ตอนที่ 10 จุดเริ่มต้นของทาส!

เวลาหลังเลิกงาน (22.00 น.)

          “มีอะไรก็เล่ามาเถอะมิลิน อย่าเก็บไว้คนเดียวเลย”

กันยกรเอ่ยขึ้น หลังจากที่เธอกับปุณณดานั่งอยู่บนรถเมล์กำลังกลับบ้าน กันยกรเห็นเพื่อนสาวนิ่งเงียบมาตลอดทาง ปุณณดาคงมีเรื่องหนักใจ

          “ฉันเจอลูกชายของคุณนาย คนที่ตะคอกเสียงดังใส่ฉันวันนี้แหละตัง...เขาไม่ได้ตั้งใจมากินข้าวหรอก...คนรวยระดับนั้น ร้านอาหารบ้านๆ แบบนี้เขาไม่กินเด็ดขาด เขาเข้ามาเพื่อที่จะมาแกล้งฉัน...คงอยากมาข่มขู่ให้ฉันกลัว”

          “คนที่เป็นลูกครึ่งหน้าตาเหมือนชาวต่างชาตินั่นใช่ไหมลูกคุณนาย...หน้าตาก็ดีนะ ทำไมถึงใจร้ายกันจัง ฉันไม่เข้าใจพวกคนรวยเลย คนมีเงิน จะทำร้ายคนจนอย่างไรก็ได้งั้นสิ! ”

          “ฉันจะทำยังไงดีตัง...เมื่อไหร่ที่ฉันจะสามารถพาแม่และน้องออกจากขุมนรกนี้ได้ซะที...อีกกี่ปีกี่ชาติกัน”

น้ำเสียงเศร้าๆ รำพึงออกมา ปุณณดาอยากถูกล็อตเตอรี่เหลือเกิน ถ้ามีเงินขนาดนั้น สิ่งแรกที่เธอจะทำก็คือ ซื้อบ้านและพาแม่กับน้องออกจากนรกนี่ไปเสียที

          “ฉันบอกแกได้คำเดียวมิลิน...อดทน! แกต้องจะต้องผ่านเรื่องราวเลวร้ายนี้ไปให้ได้ แกต้องสู้นะมิลิน มันจะลำบากขนาดไหน แกก็ต้องทนนะ ฉันจะอยู่เคียงข้างแกเสมอนะมิลิน แกยังมีฉัน เพื่อนแกตลอดไป”

          “ขอบใจแกมากนะตัง...”

          “อือ...ก็แกมันเพื่อนรักฉันนี่...มิลิน”

....................

“ช่วงนี้ฉันเรียนหนัก เลยไม่ค่อยมีเวลาคุยกับเธอนะริต้า”

เสียงใสๆ ของหญิงสาวเอ่ยขึ้นบนสายสนทนาที่ต่างฝ่ายต่างเห็นหน้ากันอย่างชัดเจน

          “เธอเก่งมากเลยนะไลลาที่เรียนหมอได้น่ะ ฉันนี่สิแค่จะเรียนการตลาดให้จบนี่ ก็ปาไปอายุ 24 แล้ว”

ณิศรากับกิริฎาเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ยังเรียนอนุบาล ความฝันของกิริฎาช่างแตกต่างจากเธอมากนัก ณิศราไม่ค่อยอยากจะเรียนหนังสือสักเท่าไหร่ เธอไม่ชอบเรียนแต่อยากใช้ชีวิตแบบสบายๆ

          “จริงๆ ฉันเรียนแบบเธอบ้างก็ดีนะจะได้จบแล้วทำงาน เรียนหมอนี่ต้องเรียนเฉพาะทางต่ออีกกว่าจะได้ทำงานอายุก็เยอะแล้ว”

          “อย่างเธอไม่ต้องทำงานก็ได้นะไลลา ครอบครัวของเธอมีเงินขนาดนั้น และอีกอย่างเธอเป็นลูกคนเดียวด้วย สมบัติเยอะแยะกินทั้งชาติก็ไม่หมด ไม่เห็นจะต้องทำงานเลย”

          “อืม...แต่ฉันอยากเป็นหมอ ฉันอยากช่วยคน การเป็นหมอคือความฝันของฉันตั้งแต่เด็กเลยนะริต้า ขอให้ฉันได้ทำตามความฝันของตัวเองก่อน เรื่องอื่นไว้ทีหลังนะ”

          “แล้วเธอกับแม็กซ์ได้เจอกันบ้างมั้ยไลลา”

ณิศราเป็นสื่อกลางในการดึงให้น้องชายของเธอให้มารู้จักกับกิริฎาเพื่อนของเธอ ถึงแม้ว่ากิริฎาจะอายุมากกว่าแม็กซ์เวลก็เถอะ แต่ณิศราอยากให้น้องชายได้คบคนที่โปร์ไฟล์ดีๆ กิริฎาทั้งสวย รวย และเก่งอีกด้วย ณิศราเลยคอยสนับสนุนน้องของเธอมาตลอด

          “ก็มีแชทคุยกันบ้างนะ แต่ไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไหร่ ฉันเองเรียนหนักด้วย...เห็นแม็กซ์บอกว่าจะไปเรียนอเมริกากับเธองั้นเหรอริต้า ฉันได้ยินเขาบ่นๆ ว่าไม่อยากไป”

กิริฎาคบกับแม็กซ์เวลเพราะแรงยุของเพื่อนเธอ บวกกับพ่อแม่ของเธอด้วย ครอบครัวของแม็กซ์เวลเป็นถึงระดับเศรษฐีหมื่นล้าน พ่อแม่ของเธอไม่อยากให้กิริฎาพลาดจากเรื่องนี้ เธอก็เลยต้องตามใจพ่อแม่และเพื่อนของเธอ ทั้งที่ตัวของกิริฎาเอง ไม่ได้รู้สึกชอบอีกฝ่ายสักเท่าไหร่

          “ก็ใช่น่ะสิ...ฉันไม่อยากไปเลย แต่คุณพ่ออยากให้ฉันไปเรียน เพื่อได้ภาษา พ่อบอกให้ฉันไปเรียนแค่สองปี ส่วนแม็กซ์ก็คงจะนานกว่าฉัน เพราะแม็กซ์กลับมาต้องมารับช่วงต่อจากคุณพ่อด้วย ต้องเรียนรู้หลายอย่าง เธอไม่ตกใจเหรอไลลา ที่รู้ว่าแม็กซ์จะต้องห่างเธอไปตั้งไกล”

          “ฉันว่าก็ดีนะ เธอเองจะได้เก่งขึ้นไง แค่สองปีเองไม่นานหรอก อีกอย่างเธอมีเงินอยู่แล้ว จะกลับมาตอนไหนก็ได้นี่”

          “ฉันหมายถึงเธอไลลา เธอไม่คิดถึงแม็กซ์เหรอ ห่างกันขนาดนี้” ณิศรารู้สึกว่ากิริฎาไม่ได้สนใจน้องชายของเธออย่างที่ควรจะเป็นเลย

          “สมัยนี้ไกลแค่ไหน...ก็เหมือนอยู่ใกล้แหละ คอลหากันก็ได้นี่ เหมือนเธอกับฉันตอนนี้ไง เห็นหน้าตาตัวเป็นๆ วีดีโอคอลหากัน ได้ตลอด...ฉันไม่เห็นว่ามันจะดูไกลเลยนะริต้า”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมกิริฎาถึงไม่ได้รู้สึกชอบแม็กซ์เวล อย่างที่หนุ่มสาวทั่วไปจะรู้สึกกัน อาจเป็นเพราะเธอตั้งใจเรียนหมอมากจนเกินไป หรือไลฟ์สไตล์ของเธอกับแม็กซ์เวลแตกต่างกัน กิริฎาได้ยินเรื่องความเพลย์บอยเข้าหูเธอบ่อยๆ เหมือนกัน แม็กซ์เวลเป็นหนุ่มหล่อลูกครึ่งหน้าตาหล่อเหลาถึงขั้นระดับดาราฮอลลีวูดเลยทีเดียว พวกสาวๆ ต่างรุมล้อม และเป็นที่กล่าวขานกันหนาหู ถึงความแบดบอย

....................

          วันเสาร์...

          “แม่จะออกไปข้างนอก...เอาผ้าของลูกค้าที่ซ่อมเสร็จไปส่งนะมิลิน...วันนี้ลูกไม่ไปส่งขนมของป้าดาวหรอกหรือ”

ธีรยาเอ่ยกับลูกสาว ปกติปุณณดาจะออกจากบ้านไปแล้ว

          “ช่วงบ่ายค่ะแม่ ป้าดาวมีธุระบอกให้มิลินเข้าไปรับบ่ายๆ ค่ะ...มิลินจะอ่านหนังสือสักพักค่ะแม่ ใกล้สอบแล้วค่ะ”

ปุณณดาบอกกับผู้เป็นแม่ ขอแค่เรียนจบมัธยมตอนปลายไปก่อน เรื่องเรียนต่อปุณณดาต้องดูกำลังทรัพย์ของตัวเอง ถ้าเธอทำงานเพิ่มมากกว่านี้ก็คงจะมีโอกาสเรียนต่อ ปุณณดาจะต้องจัดสรรเวลาของตัวเองใหม่ เพื่ออนาคตของเธอ แม่และน้อง

          “งั้นแม่ไปก่อนนะ...กายคงเข้าบ้านเย็นๆ เห็นบอกจะไปอู่ซ่อมรถ รายนั้นก็ออกไปทุกวันไม่ค่อยจะได้เห็นหน้าเลย”

          “ค่ะแม่”

          เวลาผ่านไปราว 2 ชั่วโมง...

          ปุณณดาสะบัดศีรษะไปมา เพื่อไล่ความเมื่อยล้า เธอก้มอ่านหนังสือจนตาลายไปหมด สองชั่วโมงกับการนั่งจดจ่อกับตัวหนังสือ ‘ออกไปผ่อนคลายสักพักดีกว่า’ หญิงสาวเดินออกจากบ้านหลังเล็กที่ใช้เป็นที่ซุกหัวนอนเป็นเวลา 7 ปีแล้ว ปุณณดายังคงจำภาพเดิมๆ ที่กว่าเธอจะได้มาอยู่ตรงนี้ได้ ก็ค่อนข้างหนักอยู่พอสมควร

สุดท้ายแล้วบ้านของลูกชายนายท่านหลังนั้น เจ้าของก็ไม่ได้สนใจใยดีเลย ปุณณดาแวะไปทำความสะอาดอยู่บ่อยๆ เดินไปให้อาหารปลา และแอบงีบหลับอยู่ในนั้นเป็นประจำ เขาแค่ต้องการอยากเอาชนะเธอกับแม่เท่านั้น จริงๆ บ้านหลังนั้นไม่ได้มีผลอะไรกับเขาเลย คิดแล้วน่าเจ็บใจนัก ทำไมมนุษย์เราถึงได้ใจร้ายกับเพื่อนมนุษย์ด้วยกันขนาดนี้นะ