เมื่อเวลานั้นมาถึง

ใบบัวขอตัวกลับเมื่อรวงข้าวหลับไปแล้ว ผู้ใหญ่หนุ่มขึ้นเรือนไปดูลูกเป็นพักๆ กรรัมภาขยับมานั่งใต้ถุนบ้าน ห่างจากวงเหล้าพอประมาณ หญิงสาวนั่งดูมือถือเงียบๆ มองภาพถ่ายแสนหวานของอดีตคนรักกับน้องสาว ที่ทั้งสองเอาลงเฟซบุ๊ค อยู่ๆน้ำตาก็รื้นหัวตา เจ็บจนจับขั้วหัวใจ มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้า เธอพยายามเข้มแข็งแล้ว แต่พอมาเห็นภาพบาดตาบาดใจก็ทนไม่ไหว แผลของเธอยังสดใหม่เหลือเกิน เวลาเท่านั้นที่จะช่วยเยียวยา

            การกระทำของหญิงสาว อยู่ในสายตาของทุกคนใน

วงเหล้า ไผ่บอกให้พายุพาเธอกลับบ้าน เมื่อเห็นหญิงสาวร้องไห้ พายุกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อหันมาเห็นอาการของเธอ

เธอมาจากต่างถิ่น มาอยู่กับคนแปลกหน้าในที่ที่เธอไม่รู้จัก

ไม่แปลกถ้าเธอจะสับสน เพราะเขาก็ไม่ได้ดูแลเธอ ก่อนหน้านี้เจอกับอะไรมาบ้าง เขาเองก็ไม่เคยรับรู้ เธอหวังมายึดเขาเป็นหลักและพึ่งพา ในขณะที่เขายังเป็นแค่ไม้หลักปักขี้เลน เธอก็คงเสียใจและหวาดระแวง เพราะคิดผิดที่เอาชีวิตมาฝากไว้กับเขา

พายุพากรรัมภากลับในเวลาเกือบสี่ทุ่ม กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวเขากระจายไปทั่วรถ รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว เมื่อเผลอสบตากับเขา ตากลมโตมองฝ่าความมืดออกไปนอกรถ ที่แล่นเรื่อยมาตามถนนที่สองฝากข้างมีแต่ทุ่งนา แล้วมาจอดหน้าบ้านไม้ขนาดกะทัดรัดที่ตั้งอยู่กลางทุ่งนา บรรยากาศคล้ายๆกับบ้านผู้ใหญ่แทนไท เพียงแต่เข้ามาลึกกว่าและอยู่ห่างจากบ้านคนมากกว่า หญิงสาวกอดตัวเองเมื่อลมเย็นๆพัดมากระทบผิวกาย เสียงแมลงกลางคืนร้องดังระงม จุดที่เธอยืนอยู่คือกลางนาพอดี พายุเปิดไฟจนบ้านสว่างไปทั้งหลัง แล้วเดินกลับมายกของลงจากท้ายรถ โดยที่หญิงสาวยังยืนมองเขาอยู่แบบนั้น เพราะไม่รู้จะทำอะไรดี หัวใจดวงน้อยเต้นคร่อมจังหวะ เมื่อคิดว่าเธอต้องอยู่ที่นี่กับเขาทั้งคืน พายุหันมามองคนที่ยืนมองกอดกระเป๋าผ้ามองเขา ถอนหายใจเมื่อเห็นความหวาดระแวง สะท้อนออกมาจากดวงตาของเธอ 

            "ขึ้นบ้านสิคุณ" ร้องบอกเมื่อยกปุ๋ยกระสอบสุดท้ายลงจากท้ายรถ แล้วขับรถเข้าไปจอดตรงเพิง ที่ต่อออกไปเป็นโรงจอดรถ ปิดประตูห้องเก็บของเรียบร้อย จึงเดินมาหาหญิงสาว 

            "อยู่ได้ไหม" ถามคนที่ยังยืนนิ่งอยู่กับที่ 

            "ได้ค่ะ" กรรัมภารับคำอย่างหนักแน่น ที่นี่แตกต่างจากบ้านเธอมากจนถึงไกลโข แต่เธอก็จะปรับตัว

            "ขึ้นบ้านเถอะ" มือหนาเอื้อมมาคว้ากระเป๋าผ้าที่เธอถือไว้ จับข้อมือบางแล้วพาเดินขึ้นไปยังชั้นบน ตากลมโตมองไปรอบๆ บนนี้มีแค่ห้องเดียวน่าจะเป็นห้องนอน มีโซฟาตัวยาววางอยู่หน้าทีวี มีพัดลมกลางเก่ากลางใหม่ตั้งอยู่ตรงนั้นหนึ่งตัว พายุเปิดประตูห้องวางกระเป๋าเสื้อผ้าเธอข้างๆฟูกนอนขนาดห้าฟุต ที่วางอยู่กับพื้น ตากลมโตกะพริบถี่ๆเมื่อเห็นที่นอนของเขา ที่เป็นเพียงฟูกบางๆ กับหมอนสองใบและผ้าห่มลายๆอีกหนึ่งผืน จุดที่เป็นหัวนอนมีมุ้งที่แทบจะดูสีไม่ออก ผูกกับเสาบ้านตลบอยู่บนนั้น มีพัดลมเก่าๆวางอยู่ปลายเท้าหนึ่งตัว พายุมองบนเมื่อหันมาเห็นอาการของเธอ เป็นแบบนี้แล้วจะอยู่ได้หรือ

            "ไงคุณถึงกับพูดไม่ออกเลยเหรอ" ถามแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนที่นอน ตบมือลงตรงที่ว่างข้างๆ มองเธอด้วยสายตาที่กรรัมภาต้องขนลุก อย่าบอกนะว่าเขาจะทำเรื่องอย่างว่า ทั้งๆที่เธอยังไม่ได้อาบน้ำอาบท่าเลยสักนิด เนื้อตัวเธอทั้งเหนียวและสกปรก

            "คุณจะทำเลยเหรอคะ" คำถามของเธอเรียกความงุนงงให้กับชายหนุ่ม ก่อนจะหัวเราะออกมา เมื่อคิดได้ว่าคำพูดของเธอหมายถึงอะไร

            "ผมดูหื่นกามขนาดนั้นเลยเหรอ" คำพูดของเขาเรียกจุดแดงบนใบหน้าหญิงสาว อยู่ๆก็อายกับคำพูดของตัวเอง

            "เปล่าค่ะ" ตอบพร้อมกับก้มหน้าหนี

            "ผมแค่อยากทำความรู้จักกับคุณน่ะ ผมชื่อพายุชื่อเล่นลม อาชีพทำนา ไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตน ไม่มีลูกติด เที่ยวผู้หญิงบ้างเป็นบางครั้ง ใส่ถุงยางอนามัยทุกครั้ง ไม่มีโรคประจำตัวหรือโรคร้ายแรงให้คุณกังวล ดื่มเหล้าสูบบุหรี่"

            "ค่ะ" รับคำอย่างงงๆเมื่อฟังเขาพูดจบ

            "คุณล่ะมีผัวมากี่คนแล้ว มีลูกติดไหม"

            "เออ...คือฉัน" เมื่อเจอคำถามนี้กรรัมภาก็ไปไม่เป็น

            "พูดมาเถอะ ไม่ต้องอายหรอกเราจะเป็นผัวเมียกันแล้ว

ก็ต้องบอกกันตรงๆ" ใบหน้าสวยแดงก่ำสาบานว่านี่คือคำพูดของคนที่กำลังจะเขาหอคุยกัน ถ้าเธอบอกกับเขาว่าไม่เคยมีอะไรกับผู้ชาย เขาจะเชื่อเธอไหม

            "ก็...เคยนอนกับผู้ชายมาบ้างค่ะ ไม่มีโรคประจำตัว"

พูดพร้อมกับเก็บผมข้างแก้มไปทัดไว้ที่ใบหู เธอโกหกไม่เนียน และรู้สึกอายมากที่ต้องพูดอะไรแบบนี้

            "สามคนถึงไหม หรือมากกว่านั้น"

            "คุณ!" เสียงเล็กตวาดแหว นี่เขากำลังคิดว่าพูดเรื่องดินฟ้าอากาศอยู่หรือไง 

            "ที่ผมถามเพราะจะได้ทำตัวถูก คุณเคยมีประสบการณ์มาบ้างก็ดี จะได้ไม่ต้องสอน เวลาเมาๆแบบนี้ผมจะอึดมาก

คุณอาจจะต้องทนหน่อย"

            "..."

            "ฉัน..."

            "ผมว่าเราอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้กันเลยนะ คุณไปอาบน้ำเถอะดึกมากแล้ว เดี๋ยวผมลงไปเป็นเพื่อน" พายุตัดบทเมื่อเห็นอาการอึดอัดที่คนตรงหน้าแสดงออกมา เขาคงรีบร้อนเกินไปจนเธอตั้งรับไม่ทัน อาสาลงไปเป็นเพื่อนอย่างคนใจดีเพราะห้องน้ำอยู่ข้างล่าง

            "คุณไม่อาบน้ำเหรอคะ" ถามเพราะสงสัยส่วนมากเวลาเมาผู้ชายมักจะนอนเลย 

            "อาบพร้อมกันนะเหรอ" พายุเข้าใจไปอีกทาง

            "ไม่ใช่ค่ะ"

            "ออ...นึกว่าจะให้อาบพร้อมกัน ผมรออาบต่อจากคุณนั่นแหละ คุณมีผ้าถุงมาใช่ไหม"

            "มีผ้าขนหนูค่ะ"

            "ออ...งั้นก็เปลี่ยนผ้าเถอะผมไปรอข้างนอกนะ เสร็จก็ออกไป" พูดจบก็เดินออกไป 

            ความเงียบเข้าปกคลุม เมื่อถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว ตากลมโตมองไปรอบๆอีกครั้ง ก่อนจะรื้อกระเป๋าหยิบชุดนอนและผ้าขนหนูออกมา กอดแนบอกแล้วเปิดประตูออกไปข้างนอกด้วยเสื้อผ้าชุดเดิม รู้สึกกระดากอายถ้าต้องเดินนุงผ้าขนหนูออกมาแบบที่เขาบอก ขอเวลาทำความคุ้นเคยกับเขาอีกสักนิดก็แล้วกัน 

            พายุหันมามองเมื่อคนข้างในเปิดประตูออกมา ตาคมเข้มสบกับตากลมโต ที่มองเขาอย่างตกตะลึง เพราะตอนนี้ทั้งตัวของเขา มีผ้าขาวม้าพันเอวอยู่แค่ผืนเดียว บุหรี่ในมือถูกกดลงกับจานรอง เมื่อเธอเดินมาหา ไม่มีคำถามอะไรอีก ร่างสูงเดินนำลงไปข้างล่าง กรรัมภาเดินตามลงมาติดๆ ยังดีที่เขาลงมาเป็นเพื่อน ถึงแม้จะเปิดไฟจนสว่างแต่เธอก็ยังกลัว บรรยากาศเงียบสงบบวกกับเสียงแมลงกลางคืนที่ร้องดังระงม ทำให้รู้สึกวังเวงไม่น้อย