ตอนที่ 7 กลับเลวร้ายไปอีก!

@ บ้านหลังเล็ก...

          “คุณแม่เป็นอะไรพี่มิลิน!”

กันต์ธีรีบวิ่งมาประคองแม่ของเขาทันที กันต์ธีไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องร้ายขนาดนี้ เขาบอกให้พี่สาวรีบตามแม่ไป โดยที่ตัวเองก็นึกไม่ถึงว่าเรื่องราวจะเป็นแบบนี้ด้วยซ้ำ

          “แม่ไม่เป็นอะไร”

ธีรยาจะต้องเข้มแข็ง ถ้าเธอเจ็บและอ่อนแอ ลูกๆ ของเธอจะเจ็บมากกว่าเธอหลายเท่านัก

          “เดี๋ยวมิลินทำแผลให้นะคะ”

ปุณณดาลุกเดินไปหยิบเครื่องปฐมพยาบาล มันมีไว้ประจำบ้านอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นเธอ น้องเธอ และแม่ของเธอ มักจะโดนทำร้ายอยู่เป็นประจำ ยิ่งนานวันกลับทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ปุณณดาอยากพาแม่ของเธอออกจากที่ตรงนี้แล้ว แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เธออายุแค่ 16 ปีออกไปจะทำอะไรได้ ปุณณดาพึ่งเรียนอยู่ ม.5 แค่นั้นเองยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ เงินก็ไม่มี แม่ก็ป่วย ทำไมชีวิตของเธอต้องมาเจอกับความลำบากขนาดนี้นะ

          “คนพวกนั้นทำร้ายแม่อีกแล้วใช่ไหมครับ”

กันต์ธีถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ที่ถามออกไปก็เพราะต้องการระบายความรู้สึกที่อยู่ในอกออกมา กันต์ธีเจ็บปวดไม่แพ้กัน เขาต้องเห็นแม่และพี่สาวโดนกลั่นแกล้งตลอด 7 ปีที่ผ่านมา ภาพจำมันอยู่ในหัวเขาทุกๆวัน จนเกิดเป็นความคลั่งแค้นในใจของกันต์ธีเสมอมา ‘วันหนึ่ง...ถ้าเขาโตพอ...เขาจะเอาคืนคนพวกนั้นอย่างสาสม!’

          อีกด้านหนึ่ง...

          “พี่ว่าเราจะต้องกำจัดมันจริงๆ จังๆ ซะทีนะแม็กซ์”

ณิศราหันไปคุยกับน้องชาย เมื่อทุกอย่างสงบลงทุกคนต่างแยกย้ายกันหมดแล้ว เหลือแต่เธอกับน้องชาย ที่กำลังนั่งคิดถึงปัญหาคาใจทั้งหมด

          “พี่ริต้าจะทำยังไง”

แม็กซ์เวลหันไปมองพี่สาว ณิศราห่างจากแม็กซ์เวล 2 ปี ทำให้ดูเหมือนเพื่อนมากกว่าที่จะเป็นพี่น้องกัน เขามีอะไรมักจะปรึกษาพี่สาวเสมอ อีกทั้งเพื่อนของพี่สาว ‘กิริฎา’ ยังเป็นแฟนเขาอีกด้วย ‘แม็กซ์เวลกับกิริฎาพึ่งคบกันได้ไม่นาน’

          “แม่มันอยากเป็นเมียน้อยของพ่อจนตัวสั่น! เราก็แค่สั่งสอนให้มันรู้ว่าการเป็นเมียน้อยนั้นมันเป็นยังไง!”

ณิศรามีแผนการบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว ความเจ็บปวดทุกอย่างจะหายไป เมื่ออีกฝ่ายได้รับความเจ็บปวดมากกว่า!

          “พี่ริต้าหมายความว่ายังไง!”

          “แม็กซ์เห็นลูกสาวของมันหรือเปล่าวันนี้”

          “เห็น...เธอโตแล้วนี่!”

ความรู้สึกบางอย่างกระแทกเข้ามากลางใจของแม็กซ์เวลอย่างจัง ‘เธอไม่ได้โตอย่างเดียว! แต่เธอกลับสวยเสียด้วยสิ!’

          “เราจะทำกับลูกสาวของมัน อย่างที่มันทำกับแม่ของเรานะแม็กซ์”

แผนการร้ายของณิศรากำลังถูกเรียบเรียงออกมาเป็นฉากๆ

          “พี่ว่าจะจ้างคนมาข่มขืนลูกสาวมัน! มันจะได้เจ็บปวด! ที่ลูกมันโดนกระทำ!”

          “ในบ้านนี้หรือ??” ความรู้สึกเสียดายบางอย่างวูบเข้ามา เหมือนกับของที่ถูกใจ กำลังจะถูกคนอื่นซื้อตัดหน้าไป

          “แต่พี่ว่าลูกสาวมันสวยเหมือนกันนะ...ถ้าให้คนอื่นข่มขืน ความรู้สึกการเป็นเมียน้อยก็ไม่เกิดขึ้น! แม็กซ์ถูกใจมันหรือเปล่า ถ้าเป็นแม็กซ์เองก็จะทำได้ดีกว่า มันก็จะได้รู้ว่าลูกของมันเป็นนางบำเรอ แม็กซ์แค่เอามันเป็นของเล่นชั่วคราวก็พอ!”

          “พี่จะให้ผมทำอะไร? ข่มขืนเธอหรือไง?”

ความคิดคล้อยตามเริ่มแทรกแซงเข้ามาในหัวของแม็กซ์เวล ความพอใจกับใบหน้าอันงดงามของเด็กสาววันนี้ ยังตราตรึงอยู่ในใจของเขาไม่เลือนหาย ความปรารถนาถูกซัดเข้ามาในร่างกำยำวัยหนุ่มกลัดมันทันที

          “อือ...พี่ว่าเอามันมาข่มขืน และให้แม่มันกดดัน และอยู่ไม่ได้...มันก็จะออกจากบ้านหลังนี้ไปเอง...”

ณิศรารู้สึกทึ่งกับความคิดของตัวเอง ถ้าวันนี้เธอไม่ได้เห็นหน้าเด็กสาวคนนั้นล่ะก็ แผนการนี้ก็ยังไม่เกิด ความฉลาดของเธอมีอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว เธอบอกตัวเองอย่างนั้น

          “เมื่อไหร่” แม็กซ์เวลซักสนใจกับแผนการของพี่สาวแล้ว ที่เขาไม่ปฏิเสธนั่นก็เป็นเพราะดวงตากลมโตและใบหน้าอันงดงามนั่นต่างหาก ที่มันสะกิดใจแม็กซ์เวลอย่างจัง เขาไม่คิดว่าเธอโตขึ้นมาจะสวยขนาดนี้...นี่เขาไม่ได้เจอเธอกี่ปีแล้วนะ...

          “ตอนคุณพ่อไม่อยู่...”

@ ร้านอาหาร เวลา 21.00 น.

“มิลิน! แกเป็นอะไร...”

“หือ? มะ-ไม่ได้เป็นอะไรหรอก...”

น้ำเสียงเศร้าๆ ตอบกลับ ความเหนื่อยล้าหลังจากทำงาน ยังไม่เหนื่อยเท่ากับจิตใจของปุณณดาตอนนี้เลย

“วันนี้ฉันเห็นแกร้องไห้ด้วยนะ แกจะบอกว่าไม่เป็นอะไรได้ยังไง ใครทำอะไรแก? บอกฉันได้ไหม?”

‘กันยกร’ หรือ ‘ตังเม’ คาดคั้นคำตอบจากเพื่อนสาวของเธอ ปุณณดาคือเพื่อนสนิทและเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่กันยกรมีอยู่

“ฉันสงสารแม่...ฉันอยากมีเงินนะตัง ฉันจะพาแม่ออกจากบ้านหลังนี้ไปซะที”

ความอัดอั้นตันใจถูกระบายออกมา กันยกรเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่ปุณณดามีอยู่ ชีวิตของเพื่อนเธอคนนี้ ไม่ต่างอะไรกับเธอมากนัก แต่ความโชคดีของกันยกรที่มีมากกว่าเธอก็คือ มีทั้งพ่อและแม่ที่อยู่ด้วยกัน แต่ที่เหมือนกันกับปุณณดาก็คือ ความยากจน! ปุณณดาทำงานพิเศษในร้านอาหารแห่งนี้ หลังเลิกเรียนเธอกับกันยกรก็มักจะกลับด้วยกัน และมาทำงานที่นี่พร้อมกันเสมอ

“พวกนั้นทำร้ายแม่แกอีกแล้วใช่ไหมมิลิน?”

“ใช่…แม่ฉันโดนอีกแล้ว นับครั้งไม่ถ้วน ครั้งนี้ดูจะหนักกว่าทุกครั้ง...ฉันจะทำยังไงดีตัง...แกช่วยฉันหาทางออกหน่อยได้ไหม”

“แกกับฉัน...เราอายุแค่สิบหกเองนะ...เราจะทำอะไรได้ ฉันก็จนปัญญา ไม่รู้จะหาทางไหนมาช่วยแกนะ...มิลิน...แกต้องอดทนนะ รอให้เราสองคนโตเป็นผู้ใหญ่ เรียนหนังสือจบก่อนนะ”

“อีกตั้งหลายปี ฉันจะทนให้ถึงวันนั้นหรือเปล่าแก”

“ทนสิ...แกต้องทน เจ็บยังไงแกก็ต้องทนให้ได้นะ ถ้าวันไหนที่แกอ่อนแอ...แกต้องนึกถึงแม่แกนะมิลิน...ถ้าบ้านฉันมีเงินนะ ฉันจะช่วยแก...แต่ฉันไม่ได้รวยนี่สิคือปัญหา...เฮ้อ...ทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกกับเราทั้งคู่แบบนี้วะ...ฉันมีพ่อกับแม่พร้อม...มีน้องสองคนที่ต้องเรียน และฉันเองก็ต้องเรียน พ่อกับแม่ก็ลำบาก แต่ก็ดีกว่าแกขึ้นมานิดนึง...แค่นิดเดียวเอง...”

“ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณนายกับลูกๆ ของเขาจะทำอะไรกับแม่ฉันอีก...ฉันห่วงแม่เหลือเกิน ยิ่งตอนนี้น้องชายฉัน ก็รับงานพิเศษช่วงเย็นด้วย แม่ต้องอยู่บ้านคนเดียวด้วย...”

“งั้นเรารีบเก็บของ กลับบ้านกันดีกว่านะมิลิน...”

“อืม...”

...................