ตอนที่ 27 ความทรงจำ

@ คฤหาสน์หลังใหญ่...

          “หนูก็ลองคุยกับคุณพ่ออีกครั้งสิริต้า...หนูจะทำงานกับคนที่ตัวเองไม่โอเคได้ยังไง”

นุชวราในวัย 52 ปีเอ่ยกับลูกสาวสุดที่รักของเธอ หลังจากที่ธีรยาย้ายออกไป ชีวิตของนุชวราก็ดูจะไม่กังวลอะไรอีกแล้ว นอกจากลูกสาวและลูกชายของเธอเท่านั้น ณิศราทำงานหนักและไม่มีทีท่าว่าจะมีแฟนและแต่งงาน ส่วนลูกชายก็ไปใช้ชีวิตที่ต่างแดน 8 ปีแล้ว ถ้าเธอไม่แกล้งป่วยล่ะก็ แม็กซ์เวลก็คงไม่คิดที่จะกลับมาอย่างแน่นอน

          “ริต้าไม่กล้าคุยกับคุณพ่อแล้วค่ะ คุณแม่ช่วยพูดให้ริต้าหน่อยสิคะ ริต้าไม่อยากทำงานกับนายคนนั้น ริต้าอยากเลือกด้วยตัวเองค่ะคุณแม่ ไม่งั้นริต้าคงทำงานไม่ได้แน่ๆ เลยค่ะ”

ความหวังสุดท้ายในการกำจัดนายบ้าปากเสียนั่น ก็เห็นจะมีอยู่ทางเดียว คือแม่ของณิศราเท่านั้น

          “งั้น...แม่ก็ยิ่งพูดไม่ได้ไปใหญ่ถ้าพ่อลูกเขาตัดสินใจแล้ว ยังไงริต้าก็ลองทำงานกับมันไปก่อน หาทางใส่ความมันสิ เล่นงานมันแล้วทำให้มันลาออกไปเลย ลูกทำได้แน่นอนริต้า”

          “อืม...เป็นความคิดที่ดีมากเลยค่ะคุณแม่ ริต้าลืมข้อนี้ไปเลย...อุ้ย! คุณแม่นี่เก่งจริงๆ เลยนะคะ ขอบคุณนะคะ ริต้ารักคุณแม่ที่สุดในโลกเลยค่ะ”

ณิศราโผกอดผู้เป็นแม่ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี แม่ของเธอก็ยังน่ารักกับเธอเสมอ

          “อืม...อีกเรื่องหนึ่งที่แม่จะคุยกับหนู...แม่นัดลูกคุณหญิงเพ็ญแขไว้...ว่าจะให้หนูไปดูตัว เสาร์นี้เดี๋ยวแม่จะส่งสถานที่ไปให้”

นุชวราอยากอุ้มหลานเต็มแก่แล้ว เธอไม่รู้ว่าลูกสาวของเธอนั้นบกพร่องตรงไหน ความสวยก็ยืนหนึ่ง ความเก่งและความเพียบพร้อมทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นฐานะและชาติตระกูล

          “แม่คะ...ริต้าไม่ว่างค่ะแม่ ริต้าต้องพักผ่อนค่ะแม่ ตาแม็กซ์มาวันศุกร์ พร้อมจัดงานเลี้ยงต้อนรับและเปิดตัว วันเสาร์คือวันที่ริต้าจะต้องพักนะคะ งานนี้คุณพ่อให้ริต้าเป็นแม่งานทั้งหมด ขอเลื่อนไปก่อนนะคะ”

          “เลื่อนอีกแล้ว...กี่ครั้งแล้ว ลูกอายุ 32 แล้วนะ เมื่อไหร่จะมีแฟนและแต่งงานซะที”

          “ริต้าอายุยังไม่ถึง 40 เลยนะคะคุณแม่ ไม่รีบค่ะ”

ณิศราไม่เคยมีแฟน และไม่เคยมีใคร เธอก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร มีหนุ่มมาจีบเธอมากมาย แต่เธอไม่สนใจ หรืออาจจะเป็นเพราะเธอตั้งสเปกไว้สูงลิบลิ่วจนไม่มีใครกล้าที่จะจีบเธอจริงจัง เธอเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้อยู่แล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีใคร เธอก็ยังมีแม่ และที่สำคัญเธอมีเงินจะทำอะไรก็ได้

....................

ณ ห้องจัดเลี้ยง บริษัทเอ็กซ์คลูซีฟเอนจิเนียร์...

          “ฉันไม่อยากไปเลยอ่ะ อีงานเปิดตัวลูกชายท่านประธานเนี่ย...มันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูกเลย แกว่ามั้ยมิลิน ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เราเขาจะอยากมาหรือเปล่าวะ คนที่เราไม่ชอบและทำร้ายเรา แต่เราต้องมาดูเขา และเป็นลูกน้องเขาเนี่ยนะ”

          “แต่เราก็มาแล้วนะตัง แกจะบ่นทำไม”

          “ฉันไม่ชอบอ่ะ...ฉันรู้สึกเฟลๆ ยังไงก็ไม่รู้”

          “นั่นมันเพราะความรู้สึกของแกไงตัง...ฉันว่าแกต้องใจเย็นๆ ก่อนนะควบคุมอารมณ์ตัวเองด้วยล่ะ แกต้องเห็นพี่ไลลายืนคู่กันกับเขาแน่นอน”

ปุณณดาบอกเพื่อนไปอย่างนั้น แต่ก็ไม่รู้ว่าตัวเธอเองจะทำได้อย่างที่สอนเพื่อนไปหรือเปล่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอนั้น มันไม่เคยจางหายไปจากจิตใจของปุณณดาเลย เธอก็ได้แต่ภาวนาให้ตัวเองเข้มแข็ง

          “อือ...แล้วนี่เมื่อไหร่ยัยน้ำขิงจะมาซะที รอนานแล้วเนี่ย แต่งตัวนานตามเคยล่ะสิ...เอ่อแล้วนนท์ล่ะ จะมาร่วมงานหรือเปล่า ฉันรู้มาว่านนท์ออกต่างจังหวัดนี่”

          “มาสิ...นนท์บอกกับฉันเมื่อคืนแล้ว”

          “มิลิน...วันนี้แกสวยมากเลยนะ...ถ้าแกใส่ชุดแบบนี้มาทำงานทุกวัน รับรองหนุ่มๆ ที่นี่คงไม่เป็นอันทำงานแน่นอน...สวยจริงๆ ฉันยังจึ้งเลยตอนที่ฉันไปรับแก”

กันยกรเอ่ยชื่นชมเพื่อนสาวจากใจจริง วันนี้ปุณณดามาด้วยชุดเดรสปาดไหล่เข้ารูปช่วงบนเผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจน กระโปรงมีความยาวเลยเข่าพอประมาณ สีเบจอ่อนๆ ออม-เบรด้วยสีดำเข้มขับผิวขาวเนียนใสของปุณณดาให้ดูออร่าเด่นสะดุดตา เอวคอดกิ่ว ใบหน้าเรียวรูปไข่ดวงตากลมโตริมฝีปากบางเป็นรูปกระจับ ผิวขาวอมชมพู ผมยาวสลวยถูกรวบตึงเผยให้เห็นลำคอระหง เพื่อนของกันยกรจะต้องเป็นจุดสนใจแน่งานนี้

          “ชุดนี้แกต้องยกความดีให้คุณหมอแสนสวยของแกนะตัง เธอเป็นคนเลือกให้ฉัน...แต่แกเองก็หล่อไม่เบาเลยนะวันนี้”

          “หล่อ...ก็ไม่ได้ใช้ ไม่รู้จะแต่งมาทำไม เสื้อยืดกางเกงยีนส์ก็พอแล้วสำหรับฉัน ไม่ต้องมาใส่สูทให้ลำบาก”

กันยกรก้มสำรวจตัวเอง ชุดนี้คุณหมอกิริฎาเป็นคนเลือกให้เธอ เสื้อเชิ้ตสีขาวแบบกระดุมติดจนถึงคอสวมสูทสีดำแบบสมัยนิยม กางเกงสแลคสีดำเข้ารูปรองเท้าหนังสีเข้ากับชุด กันยกรใส่เสื้อผ้าไซส์ผู้ชายได้สบาย เพราะเธอมีความสูงถึง 178 เลยทีเดียว ดังนั้นเสื้อผ้าแนวผู้ชายที่ใส่ทุกวันเลยหาได้ไม่ยากสำหรับเธอเลยสักนิด

          “เอาน่า...ไหนๆ เราก็มากันแล้ว...นู่น...น้ำขิงกันนนท์มากันแล้วเข้าไปด้านในกันเถอะ”

          “ยัยน้ำขิงนี่จริงๆ เล้ย...มาพร้อมกับนนท์ได้ไงเนี่ย! สงสัยไปตื้อจนนนท์รำคาญแน่ๆ เลย”

          “รอนานมั้ยครับ”

รัชชานนท์กวาดสายตามองแฟนสาวอย่างชื่นชม ปุณณดาสวยมาก สวยจนเขายืนตะลึง เธอโดดเด่นมาแต่ไกล ผิวขาวอมชมพูของเธอเปล่งประกายอย่างที่สุด

          “ไม่นานหรอกค่ะนนท์” ปุณณดายิ้มให้กับแฟนหนุ่ม

          “มิลินสวยมาก นนท์ไม่เคยเห็นมิลินในชุดแบบนี้เลย ตอนแรกนนท์คิดว่าไม่ใช่มิลินซะอีก แต่เผอิญเห็นไอ่ตังซะก่อน”

          “แหม...นนท์ไม่เห็นชมน้ำขิงเลย...อุตส่าห์เลือกชุดช่วยน้ำขิงเลยนะคะ ไม่ชมกันซะนี่ น้อยใจแย่เลยค่ะ”

          “เขาก็ชมแฟนเขาสิจ๊ะน้ำขิง...แฟนเขาสวยเขาก็ต้องชมเป็นธรรมดา ใครจะไปชมคนที่ไม่ใช่แฟนตัวเองล่ะจ๊ะ”