ตอนที่ 8 ชนวนเหตุ

@ คฤหาสน์…

“อืม...มากันแล้ว...พ่อรอลูกทั้งสองคน พ่อมีเรื่องจะคุยกับลูก...แม็กซ์...ริต้า”

อดัมเอ่ยกับลูกของเขา วันนี้อดัมตั้งใจที่จะทำความเข้าใจและเคลียร์ปัญหาทุกๆ อย่างกับลูกชายและลูกสาวทั้งสอง ถ้าปล่อยเรื่องทุกอย่างไป ริต้ากับแม็ซ์เวลอาจเข้าใจผิด และเรื่องอาจบานปลายจนกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้

“คุณพ่อมีอะไรหรือคะ?”

ณิศราถามด้วยความสงสัย แต่อีกนัยหนึ่งณิศราก็หวั่นใจ ถึงเรื่องราวแผนการที่เธอพึ่งจะวางแผนกับน้องชายเอาไว้ ถ้าพ่อเลี้ยงเธอรู้เรื่องนี้ล่ะก็ เธออาจจะต้องโดนพ่อเลี้ยงของเธอต่อว่าเอาได้

“นั่งก่อนสิ...”

“ครับ” แม็กซ์เวลทิ้งตัวลงตรงโซฟา นั่งไพล่ขาเอนกายพิงเบาะนวมของโซฟาใหญ่ ใบหน้ารูปคมคายจ้องไปยังผู้เป็นพ่อ เขาพึ่งกลับจากมหาวิทยาลัย แม็กซ์เวลเรียนด้านสาขาวิศวกรรม เครื่องกล ตามที่พ่อของเขาเลือกให้เรียน

เนื่องจากธุรกิจของครอบครัวเขานั้นเป็นบริษัทผู้ผลิตและตัวแทนจำหน่ายเครื่องจักรอุตสาหกรรมและการวางระบบอุตสาหกรรมให้กับโรงงานซึ่งดำเนินกิจการในประเทศ และต่างประเทศอีกมากมาย

“เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อน พ่ออยากจะคุยกับลูกทั้งสองคนให้เข้าใจ...เรื่องระหว่างพ่อกับธีรยา พ่อยังยืนยันคำเดิม ว่าพ่อกับธีรยาไม่มีอะไรเกินเลย อย่างที่แม่ของลูกเข้าใจพ่อผิด พ่อมองธีรยาเปรียบเสมือนน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น และลูกของเธอก็เหมือนหลานๆ ของพ่อ แม่ของเราไม่ยอมฟังพ่อเลย ตอนนี้ลูกทั้งสองคนโตแล้ว...และโตพอที่จะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว พ่อเลยอธิบายวันนี้”

          ใบหน้าคมคายของลูกชายยังคงเรียบเฉย ดวงตานิ่งสงบอย่างใช้ความคิด แม็กซ์เวลพยายามฟังในสิ่งที่พ่อของเขาพูดออกมา ซึ่งมันไม่ค่อยจะเมคเซ้นส์ (Make Sense) กับความรู้สึกของเขาสักเท่าไหร่

          “เรื่องนี้คุณพ่ออธิบายพวกเราไปแล้วนี่คะ จริงๆ ริต้ากับแม็กซ์ก็ไม่ได้ไปยุ่งย่ามอะไรกับสามแม่ลูกนั่น เราต่างคนต่างอยู่ แต่เรื่องเมื่อวันก่อน ลูกเห็นว่าคุณแม่เสียใจและร้องไห้กับเรื่องที่เกิดขึ้น คุณพ่อจะให้ลูกอยู่เฉยได้ยังไงคะ...กี่ปีแล้วที่คุณแม่อยู่กับความรู้สึกเดิมๆ ริต้าสงสารคุณแม่ค่ะ...”

ณิศรายังคงยืนกรานกับความคิดของเธอ ไม่ว่าพ่อเลี้ยงเธอจะอธิบายอย่างไรก็ตาม แต่สิ่งที่เธอได้เห็นและสัมผัสมันมาตลอด 7 ปีเป็นสิ่งที่ยืนยันอยู่แล้ว ว่าแม่ของเธอเสียใจเพียงไร กับผู้หญิงที่พ่อเลี้ยงของเธอเอาเข้ามา

          “พ่อฟังดูแล้ว...ริต้าก็ยังปักใจเชื่อเรื่องที่แม่ของลูกคิดอยู่ดี ทำไมลูกไม่ลองทบทวนและหาเหตุผลดีๆ ในการมองธีรยากับลูกๆ บ้างล่ะริต้า...”

          “คุณพ่อต้องการให้พวกผมทำยังไงครับ”

แม็กซ์เวลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

          “พ่ออยากให้ลูก...เอ็นดูมิลินและกายเหมือนพี่น้องของลูกบ้างก็เท่านั้น สงสารเด็กสองคนนั่นด้วย พ่อคิดว่าเขาสองคนก็เป็นเด็กดี และไม่ได้ร้ายกาจอะไร ถ้าเป็นไปได้พ่ออยากให้เราเอื้อเฟื้อพวกเขาบ้างก็เท่านั้น”

          “คุณพ่อจะให้ลูกกับแม็กซ์ทำยังไงคะ จริงๆ เราไม่ยุ่งเกี่ยวกัน มันก็น่าจะโอเคแล้วนี่คะ ทำไมคุณพ่อถึงให้ลูกพยายามเข้าใจพวกเขาคะ ทั้งที่ไม่ใช่ญาติกันซะหน่อย”

ณิศราเริ่มมีอารมณ์เดือดขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งพ่อเลี้ยงของเธอมาพูดแบบนี้ ณิศราก็ยิ่งเกลียดสามแม่ลูกนั่นเพิ่มเป็นทวีคูณ ‘ทำไมต้องทำดีกับพวกมันด้วย’

          “...” แม็กซ์เวลมีใบหน้านิ่งเฉยเช่นเคย เขาไม่โต้ตอบอะไร ความไม่พอใจอยู่ส่วนลึกในใจ แต่แม็กซ์เวลนั้นเป็นคนไม่ค่อยพูด หน้านิ่งเรียบเฉยเดาอารมณ์ได้ยาก

          “อืม...ดูลูกทั้งสองคงไม่เข้าใจในสิ่งที่พ่อกำลังพูดกับลูกสินะ เอาล่ะ...ในเมื่อพ่อพูดไปมันก็คงไม่ได้ทำให้ลูกสองคนเปลี่ยนความคิดอะไร...พ่อก็ไม่บังคับและอธิบายแล้ว”

          “ก็ดีค่ะคุณพ่อ...จะให้ลูกไปดีกับสามแม่ลูกนั่น ลูกก็ไม่เอาด้วยหรอกค่ะ ลูกไม่ชอบ ขอไม่ยุ่งเกี่ยวกันก็พอค่ะ”

แต่ก่อนที่จะเลิกยุ่งเกี่ยว ณิศราของเอาคืนหน่อยล่ะกัน

          “พ่อ...จะให้ริต้ากับแม็กซ์ไปเรียนต่ออเมริกา!”

ประโยคต่อมาถูกเอ่ยขึ้นโดยที่ทั้งสองคนไม่คาดคิด และไม่ทันได้ตั้งตัว

          “คะ??”

          “อะไรนะครับ?”

          ทั้งสองหันไปมองผู้เป็นพ่อพร้อมกันทันที สิ่งที่เธอและเขาไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากผู้เป็นพ่อ

          “อีกหกเดือน พ่อเตรียมเรื่องไว้แล้ว พ่ออยากให้เราไปใช้ชีวิตที่อเมริกา ริต้าต้องเรียนภาษาเพิ่ม ส่วนแม็กซ์พ่อจะให้ไปเรียนเพิ่มเติมเรื่องการตลาดในอเมริกา และระบบอุตสาหกรรม ลูกทั้งสองจะต้องสืบทอดธุรกิจของพ่อนะ”

อดัมคิดเรื่องนี้อยู่นานพอสมควร เขาต้องการให้ลูกทั้งสองเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น อีกทั้งลูกชายกับลูกสาวของเขาจะได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ จากโลกภายนอก

          “ริต้าไม่อยากไปค่ะ ริต้าจะอยู่ที่นี่!”

ณิศราตกใจกับสิ่งที่พ่อเลี้ยงของเธอเอ่ยเป็นอย่างมาก เรื่องนี้คงเป็นเพราะสามแม่ลูกนั่นแน่ๆ ณิศราเจ็บใจนัก

          “ผมก็ไม่อยากไปครับ พ่ออย่าบังคับผมเลยครับ”

แม็กซ์เวลเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม พร้อมกับคาดโทษตัวต้นเหตุของเรื่องนี้ พ่อของเขาคงอยากตัดปัญหา โดยการให้เขากับพี่สาวไปเรียนต่อ เพื่อที่เรื่องวุ่นวายนี้จะได้จบลง ‘มันจะไม่จบง่ายๆ แน่!’

          “ลูกต้องไป! ไม่งั้นพ่อจะขายธุรกิจที่พ่อสร้างมาทั้งหมดทิ้ง ริต้ากับแม็กซ์ก็คงต้องไปหางานทำเอง...ในอนาคต!”

อดัมยื่นคำขาด เมื่อลูกของเขาได้ไปใช้ชีวิตที่ต่างแดนแล้ว เรื่องราวทุกอย่างจะดีขึ้น อดัมเชื่อแบบนั้น...

          “คุณพ่อ!”

..................

“คุณพี่จะทำแบบนี้กับลูกไม่ได้นะคะ! วราไม่ยอมเด็ดขาด! จะส่งลูกไปอยู่อเมริกาได้ยังไง!”

นุชวราเดือดดาลขึ้นมาทันที เมื่อทราบเรื่องจากลูกของเธอ  แน่นอน! เธอจะไม่ปล่อยให้สามีของเธอ แยกลูกของเธอทั้งสองห่างไกลจากเธอ

          “ผมมีเหตุผล...ไปอยู่อเมริการิต้าจะได้ภาษา ส่วนแม็กซ์เวลจะได้เรียนรู้การทำธุรกิจ การตลาด และระบบการทำเครื่องจักรอุตสาหกรรม...เพื่อมาสานต่อธุรกิจ ผมอยากวางมือแล้ว อยากพักผ่อน...”

อดัมคิดอย่างที่เขาพูดกับภรรยาจริงๆ อายุที่เพิ่มมากขึ้น อดัมทำงานกับวงการธุรกิจนี้มานาน 20 กว่าปี ความเหนื่อยล้า และจุดอิ่มตัวเริ่มเกิดขึ้น ดังนั้นเขาต้องเริ่มวางแผนที่จะเกษียณตัวเอง อดัมอยากใช้ชีวิตปั้นปลายที่ปกติสุข โดยปล่อยให้ลูกๆ ของเขารับช่วงต่อ

          “แต่ลูกยังไม่พร้อมกันนะคะ”

นุชวรานึกถึงตัวต้นเหตุนั้นทันที ‘มันจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากอีนังนั่น!’

          “อีกหกเดือน ลูกมีเวลาเตรียมตัว เพราะฉะนั้นคุณเองก็ต้องเข้าใจนะวรา ผมจะฝากธุรกิจพันล้านหมื่นล้านในมือของลูกทั้งที ผมก็ต้องการความมั่นใจเสียก่อน”

          “ไม่ใช่เพราะคุณต้องการกันลูกออกจากวรา เพื่ออีนังธีรยาหรอกหรือคะ...ทำไมคุณพี่ไม่ส่งลูกของอีนังนั่นออกไปจากบ้านเราบ้างคะ” นุชวราเริ่มหาเรื่องพาลอย่างไร้เหตุผล