ตอนที่ 2 รอยจากคืนที่ลืมไม่ลง

เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นห้องเช่าเล็ก ๆ

เพชรพลอยสะดุ้งตื่น ลมหายใจสะดุดด้วยความหวาดกลัวก่อนที่สติจะแล่นกลับมาเต็มที่ภาพเมื่อคืนแล่นเข้ามาเหมือนฟ้าผ่ากลางกะโหลก—แสงสีจากผับ กลิ่นเหล้า การพูดคุยที่อบอุ่นจนน่ากลัว…และเขาผู้ชายคนนั้นร่างกำยำที่แน่นร้อน มือใหญ่ที่ประคองเธออย่างอ่อนโยน…แต่กลับปล่อยให้ทุกอย่างเลยเถิด ไม่ใช่สิ—เธอเองต่างหากที่ปล่อยให้เลยเถิด

เพชรพลอยจับหัวตัวเองสองข้างรู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมาเฉย ๆ

“เพชรพลอย…แกทำบ้าอะไรลงไปเมื่อคืน…”

เธอปิดหน้า กรีดร้องลงในหมอนเพื่อไม่ให้ห้องข้าง ๆ ได้ยินทุกอย่างชัดเจนเกินกว่าจะบอกว่าเมาจนจำไม่ได้เธอจำได้ทุกสัมผัส…ทุกลมหายใจ…และทุกเสียงเรียกชื่อเธอเบา ๆ ตอนเขากดริมฝีปากลงบนต้นคอ เพชรพลอยหอบหายใจปลายนิ้วแตะไปที่คอ—แสบร้อน

เธอพุ่งลุกไปยืนหน้ากระจก

“ตายแล้วววววววว…!!!”

รอยแดงจาง ๆ ไล่จากกกหูลงมาถึงไหปลาร้าบางรอยเป็นจ้ำเล็ก ๆ จนไม่ต้องเดาเลยว่าเกิดจากอะไรเธอเอามือปิดปากกลั้นเสียงร้อง

หัวใจเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกจากอก

“ฉัน…ทำอะไรลงไปเนี่ย…”

สายตาไหลลงมาเห็นรอยอีกสองรอยตรงไหปลาร้าเธอหน้าแดงวาบขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

“บ้า! ตายแล้ว! บ้าเพชรพลอย! ยัยบ้า!”

แต่ความช็อกที่แท้จริงคือ—ความว่างเปล่าที่น่องซ้ายตรงข้อมือเธอชะงักค้างค่อย ๆ ยกข้อมือขึ้นดู

“กำไลของแม่…?”

กำไลเงินที่แม่ให้ตอนอายุ 15เป็นของสำคัญที่สุดชิ้นหนึ่งของชีวิตมันหาย…

“ไม่นะ…ฉันทำมันหล่นไว้ที่ห้องเขาเหรอ…?”

ภาพผู้ชายคนนั้นลอยขึ้นมาอีกครั้งผิวขาวอมแทน เส้นผมสีดำที่ตกลงมาปิดหน้าผาก นัยน์ตานิ่งแต่ลึกจนเหมือนทะเลยามกลางคืนเธอกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก

“อย่าบอกนะว่าเขาจะรู้ชื่อฉัน…

” ชื่อ “เพชรพลอย” ถูกสลักไว้บนกำไลอย่างสวยงามเขา…เห็นแน่ ใจเธอร่วงเผละไปถึงพื้นทำยังไงดี…ทำยังไงดีล่ะเพชรพลอย

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา

07:48 น.

“ซวยแล้ว! ไปทำงานสายแน่!”

เธอคว้าเสื้อผ้ามาเปลี่ยนแบบลวกๆ แต่นั่นทำให้เธอเห็นรอยอีกหลายจุดบริเวณหัวไหล่หลังเพชรพลอยกัดฟันน้ำตาคลอหน่อย ๆ ด้วยทั้งความอับอายและความสับสน

“เมื่อคืน…เกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย…”

**

สำนักงานบริษัทคิรากรุ๊ป — 09:03 น.

เพชรพลอยกระชากประตูเข้าไปเธอหอบจนหลังแทบงอเพราะวิ่งจากป้ายรถเมล์มาที่ตึก เพื่อนร่วมงานในฝ่ายดีไซน์หลายคนหันมามองพร้อมหัวเราะขำๆ

“ยัยเพชร มาสายนะยะเมื่อคืนไปดริงก์หนักเหรอ?”

“ดูหน้าแดง ๆ เหมือนเมาค้างเลยอ่ะ”

เพชรฝืนยิ้ม

“ก็…นิดหน่อยอ่ะ”

แก้มเธอร้อนผ่าวแต่ยังไม่น่าอายเท่าข้อเท็จจริงว่ายังมีรอยแดงตามคอเธอรีบผมลงมาปิด แต่ผมยาวของเธอก็ไม่หนาพอ เพื่อนสนิทในแผนกชื่อ “พลอยใส” เดินมาหา เป็นผู้หญิงตัวเล็ก ปากจัดแต่ใจดี เธอจับไหล่เพชรพลอยพลิกไปพลิกมาเหมือนหาอะไร

“ยัยเพชร—เดี๋ยวนะ…ทำไมคอมึงแดงแบบนี้!?”

เพชรตกใจรีบยกมือปิด

“ไม่มีอะไรๆ บอกแล้วว่าเมาค้าง!”

พลอยใสยื่นหน้าเข้ามาใกล้

“ไม่ใช่แค่เมาค้างแล้วมั้ง นี่มัน…รอยผู้ชาย??”

“พลอยใส หยุดนะ!!!”

เสียงดังจนคนในแผนกหันมามองเพชรทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ต้องหันหลังให้เพื่อนเพื่อซ่อนสีหน้าพลอยใสอึ้ง ค่อยๆ เดินเข้ามากระซิบแทน

“มึงโอเคไหมเพชร…?”

เพชรพลอยเม้มปากแน่นส่ายหน้าเบา ๆ

พลอยใสจับมือเธอ

“เมื่อคืนมึงไปกับใคร?”

เพชรส่ายหน้าอีก

“เขาเป็นใครกูก็ไม่รู้…จริงๆ อะมึง”

เพื่อนมองอย่างตกใจ

“นี่มึงไปกับคนแปลกหน้าเหรอ!?”

เสียงทุ้มต่ำของผู้จัดการฝ่ายดังขึ้นมาจากด้านหลัง

“เงียบหน่อยครับ ทุกคนทำงานด้วยนะครับ”

ทั้งแผนกกลับเข้าสู่โหมดปกติ แต่พลอยใสยังไม่ปล่อยเพื่อนสนิทลงง่าย ๆ

เธอพาเพชรไปนั่งที่โต๊ะทำงานเพชรเปิดคอมพิวเตอร์ แต่สายตาไม่ได้โฟกัสอะไรเลย สมองจมอยู่กับภาพเมื่อคืนทั้งหมด มือเธอสั่นจนจับเมาส์แทบไม่ได้ น้ำตาซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว

พลอยใสกระซิบเบา

“เล่าให้กูฟังได้ไหม…?”

เพชรหายใจแรงหนึ่งครั้ง ก่อนค่อย ๆ โพล่งออกมาอย่างหมดแรง

“เมื่อคืน…กูมีอะไรกับเขา…”

พลอยใสตาโต

“เพชร…!!”

“แล้ว…ไม่ได้ป้องกันด้วย…”

ประโยคนี้เหมือนฟ้าผ่าพลอยใสอ้าปากค้าง นิ่งไป 3 วินาทีเต็ม

“ตายแล้ว! ตายแล้ว ๆๆๆ เพชร!!”

เพชรพลอยรีบเอามืออุดปากเพื่อน

“เบา ๆ สิ!”

พลอยใสกระซิบเสียงแหบ

“ถ้า…ถ้ามึงท้องขึ้นมาล่ะ? ทำไง?”

เพชรกลืนน้ำลาย

นั่นคือคำถามที่เธอเองก็กลัวจนแทบอาเจียน

“กูไม่รู้…ฮึก…กูไม่รู้เลยอะมึง…”

น้ำตาเธอไหลออกมาเงียบๆ พลอยใสรีบกอดเพื่อนทันที

“โอ๊ยย เพชร ทำไมแกไม่ระวัง!”

เพชรพูดทั้งน้ำตาคลอ

“ก็กูไม่ได้ตั้งใจ…เขาดูใจดีมาก…เหมือนเข้าใจกูไปหมด…กูเลย…”

เพื่อนมองอย่างเป็นห่วงมาก

“เขาหลอกฟันมึงเปล่า?”

เพชรสะอึกหัวใจเธอเจ็บขึ้นมาเฉียบพลัน

“หรือ…กูต่างหากที่หลอกฟันเขา…”

ทั้งสองนิ่งอยู่พักหนึ่งเพื่อนไม่กล้าพูดอะไรต่อเพชรพลอยก้มหน้าลงบนโต๊ะอย่างหมดเรี่ยวแรง

“กูท้องไม่มีพ่อไม่ได้…ถ้าแม่กูรู้กูโดนฆ่าแน่ๆ…”

**

อีกด้าน — คิรินทร์

ในเวลาที่เพชรพลอยกำลังเครียดจนแทบล้มทั้งยืนคิรินทร์ก็นั่งอยู่ในห้องทำงานของเขาบนชั้น 39 สายตาคมพิจารณากำไลเงินในมืออย่างหนักแน่น แสงแดดสะท้อนตัวอักษรสลักอย่างสวยงาม

“เพชรพลอย”

เขาเอานิ้วลูบรอยสลักนั้นเป็นครั้งที่ร้อยในหัวมีภาพเมื่อคืนซ้ำไปซ้ำมา ความอ่อนหวาน ความจริงใจ ความเมาของเธอ เสียงหัวเราะ เสียงร้องไห้ สัมผัสที่ยังติดอยู่ในความทรงจำจนแทบลืมหายใจเขาวางกำไลลงกดกริ่งเรียกเลขา

“คุณมิว”

“ค่ะ คุณคิรินทร์”

“ช่วยตรวจดูรายชื่อพนักงานทั้งหมดในบริษัท หาคนชื่อเพชรพลอยให้ผมที”

เลขาเลิกคิ้วทันที

“เอ่อ…ต้องการข้อมูลส่วนตัวด้วยไหมคะ?”

“ทั้งหมด”

มิวชะงัก เพราะเจ้านายของเธอไม่เคยสนใจพนักงานระดับล่างขนาดนี้แต่เธอก็ทำตามคำสั่งทันที

“ค่ะ เดี๋ยวฉันจะดึงข้อมูลให้ค่ะ”

คิรินทร์พยักหน้าเล็กน้อยแต่สายตาไม่เคยละออกจากกำไลในมือเลย ในใจเขามีเพียงคำถามเดียว

“คุณเป็นใครกันแน่…เพชรพลอย?”

และยิ่งเขาได้เจอชื่อเธอจริง ๆ ในระบบบริษัท ทุกอย่างจะเริ่มชัดขึ้นจนถึงวันที่เขาพร้อมจะเดินเข้าไปหาเธอด้วยตัวเอง

**

กลับมาที่ฝ่ายดีไซน์

พอถึงพักเที่ยงพลอยใสฉุดเพชรพลอยไปเข้าห้องน้ำลับในชั้น 18 ซึ่งมนุษย์ออฟฟิศไม่ค่อยใช้กัน เพชรพลอยมองรอยแดงบนคอในกระจกแล้วรีบใช้รองพื้นปิดแต่ยิ่งปิดก็ยิ่งเห็นเป็นคราบแดง ๆ

“โอ๊ยย มึง! รอยมันเยอะมากอ่ะ!”

พลอยใสร้อง

เพชรแทบอยากจมลงพื้นตาย

“กูรู้แล้ว อย่าตอกย้ำสิ!”

พลอยใสกัดปาก

“เพชร…มึงต้องหาผู้ชายคืนนั้นนะ ถ้ามึงท้อง—”

เพชรพลอยหน้าซีดคำว่าท้องทำให้หัวใจวูบดิ่งเลย

“กูไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อเขาอ่ะมึง…ไม่รู้เลย เขาบอกชื่อเล่นว่า คิน เอง…”

เพื่อนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนพูดช้า ๆ

“คิน…? บริษัทเรามีคนชื่อคินไหมวะ?”

เพชรพลอยหัวเราะแห้ง

“คงไม่มีหรอก ถ้ามีกูก็คงได้เจอแล้วล่ะ”

แต่ในหัวของเธอมีภาพเขาชัดเจนชัดจนเธอเผลอแตะริมฝีปากตัวเองเบา ๆ

“เขาหลอกฟันฉันหรือเปล่า…หรือฉันไปหลอกฟันเขา…”

เพชรส่ายหัวแรง

“โอ๊ยยยยย! กูไม่รู้แล้ว!”

พลอยใสถอนหายใจยาว

“งั้นเอาแบบนี้…หลังเลิกงาน เราไปซื้อที่ตรวจครรภ์กัน”

เพชรพลอยตาเบิกกว้าง

“มึง!! เร็วไปมั้ย!? เพิ่งผ่านไปคืนเดียว!! เชื้อยังไม่ทันวิ่งเข้ารังไข่กูเลยมั้ง”

เพื่อนยักไหล่

“ก็มึงเครียด กูก็เครียด! ซื้อไว้ก่อน!”

เพชรเอามือกุมหัว

“โอ๊ยยย…กูจะบ้าตายแล้วจริง ๆ”

**

ขณะเดียวกัน ฝ่ายทรัพยากรบุคคลมิวส่งข้อมูลแฟ้มหนึ่งให้คิรินทร์

“นี่ค่ะ พนักงานชื่อเพชรพลอยตามที่คุณต้องการ มีคนเดียวในบริษัท”

คิรินทร์รับมาเปิดอ่านอย่างรวดเร็ว

ชื่อ: เพชรพลอย ศิริกานต์

อายุ: 24

ตำแหน่ง: ดีไซเนอร์

เบอร์โทร…xxx-xxx-xxxx

ที่อยู่…xxxxxxx

เขามองภาพพนักงานขนาดสองนิ้วในแฟ้มคิรินทร์ชะงัก

ใช่—ผู้หญิงเมื่อคืน

หัวใจเขาเต้นแรงกว่าปกติไม่ใช่เพราะความใคร่อย่างเมื่อคืน แต่เพราะเขารับรู้ได้ว่าเธอไม่ได้เป็นแค่ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนเขาปิดแฟ้ม

ลุกขึ้นยืน

มิวตกใจ

“คุณคิรินทร์…จะไปไหนคะ?”

เขาตอบเรียบ ๆ

“ไม่ต้องรู้หรอก”

**

และนั่นคือจุดเริ่มของวันที่หัวใจสองดวงกำลังจะปะทะกันทั้งที่เขาเป็นเจ้านายและเธอ…เพียงพนักงานตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่คิดว่าเขาแค่ผู้ชายที่เจอในผับโชคชะตากำลังเริ่มขีดเส้นให้ทั้งคู่เดินเข้าหากัน ไม่ว่าจะด้วยความจริงความลับหรือความผิดพลาดที่อาจเปลี่ยนชีวิตตลอดไป