ตอนที่ 35 ความแค้นที่ฝังใจใครบางคน

“อึก! อื้อ!” เสียงร้องของปุณณดาถูกปิดกั้น เมื่อเธอได้สติหญิงสาวก็ดิ้นสุดฤทธิ์ จนทำให้เอกสารบนโต๊ะทำงานเขาร่วงหล่นบนพื้นกระจัดกระจาย คนที่อยู่ด้านนอกตกใจ พร้อมกับวิ่งกรูเข้าไปยืนลุ้นหน้าประตูใหญ่ด้วยความตื่นตระหนกและกระวนกระวายใจ

          “คุณจะเข้าไปไม่ได้นะคะ ถ้าท่านประธานไม่เรียก”

เลขาแสนสวยเข้ามาขวางกันยกรทันที

          “แต่เพื่อนดิฉัน...”

          “ท่านประธานไม่ทำอะไรเพื่อนคุณหรอกค่ะ ท่านเป็นถึงประธานบริษัทนะคะ จะทำเรื่องไม่ดีอย่างที่คุณคิดได้ยังไง”

          “คุณก็พึ่งจะทำงานกับท่านประธานไม่กี่วัน คุณรู้ได้ยังไง”

กันยกรกระชากเสียงใส่เลขาหน้าห้อง

          ด้านใน...

          เพี๊ยะ! ฝ่ามือบางฟาดลงบนใบหน้าคม เมื่อร่างกายของเธอเป็นอิสระจากการพยายามทำตัวเองให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนอันแข็งแกร่งนั่น

          “อุ๊บ!” ปากบางถูกบดขยี้อีกครั้งด้วยความรุนแรงและดุเดือดกว่าครั้งเก่า ลิ้นเล็กถูกตวัดด้วยลิ้นหนาของเขา ดูดเม้มเอาแต่ใจ ราวกับหิวโหยมานานแรมปี จูบร้อนนั้นดุเดือดกินเวลาไปหลายนาที จนร่างบางเริ่มอ่อนระทวย

          พรึ่บ! ร่างกำยำผละออกจากร่างบางทันที เมื่ออารมณ์ของเขาตอนนี้ค่อนข้างจะเตลิดไปไกลกว่าที่คิด ถ้ามากกว่านี้บทรักคงต้องเกิดขึ้นบนโต๊ะทำงานของเขาแน่นอน!

          “เลือกเอา...จะมาทำงานกับผมดีๆ หรือจะลาออก ผมให้คุณกลับไปคิดสามวัน ถ้าไม่ตอบกลับมาผมถือว่าคุณเลือกลาออกก็แล้วกัน...มิลิน!”

          “คุณมันบ้า!”

ปุณณดารีบตะลีตะลานออกจากจุดนั้นทันที มือบางลูบไปยังริมฝีปากเธออัตโนมัติ มันน่าจะบวมเจ่อไปหมดแล้ว ออกไปคนด้านนอกจะต้องรู้แน่ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น

          “ใช่! ผมมันบ้า! คุณก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือ...ผมทำได้ทุกอย่างเท่าที่ผมอยากจะทำ!”

สายตาเขาจ้องไปที่เธอ ที่สภาพตอนนี้ราวกับแมวน้อยโดนขย้ำจากเสือร้าย แม็กซ์เวลยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อเห็นความโกรธของอีกฝ่ายจนทำให้ใบหน้าสวยแดงกล่ำอย่างเห็นได้ชัด

          “คุณจะไม่ได้ในสิ่งที่คุณอยากได้แน่นอน!”

ปุณณดาทิ้งท้ายก่อนจะหมุนตัวและวิ่งออกไปจากที่ตรงนั้นทันที ‘เธอไม่สามารถทนรับความเผด็จการบ้าๆ แบบนี้ได้อีกแล้ว’

          แกร๊ก! ปึ่ง! เสียงประตูเปิดและถูกกระแทกในเวลาเดียวกัน

          “มิลิน! แกเป็นยังไงบ้าง”

กันยกรที่รออยู่ก่อนแล้ว รีบเข้าไปหาเพื่อน เมื่อเห็นสภาพของเพื่อนเธอพอจะเดาได้ว่า ด้านในนั้นเกิดอะไรขึ้น

          “ไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟัง”

          “โอเค”

...................

          @ โรงแรม...ประเทศสิงคโปร์

          “คุณมาเวลาขนาดนี้ ก็เท่ากับว่าคงไม่ต้องเตรียมตัวซักซ้อมกันเรื่องการพบลูกค้าวันนี้เลยสินะ”

กันต์ธีพยายามระงับอารมณ์โกรธสุดขีด ที่วันนี้เขาต้องมารอเธอที่จุดนัดพบ และก็เหลือเวลาไม่กี่นาทีก็พบลูกค้าตามนัด ซึ่งจริงๆ แล้วเธอจะต้องมาก่อนเวลา เพื่อที่จะคุยเรื่องคิวงานหรือการซักซ้อมจะได้เป็นทิศทางเดียวกัน แต่ว่าเธอกลับเอาความรู้สึกมาปนกับงานมากจนเกินไป มันทำให้กันต์ธีไม่พอใจและโมโหอย่างที่สุดกับการกระทำเอาคืนบ้าๆ ของเธอ...

          “แล้วไง! หน้าที่ของฉันคือนำเสนอแผนการตลาด ส่วนเธอก็ทำหน้าที่ตัวเองไปสิ! ไม่เห็นจะต้องมาซักซ้อมอะไร!”

ดวงตากลมโตมองเหยียดออกมาทันที ถ้าณิศราไม่ชอบคือจะต้องเอาคืนทุกครั้งที่มีโอกาส เธอจะสั่งสอนให้ผู้ชายคนนี้รู้จัก ว่าไม่ควรมาเล่นกับคนอย่างเธอ

          “โอเค...เข้าไปเลย ลูกค้าทยอยไปกันหมดแล้ว แล้วแต่คุณเลยอยากทำอะไรก็เรื่องของคุณ ทำตัวไม่มืออาชีพ! แบบนี้เด็กเขาเอาไว้เล่นกัน!”

กันต์ธีทิ้งบอมบ์เสร็จก็เดินเข้าไป โดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องของเธอแต่อย่างใด

          “แก! เก่งให้ตลอดเถอะ!”

          หน้างาน...

          “การวางระบบเครื่องจักรอุตสาหกรรมของเรา มีคุณภาพได้มาตรฐานค่ะ โดยมีทีมวิศวกรที่คอยตรวจเช็คดูแลตลอดอายุการใช้งาน และอีกทั้ง #%*&$@#!”

เสียงการพรีเซนต์เป็นภาษาสากลของณิศรามีความฉะฉานและชัดเจน ลูกค้าชาวต่างชาติสนใจการนำเสนอที่มีสีสันบวกกับท่วงท่าพลิ้วไหวทั้งมือและริมฝีปากบางสีแดงสดที่กำลังยิ้มอย่างสวยงามทุกครั้งที่มีการอธิบาย

          และ...

“โครงสร้างหลักของเครื่องจักรจะถูกควบคุมด้วยระบบ AI ทำให้อุปกรณ์ทุกชิ้น #%*&$@#!$”

กันต์ธีทำหน้าที่ในการอธิบายในส่วนของวิศวกรได้เป็นอย่างดีด้วยเช่นกัน ทำให้ลูกค้าเข้าใจง่ายต่างพากันชื่นชมความสามารถของหนุ่มวิศวกรคนนี้

          เวลา 20.00 น.

          งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นภายในโรงแรมที่มีกลุ่มลูกค้าและนักธุรกิจหลากหลายประเทศต่างเข้าร่วมกันเป็นจำนวนมาก ‘ณิศรา’ และ ‘กันต์ธี’ ต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้ตามแผนงานที่วางไว้ และก็เหมือนเดิม ทั้งคู่ไม่กินเส้น! เลยทำให้งานเลี้ยงวันนี้ต่างคนต่างมา และไม่ได้สนใจกันด้วยซ้ำ

          ‘เชอะ! นึกว่าฉันจะสนใจแกล่ะสิ ไม่มีทาง!’ ณิศราเหลือบมองร่างสูงใหญ่ของคู่ปรับกำลังยิ้มแย้มและทักทายกับนักธุรกิจต่างชาติ ‘เก่งนี่! ภาษาก็ฉะฉาน!’ ณิศรารู้สึกทึ่งในความสามารถของชายหนุ่ม ที่ไม่ได้มีดีแค่หน้าตาแต่กลับทำงานได้คล่องแคล่ว ภาษาก็เป็นเลิศ แต่ณิศราก็ไม่ชอบอยู่ดี!

          ‘แต่งตัวเหมือนจะมาล่าเหยื่อ!’ กันต์ธีมองเหยียดไปที่หญิงสาวคู่ปรับ ชุดสีแดงเพลิงเว้าหน้าเว้าหลัง อกอวบขาวแทบจะทะลักออกมากองอยู่ตรงหน้า เป็นจุดสนใจกับหนุ่มๆ เป็นอย่างมาก และบางคนก็ได้แต่มองตาละห้อย แต่มันไม่ใช่กับเขาแน่นอน กันต์ธีไม่ชอบผู้หญิงที่แสดงความจัดจ้านเกิดเหตุ!

          เวลาผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมง...

          เสียงร้องเรียกของหญิงสาวคู่ปรับดังมาแต่ไกล

          “นะ-นี่! นาย!”

ณิศราเดินโซซัดโซเซมายังที่ชายหนุ่มคู่ปรับยืนอยู่ เธอรู้สึกไม่สบายกะทันหัน ไม่รู้ว่าร่างกายของเธอเกิดอะไรขึ้น

          “อะไรกันคุณ! เมาก็ไปนอนสิ”

กันต์ธีมองร่างอรชรกำลังเดินตรงมาที่เขาด้วยท่าทีราวกับคนเมา ร่างบางเซไปมาเกือบจะล้ม

          “ชะ-ช่วย ฉะ-ฉันหน่อย! พะ-พาฉันกลับห้องด้วย”

ลำคอของเธอแห้งผากฉับพลัน ร่างกายเธอร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งร่างกาย ณิศราไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร อยู่ดีๆ เธอก็รู้สึกมึนงงร้อนไปหมด เธอดื่มไวน์ไปแค่สองแก้วเท่านั้น ทำไม? เธอเมาอย่างนั้นหรือ?

          “ขอร้องผมสิ! แล้วผมจะพาไป”

          “ไอ่!....อุ้ย!”

ณิศรากำลังจะพ่นคำด่าออกไป แต่ทว่ามีบางอย่างกลับตีเข้ามาในร่างกายของเธออีกระรอก

          “ปากเก่งดีนะ” กันต์ธีมองณิศรา ประกายประหลาดฉายวาบในแววตาของเขา

          “ดะ-ได้โปรด พะ-พาฉันกลับห้องที ฉะ-ฉันขอร้อง...”

ด้วยความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วเรือนร่างของณิศรา ทำให้เธอต้องร้องขอเขาในที่สุด โดยตอนนี้ความเย่อหยิ่งทุกอย่างถูกพับเก็บไปหมดแล้ว เธออาการค่อนข้างหนัก กับอะไรก็ไม่รู้ที่โจมตีเธออย่างฉับพลัน