บทที่ 8

“อย่าปฏิเสธเลยครับ ผมไม่ยอม”

            ปฏิเสธเสียงเด็ดขาดทว่ารอยยิ้มยังคาอยู่ที่ปาก กายก็เห็นคนที่ยืนหันหลังให้ไม่ยอมหันกลับมาเสียที

            “ดูท่าหนูมารีจะหิวจัด เลยมองผมไม่เห็น” เสียงทุ้มกลั้วหัวเราะเหมือนอารมณ์ดี กังสดาลกระตุกแขนลูกให้หยุดสนใจอาหารก่อน

            “มารีไหว้น้ากายสิลูก”

            มารียันจำต้องหันมายกมือไหว้น้าเขย ริมฝีปากของกายยิ้มแต่ดวงตาของเขาไหววาบโชนแสงก่อนจะปรับให้อ่อนโยนเป็นนิจ รอยยิ้มหวานๆ ส่งผ่านไปถึงแม่ของเธอ มารียันจึงฉวยโอกาสหลุบตามองพื้น

            “ยังไงก็ขอบคุณนะครับที่มางานนี้ อาจจะเป็นงานเด็กๆ แต่ผมก็อยากให้มา”

            “ไม่เด็กแล้วค่ะ คุณนาคโตเป็นสาวแล้วนะคะ สวยด้วยสิ เห็น มารีเล่าให้ฟังว่าคุณนาคเป็นดาวคณะด้วยนี่คะ” มารียันได้ยินคำชื่นชมของแม่ก็เงยหน้าขึ้นมอง แม่ทำเหมือนปลื้มปริ่มกับการได้มางานเลี้ยงวันเกิดของฤทัยนาคนักหนา มารียันไม่เข้าใจเลย

            “แต่ผมว่าหนูมารีสวยกว่านะครับ”

            มารียันไม่คิดว่าจะได้รับคำชมจากกาย เขาชมจริงๆ หรือแค่ล้อกันเล่นๆ ดูสิ เขาไม่แม้แต่มองเธอด้วยหางตา หรือแค่คำทักทายกันเล็กน้อยก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา

            หน้าซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัดของเด็กสาว ทำให้กายแค่นยิ้มแล้วต้องเอ่ยขอตัวกับกังสดาลพร้อมกับให้ปรีชญาคล้องแขนเดินไปรอบๆ งาน มารียันเผลอมองตาละห้อย เขาทั้งคู่เหมาะสมกันมาก เหมาะที่จะเป็นคู่ชีวิต ถ้าได้มองอยู่ห่างๆ โดยไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง ไม่มีวันที่เธอจะเทียบปรีชญาติด

            คนที่เหมาะจะคล้องแขนน้ากาย มีแต่น้าปรีชญาเท่านั้น

           

            ฤทัยนาคมองตามอากายกับอาสะใภ้ไปจนทั้งคู่ถูกรุมจากเพื่อนนักธุรกิจ อาการคล้องแขนเดินด้วยมาดนางพญาของปรีชญาช่างขัดใจเธอเหลือเกิน ถ้าคนๆ นั้นไม่ใช่ปรีชญาแต่เป็นเธอจะดีแค่ไหน

            ตั้งแต่กาย บริพัตน์กายชล แต่งงานไปแล้วครอบครัวก็ได้สมาชิกใหม่เพิ่มขึ้น นั่นคือปรีชญา บริพัตน์กายชล อาสะใภ้ของเธอ ไม่มีใครรู้หัวใจของฤทัยนาคเหมือนถูกบีบให้แหลกเหลว ชายหนุ่มที่หมายปองตั้งแต่เจอกันครั้งแรกถูกอาสะใภ้ช่วงชิงไปต่อหน้าต่อตา ทั้งที่อากายควรจะเป็น ‘สมบัติ’ ของเธอเท่านั้น

            ความเป็นอากับหลานไม่ได้มีความสำคัญใดๆ ในความรู้สึกของฤทัยนาค เธอรู้ว่าอากายกับพ่อไม่ใช่พี่น้องแม่เดียวกัน ถึงจะเกิดจากพ่อคนเดียวกันแต่ถึงอย่างไรเธอก็ควรได้สิทธิ์ครอบครองเขามากกว่าใคร ไม่ใช่ปรีชญา

            ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอต้องทนฝืนความเจ็บปวดเอาไว้ ในเมื่อเธอยังไม่อยู่ในสถานะที่ช่วงชิง ‘ของมีค่า’ กลับคืนมาก็จำต้องอดทน จำต้องมองและริษยาปรีชญาทุกครั้งที่เห็นแม่คนนั้นควงแขนอากายของเธอ

            นังนั่นไม่ควรมีค่าในสายตาของอากายเลยสักนิด

            ความริษยาทำให้ฤทัยนาคตาลุกวาวและเกือบทำกล่องของขวัญใบเล็กยับเยิน ถ้าจะไม่มีเพื่อนมาร่วมอวยพรพร้อมของขวัญที่หอบหิ้วกันมาทุกคน ฤทัยนาคจำต้องฝืนยิ้มแล้วสวมกอดเพื่อนๆ ก่อนจะทำเป็นลืมเรื่องของอากายแล้วเม้าท์มอยกับเพื่อนๆ อย่างสนุกสนานไม่ให้เสียบรรยากาศ

           

            เบื้องหลังของสามีภรรยาที่คล้องแขนกันเดินห่างออกไปช่างบีบหัวใจมารียันเหลือเกิน สาวน้อยไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจจึงต้องขอตัวหลบไปนั่งใต้ซุ้มพวงแสด ดอกไม้สีส้มประหนึ่งดอกพลาสติกพาดเลื้อยไปตามแนวไม้ใช้กันแดดได้ ดูแล้วเพลิดเพลินตาเพลินใจ

            มารียันจิ้มขนมหวานเข้าปากหวังจะให้รสชาติความหวานดับความเศร้าในใจ คนที่บอกจะเรียกหาแต่เขาไม่เคยเรียก เธอคงไม่มีค่าพอจะให้ตามตัว เป็นเพียงของเล่นฆ่าเวลายามเหงา จะโทษเขาก็ไม่ถูกเธอเองที่มอบตัวมอบใจให้ เด็กแก่แดด ร่านตัณหา คงยังน้อยไปด้วยซ้ำ แต่อารมณ์ในช่วงนั้นมันเกินจะเหนี่ยวรั้งไว้จริงๆ ความไร้ประสบการณ์ทำให้อารมณ์สาวเตลิดเปิดเปิงจนกู่ไม่กลับ

            แล้วน้ากายไม่รู้หรือไงว่าถูกน้าปรีชญาสวมเขา

            และหากจะรู้ก็ไม่ต่างกัน เพราะน้ากายก็กำลังสวมเขาให้น้าปรีชญา

            “สวัสดีครับ”

            มารียันเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มอายุไม่น่าจะเกิน 30  เขาคนนี้ดูดีด้วยรูปร่างและหน้าตาชวนมอง ถึงจะหล่อเหลาไม่เท่าน้ากาย แต่ชายคนนี้ก็ดึงดูดสายตาสาวๆ ได้ไม่น้อย

            “สวัสดีค่ะ”

            “อากาศตรงนี้ดีกว่าข้างในอีกว่ามั้ยครับ ข้างในงานมีแต่ควันบุหรี่ พวกเขาเห็นที่นี่เป็นผับบาร์ไปแล้วหรือไงไม่ทราบ ถึงได้สูบบุหรี่พ่นควันกันโขมง”

            มารียันมองกลับไปข้างในงานเลี้ยงวันเกิดที่ไม่เล็กเหมือนปกติ จริงตามที่ชายคนนี้บอก แค่มองเข้าไปก็ยังเห็นกลุ่มควันลอยฟุ้งกระจาย ผู้หญิงในนั้นไม่แสบจมูกแสบคอกันบ้างหรือไร หรือว่าชินชากันไปหมดแล้ว

            “คงเป็นเรื่องธรรมดามั้งคะ เจ้าของงานไม่ได้ห้ามสูบบุหรี่นี่คะ”

            “คุณชอบคนสูบบุหรี่หรือครับ ผิดกับผม ผมไม่ชอบเลย ไม่คิดว่ามันเท่ห์หรือมันจะทำให้ความเครียดลดน้อยลงเลย ยิ่งสูบก็ยิ่งเครียดมากกว่า”

            “มารี เอ่อ บางคนอาจจะสูบบางเวลานะคะ”

            “ชื่อมารีเหรอครับ”

            “มารียันค่ะ”

            “ชื่อเพราะจังครับ ผมชื่อจิณณ์ครับ ยินดีที่ได้รู้จักน้องมารียัน”

            “ค่ะ” มารียันไม่รู้จะตอบอะไรก็ได้แต่รับคำไปตามระเบียบ

            “ขอนั่งด้วยคนนะครับ”