บทที่ 18

“ทุกคนออกไป” หยางโจวหมิงไล่ลูกน้องทุกคนที่อยู่ในห้องนั้นออกไปจนเหลือแค่เขาและเธอเท่านั้น

ร่างสูงลุกขึ้นสาวเท้าเข้ามาใกล้ ดวงตาสีสนิมกวาดไปทั่วเรือนร่างอรชร เนินอกขาวผ่องที่เห็นได้ชัดเจนเบียดกันจนเกิดร่องลึก ต่ำลงปทุมถันคู่งามที่ดันเนื้อผ้าไหมสีแดงจนชี้เด่น เอวคอด สะโพกผายโค้งงอน แต่พอเห็นปลีขาเรียวขาวผุดผาดก็บังเกิดความคิดอะไรบางอย่างขึ้น

“พี่จะแน่ใจได้ยังไง ว่าเธอคือหยางเหม่ยลี่ ไม่ใช่ตัวปลอมที่พวกนั้นส่งมาแทน”

“พี่คะ น้องจริงๆ นะคะ ไม่ใช่คนอื่น”

“พี่ไม่เชื่อ จนกว่าจะได้เห็นหลักฐาน เหม่ยลี่จะมีรอยสักกลางแผ่นหลังและบนต้นขา ถ้าเธอใช่เหม่ยลี่จริง เปิดมันให้ฉันดูหน่อย”

มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับข้อต่อรองของเขา สรัญรัตน์ปลดกระดุมคอแล้วดึงชุดกี่เพ้าลงพอประมาณ หยางโจวหมิงเดินอ้อมไปด้านหลังเพื่อดูรอยสัก แผ่นหลังขาวเนียนละเอียด ผิวพรรณเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล เรียกให้ลมหายใจของเขาขาดหายในบางจังหวะ เขามองรอยสักรูปดอกกุหลาบและมังกรดำอยู่ครู่เดียว ก็เดินอ้อมมาหยุดด้านหน้า

สรัญรัตน์จึงปัดรอยผ่าข้างของชุดกี่เพ้าออก เปิดใ