บทที่ 7

นักศึกษาสาวผมยาวเหยียดตรงดำขลับที่ยืนนิ่งอยู่ใต้ต้นจามจุรี ชวนให้มารียันต้องมองอย่างจับจ้อง เธอคนนั้นสวยสง่า เป็นดาวคณะนิติศาสตร์ อยู่ปี 4 เธอชื่อฤทัยนาค บริพัตน์กายชล มีศักดิ์เป็นหลานของน้ากายเหมือนกัน ดูจากความสวยดีกรีดาวคณะก็คงเป็นเครื่องยืนยันว่าคนตระกูลนี้สวยหล่อกันหมดทุกคน

            ฤทัยนาคเดินตรงมาหามารียัน ทั้งสองรู้จักกันแต่ไม่สนิทขนาดที่จะชวนไปเที่ยวไหน แค่เจอกันยิ้มให้กันทักทายกันเล็กน้อยแล้วต่างคนต่างไป มารียันก็ไม่เคยไปยุ่งวุ่นวายด้วยฤทัยนาคเป็นรุ่นพี่ต่างคณะ หากแต่ตอนนี้ฤทัยนาคคงมีเรื่องที่จะคุยกับเธอ

            “มารี ดีเลยที่เจอ” รอยยิ้มที่เพื่อนของมารียันเคยค่อนขอดในใจว่าปั้นยิ้มมากกว่าจะยิ้มจริงๆ เผยออกมา เพื่อนของเธอคงคิดมากไป หรือไม่ก็มีอคติกับคนยิ้มไม่เก่งมากกว่า

            “คุณนาคมีธุระอะไรกับมารีหรือเปล่าคะ”

ตั้งแต่รู้จักกัน มารียันไม่เคยเรียกฤทัยนาคว่าพี่ และฤทัยนาคก็ไม่เคยบอกให้เธอเรียกพี่ เหมือนจะพอใจกับ ‘คุณนาค’ มากกว่า ‘พี่นาค’

            “มะรืนนี้วันเกิดฉัน เธอจะไปกับครอบครัวหรือเปล่า ได้ยินว่าคุณแม่จะเชิญครอบครัวเธอไปด้วย”

            ถามหรือเปล่า หรือพูดเพื่ออะไร มารียันไม่เข้าใจ เจ้าของวันเกิดไม่ได้ชวน แม่เจ้าของวันเกิดเป็นคนชวน เอ๊ะ ยังไง

            “ยังไม่ทราบค่ะ คุณแม่ยังไม่บอกมารีเลย”

            “ไหนๆ ก็ไหนๆ ยังไงก็ชวนเลยล่ะกัน เดี๋ยวจะหาว่าไม่ชวน”

            “ค่ะ” ชวนแบบเสียมิได้ จะให้มารียันยินดีได้ยังไง เธอแค่นยิ้มแล้วคิดว่าจะไม่ไป ถ้าแม่อยากไปคงต้องไปกับน้าปรี

            “มาเถอะนะ รู้มาว่าเธอไม่เคยออกงานหรูๆ นี่นา ฉันจัดงานเลี้ยงที่บ้าน จะได้บรรยากาศธรรมชาติกว่าที่โรงแรม มาเถอะนะ เปิดหูเปิดตาบ้างจะได้รู้ว่าคนรวยเขาอยู่กันยังไง” พูดจบก็สะบัดบ๊อบจากไปโดยไม่ฟังคำตอบ

            มารียันไม่เข้าใจคนร่ำรวยอย่างฤทัยนาคจริงๆ ทำไมไม่เหมือนน้ากายเลยทั้งที่อยู่ในตระกูลเดียวกัน แต่จะว่าไปเธอเองก็ยังไม่รู้จักน้ากายดีพอ ยิ่งนานวันก็ยิ่งไม่รู้จัก กุญแจห้องอยู่ในกระเป๋ามาหลายวันแล้ว เขายังไม่โทร.หา หรืออาจจะเบื่อประเภทครั้งเดียวก็เกินพอหรือเปล่า แต่คงไม่ เพราะถ้าอย่างงั้นเขาคงไม่ให้กุญแจไว้

            คงยังไม่ถึงเวลาของเธอกระมัง

           

            บ้านหรือคฤหาสน์ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้ามีอาณาบริเวณกว้างขวาง สนามหญ้าที่จุผู้คนนับร้อยมีแขกเหรื่อไม่บางตา ดูแล้วน่าจะไม่ใช่งานเลี้ยงวันเกิด น่าจะเป็นงานใหญ่และสำคัญกว่านี้ถึงเชิญแขกมาร่วมแสดงความยินดีมากมายเกินควรสำหรับมารียัน

            เธอถูกแม่บังคับให้มาเพราะเกรงใจน้ากาย แม่ว่าไหนๆ ก็ดองกันแล้วก็ควรให้เกียรติเขาด้วยการมาร่วมงานตามคำเชิญ สาวน้อยก้มหน้าลงดูชุดกระโปรงลายดอกพื้นชมพูอ่อนที่ช่วงอกเป็นผ้าซีทรูสีเดียวกันบางๆ ตั้งแต่เนินอกลงไปเป็นผ้ากระโปรงลายดอก ผมยาวถูกก้าวรวบเป็นหางม้าบิดเกลียวง่ายๆ มีโบว์สีชมพูผูกไว้ส่งผลให้มารียันดูเป็นเด็กสาวสวยหวานที่แสนเปราะบาง

            ชุดนี้คงไม่ทำให้เธอขายหน้าหรอกนะ มันเป็นชุดใหม่ที่สุด ใช้มาแล้วแค่ 2 ครั้ง และเป็นชุดที่เธอชอบมากที่สุดแล้ว ถึงแม่จะพอมีพอกิน พอที่จะซื้อเสื้อผ้าบ่อยๆ แต่มารียันก็ไม่ทำ เธอเลือกที่จะประหยัดเงินไว้เพื่อวันข้างหน้าดีกว่าจะเอาไปใช้จ่ายฟุ่มเฟือยในเรื่องไร้สาระ

            แม่กระตุกข้อมือลูกสาวให้เดินตามกันไปหาเจ้าของวันเกิด ในมือของมารียันมากล่องของขวัญ เธอไม่รู้ว่ามูลค่าของของขวัญในกล่องจะเพียงพอให้เจ้าของวันเกิดเก็บรักษาไว้ได้หรือไม่ มันเป็นความต้องการของแม่ และเธอก็ไม่มีทางปฏิเสธ

            “สุขสันต์วันเกิดนะคะคุณนาค”

กังสดาลส่งกล่องของขวัญจากมือมารียันให้ฤทัยนาค เจ้าของวันเกิดทำเหมือนจะไม่รับแต่ปฏิเสธสายตาแกมบังคับของผู้เป็นแม่ไม่ได้ จึงต้องยื่นมือออกไปรับ

            “ขอบคุณ” ฤทัยนาคขอบคุณกังสดาลเพราะไม่อยากถูกเอ็ด

            “ไม่ต้องลำบากก็ได้นะคราวหน้า แค่มางานก็พอแล้ว” คุณมานพพ่อของฤทัยนาคกล่าว

            “ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ค่ะ ขอให้คุณนาคมีความสุขมากๆ นะคะ” กังสดาลยังอวยพรต่อ ในขณะที่มารียันรอให้แม่พูดจบจึงอวยพรออกไปบ้าง

            “สุขสันต์วันเกิดนะคะคุณนาค มารีขอให้คุณนาคสมหวังในทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการนะคะ”

            “ขอบใจ”

            “ตามสบายนะ อย่าคิดว่าเป็นคนอื่นคนไกล วันนี้เลี้ยงแบบบุฟเฟต์ขาดเหลืออะไรบอกได้นะ”

            เมื่อเห็นว่าเจ้าของวันเกิดหันไปคุยกับเพื่อนๆ และแขกในงาน มารียันก็กระตุกมือแม่ไปที่ซุ้มอาหาร ที่นั่นเธอเจอกับน้าปรีชญา

            “อ้าวพี่กุ้ง หนูมารี ปรีไม่คิดว่าจะมา ไม่งั้นจะแวะรับมาพร้อมกัน”

            “ไม่เป็นไร มาแท็กซี่ไม่ลำบากอะไรหรอกปรี แล้วคุณกายไปไหนซะล่ะ ยังไม่เห็นเลย”

            “โน่น ไปคุยกับเพื่อนๆ ที่ทำธุรกิจด้วยกันน่ะ เราไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ก็ไม่อยากไปยุ่ง นั่นไงมาโน่นแล้ว”

            ตากลมโตของมารียันตวัดมองทันทีแล้วใจวูบไหว น้ากายของเธอกำลังเดินตรงมา เธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา ตากลมโตจึงหลุบต่ำก่อนจะหันไปหาซุ้มอาหารแล้วตักอาหารใส่จานที่เตรียมไว้

            “สวัสดีครับพี่กุ้ง ถ้าทราบว่าพี่กุ้งจะมา ผมคงจะไปรับถึงบ้าน”

            “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่ไม่ได้ลำบากอะไร อีกอย่างมากับมารีก็ไม่ต้องกลัวที่จะนั่งรถแท๊กซี่”

            “ถึงจะมาสองคน แต่ก็ยังเป็นผู้หญิงทั้งคู่นะครับ เอาไว้ขากลับผมจะไปส่ง”

            “แต่ว่า” กังสดาลอยากปฏิเสธเพราะเกรงใจ คอนโดฯ ของกายกับบ้านของเธออยู่คนละทาง แม้จะไม่ไกลกันมากคนเจียมเนื้อเจียมตัวอย่างกังสดาลก็ยังอดเกรงใจไม่ได้