนี้แน่ เข้าใจมั้ย”

“ฮือ.. ฮือ”

ทิชายังคงร้องไห้ เอาจับที่ต้นคอของตัวเองด้วยความเจ็บปวด

“ฉันพูดกับนาย ฉันถามนาย นายก็ตอบมาสิ บอกให้ตอบมาไง”

ฉันตะคอกพร้อมกับจับที่ไหล่ทิชาเขย่าแรงๆ จนหัวทิชากระแทกผนังห้องอีกครั้ง

“โอ๊ย.. คุณฉัตรทิชาเจ็บ”

“ก็ตอนฉันถามทำไมไม่ตอบล่ะ ตอบมาสิ อย่าขัดใจฉันนะ เจ้าทาส”

“ทิชาเข้าใจแล้ว”

“ดี นายเรียนอยู่ชั้นปอหกเหมือนเราใช่มั้ย งั้นนี่ งานแรกของนาย ทำการบ้านให้ฉัน”

“การบ้านของคุณฉัตร คุณฉัตรก็ทำเองสิ”

“นี่นายกล้าเถียงฉันงั้นหรือ”

ฉันเงื้อมือขึ้น ทิชาเห็นก็ตกใจ

“คุณฉัตรอย่าตีทิชา ทิชาเจ็บ ทิชาทำให้ก็ได้ ฮือ ฮือ”

ทิชาตอบเสียงสั่นลนลาน แล้วคว้าสมุดไปทั้งทำการบ้านให้ ส่วนฉัตรก็นอนเล่นเกมส์บนเตียงอย่างสบายใจ จนเวลาผ่านไปพักใหญ่ ทิชาก็ทำการบ้านให้ฉัตรเสร็จ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“คุณหนูคะ ลงไปทานข้าวได้แล้วค่ะ วันนี้พี่รุ้งทำต้มข่าไก่ของโปรดของคุณหนูไว้ด้วยนะคะ”

“เดี๋ยวฉัตรลงไปนะครับ”

ฉัตรลุกลงจากเตียงแล้วเดินที่โต๊ะเขียนหนังสือที่มีคนตัวเล็กนั่งอยู่

“ทิชาทำเสร็จแล้ว คุณฉัตรตรวจดูก่อนเลย”

ทิชาเบี่ยงตัวหลบให้ฉัตรเข้ามาสมุดการบ้าน แล้วไปยืนแอบที่มุมห้อง

“อืม.. ถ้านายทำผิดฉันจะลงโทษด้วยตามจำนวนข้อที่ผิดเข้าใจไหม แล้วก็ห้ามบอกเรื่องข้อตกลงของเรากับใครด้วย ถ้านายพูดนายตายแน่”

ฉัตรมองหน้าทิชาแล้วยกมือขึ้นทำท่าปาดคอ ทิชาเห็นก็ตกใจ ก้มหน้า แล้วขยับคอเสื้อให้ปกปิดรอยแผลแล้วเดินตามฉัตรลงไป

บนโต๊ะอาหาร

“ดีจังที่ทั้งทิชาและตาฉัตรเรียนรุ่นเดียวกัน เดี๋ยวเทอมหน้าขึ้นมอ.หนึ่งจะได้ให้สองคนไปเรียนที่เดียวกัน จะได้ช่วยกันติว”

“ให้ทิชาเรียนโรงเรียนรัฐเหมือนเดิมก็ได้ค่ะ”

“ได้ไงหล่ะ ลูกหลานคุณวิทวัสนักธุรกิจอาหารส่งออกรายใหญ่ของไทย จะไปเรียนโรงเรียนรัฐได้อย่างไร ต้องไปเรียนโรงเรียนเอกชนหรืออินเตอร์สิ เพื่อที่เขาจะได้สร้างคอนเนคชั่นตั้งแต่เด็กไว้ก่อนเลย พอลูกเราทั้งสองคนโตขึ้นเขาทั้งคู่จะได้เป็นคนที่ดูแลธุรกิจ ส่วนเราสองคนก็จะได้ไปเที่ยวกันดีไหมละครับคุณทัด”

คุณวิทวัสนั่งหยอดคำหวานกับภรรยาสาว ส่วนฉัตรที่ได้ยินแบบนั้นก็หันไปมองหน้าทิชาแล้วจ้องตาเขม็ง ทิชาที่เห็นแบบนั้นก็รีบหลบสายตาทันที

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความชื่นมื่นของผู้ใหญ่สองคน ส่วนหนุ่มน้อยทั้งสอง คนหนึ่งก็นั่งกินอย่างเงียบๆ เรียบร้อย ส่วนอีกคนก็เอาแต่จ้องส่งสายตาอาฆาตตลอด

ซึ่งตอนนี้ฉัตรรู้แล้วว่าเขาจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร ที่จะไม่ต้องขัดใจพ่อของเขา แล้วตัวเขาก็จะได้มีเรื่องสนุก สะใจทำด้วย นั่นคือ เขาจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงของพ่อถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่มายุ่งกับเขา แต่เป้าหมายของเขาก็คือ คนลูกนั่นเอง

‘หึ เจ้าทาสของฉัน’