ตอนที่ 20 ชะตาชีวิต...ที่ไม่อาจลิขิตได้

“เป็นไปได้ยังไง?”

กันยกรยังคงรำพึง เธอไม่คิดว่าปุณณดาจะโชคร้ายขนาดนี้ กันยกรรู้ว่าเพื่อนโดนข่มขืน แต่หลังจากวันนั้น อีกสองสามวัน ปุณณดาก็บอกว่าประจำเดือนมาปกตินี่ แล้วทำไมถึงท้องได้ หรือว่าลูกชายคุณนายจะกลับมาทำแบบนั้นกับเพื่อนของเธอโดยที่เพื่อนไม่ได้บอกเธอแน่นอน

          “หนูคิดอะไรอยู่?”

กิริฎาเอ่ยถามเพราะความเป็นห่วง ต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอนที่เด็กสาวคนนี้ไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรออกมา หรือว่าเด็กสาวคนนั้นไม่รู้ว่าตัวเองท้อง

          “หมอคะ...ฮือ ฮือ”

กันยกรปล่อยโฮออกมาทันที เธอช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำไมสิ่งเลวร้ายนี้ถึงได้เกิดกับเพื่อนเธอแบบนี้

          “ใจเย็นๆค่ะ มีอะไรบอกพี่ได้นะ ถึงแม้เราจะพึ่งรู้จักกัน”

กิริฎาเดินเข้าไปสวมกอดเด็กสาวเอาไว้ โดยที่เธอไม่ได้นึกรังเกียจแต่อย่างใด กลับกันกิริฎากลับรู้สึกสงสารและผูกพันกับเด็กคนนี้เป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร กิริฎาก็ยังแปลกใจตัวเองเหมือนกัน

          “เพื่อนหนูน่าสงสารมาก ฮือ ฮือ”

จิตใจของกันยกรตอนนี้บอบช้ำอย่างที่สุด เธออายุเพียง เท่านี้คงไม่อาจทนรับเรื่องราวเหล่านี้ได้ไหว กันยกรจะทำอย่างไรดี จะช่วยเพื่อนเธอได้ยังไง ปุณณดากลัวแม่จะรู้เรื่องนี้ เพื่อนเธอได้แต่ปิดเรื่องนี้เป็นความลับมาตลอด อีกทั้งยังปิดกันยกรเรื่องของลูกชายคุณนายใจร้ายคนนั้นอีก

          “หนูพอจะเล่าได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น เผื่อพี่จะช่วยหนูได้นะ”

          “...” กันยกรมองใบหน้าแสนสวยของหมอผู้ใจดี เธอควรจะเล่าเรื่องนี้ดีไหม เธอกับปุณณดาไม่อาจรับภาระเรื่องนี้ไหวแน่นอน

          “ถ้าหนูไม่สะดวกใจที่จะเล่าก็ไม่เป็นไรนะ”

          “หนูบอกได้ค่ะ” กันยกรตัดสินใจทันที

          “โอเค...งั้นพี่ถามดีกว่านะ จะได้สั้นๆ หนูจะได้ตอบได้”

          “ค่ะ”

          “เพื่อนของหนู...ท้อง...และผู้ชาย...เอ่อพี่หมายถึงว่า แฟนของเพื่อนเธออยู่ไหนคะตอนนี้”

          “หนูไม่รู้ หนูรู้แต่ว่าเพื่อนหนูโดนข่มขืนค่ะ”

          “โอเค...งั้นพี่เข้าใจแล้ว...แล้วหนูพอจะทราบไหมว่าใครข่มขืนเพื่อนของหนู...เผื่อพี่จะพาไปแจ้งความได้”

          “ไม่ค่ะ...เรื่องนี้แม่ของเพื่อนหนูรู้ไม่ได้ค่ะ พี่ช่วยปิดเรื่องนี้เป็นความลับด้วยนะคะ มิลินไม่อยากให้แม่ต้องรู้เรื่องนี้ มิลินมีเหตุผลค่ะที่ทำแบบนี้”

          “อืม...งั้นไม่เป็นไร ที่พี่อยากช่วยก็เพราะเราสามารถเอาผิดกับคนที่ทำแบบนี้ได้นะ แต่ถ้าเพื่อนหนู...เอ่อ...มิลินไม่ประสงค์จะทำแบบนั้น...ก็ไม่เป็นไรนะ...”

          “ขอบคุณค่ะพี่...เอ่อ...มีอีกเรื่องหนึ่ง คือว่า หนูอยากจะพามิลินออกจากโรงพยาบาลให้เร็วที่สุดค่ะ หนูกังวลเรื่องค่าใช้จ่าย และหนูกับเพื่อนไม่มีเงินที่จะจ่ายหรอกค่ะ พี่พอจะช่วยเรื่องนี้กับพวกหนูไปก่อนได้ไหมคะ หนูสัญญาว่าจะใช้คืนพี่ค่ะ หรือพี่จะให้หนูไปทำงานก็ได้นะคะ...”

          “เอาอย่างนี้ เรื่องค่าใช้จ่ายหนูไม่ต้องห่วง พี่จะจัดการเอง ส่วนเรื่องที่จะเอาเพื่อนหนูออกจากที่นี่ พี่ไม่เห็นด้วย เพราะพี่ต้องรอให้อาการของเพื่อนหนูดีขึ้นก่อน พี่ถึงจะให้ไป เรื่องเงินเราเอาไว้คุยวันหลังได้นะ...เดี๋ยวพี่ขอเบอร์ติดต่อหนูสองคนด้วยล่ะกัน”

กิริฎาช่วยเคสนี้เพราะเธอรู้สึกสงสารและเห็นใจจริงๆ อีกอย่างเธอยึดอาชีพหมอนี้ก็เพราะอยากจะช่วยเหลือคน มันคือเหตุผลหลักของเธอนั่นเอง

          “ขอบคุณพี่มากเลยค่ะ...ขอบคุณพี่จริงๆ”

กันยกรยกมือไหว้หมอสาวผู้ใจดีคนนี้ บนความโชคร้าย อย่างน้อยก็พอมีความโชคดีอยู่บ้าง

          “ไม่เป็นไรนะ...โอเค วันนี้เพื่อนหนูต้องแอดมิดที่นี่ก่อนนะ หนูจะมาเฝ้าก็ได้นะ หรือไม่ต้องเฝ้าก็ได้ เพราะที่นี่มีพยาบาลดูแลตลอด 24 ชั่วโมงอยู่แล้ว”

          “หนูมาเฝ้าค่ะ”

          “งั้น...หนูรีบไปเคลียร์เรื่องต่างๆ แล้วค่อยกลับเข้ามาหาเพื่อนก็ได้ เพื่อนเรายังไม่รู้สึกตัวตอนนี้หรอกนะ”

          “ขอบคุณค่ะ”

          “อืม...สู้สู้นะ” กิริฎามองเด็กสาวเดินจากไป การเป็นหมอของเธอนั้นเริ่มสมบูรณ์อีกครั้ง กิริฎาไม่ได้เดือดร้อนทางการเงิน ถึงเธอไม่ทำงาน เธอก็สามารถอยู่ได้สบายไปทั้งชาติ แต่ที่เธอทำตรงนี้ ก็เพราะใจรัก ‘รักที่จะเป็นหมอ...และช่วยคน’

....................

          “พี่ตัง...” กันต์ธีรีบวิ่งเข้าไปหาเพื่อนของพี่สาว เมื่อประตูห้องฉุกเฉินนั้นเปิดออก

          “พี่จัดการเรียบร้อย มิลินปลอดภัยทุกอย่าง เราไปคุยกันตรงนั้นดีกว่า พี่จะอธิบายเรื่องทั้งหมดเอง...”

          “ครับ”

          เวลาผ่านไปราว 15 นาที...

          “กายเกลียดคนพวกนั้นครับพี่ตัง...ทำไมต้องทำร้ายพี่มิลิน ขนาดนี้ด้วย พวกเราไปทำอะไรให้พวกเขาเจ็บช้ำ กายสงสารพี่มิลินและแม่ที่โดนกระทำตลอด”

กันต์ธีเจ็บปวดอย่างที่สุด ที่ได้ฟังคำบอกเล่าของเพื่อนพี่สาว

          “เรื่องมันเกิดแล้วนะกาย...เราไม่สามารถไปทำอะไรกับคนพวกนั้นได้...อีกอย่าง...นายท่านอดัมก็เป็นคนที่มีบุญคุณทั้งทางแม่พี่สาวและกายนะ...”

          “กายรู้ครับพี่ตัง...นายท่านอดัมมีบุญคุณกายต้องตอบแทนแน่นอนครับ แต่สำหรับคนที่ใจร้ายกายจะไม่มีวันลืมเรื่องนี้เป็นอันขาดวันหนึ่งถ้ากายมีโอกาสเอาคืนได้เมื่อไหร่...วันนั้นกายจะเอาคืนคนพวกนั้นให้ถึงที่สุด!”

          ความแค้นที่อยู่ในใจของเด็กหนุ่มไม่อาจดับลงได้ แม่ พี่สาว และเขาถูกกระทำมาตลอด 7 ปี คนพวกนั้นไม่สมควรที่จะอยู่อย่างสุขสบาย ถ้าไม่ได้รับผลกรรมที่กระทำ!

          “แล้วทำไมมิลินถึงไม่บอกแม่ล่ะ ว่าจะไปนอนค้างบ้านตัง ทำไมต้องให้ตังมาบอกแม่ด้วย แล้วมิลินไปไหน โทรมาก็ได้นี่?”

ธีรยารู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่เพื่อนลูกสาวของเธอบอก...เมื่อกันยกรมาเอาเสื้อผ้าและสัมภาระบางอย่างไป

          “อ๋อ...ตังอยากจะบอกว่า...ตังให้มิลินทำการบ้านให้ค่ะแม่...ส่วนตังก็เลยรีบมาขนของให้เพื่อนค่ะแม่...เดี๋ยวพอมิลินทำการบ้านเสร็จ ตังจะให้โทรหาแม่ค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ตังจะดูแลเพื่อนอย่างดีเลยค่ะ...”

กันยกรหาทางออกโดยการอ้างความขี้เกียจทำการบ้านของตัวเองบังหน้า วันนี้อาจจะรอดไปอีกวัน และพรุ่งนี้ก็ต้องหาทางอีก กันยกรภาวนาให้เพื่อนของเธอรู้สึกตัวเร็วๆ จะได้ช่วยกันหาทางเอาตัวรอดจากเรื่องนี้ได้