ตอนที่ 6 ยกระดับความเลวร้าย

“คุณผู้หญิงคะ ดิฉันไม่...”

ยังไม่ทันที่ธีรยาจะเอ่ยจบประโยค

          “ต้องการเท่าไหร่! บอกมา!”

เสียงทุ้มแหบห้าวกระชากออกมาอย่างหมดความอดทน ผู้หญิงคนนี้ทำลายครอบครัวของเขามานานหลายปี มันถึงเวลาแล้ว ที่แม็กซ์เวลจะต้องจัดการเรื่องนี้เสียที เมื่อก่อนเขาอาจจะอายุแค่ 15 แต่ตอนนี้เขา 22 แล้ว แม็กซ์เวลโตเป็นผู้ใหญ่พอแล้ว สิ่งที่เขาเห็นทุกวัน ความเจ็บปวดของผู้เป็นแม่ ที่ถูกผู้หญิงคนนี้กระทำ มันทำให้แม็กซ์เวลไม่อาจนิ่งเฉยอีกต่อไป

          “ดิฉันไม่คิดจะแย่งนายท่านนะคะ ไม่เคยคิดเลยสักครั้ง ได้โปรดเชื่อดิฉันเถอะค่ะ”

ธีรยายกมือกุมศีรษะของตัวเองเอาไว้ เธอรู้สึกปวดร้าวและเหมือนกับว่าจะมีของเหลวบางอย่างเริ่มซึมออกมา จากการโดนกระทำเมื่อครู่

          “แม็กซ์ลูกต้องฟังพ่อนะ พ่อไม่ได้คิดอะไรกับธีรยาอย่างที่แม่ของลูกคิดนะ ลูกต้องเชื่อพ่อสิ”

          “คุณไม่คิดอะไร! แต่อีนังนี่มันคิด! แม่เครียดเหลือเกินแม็กซ์ อีนังผู้หญิงคนนี้มันคิดจะมาแทนที่แม่นะลูก”

นุชวราพยายามเล่นบทถูกกระทำ เพื่อหวังให้ลูกชายของเธอเห็นใจ และอยู่เคียงข้างเธอ

          “ใช่ค่ะ...ริต้าก็เคยเห็นมันแอบมาป้วนเปี้ยนแถวตึกนี้ค่ะ คงจะมาดูคุณพ่อสิคะ มันไม่ได้ใสซื่ออย่างที่คุณพ่อเห็นนะคะ มันคิดอยากจะเป็นใหญ่ในบ้านนี้ค่ะ แม็กซ์! น้องก็เห็นแล้วใช่ไหม ตั้งแต่มันเข้ามา มันก็มาแย่งบ้านไปจากแม็กซ์ มันใช้มารยาเพื่อเรียกคะแนนความสงสารจากคุณพ่อ อย่าไปฟังมันนะ!”

ณิศราช่วยผู้เป็นแม่ของเธออย่างเต็มที่ พร้อมใส่ไฟโดยไม่สนใจว่าสิ่งที่เธอพูดจะเป็นความจริงหรือไม่ ณิศราไม่สน ขอแค่ได้กำจัดคนพวกนี้ออกจากบ้านของเธอเท่านั้น

          “หยุด! ทุกคนหยุด!”

อดัมกระชากเสียง เขาไม่คิดว่าเหตุการณ์ทุกอย่างจะเป็นแบบนี้ ถ้าเขาไม่เรียกเธอมาคุย ก็คงจะไม่เป็นแบบนี้

          “แม่คะ!!”

เสียงใสๆ ดังขึ้น พร้อมกับร่างบางถลาเข้ามา ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ของผู้เป็นแม่ทันที ปุณณดาทราบเรื่องนี้จากน้องชายของเธอจึงรีบบึ่งมาที่นี่ ภาพที่เห็นมันทำให้ปุณณดาปวดใจอย่างที่สุด 7 ปีแล้วกับความทุกข์ทน เหตุการณ์เดิมๆ ซ้ำๆ

          “มิลิน! แม่ไม่เป็นอะไร ไม่มีอะไรหรอกลูก”

ธีรยาไม่อยากให้ลูกสาวของเธอต้องลำบากเกี่ยวกับเรื่องนี้

          “พาแม่ของเธอออกไปก่อน” อดัมพยายามยุติเรื่องนี้

          “มันจะไปไหนไม่ได้เด็ดขาด! วันนี้ต้องเคลียร์กันให้รู้เรื่อง วราไม่ยอมนะคะ ทำไมคุณไม่เรียกมันมาตอนวราอยู่ ทำไมต้องเรียกมันมาคุยสองต่อสองด้วย ลับหลังวราจะแค่ไหนกันเชียว ฮือ ฮือ วราเสียใจนะคะ ที่คุณทำแบบนี้ อีนังผู้หญิงคนนี้มันมีดีอะไร ทำไมคุณถึงต้องรักและเข้าข้างมัน...”

นุชวราพยายามสร้างเรื่องราวทั้งหมด วันนี้อยู่กันพร้อมหน้าแล้ว เธอจะต้องกำจัดเสี้ยนหนามที่มันตำในอกของเธอมานาน 7 ปีแล้ว ต่อหน้าลูกๆ ทั้งสองของเธอ เพื่อที่เธอจะเรียกคะแนนความสงสารและความเห็นใจจากลูกๆ นั่นเอง

          สายตาคมเข้มจับจ้องไปยังร่างบางของเด็กสาวคนหนึ่งเมื่อ 7 ปีที่แล้ว แม็กซ์เวลเคยผลักเธอจนล้ม เด็กหญิงในวันนั้นกลายเป็นเด็กสาวในวันนี้ เขาแทบจะจำเธอไม่ได้เลยทีเดียว ถ้าแม็กซ์เวลเจอเธอข้างนอก เขาคงไม่คิดว่าเธอจะเป็นเด็กหญิงคนเดียวกันกับวันนั้นอย่างแน่นอน

          “ลูกไม่ควรฟังแม่มากจนเกินไปนะแม็กซ์ ลูกต้องมีเหตุผล และฟังพ่อก่อน พ่อไม่มีอะไรกับธีรยา และไม่เคยคิดที่จะมีด้วยซ้ำ แม่ของลูกคิดไปเอง”

          “คุณพ่อจะบอกว่า คุณแม่โกหกหรือครับ”

          “นั่นไงแม็กซ์! พ่อของลูกหลงมัน! ฮือ ฮือ”

นุชวราเล่นบทนางเอกโดนทำร้ายต่อไป ไม่มีอะไรที่จะมาหยุดเธอได้อีกแล้ว คิดจะเล่นกับนุชวรา มันไม่ง่ายอย่างที่คิดหรอก

          “เรากลับเถอะค่ะ แม่เจ็บมากมั้ยคะ”

มือบางแตะไปยังศีรษะของมารดาอย่างเบามือ น้ำในตาไหลทะลักออกมา ปุณณดาสงสารแม่เหลือเกิน ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วย

          “แกจะไปไหนไม่ได้! ถ้าแกจะไป แกต้องออกจากบริเวณบ้านนี้ไปเท่านั้น แกทำให้คุณแม่ของฉันเสียใจ แกต้องชดใช้”

ณิศราชี้นิ้วกราดไปยังสองแม่ลูก ณิศราไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แม่ของเธอเจ็บ เธอก็เจ็บด้วยเช่นกัน

          “พ่อขอล่ะ...ถ้าไม่หยุดที่จะระรานธีรยาล่ะก็ พ่อคงต้องใช้มาตราการเด็ดขาดแล้ว เงินที่พ่อเคยให้ทุกคน จะโดนหักห้าสิบเปอร์เซ็นต์ทันที! ถ้ายังไม่หยุด!”

อดัมจำเป็นจะต้องขุดไม้ตายแบบนี้มาข่มขู่ เขารู้ว่าภรรยาของเขาไม่ยอมแน่ถ้าจะโดนหักรายได้ที่เธอได้รับ

          “ผมยอมครับ ถ้าคุณพ่อจะหัก หรือไม่ให้ผมก็ไม่สนใจ ผมสนใจแค่คนพวกนี้ออกไปพ้นๆ จากชีวิตของพวกเราก็พอครับ”

สันกรามของชายหนุ่มขบกันแน่น สายตาอาฆาตถูกสาดและฟาดลงไปที่สองแม่ลูก โดยเฉพาะเด็กสาวคนนั้น!!

          “แต่แม่ไม่ยอม! คุณพี่จะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ”

น้ำเสียงของนุชวราเริ่มอ่อนลง เมื่อสามีของเธองัดไม้เด็ดออกมาแบบนี้ รายได้เดือนละหลายล้านจะหายวับไปกับตาไม่ได้เด็ดขาด นุชวราจะขาดเงินเพื่อเอาไปช็อปปิ้งเครื่องเพชรแสนสวยของเธอทันที

          “งั้นคุณก็หยุดเถอะวรา คุณต้องเชื่อผมบ้างนะ ผมขอร้อง”

          “แต่...” ณิศราพยายามจะช่วยผู้เป็นแม่อีกครั้ง แต่สายตาของเธอก็เหลือบเห็นว่าแม่ของเธอส่งสัญญาณมาให้หยุด

          “อืม...ก็ได้ค่ะ...วราเห็นแก่คุณพี่นะคะ...และแก! ฉันบอกแล้วไง ว่าอย่ามาเสนอหน้าที่นี่! ออกไป!!!”

นุชวราหันมาไล่ธีรยาอย่างเนียนๆ เธอเป็นคนฉลาด ถ้าสามีเธอยื่นคำขาดขนาดนี้แล้ว นุชวราจะต้องหยุด และค่อยหาทางเอาคืนมันวันหลัง

          “แม่คะ...ไปเถอะค่ะ...”

ปุณณดาประคองร่างของแม่ลุกขึ้นยืน พร้อมกับก้าวเดินออกไป ภายในใจของปุณณดาปวดร้าวอย่างแสนสาหัส ทำไมคนพวกนี้ถึงได้ใจร้ายกันขนาดนี้นะ ปุณณดาสงสารแม่เหลือเกิน ทำไมชีวิตของแม่จะต้องลำบากในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อ คนพวกนั้นต่างหากที่สร้างเรื่องบ้าๆ แบบนี้ขึ้นมา สักวันหนึ่งเธอจะต้องพาแม่เธอออกจากขุมนรกนี้ให้ได้!

....................