บทที่ 7 เรื่องจริงหรือเปล่า

              ฉันวิ่งตึงตังลงมาข้างล่างด้วยความเร็วสูง  ไม่ได้ยั้งส้นเท้าอย่างที่แม่เคยพร่ำสอนไว้เลยแม้แต่นิดเดียว  พร้อมหอบหิ้วหนังสือศาสตร์แห่งการพยากรณ์โดยไพ่ทาโร่ต์เล่มหน้าเตอะลงมาด้วย  เสียงเพลงในบ้านกลับมาดังเหมือนเดิมแล้ว 

            “พี่กิ๊ง  ..  พี่กิ๊งคะ”  ฉันวิ่งหน้าตั้งพลางตะโกนร้องเรียกพี่กิ๊งไปด้วย  จนในที่สุดก็ถึงห้องครัว  ฉันหอบแห่ก

            “หือออ  ..  มีอะไรน้องตา  ทำไมหน้าตื่นมาแบบนั้นล่ะ”

           

             พี่กิ๊งกำลังตักน้ำซุปควันฉุยใส่ถ้วยสองถ้วย  ที่มีเส้นอุดงวางขดไว้แล้วเรียบร้อย  เงยหน้ามามองฉันอย่างฉงนใจ

             ฉันยืนก้มหน้าเอามือเท้าไปที่เข่าหนึ่งข้าง  แขนอีกข้างอุ้มหนังสืออยู่  หายใจหอบถี่ 

            “นี่กี่โมงแล้วคะเนี่ยยย  หนูอยู่ข้างบนนานเท่าไหร่แล้วเหรอคะ”  ฉันถามพร้อมพยายามบังคับลมหายใจให้เป็นจังหวะ

            “ตอนนี้เหรอ  .. แหมไม่รู้สิ  มือถือพี่อยู่บนโต๊ะตรงนู้น  ให้พี่เดาคงน่าจะประมาณ  30-40  นาทีมั้งจ๊ะ  ปกติพี่ก็ทำอุด้งใช้เวลาประมาณนี้แหละ”  เธอโรยต้นหอมญี่ปุ่นซอยลงไป  กลิ่นหอมยวนใจมาก

            ฉันที่ยังยืนอึ้งไม่หาย  พี่กิ๊งก็พูดแทรกขึ้นมา

            “ว่าไงจ๊ะ  มีอะไรหรือเปล่า  ทำไมดูตกใจขนาดนั้น  อย่าบอกนะว่าอยู่ดี ๆ ก็กลัวแม่พี่ขึ้นมาน่ะ”  เธอแกล้งอำฉัน  ฉันรู้ดี

            “ไม่ใช่ ๆ   ไม่ใช่แบบนั้นค่า  หนูไม่มีทางกลัวคุณยายหรอก  คุณยายรักหนูจะตาย  หนูรู้ ..” ฉันพูดพลางบอกมือปัดป่ายปฏิเสธ

            “งั้นอะไรล่ะ  เจออะไรเข้า”  พี่กิ๊งยกชามที่มีอุด้งน้ำเต็มปริ่มถือไปที่โต๊ะอาหาร  ฉันรีบวางหนังสือแล้วเข้าไปช่วยยก

            “คือว่า ..”

            จะเล่าว่าอย่างไรดีไม่ให้พี่กิ๊งตกใจ  และที่สำคัญไม่ให้เธอคิดว่าฉันเป็นบ้า  ใครเขาจะเชื่อกันล่ะว่าฉันสามารถข้ามมิติไปยังอีกโลกหนึ่งได้  แถมฉันเจอกระต่ายพูดได้ที่เป็นนักพยากรณ์  ถึงคนตรงหน้าจะเป็นแม่ของฉัน  ฉันก็คงไม่กล้าเล่า  แต่ถ้าเป็นคุณยายก็ไม่แน่เหมือนกัน  ฉันคิดวนเวียนไปสุดท้ายฉันก็ตัดสินใจเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับก่อน

            “คือหนูเผลอหลับน่ะค่ะ  แล้วดันฝันร้ายนิดหน่อย  นึกว่าหลับไปนานเลย  ตื่นมาเลยตกใจมากน่ะค่ะ”  ฉันขอโทษพี่กิ๊งในใจยกใหญ่ที่ต้องโกหกเธอ  ทั้งที่เราสนิทกันแท้ ๆ

            แล้วฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่า  ฉันถือวิสาสะหยิบหนังสือออกมาจากห้องหนังสือของคุณยายโดยไม่ได้รับอนุญาต  ฉันจึงรีบลุกเดินไปยังหนังสือเล่มนั้น  ที่ฉันวางมันไว้ตรงเคาน์เตอร์ในครัว  หยิบมันขึ้นมาอย่างระมัดระวังแล้วกำลังจะเลี้ยวไปที่บันได

            “น้องตา  จะไปไหนมากินตอนร้อน ๆ สิจ๊ะ  เดี๋ยวมันอืดหมดนะ”  พี่กิ๊งพูดพร้อมสูดเส้นอุด้งเข้าปากไม่รอฉันแล้ว

            “หนูขอเอาหนังสือขึ้นไปเก็บก่อนค่ะ  เดี๋ยวรีบลงมากินเลยค่า” ฉันตอบเธอพลางก้าวขาขึ้นบันได

            “อ่านจบแล้วเหรอ  เอากลับไปอ่านสิจ๊ะ  เอาไว้ที่นี่ก็ไม่มีใครอ่าน  อยู่กับน้องตาน่าจะมีประโยชน์มากกว่า  ไว้น้องตาอ่านจบแล้วค่อยเอามาคืนที่ก็ได้” พี่กิ๊งวางตะเกียบส่งยิ้มให้ฉัน

            “ได้เหรอคะพี่กิ๊ง” ฉันถามด้วยความตื่นเต้นสุดใจ  ดวงตาน่าจะส่องประกายแวววาว  จนพี่กิ๊งน่าจะดูอาการฉันออก  เธอหัวเราะน้อย ๆ

            “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ  ถ้าพี่อนุญาตซะอย่าง” พี่กิ๊งยิ้มหวานตาหยีให้ฉัน

            โอ้  ..  พี่กิ๊งขา  ขอบคุณนะคะ  ฉันรำพึงรำพัน

            “ขอบคุณนะคะพี่กิ๊ง” ฉันผู้บ่อน้ำตาตื้น  น้ำตาเอ่อล้นที่ดวงตาทั้งสองข้าง

            “ทำซึ้งทำไมเนี่ยยย  แค่ให้ยืมอ่านหนังสือเองน้องตา .. ฮ่า ฮ่า .. มากินเร็ว” ฉันเดินไปที่โต๊ะอาหารด้วยความตื้นตันใจ  ขอบคุณที่ฉันโชคดีมีมิตรภาพที่งดงามขนาดนี้  ฉันดีใจมากจริง ๆ

            ฉันจับตะเกียบขึ้นมาคีบเส้นอุด้งแล้วสูดเข้าปากไปอย่างชำนาญการ  ฉันรักการกินเส้นทุกประเภท  ไม่ว่าจะเส้นอะไรฉันก็ชอบทั้งนั้น  ขณะที่เคี้ยวเส้นอุด้ง  ฉันก็ตาลุกวาว  มันนุ่มหนึบหนับมาก  แล้วฉันก็ตักน้ำซุปซดตามเข้าไป

            “อร่อยยยยยย” ฉันพนมมือทั้งที่ยังถือตะเกียบกับช้อนอยู่เลย  หลับตาปี๋ชื่นชมความอร่อยที่กำลังกลั้วผสมรวมอยู่ในปากอย่างรื่นรมย์

            เมื่อได้เวลาสมควร  หลังจากที่ช่วยเก็บถ้วยชามและห้องครัวให้คืนสภาพสะอาดสะอ้านเรียบร้อย  ฉันก็ลาพี่กิ๊งกลับคอนโด

           

            เมื่อมาถึงคอนโด  ฉันก็รีบอาบน้ำอาบท่าทันที  แล้วนั่งลงจ้องมองหนังสือเล่มหนาเตอะปกแข็งสวยงามเล่มนั้น  ฉันจ้องมองมันด้วยความพิศวงในใจ  นี่ฉันไม่ได้ฝันไปจริง ๆ ใช่มั้ย .. ฉันนึกคำพูดที่ฉันบอกพี่กิ๊งไปว่า  ฉันฝัน ..  หรือว่าฉันจะฝันไปจริง ๆ  อึดใจต่อมา  ฉันก็นึกคำกลอนที่ฉันถูกพยากรณ์โดยเดฟเอาไว้ได้

            ฉันผุดลุกขึ้นไปคว้าสมุดไดอารี่ส่วนตัว  และปากกาด้ามโปรดที่ตรงปลายเป็นขนนกสีดำยาวเฟื้อยมานั่งลงที่เดิม  ฉันลงมือจดทุกอย่างที่ฉันพอจะนึกได้  ระหว่างที่ฉันคิดว่าตัวเองอาจจะทะลุมิติไปอีกโลกหนึ่ง 

            มันมีอะไรบ้างนะ?  

  

            เมื่อเริ่มนึกได้ฉันก็รีบจนลงไปในไดอารี่ทันที

             คุณกระต่ายชื่อเดฟ  เป็นนักพยากรณ์ 

            สถานที่แห่งนั้นมีชื่อว่า ..  ฉันนึกทบทวนเพื่อให้แน่ใจก่อนจะเขียนลงไป  อ่อ .. ดินแดนแห่งความหวัง

             และไพ่ที่เป็นดั่งคำทำนายของฉัน  ฉันได้ไพ่อะไรบ้างนะ  ฉันเป็นคนประเภทจำเรื่องราวผ่านรูปภาพ  แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่ามีหนังสือที่มีรูปภาพพวกนั้นอยู่  ฉันจึงรีบพลิกตำราเปิดหาโดยเร็ว  แต่เปิดโดยระวัง  ไม่ให้มือไปเผลอเปิดหน้าสุดท้ายเข้าให้  เพราะฉันยังไม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่า จู่ ๆ มันจะไม่เกิดเหตุการณ์อะไรที่ไม่คาดฝันขึ้นอีก

            เมื่อฉันพลิกไป ๆ  ทีละหน้าตามบทที่ว่าด้วยไพ่แต่ละใบ  ฉันก็ได้คำตอบ  ฉันจำหน้าไพ่ได้ในทันทีโดยไม่มีความลังเล  ฉันจดมันลงไปในกระดาษ 

            ใบแรกคือ  เดอะสตาร์  ใบที่สองคือ  เดอะเลิฟเวอร์  ส่วนใบสุดท้ายคือ  สองถ้วย  อย่างนี่แหละใช่เลย  ดูจากหน้าไพ่สวย งามดูมีความสุข  แต่ฉันยังไม่ได้เจาะอ่านเข้าไปในความหมาย  เพียงแต่จดเอาไว้กันลืมก่อนเท่านั้น

            สิ่งสำคัญต่อไปคือกลอนบทนั้น  คำพยากรณ์ที่กระต่ายน้อยกล่าวออกมาหลังจากอ่านหน้าไพ่  ฉันจำได้ไว ๆ  หวังว่าฉันจะนึกออกทั้งหมดนะ  ฉันจึงนั่งหลับตารวบรวมสติและสมาธิ  หายใจเข้าออกช้า ๆ  แล้วฉันก็บรรจงเขียนกลอนบทนั้นลงไป

            “ ตาต้องตาสบพักตร์    โอ้ความรักที่รอคอย

              ดารารายเศร้าสร้อย     คู่แท้พลอยพานพบเอย ”

             ฉันอ่านทวนดูอีกครั้งอย่างระมัดระวัง  ฉันว่ามันมีอะไรแปลก ๆ  แล้วฉันก็ค่อย ๆ อ่านและตีความใหม่ 

            ไม่ใช่! .. ต้องเป็น  ดารารายเคลื่อนคล้อยสิ  ไม่ใช่ดารารายเศร้าสร้อย  ฉันขีดออกแล้วบรรจงเขียนลงไปใหม่ให้สวยงามทั้งบท  คืนนั้นทั้งคืนฉันเฝ้าอ่านทบทวนกลอนบทนั้นซ้ำไปซ้ำมา  แล้วฉันก็ม่อยหลับไป