พ่อเพื่อนบำเรอรัก บทที่ 4

“ฉันก็รักแก”

            “หยุดเถอะค่ะ พ่อลูกอย่าทะเลาะกันเลยนะคะ” มายาวดีทะลุกลางปล้อง เธอว่าเรื่องมันจะไปกันใหญ่ พ่อทำเพราะอารมณ์ล้วนๆ ส่วนลูกก็ดูจะรักผู้ชายมากเหลือเกินจนมองพ่อเป็นอื่น เธอไม่ต้องการให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเลย

            “คุณพ่อคะ ยะหยายืนยันว่าตลอดเวลาพี่ว่านดูแลกึ้งเป็น อย่างดีค่ะ ไม่เคยนอกใจกึ้งเลยสักครั้ง คุณพ่ออย่าทำลายครอบครัวที่กำลังจะสร้างขึ้นเลยนะคะ ถ้าโกรธกึ้งก็สงสารหลานที่อยู่ในท้องกึ้งด้วยเถอะค่ะ”

            เดโชตวัดตาคมกริบมองมายังมายาวดีนิ่ง เขามองเธอนาน นานเกินไป นานจนเธอต้องหลบตาคู่นั้นมองพื้นทรายแล้วใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ

            นี่ฉันหาเรื่องใส่ตัวหรือเปล่าเนี่ย

“เธอรู้จักไอ้ระยำที่มันทำลูกฉันท้องดี?”

            “เอ่อ...ค่ะ ตลอดเวลาที่รู้จักพี่ว่าน ยะหยาก็ยังไม่เห็นพี่ว่านทำตัวเหลวไหล พี่ว่านขยันทำงาน ไม่เจ้าชู้ ไม่...”

            “มันไม่เคยมองเธอในแบบที่ผู้ชายมองเลยงั้นสิ”

            มายาวดีอึ้งกับคำถาม แล้วพยักหน้าหงึกหงัก

            “ค่ะ พี่ว่านไม่ทำให้กึ้งและลูกต้องผิดหวังแน่”

            “แต่ตอนนี้ฉันผิดหวังมาก”

            “คุณพ่อต้องยอมรับอย่างหนึ่งนะคะ คุณพ่อให้กำเนิดกึ้งได้ แต่ไม่ใช่เจ้าชีวิตของกึ้ง คุณพ่อต้องให้โอกาสกึ้งสร้างครอบครัวของตัวเอง กึ้งกำลังจะมีหลานนะคะ คุณพ่อไม่อยากให้หลานมีพ่อเหรอคะ”

            ดูเหมือนเดโชจะเห็นด้วย มายาวดีเดา เพราะเขาเงียบกริบและมองไปทางประกายแก้วกับวงศกร ในขณะนั้นก็ได้ยินเสียงประกายแก้วเรียกคนรักตลอดเวลา เสียงของเธอสั่นเครืออย่างน่าสงสาร มายาวดีเองก็ทำดีที่สุดแล้ว การจะเกลี้ยกล่อมคนอย่างนายหัวเดโชไม่ใช่เรื่องง่าย มายาวดีไม่รู้จักเขา แต่ดูจากท่าทางและเรื่องราวของเขาที่เพื่อนรักเล่าให้ฟังมาตลอด เธอทำได้เท่านี้จริงๆ หวังจะให้เดโชใจอ่อนนึกสงสารหลานที่อยู่ในท้องประกายแก้วขึ้นมาบ้าง

            นายหัวเดโชละสายตาจากประกายแก้วเพื่อมองจ้องมายังมายาวดี คำพูดของเธอไม่ได้ทำให้เขาใจอ่อน หากแต่ใจเขาจะอ่อนยวบก็หลังจากมองริมฝีปากสีชมพูชุ่มฉ่ำขยับไปมา มองกวาดลงมาลำคอระหง บ่าไหล่บอบบาง ต้นแขนเรียวเสลา และเนินอกรำไรขาวผ่อง ปลายผมมาพาดไว้บนเนินอกเพิ่มความเซ็กซี่

            มายาวดีเห็นแววตาคู่นั้นก็เบิกตากว้าง ใจเจ้ากรรมไม่ชอบที่เขามองเธอแบบนี้ แต่ร่างกายกลับรุมร้อนขึ้นแปลกๆ โดยเฉพาะเรียวปากของเธอก็เหมือนจะสั่นระริกเพียงแค่ถูกสายตาคู่นั้นโลมเลียจาบจ้วง

            “ก็ได้” ในที่สุดเดโชก็สงบ ไม่มีใครรู้ว่าเพราะอะไรนอกจากเขา “ฉันจะยอมรับไอ้บ้านั่นเป็นลูกเขยก็ได้”

            “จริงหรือคะพ่อ” ประกายแก้วดีใจจนตัวสั่น “พ่อยอมรับพี่ว่านจริงๆ หรือคะ”

            “ในเมื่อมันแก้ไขอะไรไม่ได้” เขาปรายตามองมายาวดีอีกครั้ง “และก็นึกสงสารหลานในท้องแกเหมือนกัน ฉันยอมให้แกมีชีวิตในแบบที่แกเลือกเองก็ได้ ต่อจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไม่ช่วย เพราะแกเลือกทางเดินของตัวเอง แต่...”

            “แต่อะไรคะพ่อ”

            “แลกกับเพื่อนของแก”

            “ห๊ะ?” มายาวดีตกใจอุทานออกมาสุดเสียง เป็นเสียงสั้นๆ ที่กลั่นออกมาจากใจเลยทีเดียว

            “พ่อหมายความว่ายังไง” ประกายแก้วถามย้ำ

            “เธอชื่ออะไรนะ” เดโชถามมายาวดี

            “ชะ...ชื่อมายาวดีค่ะ”

            “ชื่อสมตัวดี” เดโชกระตุกยิ้มที่มุมปาก หลังจากได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วก็ปรายตามองวงศกรที่ยังไม่ตาย เขาตัดใจจากการบังคับลูกเพราะอยากให้เรียนรู้การใช้ชีวิตด้วยตัวเอง แม้ว่ายังจะกรุ่นโกรธเพราะโดนวงศกรกระตุกหนวดเสือ ทว่าเอาเข้าจริงๆ เดโชก็คงต้องปล่อยไปตามน้ำ

            และมายาวดีก็ต้องมีส่วนรับผิดชอบในเรื่องนี้ด้วย!

            “แต่เธอต้องอยู่ที่นี่กับฉัน”

            “ค่ะ” มายาวดีรับคำโดยไม่คิดทบทวนให้เสียเวลา เธอต้องการเงิน ต้องการงาน และเกาะนี้ก็ไม่ได้ตัดขาดจากโลกภายนอก ที่นี่มีทุกอย่างพร้อมสรรพ เธอจะมีเงินส่งกลับไปให้พ่อกับแม่ที่บ้านแล้ว

            “โอย...ดีใจด้วยนะยะหยา ในที่สุดเธอก็ได้งานทำเสียที”

            “เรื่องงานเดี๋ยวค่อยคุยกัน ขอตัวไปอาบน้ำก่อน กึ้งพาเพื่อนและ...สามีไปบ้านพักนะ”

            “พ่อจะให้ยะหยาพักที่ไหนคะ” ประกายแก้วถามเพราะบ้านใหญ่มี 2 ห้องนอน คือห้องพ่อกับห้องเธอ แต่พ่อจะมีบ้านพักรับรองแขกอีกหลังที่อยู่ข้างๆ กันแยกออกมาต่างหาก

            “พ่อยังไม่อยากอยู่ร่วมบ้านกับสามีเราตอนนี้ เพราะงั้นมายาวดีคงต้องอยู่ห้องเราไปก่อน”

            “อ้อ...ได้ค่ะ เดี๋ยวกึ้งจัดการเอง พ่อไปอาบน้ำเถอะ” ประกายแก้วลุกขึ้นกอดพ่อ “ขอบคุณค่ะพ่อ กึ้งรักพ่อนะคะ”

            เดโชปล่อยให้ลูกหอมแก้มตนพร้อมกระตุกยิ้มนิดๆ ประกายแก้วหันไปยิ้มกว้างกับมายาวดีอย่างดีใจ และวงศกรก็ขยับตัวจะลุกขึ้นยืน

            “พี่ว่าน พ่อยอมให้เราแต่งงานกันแล้วนะ” ประกายแก้วบอกคนรัก วงศกรยังมึนๆ งงๆ พอได้ยินคนรักบอกแบบนั้น ก็ก้มลงกราบแทบเท้าเดโช

            “ขอบพระคุณครับคุณพ่อ ผมสัญญาจะไม่ทำให้ผิดหวัง”

            เดโชไม่ตอบแต่เดินหนี เขาบอกตัวเอง ถ้าวงศกรทำให้ประกายแก้วเสียใจเมื่อไหร่ มันจะต้องกระอักเลือดมากกว่าวันนี้หลายเท่า

            ประกายแก้วพามายาวดีเข้าไปในบ้านพักหลังใหญ่ชั้นเดียว ภายในมี 3 ห้อง คือห้องนอน 2 ห้อง และห้องทำงาน 1 ห้อง ไม่รวมห้องครัวยุโรปที่ใช้เฉพาะตอนเช้าสำหรับทำเครื่องดื่มร้อนๆ ส่วนอาหารในแต่ละมื้อ ป้าลำเจียกจะทำขึ้นมาให้ทุกมื้อ

            มายาวดีได้อยู่ในห้องฝั่งซ้ายซึ่งเป็นห้องเดิมของประกายแก้ว ห้องตรงกันข้ามคือห้องนอนของเดโช เธอเห็นเพียงประตูห้องก็ใจแกว่งแปลกๆ ประตูห้องตรงกันมันดูใกล้กันเกินไป

            “คิดอะไรอยู่ยะหยา เหม่อลอยไปถึงไหนแล้ว”

            มายาวดีกะพริบตาปริบๆ ก่อนส่งยิ้มแหยให้เพื่อนรัก

            “ให้ฉันออกไปนอนบ้านเธอไม่ดีกว่าเหรอ”

            “ก็นี่ไงบ้านฉัน นี่ก็ห้องฉัน”

            “ฉันหมายถึง บ้านเล็กๆ ที่เธอจะไปอยู่กับพี่ว่าน ฉันรู้สึกแปลกๆ ถ้าต้องนอนห้องนี้ อยู่ในบ้านหลังเดียวกันกับพ่อเธอน่ะกึ้ง”

            “ฮิ ฮิ เธอกลัวอะไร กลัวจนหน้าแดงขนาดนี้จะกลัวทำไม”

            มายาวดียกมือลูบแก้ม เธอหน้าแดงจริงๆ หรือนี่

            “หน้าฉัน...แดงหรือ”