บบที่ 5 สวัสดี .. คุณผู้หญิง

         

             นั่นอะไรน่ะ! ..

             ลำแสงสว่างแวบขึ้นตรงหน้าของฉัน  แสงนั้นจ้าขึ้นแรงมากเสียจนฉันต้องหรี่เปลือกตาลงตามสัญชาตญาณ  พลันเสียงเพลงในบ้านที่เปิดก้องทั่วบ้านอยู่เมื่อครู่นี้ก็เงียบหายไป  ฉันรู้สึกว่าบ้านกำลังหมุน  นี่ฉันหิวจนจะเป็นลมไปแล้วหรือไงนะ  ฉันยังไม่รู้แน่ว่าเกิดอะไรขึ้น  แล้วจู่ ๆ ภาพตรงหน้าก็กระตุกวูบ  ฉุดฉันผงะถอยหลังอย่างแรง  หลังฉันชนเข้ากับอะไรบางอย่างที่แข็ง  แข็งมาก  ๆ ..

             โอ๊ย!!  ฉันร้องลั่น  มันไม่ใช่เบาะนวมที่ฉันนั่งอยู่หรือ  ถ้าเป็นเบาะที่ฉันนั่งมันต้องนุ่มสิ 

            แต่นี่มัน  ..  เสาหิน!

            ตาฉันเบิกโพลงด้วยความตื่นตระหนก  เกิดอะไรขึ้น!  แล้วห้องหนังสือของคุณยายหายไปไหนเสียแล้ว  เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับฉัน  หรือฉันเป็นลมไปแล้วจริง ๆ แล้วตอนนี้ฉันกำลังแหวกว่ายอยู่ในความฝันอย่างนั้นหรือ 

            ฉันมองไปรอบ ๆ อย่างหวั่นใจ  สถานที่แห่งนี้งดงามราวกับความฝันจริงเสียด้วย  ที่ที่ฉันยืนอยู่ลักษณะเหมือนวิหารหินอ่อน  มันใหญ่โตมโหฬารมาก ๆ  มากกว่าที่ไหน ๆ ที่ฉันเคยอ่านหรือว่าพบเจอมาก่อน 

            ที่แห่งนี้  ให้ความรู้สึกเงียบสงบแต่ไม่วังเวง  ใจฉันที่เต้นแรงในตอนแรกนั้น  จู่ ๆ มันก็ลดระดับความตื่นตระหนกลงไปมากโข  มันสงบเสียจนฉันแปลกใจ  ราวกับว่ามันอยู่นอกเหนือคำสั่งของฉันไปโดยสิ้นเชิง   

            วิหารหินแห่งนี้  เป็นทางทอดยาวไปไกลจนสุดสายตา ด้านข้างมีเสาหินต้นใหญ่เรียงต่อกันเป็นแนวยาวเรื่อยไปตลอดทาง  เสาแต่ละต้นมีรูปปั้นประจำเสาแตกต่างกันออกไป  มันสูงจนฉันยังไม่ได้เพ่งพินิจให้ดีว่ามันเป็นรูปร่างอะไรกันแน่ 

            ที่นี่ที่ไหน  ไม่มีคนอยู่เลยอย่างนั้นหรือ?  ..

            “ สวัสดีค่ะ  เอ่อ ..  มีใครอยู่มั้ยคะ? ”  ฉันไม่รู้ว่าฉันเอ่ยถามไปกับใคร  และไม่รู้ว่าฉันหวังจะได้ยินอะไรตอบกลับมาหรือเปล่า  การที่มันยังคงเงียบงันอยู่อย่างนี้  กับการมีเสียงใครบางคนตอบกลับมา  อันไหนฉันจะสบายใจมากกว่ากันนะ  ..

            ฉันยังนึกสงสัย .. 

            แต่ไม่ทันได้หาคำตอบในใจตัวเอง  ฉันก็ก้าวขาออกเดินไปข้างหน้าเป็นก้าวแรก

            ทุกอย่างเงียบสงบ  ไม่มีแม้แต่เสียงใบไม้ไหว  หรือเสียงแมลงสักนิดก็ไม่มีเลย  ฉันลองหยิกตัวเองที่ท้องแขนดูสักครั้ง 

             โอ๊ย .. เจ็บชะมัดเลย! 

            แล้วพลันนึกได้ว่าตอนขามาฉันก็เจ็บพอดูอยู่แล้ว  นั่นทำให้ฉันหัวเสียขึ้นมานิดหน่อย  ได้แต่สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่  ขาฉันก็ก้าวไกลออกไปเรื่อย ๆ  ข้างกายยังคงเป็นเสาหินต้นใหญ่ทอดยาว  พื้นที่ฉันเหยียบอยู่ขณะนี้ก็เป็นหินอ่อนที่มีลวดลายผสมผสานงดงามยิ่งนัก 

            สายลมอ่อนโชยแผ่วมากระทบแก้มของฉัน  มันพัดพาเอาความสดชื่นอย่างที่ฉันไม่เคยรู้สึกมาก่อนมากับมันด้วย  ฉันตั้งใจจะสูดลมหายใจให้ลึกที่สุด  อยากเก็บอากาศบริสุทธิ์เช่นนี้เอาไว้ให้มากที่สุดเลย  โดยลืมไปว่าพอฉันหายใจออกมันก็หายไปแล้ว  .. เสียดายจริง

            ฉันมองลอดระหว่างเสาหินออกไปทางขวามือ  มองเห็นว่ามีสวนไม้ประดับสีเขียวชอุ่มอยู่ด้วย  ฉันจึงไม่ลังเลเดินตัดผ่านช่องเสาหินออกไปที่สวนแห่งนั้นทันที 

            ฉันก้าวลงไปที่พื้นดิน  จะว่าเป็นพื้นดินก็ไม่ถูกนัก  เพราะมันถูกปูทับด้วยหินกรวดสีขาวเม็ดเล็ก  ละเอียดมาก  เม็ดของมันไม่ได้เล็กเท่ากับเม็ดทราย  แต่ก็ละเอียดกว่ากรวดที่ฉันเคยเห็นมาทั้งชีวิต  พอรองเท้าของฉันสัมผัสลงไปบนกรวด  มันกลับนุ่มเหมือนไม่ใช่กรวด  ฉันลองขยี้รองเท้าดูเล็กน้อย  .. แต่มันไม่เกิดเสียงอะไรเลย 

            เป็นไปได้หรือ?  .. เหยียบไปบนกรวดแล้วกลับไม่มีเสียงของแข็งบดกัน

            ฉันฉงนใจถึงกับเอียงคอ  จังหวะนั้นฉันก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังแว่วออกมาจากด้านในสวนแห่งนั้น  ฉันมองตามต้นเสียงนั้นไป   ยังไม่มีวี่แววของสิ่งมีชีวิตสักชนิดเลยในบริเวณรัศมีรอบกายฉัน  เดินลึกเข้าไปในสวน  มีไม้ยืนต้นสูงตระหง่าน  ใบไม้เขียวขจีไปทั่วสวน 

            มีพันธุ์ไม้เลื้อยที่ฉันไม่รู้จักอีกหลากหลายสายพันธุ์  การที่ฉันไม่รู้จักพันธุ์ไม้มันก็ไม่แปลกเท่าไหร่นักหรอก  ฉันเป็นประเภทลงมือปลูกอะไรก็ตายเกลี้ยง  ฉันจึงสรุปว่าฉันไม่เหมาะจะดูแลพวกมัน  แต่นั่นไม่ได้แปลว่าฉันไม่ชอบต้นไม้นะ 

            ฉันแค่มือร้อนน่ะ .. มือร้อน 

            ฉันกวาดตามองไปทั่ว  พยายามเงี่ยหูฟังหาที่มาของ เสียงให้ได้  คิดในใจว่าจะลองส่งเสียงดูอีกสักครั้งดีมั้ย?  .. 

            แต่สัญชาตญาณการป้องกันตนเองของมนุษย์บอกฉันว่า 

อย่าดีกว่า        

            ฉันจึงเดินไปเงียบ ๆ  ตั้งใจจะรู้ให้แน่ชัดก่อนว่าเสียงนั้นมาจากตัวอะไร  หรือใครกันแน่  ก่อนที่ฉันจะแสดงตัวให้อีกฝ่ายได้รับรู้

            ยิ่งเดินลึกเข้าไป  ฉันยิ่งได้ยินต้นเสียงชัดขึ้น  ชัดขึ้น .. มันฟังดูเหมือนเสียงกระดาษแข็งกรีดกระทบกัน  เอ๊ะ! .. หรือเสียงกระพือปีก  เสียงอะไรกันแน่นะ  ฉันย่องเข้าไปอีก 

             ดีที่หินกรวดใต้รองเท้าของฉันไม่ส่งเสียงอะไรเลยแม้แต่น้อย  แถมยังนุ่มเท้าเสียจนฉันต้องคอยมองว่า  ฉันเหยียบอยู่บนมันแน่หรือ  แต่ถึงจะไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาอย่างไร  ฉันก็ยังคงเดินย่องราวกับเป็นแมวขโมย  ถ้าบังเอิญมีใครมาเห็นเข้าคงต้องคิดอย่างนั้นไม่ผิดแน่

            ลมพัดผมฉันปลิวไสว  มันชื่นใจมากจนฉันแทบอยากนั่งลงแล้วเอนกายพักผ่อนเสียให้ชุ่มปอด 

             ลมอะไรหนอ  ..  ถึงได้ชื่นใจอย่างนี้ 

            อากาศก็แสนจะเย็นสบาย  เวลาลมพัดมามันก็หอบเอากลิ่นของใบไม้ใบหญ้า  กลิ่นหอมของดอกไม้นานาพันธุ์มาด้วย  ฉันแทบอยากพนมมือขอให้เวลาหยุดเดิน  แล้วขอซึมซับกับความสวยสดงดงามของธรรมชาติแห่งนี้ไปตราบนานเท่านาน

            ระหว่างที่ฉันเพลิดเพลินกับความงามของธรรมชาติที่รายล้อมรอบตัวของฉันอยู่  ขาของฉันก็ยังคงก้าวต่อไป  ฉันเห็นว่ามีกำแพงต้นไม้ขนาดใหญ่ตั้งขวางทางอยู่  ฉันจึงเดินเบนออกขวาไปอีกเล็กน้อย  พบว่ามีช่องทางเดินเข้าไปยังที่ใดที่หนึ่งหลังกำแพงนั้น

            เสียงตีปีก  พึ่บพั่บ  .. ยังดังอยู่อย่างต่อเนื่อง  ขาฉันรู้ใจมันเดินย่องเบามากขึ้นกว่าเดิม  หัวใจของฉันในสถานการณ์แบบนี้มันควรเต้นระส่ำไม่ใช่หรือ  แต่มันกลับสงบนิ่ง  ราวกับว่ามันกำลังบอกให้ฉันรู้ว่า  ฉันจะปลอดภัย 

            ฉันเอื้อมมือจับไปที่ขอบกำแพงต้นไม้นั้น  ยื่นหน้าเข้าไปดูว่าต้นเสียงที่ทำให้ฉันฉงนใจนั้นมาจากไหนกันแน่ 

           

            แล้วฉันก็ต้องตกตะลึงอีกครั้ง !!

            กระต่ายน้อยหูตั้งยาว  มีขนสีขาวทั่วตัว  สวมชุดทำจากผ้าขนนุ่มนิ่มสีน้ำตาลคลุมยาวทั้งแขนและขา  นั่งตัวตรงเป๊ะ  หันหลังกำลังทำอะไรบางอย่าง  แขนสองข้างของกระต่ายน้อยเข้าแล้วออก-เข้าแล้วออกเสียงดัง  ฟึ่บ ๆ ๆๆๆ  ตลอดเวลา 

            ฉันเบิกตาโพลง  กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่  แม้ว่าในคอจะแห้งผากแต่ฉันก็พยายามกลืนมันซ้ำแล้วซ้ำอีก  เสียงในหัวบอกฉันว่า  กระต่ายเป็นสัตว์โลกน่ารัก  ไม่มีพิษมีภัย  ฉันจึงทำใจดีเข้าไว้แล้วกระแอมออกไปเล็กน้อย

            “ เอ่อ ..  ส  สวัสดีค่ะ ” ฉันพยายามทำเสียงให้เป็นมิตรที่สุดแล้ว  ฉันบ้ามั้ยล่ะ .. ฉันกำลังพูดกับกระต่าย! 

            ก็จะให้ทำอะไรได้อีก  ฉันคงอ่านนิยายแฟนตาซีมากไปหรือบางทีอาจจะหวังลึก ๆ ในใจว่า  เจ้าของเจ้ากระต่ายน้อยตัวนี้อาจจะกำลังซุ่มดูฉันอยู่ก็เป็นได้นี่นา  ตอนนี้อะไร ๆ ก็เป็นไปได้ทั้งนั้นแหละ

            สิ้นเสียงของฉันกระต่ายน้อยก็หยุดมือ  มันหยุดกระทำบางสิ่งที่กระทำมาตลอดตั้งแต่ฉันเดินตามเสียงมา  แล้วบรรจงวางบางสิ่งลงไปที่โต๊ะม้าหินตรงหน้ามัน  ฉันเดินอ้อมไปทางด้านหน้า  มันไม่เงยหน้าขึ้นมามองดูฉันเลยแม้สักนิด  ยังคงบรรจงวางบางสิ่งลงไปอีกครั้งและอีกครั้ง

            เมื่อฉันเดินมาประจันหน้าแล้ว  ฉันก็ผงะ .. เพราะสิ่งที่เจ้ากระต่ายน้อยบรรจงวางลงไปนั้นเป็น  ไพ่ทาโร่ต์  3  ใบ

            ฉันงุนงงเป็นที่สุด  ขยับขาเข้าไปใกล้  แล้วก็ต้องหยุด ชะงักเมื่อมันเอ่ยขึ้นมาในความเงียบระหว่างเรา

            “ เดอะสตาร์  เลิฟเวอร์  สองถ้วย ” เจ้าตัวน้อยกล่าวเสียงแหบเล็ก   สายตายังจับจ้องอยู่ที่หน้าไพ่  ทำราวกับกำลังครุ่นคิดถึงบางสิ่งบางอย่างที่มีความสำคัญนัก

           นั่นมันพูดเป็นภาษาอะไรน่ะ! ..  ฉันไม่เคยได้ยินภาษาแบบนี้มาก่อน  แล้วทำไมฉันถึงเข้าใจและแปลมันได้ทุกคำเลย

            มันพูดได้!

            เข่าฉันสั่นกึก ๆ  ฉันควรพูดอะไรมั้ย  หรือควรจะเงียบไว้อย่างเดิม  หรือหันหลังแล้วรีบใส่เกียร์หมาดี 

            ขณะฉันกำลังค้นหาคำตอบอยู่ในใจ 

            เจ้ากระต่ายก็เอ่ยขึ้นมาอีก

            “ ตาต้องตาสบพักตร์    โอ้ความรักที่รอคอย

             ดารารายเคลื่อนคล้อย  คู่แท้พลอยพานพบเอย ”

            สิ้นเสียงแหบเล็ก  เจ้ากระต่ายน้อยก็เงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยดวงตาวาวเป็นประกาย  ตาของมันกลมโต  บ๊องแบ๊วน่ารักเสียจนฉันเผลอส่งยิ้มออกไปให้  มันยิ้มตอบฉันกลับมาอย่างน่าเอ็นดู  ชั่วอึดใจเจ้ากระต่ายยืนขึ้น  พลางค้อมหัวให้เล็กน้อยและผายมือออก  พร้อมเอ่ยเสียงดังฟังชัด

            “ สวัสดีขอรับ  .. คุณผู้หญิง

             ขอต้อนรับสู่  ดินแดนแห่งความหวัง ”