Masuk@ โรงแรมสุดหรู ประเทศสิงคโปร์...
“ทำไมห้องที่ฉันจองมาต้องติดกับนายคนนี้ด้วย”
ณิศรากำลังเกรี้ยวกราดใส่พนักงานต้อนรับ เธอสื่อสารภาษาอังกฤษได้เป็นอย่างดี โดยที่อีกฝ่ายก็พยายามที่จะอธิบาย
“ห้องมันเต็มคุณก็เห็นอยู่ และอีกอย่างโรงแรมนี้ เป็นสถานที่จัดงานด้วย คุณจะยกเลิกและไปพักที่อื่นก็ได้นะ และถ้าคุณมาไม่ทันนัดของลูกค้าแต่ละครั้งล่ะก็ คงต้องให้พ่อของคุณมาจัดการล่ะมั้ง”
สายตาเหยียดๆ ของกันต์ธีส่งถึงณิศราทันทีโดยไม่เกรงกลัวใดๆ
“ฉันไม่ได้คุยกับแก ไม่ต้องออกความคิดเห็น”
ณิศราตอบกลับทันทีเช่นกัน ทำยังไงเธอถึงจะจัดการไอ่บ้านี้ได้นะ
“อืม...ก็แล้วแต่ อย่าให้ปัญหามันลามมาหาผมแล้วกัน”
กันต์ธีหยักไหล่แบบไม่สนใจ เขาเบื่อหน่ายผู้หญิงแบบนี้มากๆ นอกจากเธอจะกรี๊ดกร้าดหนวกหูแล้ว ยังน่าเบื่ออีกต่างหาก
“สรุปฉันขอเปลี่ยนห้องได้ไหมคะ”
ณิศราหันไปต่อรองกับพนักงานของโรงแรม แต่คำตอบที่ได้คือ
“ห้องเต็มครับ”
“โอเค...”
ณิศราหันมาถลึงตาใส่คนข้างหลังทันที นั่นมันเพราะนายนั่นแหละ ไม่งั้นฉันคงไม่เป็นแบบนี้แน่ๆ
“อย่ามาพาลไม่เข้าเรื่อง อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว”
กันต์ธียกยิ้มด้วยความสะใจบางอย่าง ผู้หญิง! เวลาโดนขัดใจนี่ตลกชะมัด! เหมือนเด็กไม่ยอมโต!
“นี่แก!” ณิศราชี้หน้าอย่างเดือดดาล
“พอได้แล้ว...ไปล่ะ จะนอนไหนก็แล้วแต่คุณล่ะกัน พรุ่งนี้ได้เวลาทำงาน ก็ควรตรงต่อเวลาด้วย...”
กันต์ธีเดินตามพนักงานโรงแรมเพื่อเข้าที่พักของเขาทันที โดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องตามหลังเขา
“แก! จำไว้เลย! ฉันจะเอาคืนให้สาสม!”
ณิศราโมโหระดับสิบ เกิดมาก็ไม่เคยเจอใคร ที่ทำให้เธอเดือดได้ขนาดนี้
....................
@ ห้องทำงานท่านประธาน...
“ท่านประธานคะ...คือคุณปุณณดาขอพบค่ะ”
เลขาหน้าห้องกดเครื่องติดต่อเข้าไปในห้องท่านประธานหนุ่มทันที เมื่อหญิงสาวตรงหน้าเธอนั้น มีท่าทางร้อนรนอย่างที่สุด
“ให้เธอเข้ามา” เสียงทุ้มห้าวเอ่ยออกมา
“ค่ะ...”
“เชิญเข้าไปได้ค่ะ แค่คุณปุณณดานะคะ ส่วนเพื่อนคุณรอข้างนอกนี่แหละค่ะ”
“ทำไมดิฉันถึงเข้าไปกับเพื่อนไม่ได้ล่ะคะ”
กันยกรเอ่ยถามเลขาท่านประธานด้วยความสงสัย เธอไม่อาจให้เพื่อนเธอเข้าไปเผชิญหน้ากับผู้ชายใจร้ายคนนั้นเพียงลำพังแน่นอน
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เข้าไปเถอะค่ะ”
“แต่…”
“อย่าให้ดิฉันต้องลำบากใจนะคะ”
“ไม่เป็นไรตัง แกรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวฉันเข้าไปคนเดียวก็ได้”
“อืม...ฉันรอแกข้างนอกนี่นะมิลิน สู้ๆ”
“โอเค” ปุณณดาหันไปบอกเพื่อน พร้อมกับมองไปยังประตูบานใหญ่เบื้องหน้า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น วันนี้เรื่องราวเหล่านี้มันจะต้องจบลง
แกร๊ก! ประตูบานใหญ่ถูกเปิด พร้อมกับร่างบางกำลังก้าวเข้าไป ดวงตากลมโตจ้องไปยังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ที่มีเขานั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“มาเร็วดีนี่” แม็กซ์เวลเอ่ยขึ้น โดยที่เขากำลังก้มหน้าเซ็นเอกสารในแฟ้มอยู่ และไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองเธอแต่อย่างใด
“ดิฉันแค่จะมาบอกคุณค่ะ ว่าดิฉันขอปฏิเสธตำแหน่งเลขาของคุณ ดิฉันไม่สะดวกที่จะ...”
ปุณณดายังไม่ทันที่จะเอ่ยจบประโยค เสียงเขาก็แทรกมาทันที
“ถ้าไม่เป็นเลขาผม คุณก็ลาออกมีแค่สองทางเท่านั้นให้คุณเลือก...มิลิน”
แม็กซ์เวลเงยหน้าขึ้นมอง สายตาคมกวาดไปบนดวงหน้าสวยของเธอ ใกล้กันในระยะไม่ถึงเมตรแบบนี้ กลิ่นกายหอมจากตัวเธอลอยเข้ามาในจมูกเขาอย่างจัง ความโหยหาในสัมผัสที่เคยได้จากตัวเธอนั้นกลับปะทุขึ้นมาทันใด ร่างกายเบื้องล่างของเขากำลังเดือด
“คุณทำแบบนี้เพราะอะไรคะ ดิฉันบอกคุณไปแล้วนี่คะ ว่าเรื่องระหว่างเรา ดิฉันลืมมันไปแล้ว และไม่คิดที่จะจดจำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นอีกต่อไป”
“คุณลืมมันได้จริงๆ หรือเรื่องที่เราเคยทำกันขนาดนั้น”
สายตาคมจับจ้องไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูนั้น ความเย้ายวนตรงหน้าเขามันกระตุ้นร่างกายบางส่วนของเขาผงาดขึ้นมา
“ลืมไปแล้ว และดิฉันก็ไม่ได้สนใจคุณแล้ว ดิฉันมีแฟนแล้ว และอีกไม่นานดิฉันก็ต้อง...”
ยังไม่ทันจะจบประโยคอีกเช่นเคย
“ผมไม่สนหรอกว่าคุณจะมีแฟน หรือมีใคร! ผมสนแต่ว่าไอ่ผู้ชายคนนั้นมันรู้หรือเปล่าว่าคุณกับผมมันลึกซึ้งกันขนาดไหน!”
“นี่คุณ! คุณยังต้องการอะไรจากดิฉันอีก! คุณจะทำแบบนี้เพราะอะไร และทำไมจะต้องระรานดิฉันอีก ดิฉันไปทำอะไรให้คุณ!”
ปุณณดาเริ่มอารมณ์เดือดขึ้นเพราะคนตรงหน้า เธอมองไม่เห็นเหตุผลอะไรเลยที่เขาจะมาตอแยเธอแบบนี้
“ต้องการคุณไง! ชัดเจนมั้ย ไม่เห็นจะต้องถามเลย อยู่ดีๆ ผมจะเอาคุณมาเป็นเลขามาอยู่ใกล้ผมทำไม? มิลิน”
เสียงทุ้มเริ่มแหบพร่าเพราะดวงหน้าหวานนั่น
“ไม่! ดิฉันจะไม่ยอมให้คุณทำร้ายฉันฝ่ายเดียวแน่ ดิฉันไม่ใช่เด็กเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ ดิฉันโตพอที่คิดจะแจ้งความจับคุณแล้ว...”
ปุณณดาเริ่มใช้วิธีการข่มขู่เขาด้วยเรื่องนี้
“ไม่บอกก็รู้อยู่แล้วว่าคุณไม่ใช่เด็ก! อย่าท้าทายผม! คนอย่างแม็กซ์เวลไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว อยากได้ก็ต้องได้ ในเมื่อผมพยายามที่จะเจรจากับคุณดีๆ แล้ววันนั้น แต่คุณกลับไม่สนใจ ก็ไม่เป็นไร จะแจ้งความก็ตามสบายนะ แต่เวลาลงบันทึก บอกคุณตำรวจไปด้วยล่ะกัน...ว่าผมเอาคุณไปทั้งหมดกี่ครั้ง!”
พูดจบมือหนาก็กระชากร่างบางและยกร่างของเธอขึ้นมาวางบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ทันที แบบที่หญิงสาวยังไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ เธอได้แต่ตะลึงอยู่แบบนั้น
“ไม่นะ! อุ๊บ!”
ริมฝีปากบางถูกกระแทกด้วยริมฝีปากหนาทันที จูบของแม็กซ์เวลบดขยี้ลงมาอย่างดุเดือด และโหยหาอย่างที่สุด ลิ้นหนาชอนไชเข้าไปในโพรงปากนุ่ม มือเขาลูบไล้ไปทั่วเรือนกายสาว เขาโหยหาสัมผัสนี้มานาน แปดปีแล้วที่เขาไม่เคยลืมเลยสักครั้ง...
“อื้อ!” เสียงร้องอู้อี้ของเธอเล็ดลอดออกมา เพื่อประท้วงเขาให้ปล่อยเธอ ร่างบางดิ้นสุดฤทธิ์! แต่ก็ถูกมือเขาจับเอาไว้ มือข้างหนึ่งล็อคเอวบางแต่อีกข้างหนึ่งกลับจับศีรษะเล็กนั้นไว้ บังคับไม่ให้หันหน้าหนีไปไหน
...................
“อึก! อื้อ!” เสียงร้องของปุณณดาถูกปิดกั้น เมื่อเธอได้สติหญิงสาวก็ดิ้นสุดฤทธิ์ จนทำให้เอกสารบนโต๊ะทำงานเขาร่วงหล่นบนพื้นกระจัดกระจาย คนที่อยู่ด้านนอกตกใจ พร้อมกับวิ่งกรูเข้าไปยืนลุ้นหน้าประตูใหญ่ด้วยความตื่นตระหนกและกระวนกระวายใจ “คุณจะเข้าไปไม่ได้นะคะ ถ้าท่านประธานไม่เรียก”เลขาแสนสวยเข้ามาขวางกันยกรทันที “แต่เพื่อนดิฉัน...” “ท่านประธานไม่ทำอะไรเพื่อนคุณหรอกค่ะ ท่านเป็นถึงประธานบริษัทนะคะ จะทำเรื่องไม่ดีอย่างที่คุณคิดได้ยังไง” “คุณก็พึ่งจะทำงานกับท่านประธานไม่กี่วัน คุณรู้ได้ยังไง”กันยกรกระชากเสียงใส่เลขาหน้าห้อง ด้านใน... เพี๊ยะ! ฝ่ามือบางฟาดลงบนใบหน้าคม เมื่อร่างกายของเธอเป็นอิสระจากการพยายามทำตัวเองให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนอันแข็งแกร่งนั่น “อุ๊บ!” ปากบางถูกบดขยี้อีกครั้งด้วยความรุนแรงและดุเดือดกว่าครั้งเก่า ลิ้นเล็กถูกตวัดด้วยลิ้นหนาของเขา ดูดเม้มเอาแต่ใจ ราวกับหิวโหยมานานแรมปี จูบร้อนนั้นดุเดือดกินเวลาไปหลายนาที จนร่างบางเริ่มอ่อนระทวย พรึ่บ! ร่างกำยำผละออกจากร่างบางทันที เมื่ออารมณ์ของเขาตอนนี้ค่อนข้างจะเ
@ โรงแรมสุดหรู ประเทศสิงคโปร์... “ทำไมห้องที่ฉันจองมาต้องติดกับนายคนนี้ด้วย”ณิศรากำลังเกรี้ยวกราดใส่พนักงานต้อนรับ เธอสื่อสารภาษาอังกฤษได้เป็นอย่างดี โดยที่อีกฝ่ายก็พยายามที่จะอธิบาย “ห้องมันเต็มคุณก็เห็นอยู่ และอีกอย่างโรงแรมนี้ เป็นสถานที่จัดงานด้วย คุณจะยกเลิกและไปพักที่อื่นก็ได้นะ และถ้าคุณมาไม่ทันนัดของลูกค้าแต่ละครั้งล่ะก็ คงต้องให้พ่อของคุณมาจัดการล่ะมั้ง”สายตาเหยียดๆ ของกันต์ธีส่งถึงณิศราทันทีโดยไม่เกรงกลัวใดๆ “ฉันไม่ได้คุยกับแก ไม่ต้องออกความคิดเห็น”ณิศราตอบกลับทันทีเช่นกัน ทำยังไงเธอถึงจะจัดการไอ่บ้านี้ได้นะ “อืม...ก็แล้วแต่ อย่าให้ปัญหามันลามมาหาผมแล้วกัน”กันต์ธีหยักไหล่แบบไม่สนใจ เขาเบื่อหน่ายผู้หญิงแบบนี้มากๆ นอกจากเธอจะกรี๊ดกร้าดหนวกหูแล้ว ยังน่าเบื่ออีกต่างหาก “สรุปฉันขอเปลี่ยนห้องได้ไหมคะ”ณิศราหันไปต่อรองกับพนักงานของโรงแรม แต่คำตอบที่ได้คือ “ห้องเต็มครับ” “โอเค...”ณิศราหันมาถลึงตาใส่คนข้างหลังทันที นั่นมันเพราะนายนั่นแหละ ไม่งั้นฉันคงไม่เป็นแบบนี้แน่ๆ “อย่ามาพาลไม่เข้าเรื่อง อายุก็ไม
@ บ้านหลังใหญ่สไตล์โมเดิร์น... “กายลูกจะไปกี่วัน แม่จะได้เตรียมเสื้อผ้าให้ถูก”ธีรยาเอ่ยขึ้นในเช้าวันหนึ่ง เธอและลูกทั้งสองกำลังนั่งรับประทานอาหารเช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ “ต้องเตรียมไปสิบวันก่อนครับแม่ ผมยังไม่แน่ใจเลยครับ คือว่า...มีปัญหานิดหน่อยครับ”สิ่งที่นายท่านอดัมโทรมาบอกกันต์ธีเมื่อคืน มันทำให้เขารู้สึกไขว้เขวเป็นอย่างมาก อย่างหนึ่งคือบุณคุณ ‘ฝากริต้าหน่อยนะ คนนี้เอาแต่ใจตัวเองไปหน่อย ยังไงลุงขอให้กายอดทนกับเธอสักหน่อย ถูกตามใจจนเคยตัว’ อีกอย่างหนึ่งก็คือ ‘ความแค้นที่รอการเอาคืนอย่างสาสม’ “มีอะไรเหรอกาย?” ปุณณดาเอ่ยถามอย่างสงสัย “นิดหน่อยครับพี่มิลิน ไปหลายวันผมคิดถึงแม่ครับ”กันต์ธีหลีกเลี่ยงคำตอบที่แท้จริง เขาไม่อยากให้แม่และพี่สาวทุกข์ใจกับเรื่องที่เขาคิดจะทำต่อจากนี้ “กายจะไปสิงคโปร์วันไหน เดี๋ยวพี่ไปส่งที่สนามบิน” “วันจันทร์ครับ” “แล้วไปกับ...เอ่อ...หัวหน้าฝ่ายการตลาดใช่ไหม?”ปุณณดารู้อยู่ก่อนแล้ว ว่าน้องชายเธอกำลังมีปัญหากับณิศราลูกสาวของบ้านนั้น กันต์ธีมักจะเล่าเรื่องราวให้เธอได้ฟังตลอด ปุณณดาห้ามน้องแ
@ แผนกไอที... “มิลิน แกเป็นยังไงบ้าง”กันยกรร้องเรียกเพื่อนสาวทันที เมื่อเห็นใบหน้าสวยแดงกล่ำ ย่ำเท้าก้าวเข้ามาภายในห้องทำงาน ที่ตอนนี้มีกันยกรนั่งรอปุณณดาอยู่ในห้องเพียงคนเดียว เนื่องจากเป็นเวลาพักกลางวัน “สักครู่...ตัง”ปุณณดานั่งลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรง สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่มันทำให้ปุณณดาเกิดภาวะแพนิคชั่วขณะ เธอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ ทำไมเขาถึงต้องการที่จะขอโทษเธอ เขาไม่แค้นเธอแล้วหรือ? เขารู้สึกผิดขนาดนั้นเชียวหรือ? “...” กันยกรมองหน้าเพื่อนสาวด้วยความรู้สึกลุ้นระทึกเช่นกัน เมื่อเธอได้ทราบข่าวเม้าท์จากแผนกประชาสัมพันธ์โดยหัวหน้าแผนก ‘มิลินไปทำอะไรให้ท่านประธานไม่พอใจหรือเปล่าไม่รู้...แต่ที่รู้คือตอนนี้โดนเรียกเข้าไปห้องท่านประธานแล้วแก...’ นี่คือสิ่งที่ขาเม้าท์กำลังแพร่กระจายข่าว จนเกิดเป็นวงกว้างในวงการสายนินทาโดยมีหัวข้อ ‘แจ๊คพอตมิลิน!’ “เขาเรียกฉันเข้าไปคุย...ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องงาน”ปุณณดาเริ่มเล่าเรื่องราวเมื่อครู่ให้เพื่อนฟัง กันยกรผ่านทุกเรื่องราวทั้งหมดของเธอมาตลอด เธอจึงไม่คิดที่จะปิดบังเพื่อนรักของเธอเลยแม้แต่นิด
“แต่เขามองแรงจริงๆ นะมิลิน พี่ชักกลัวแล้วสิ...พี่ก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนะ...รางวัลพนักงานดีเด่นของปีที่แล้วก็การัณตีอยู่...เธอล่ะมิลิน...ไปทำอะไรผิดมาหรือเปล่า...ลองนึกดูสิ ไม่ใช่เรื่องดีเลยนะถ้าท่านประธานจะไม่ชอบหน้าเราน่ะ” “ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่...มิลินว่าเขาน่าจะมองเราสองคน ที่พูดกันไม่หยุด รบกวนที่ประชุมมากกว่านะคะ”ปุณณดาหาเหตุระงับเสียงพูดของอีกฝ่าย “อืม...น่าจะใช่...^^” เวลาผ่านไปราว 30 นาที... “คุณปุณณดาคะ...เสร็จจากประชุมท่านประธานเชิญคุณที่ห้องทำงานนะคะ” “คะ? เอ่อ...เรื่องอะไรหรือคะ คือว่าดิฉันไม่น่าจะมีงานที่เกี่ยวข้องกับฝ่ายบริหารขนาดนั้นนะคะ”ปุณณดาตกใจอย่างที่สุด ที่อยู่ดีๆ เลขาของท่านประธานเดินเข้ามากระซิบบอกเธอ “ดิฉันไม่ทราบค่ะ ท่านให้ดิฉันมาบอกคุณค่ะ เดี๋ยวถ้ายังไงเชิญตามดิฉันมาเลยนะคะ” “อุ้ย! นั่นไง! พี่บอกแล้วไงว่าท่านประธานจะต้องมีอะไรแน่ๆ มิลินเธอทำอะไรผิดไว้หรือเปล่าเนี่ย เธอต้องใจเย็นๆ นะค่อยๆ คิดก่อนพูดนะ...ตายแล้ว! พี่ก็คิดว่าเป็นพี่ซะอีก รอดตัวไป...ขอให้โชคดีนะจ๊ะน้องสาว” “พี่ไปกับมิลิ
อีกด้านหนึ่ง...“เธอแวะทักทายใครเหรอไลลา...เธอรู้จักคนในบริษัทฉันด้วยเหรอ?”“น้องที่ฉันรู้จักมานานแล้ว เราเป็นเพื่อนกันน่ะ”“ฉันไม่ยักรู้นะ...ว่าเธอมีเพื่อนคนอื่นอีก นอกจากฉัน”“ฉันสนิทสนมกันมานานหลายปีแล้ว แต่เผอิญน้องเขาดันมาทำงานที่บริษัทของเธอด้วย”“อืม...”“หนูไลลา...ทำไมไม่ไปยืนข้างๆ ตาแม็กซ์ล่ะลูก ตอนนี้หนูควรจะเปิดตัวได้แล้วนะ”“เอ่อ...หนู”สิ่งที่กิริฎาไม่ชอบมากที่สุดก็คือ ‘การเป็นหุ่นเชิด’ เธอเหนื่อยหน่ายกับสิ่งแบบนี้เหลือเกิน กิริฎาต้องตามใจคนทุกคน เพื่ออะไรกัน? กิริฎาอยากเป็นตัวของตัวเอง เธอไม่ได้ต้องการแบบนี้เลยสักนิด...“เธอต้องฝึกไว้นะไลลา...อีกหน่อยถ้าเธอแต่งงานกับแม็กซ์แล้ว เธอเองก็ต้องออกงานสังคมบ่อยๆ เผลอๆ ฉันว่าเธอจะต้องลาออกจากการเป็นหมอด้วยซ้ำ”“เอาไว้ก่อนเถอะริต้า...การเป็นหมอคือสิ่งที่ฉันรักนะ”น้ำเสียงของกิริฎาเริ่มแข็งขึ้น เธอไม่ชอบให้ใครมาแตะเรื่องอาชีพของเธอเลย ‘กิริฎาจะทนกับผู้คนเหล่านี้ได้มากแค่ไหนกัน’“บ้านเรามีเงินมากพอที่จะเลี้ยงหนูไปทั้งชาติเลยนะ เพราะฉะนั้นแม่ว่า หนูควรจะวางแผนที่จะสร้างครอบครัว และมีลูกกับแม็กซ์ให้พ่อกับแม่ได้ชื่นใจดีกว่านะคะ อีกอย่







