บทที่ 6 ดินแดนแห่งความหวัง

              “ สวัสดีขอรับ .. คุณผู้หญิง

              ขอต้อนรับสู่  ดินแดนแห่งความหวัง ”

             ฉันสับสนมากกว่าเดิมเสียอีก  นี่มันหมายความว่าอย่างไรที่ว่า  ดินแดนแห่งความหวัง  ฉันตายเสียแล้วหรือนี่ ? ..

            มีอีกหลายสิ่งมากมายที่ฉันยังอยากทำ  แต่ยังไม่ได้ทำเลย  จู่ ๆ ฉันก็ย้ายมาอีกภพหนึ่งเสียแล้ว  พ่อกับแม่ของฉันล่ะ  ฉันยังไม่ได้ร่ำลาท่านเลย  ฉันนึกเสียใจไปต่าง ๆ นานา  น้ำตาเอ่อล้นคลอเบ้าตาทั้งสองของฉัน  จมูกเริ่มแสบแดง  ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาและเริ่มทรุดลงนั่งร้องไห้

            “ขอประทานอภัยขอรับคุณผู้หญิง  หากข้าทำให้ท่านเสียใจ  โปรดอภัยให้ข้าด้วย” เจ้ากระต่ายน้อยยืดตัวขึ้นเต็มตัว  แต่ตัวก็ยังเล็กเท่ารองเท้าบูทอยู่ดี

             ฉันซับน้ำตาแล้วเงยหน้ามองเจ้าตัวเล็ก  ขนปุยตรงหน้า

             "นี่ฉันตายแล้วเหรอคะ” ฉันถามด้วยภาษาของตัวเองออกไปอย่างเจ็บปวด 

            “มิได้ขอรับ  คุณผู้หญิงยังมีชีวิตอยู่ขอรับ” ดวงตาของเจ้ากระต่ายมันวาว  จ้องฉันอย่างขบขำแต่สำรวมกิริยา

            “จริงเหรอคะ  ถ้าอย่างนั้น  ที่นี่ที่ไหน  แล้วฉันมาที่นี่ได้ยังไง  แล้วจะกลับได้ยังไงคะ” ฉันร่ายข้อข้องใจของฉันออกไปจนสิ้น  เราโต้ตอบกันคนละภาษาแต่เข้าใจกันทุกถ้อยทุกคำเลย

            “ที่นี่คือ .. ดินแดนแห่งความหวัง  ที่ที่อาจจะทำให้ความหวังของผู้คนเป็นจริงขอรับ” กระต่ายน้อยตอบฉันอย่างชัดถ้อยชัดคำ  ดูไม่เป็นพิษเป็นภัยเลย

            “ไม่ทราบว่า  ฉันมาที่นี่ได้ยังไง”  ฉันใช้น้ำเสียงระมัดระวังมากขึ้น  ไม่อยากดูตื่นตระหนกเกินเหตุเหมือนทุกครั้งที่ฉันเป็นเสมอ

            “ก่อนมาที่นี่  คุณผู้หญิงกำลังทำอะไรอยู่หรือขอรับ”

            “ฉันก็แค่  ..  ก็แค่” ฉันพูดพลางนึกไปถึงเรื่องธรรมดาที่ฉันกำลังทำก่อนที่จะหายตัวมาที่นี่  ฉันทำอะไรมานะ ..  แล้วฉันก็นึกได้

           

            “อ้ะ ..  ฉัน  ฉันกำลังอ่านหนังสือค่ะ  หนังสือ  ใช่แล้วหนังสือเกี่ยวกับศาสตร์ของการพยากรณ์ไพ่ทาโร่ต์น่ะค่ะ”

            “ขอรับ  ถูกต้องแล้ว  นั่นคือประตูมิติที่พาคุณผู้หญิงมาที่นี่อย่างไรล่ะขอรับ”

            ฉันเหมือนไก่ตาแตก  มึนงงขั้นสุด! 

            ไอเรื่องแบบนี้น่ะ  มันมีแต่ในนิทานไม่ใช่หรือ  หรือไม่ก็ในหนังแฟนตาซีอะไรพวกนั้น  ฉันเองก็ชอบอยู่หรอก  พวกเหนือธรรมชาติแบบนี้น่ะ  แต่ให้เชื่อว่าฉันหายตัวมาจากโลกของฉัน  มาถึงอีกโลกหนึ่ง  โลกอะไรนะ .. อ่อ  โลกแห่งความหวัง  มันไม่เกินไปหน่อยหรือไง

            ขนาดในเรื่องแฮร์รี่   กว่าพ่อมดแม่มดจะหายตัวได้ยังต้องฝึกฝนกันแทบเป็นแทบตาย  แล้วนี่มันอะไร ? หลังของฉันชนเข้ากับเสาหินไปหนึ่งทีเท่านั้นเองนะ 

             ไม่  ไม่   ไม่! ..   

            ฉันพูดพลางตบหัวตัวเองแรง ๆ  ฉันไม่นิยมการทำร้ายตัวเองแต่ครั้งนี้จะฝืนใจทำสักหนึ่งครั้ง  ตบไปก็เจ็บเปล่าเพราะลืมตาขึ้นมาฉันก็ยืนอยู่ตรงหน้ากระต่ายน้อยที่เดิม

            “คุณผู้หญิงขอรับ  โลกแห่งนี้มิใช่โลกแห่งความฝัน  โลกแห่งนี้  ..  อยู่มาช้านาน  อยู่ขนานกันกับโลกที่คุณผู้หญิงจากมานานนับหมื่นนับพันปีแล้วขอรับ” เสียงแหบเล็กของกระต่ายน้อยพูดอย่างภาคภูมิใจ

            “แล้วฉันมาทำอะไรที่นี่ล่ะคะ  ฉันไม่ได้อยากมาซักหน่อย  ได้โปรดพาฉันกลับไปโลกของฉันเถอะนะคะ” ฉันถูมือไปมา  ขอร้องกระต่ายน้อยอย่างจนปัญญา  น้ำตาก็ยังไหลไม่หยุด

            “โอววว  น่าเสียดาย .. น่าเสียดาย”  มันก้มพึมพำ  ก่อนเงยหน้ามองฉันอีกครั้งด้วยสายตาเศร้าสร้อยแต่ก็อบอุ่น

            “หากคุณผู้หญิงยืนกรานก็จะได้ตามที่ปรารถนาขอรับ  เชิญตามข้ามาได้เลย”  จากนั้นกระต่ายน้อยก็ปีนขึ้นไปกวาดเอาไพ่ทุกใบที่มันกรีดแผ่วางไว้บนโต๊ะม้าหินอ่อน  มาเก็บใส่กระเป๋ากางเกง  กระโดดตุ๊บลงมาที่พื้นแล้วออกเดินนำหน้าฉันไป  ทำให้ฉันใจชื้น  รู้สึกดีขึ้นอย่างมากและน้ำตาก็เริ่มหยุดลงแล้ว

            กระต่ายน้อยเดินนำหน้าอย่างคล่องแคล่ว  มองจากด้านหลังก้นของมันปัดป่ายไปมา  ดุ๊กดิ๊กน่ารักน่าเอ็นดูมากทีเดียว  ฉันอยากจะหัวเราะออกมาให้ได้  แต่ต้องห้ามตัวเองไว้อย่างหนักเพราะคิดว่าจะเป็นการเสียมารยาท  ฉันค่อนข้างซีเรียสในการหัวเราะเยาะคนอื่น  จึงจำเป็นต้องหลบสายตาไปที่อื่นในทันที  ก่อนที่ฉันจะเผลอหลุดขำออกมาจนได้   

            ร่างเล็กจ้อย  ขนปุกปุยพาฉันเดินผ่านสวนที่ฉันเดินเข้ามาในตอนแรก  เราทั้งคู่ยังคงเดินตามกันไปในความเงียบ  อากาศเย็นสบาย  เนื่องจากฉันรู้แน่แล้วว่า  ฉันปลอดภัย  และกำลังจะได้กลับบ้าน  ฉันจึงนึกครึ้มใจเอ่ยถามคำถามสบาย ๆ ออกไปหนึ่งคำถาม

            “โทษทีค่ะ  เอ่อ .. คุณชื่ออะไรเหรอคะ”  ฉันทำใจกล้าถามออกไปด้วยน้ำเสียงปกติ

            “ข้าหรือขอรับ  อ่อ .. ขอประทานอภัยที่ยังไม่ได้แนะนำตัว  ตัวข้านั้นชื่อ เดฟ ขอรับ  คุณผู้หญิง” กระต่ายน้อยหันกลับมาตอบคำถามของฉัน  ทั้งที่ขายังคงก้าวไปข้างหน้าไม่หยุด  มันพูดพลางเอามือทาบไว้ที่หน้าอกอย่างสุภาพ  ค้อมศีรษะเล็กน้อย

            “เดฟเหรอ  ชื่อเพราะจังนะคะ” ฉันเอ่ยชมฉีกยิ้มกว้าง

            กระต่ายน้อยหันกลับมาค้อมศีรษะส่งยิ้มให้ฉันเล็กน้อย  ขายังไม่หยุดก้าวเดินอย่างเคย

            เราเดินกันมาถึงวิหารหินอ่อนที่งดงามนั่นอีกครั้งแล้ว  ก่อนจะก้าวขาขึ้นไปยังพื้นของวิหาร  ฉันถามคำถามอีกครั้ง

            “เมื่อครู่   เห็นคุณ ..”

            “เดฟ  ขอรับ  คุณผู้หญิง”

            “ค่ะ  คุณเดฟ  .. เมื่อครู่ฉันเห็นคุณกำลังสับไพ่ทาโร่ต์ใช่มั้ยคะ  แล้วเอ่อ ..  คุณพยากรณ์โดยใช้ไพ่ทาโร่ต์ได้ด้วยเหรอคะ” ฉันถามอย่างระมัดระวัง  ขณะเดินก้าวขึ้นไปยังวิหารหินอ่อนแล้ว

            "ขอรับคุณผู้หญิง  ข้าเป็น .. ผู้ทำนาย”  เดฟพูดด้วยเสียงราบเรียบ  ส่วนฉันตาลุกวาว    

            เราทั้งคู่เดินมาจนสุดทาง  ฉันหยุดยืนอยู่ตรงตำแหน่งเดิมที่ฉันหายตัวมาและยืนรอ

            “จนกว่าจะพบกันใหม่   ..  พูดคำคำนี้ให้เสียงดังฟังชัด  แล้วนึกถึงสถานที่  ที่คุณผู้หญิงจากมาให้ชัดเจนนะขอรับ  แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อย ”   เดฟเอ่ยกับฉันอย่างอ่อนโยน 

            “เอ่อ   เดฟคะ .. กลอนที่คุณกล่าวตอนที่ฉันพบคุณนั่น  หมายถึงฉันหรือเปล่าคะ” ฉันถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามนิสัย

            “อ่อ .. กลอนนั่นหรือขอรับ”  เดฟเหลือกตาขึ้นข้างบน  45 องศาทำท่าทบทวน

             “ตาต้องตาสบพักตร์    โอ้ความรักที่รอคอย

              ดารารายเคลื่อนคล้อย  คู่แท้พลอยพานพบเอย”

             กระต่ายน้อยเอ่ยคำพยากรณ์ออกมาอีกครั้ง  ในครั้งนี้ฉันพยายามท่องจำให้ขึ้นใจ

            “ขอรับ  เป็นคำพยากรณ์ของคุณผู้หญิงจริงแท้แน่นอนขอรับ  แต่เวลานี้คงไม่ใช่เสียแล้ว” เดฟกล่าวอย่างเศร้าสร้อยแต่ก็ยังส่งยิ้มอันอ่อนโยนกลับมาให้ฉัน

            “อย่างนั้นเหรอคะ” ฉันนิ่วหน้า  กัดริมฝีปากล่างเล็กน้อย

            “พูดให้เสียงดังฟังชัด  แล้วอย่าลืมนึกถึงที่ที่คุณผู้หญิงจากมานะขอรับ  นึกให้ชัดเจน”  เดฟพูดทวนในภาษาของตัวเองแต่ฉันเข้าใจเขาพยักหน้าให้ฉัน  แล้วฉันก็พยักหน้าตอบกลับไปอย่างอัตโนมัติ

            “จนกว่าจะพบกันใหม่  บายค่ะเดฟ” ฉันพูดเสียงดังฟังชัดตามที่บอก  พลางนึกมโนภาพถึงห้องหนังสือของคุณยายอย่างชัดเจน

            “จนกว่าจะพบกันใหม่  ขอรับคุณผู้หญิง” เดฟค้อมศีรษะให้ฉันเสียต่ำ  จนหูยาว ๆ ของเขาตกละพื้น  สิ้นคำของเขา  วิหารหินอ่อนก็หมุนคว้าง

            ฉันเวียนหัวอีกรอบ  แล้วร่างก็กระตุกวูบอย่างรุนแรง  ฉุดกระชากตัวฉันให้กระแทกเข้ากับความนุ่มนิ่มดังอั๊ก!   

            ฉันหลับตาแน่น  เมื่อรู้สึกว่าทุกอย่างหยุดนิ่งดีแล้ว  ฉันก็ค่อย ๆ ปรือเปลือกตาขึ้นทีละข้างอย่างช้า ๆ  

             โอ้ว .. คุณพระ!  ฉันกลับมาแล้ว