บทที่ 6

            กายพลิกตะแคงหันหน้าเข้าหาชูขาข้างหนึ่งของมารียันขึ้นสูง มือของเธอสัมผัสกับแผงอกกว้างชื้นเหงื่อ เขาหอบคล้ายกับเหนื่อย ส่วนเธอหอบทั้งที่ไม่เหนื่อย เมื่อต้องอ้าปากเขาก็จูบดูดลิ้นเธอเหมือนขนมหวาน แก่นกายยังถูกห่อหุ้มด้วยผนังถ้ำสาว บั้นท้ายสอบๆ แข็งๆ ยังขยับในทุกท่วงท่าที่ทำให้เธอแทบขาดใจตาย

            “แฮ่กๆ น้ากาย มันมาอีกแล้ว ซี้ดดดด”

            “เอาสิ ระเบิดอารมณ์ของเธอออกมา โอบกอดฉันไว้แล้วจะพาไปเที่ยวสวรรค์”

            มารียันผู้ไร้เดียงสายกแขนกอดเรือนร่างหนาเอาไว้ สองคนหันหน้าเข้าหากัน เธอถูกเขาจูบรุนแรงทำให้เลือดในกายเดือดพล่าน ผนังถ้ำถูกเสียดสีจากแก่นกายหนักหน่วง เธอครวญครางเสียงหลงอย่างน่าสงสาร แต่กายไม่คิดสงสาร

            “เสียวดีจัง ชอบที่สุดเบบี๋ไร้ขน”

            หน้าของมารียันแดงเถือก เพราะความเกลี้ยงเกลาที่โคกเนินทำให้พงขนของเขาเบียดบดนุ่มเนื้อเต็มที่ ติ่งเสียวเสียดสีกับเส้นขนหยาบหนาของเขา เธอเริ่มหายใจไม่คล่อง เหมือนอากาศจะน้อยลงเรื่อยๆ และเมื่อร่างกายเกร็งถึงขีดสุดทุกอย่างก็ระเบิดแพรวพราว

            “อ๊า”

            ลมหายใจของกายก็หืดหอบ เขาจับจ้องมารียันตาเป็นประกายหลังจากที่ตนระเบิดน้ำกามใส่ร่องเนื้ออุ่นๆ ของเธอแบบไม่มียั้ง

            “ปัง” เสียงประตูห้องข้างๆ ปิด หน่วยตามารียันกระตุกวาบ เธอลุกขึ้นนั่งเนื้อตัวชื้นเหงื่อลืมร่างกายที่ปวดร้าวระบม

            “น้ากายต้องทำสัญญากับมารี”

            “สัญญา?” เขาทำหน้าสงสัย และลุกขึ้นจากเตียงเดินโทงเทงไปหยุดที่ตู้เย็น ก่อนเปิดตู้เย็นและหยิบน้ำดื่มออกมา

            “น้ากายจะต้องปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ มารีไม่อยากให้ใครรู้ค่ะ”

            “แล้วไง?”

            “แล้วไง? คืออะไรคะ”

            “แล้วจะให้ทำไงต่อ หยุดเพียงเท่านี้ หรือจะคบกันต่อไป”

            “น้ากายคะ อย่าพูดเหมือนวัยรุ่นที่จะขอคบหากัน”

            กายดื่มน้ำจนหมดแก้ว ตวัดตามองคนที่ทำให้เขาสูญเสียพลังงานไปมากกว่าที่คิดไว้ เขาเดินกลับมานั่งบนเตียง มารียันขยับตัวเข้าไปใกล้

            “น้ากายสัญญากับมารีนะคะ จะปิดเรื่องนี้เป็นความลับ”

            “ได้สิ แต่ฉันมีข้อแลกเปลี่ยน”

            “อะไรหรือคะ” เธอตะครุบต้นแขนเขาอย่างดีใจที่กายรับปาก

            “ในระหว่างที่เราปิดเรื่องนี้เป็นความลับ นั่นหมายถึงเรากำลังเป็นชู้กัน เธอจะต้องมาหาฉันในห้องนี้อาทิตย์ละ 3 วัน ยกเว้นเสาร์-อาทิตย์”

            “ห้องนี้น่ะเหรอคะ น้ากาย นี่มันใกล้เกินไป เราไม่ควรเจอกันที่นี่”

            “ฉันจะไม่นอนกับเธอที่อื่นนอกจากที่นี่ ถ้าเธอไม่ตกลง เรื่องวันนี้จะถึงหูปรีแน่นอน”

            “น้ากายขู่มารี” มารียันคลานถอยห่างไปชิดขอบเตียง เธอกำลังคุยกับใคร นี่น่ะหรือน้ากาย ผู้ชายที่เธอเคยพร่ำเพ้อถึง เธอกราดมองเขาอย่างกังขา ราวกับว่าเขาเป็นคนอื่นที่ไม่เคยรู้จัก

            หากแต่กายกลับยิ้มเย็น

            “ไม่เคยขู่ใครเลยสักที มีแต่ทำจริงทั้งนั้น”

            “ถ้ามารีไม่ตกลง”

            “ก็อย่างที่บอกไปแล้ว คงไม่ต้องย้ำล่ะมั้ง”

            มารียันส่ายหน้า เธอทำไม่ได้หรอก แค่วันนี้ก็เหมือนหัวใจจะหยุดเต้น ห้องติดกันแค่นี้ต้องได้ยินเสียงแน่ ขนาดเธอยังได้ยินเสียงของน้าปรีเลย แล้วมีหรือที่น้าปรีจะไม่ได้ยินยกเว้นแต่ไม่ทันฟังเท่านั้น

            “เอาเป็นว่าเธอปฏิเสธ งั้นก็กลับ ฉันจะได้กลับไปนอนพักบ้าง”

            เมื่อกายลุกขึ้น มารียันก็ดึงตัวตรงแทบจะไขว่คว้าเขาไว้

            “ไม่” ถ้าปล่อยน้ากายกลับไปตอนนี้ คง.....

            “ไม่ปฏิเสธ ถ้างั้นเงื่อนไขข้อต่อไป ก็คือ”

            “อะไรคะ” ใครก็ได้ช่วยใส่สายออกซิเจนเข้าจมูกเธอหน่อย เธอกำลังหายใจไม่ออก แม้แต่น้ำเสียงก็แหบแห้งเหลือเกิน

            “ห้ามนอกใจฉันเด็ดขาด”

            ข้อนี้ทำเอามารียันแทบลมจับ ในขณะที่กายหันหลังให้แล้วยิ้มกว้างแบบที่เธอไม่เคยเห็น

            หลังจากตกลงทำสัญญากันเรียบร้อยแล้ว มารียันก็ขอให้กายไปส่งหน้าหมู่บ้าน

            “ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” เธอประนมมือไหว้

            กายเพียงแต่พยักหน้าไม่พูดอะไร ความเงียบของเขาทำให้เธอต้องถาม

            “แล้วมารีจะต้องไปหาน้ากายเมื่อไหร่คะ”

            กายตวัดตานิดหน่อยแล้วหยิบกุญแจห้องส่งให้เธอ

            “เก็บกุญแจห้องนั้นไว้ เมื่อไหร่ที่ฉันโทร.หาเธอ หมายถึงฉันต้องการนอนกับเธอ ไปรอที่ห้องได้เลย”

            “แล้วน้าปรีจะไม่รู้หรือคะ คือหมายถึงน้าปรีจะเข้าห้องนั้นตอนที่มารีอยู่หรือเปล่า”

            “คงไม่ ทำตามที่บอกก็พอ ไปได้แล้ว”

            เขาไล่ มารียันก็ไม่หน้าทนขนาดจะยังนั่งบื้ออยู่ได้ เธอลงจากรถแล้วเดินเข้าหมู่บ้าน บ้านของเธออยู่เข้าไปเกือบท้ายซอย กว่าจะเดินไปถึงขอบตาของเธอก็แห้งผาก

            “อ้าว หนูมารีกลับมาแล้วหรือลูก” กังสดาลแม่ของเธอทัก ในมือแม่ยังถือไม้กวาดอยู่เลย

            “สวัสดีค่ะแม่”

            “แล้วนั่นใส่ชุดอะไร”

            เด็กสาวหน้าเสียลืมไปเลยว่าไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษาเพราะมันเปียกฝนและกระดุมก็หลุดทั้งแถว จึงยืมเสื้อจากน้ากายแต่น้ากายก็ยังไม่ใจร้ายขนาดเอาเสื้อตัวเองให้ เขาหาเสื้อผ้าของน้าปรีที่มีอยู่ในห้องนั้นมาให้เธอใส่

            “มารีตากฝนค่ะ ชุดนักศึกษาก็เปียกหมด กิ๊กเลยให้ยืมชุดใส่กลับบ้าน” แก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ หน้าตาเนื้อตัวร้อนวูบวาบไปหมดแล้ว

            “แม่ก็ว่าอยู่ ฝนกระหน่ำลงมาหนักขนาดนั้น ดีที่อยู่ไม่งั้นคงแย่ ขึ้นห้องไปอาบน้ำสระผมก่อนเถอะลูก เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”

            “ค่ะ” ดีที่แม่ไม่ติดใจสงสัยอะไร เธอรอดตัวได้อย่างหวุดหวิด