เจียงเซิงวางสายโทรศัพท์ สีหน้าเคร่งขรึมลงเรื่อย ๆสิบเจ็ดเดินมาด้านข้างเธอ "คุณหนู มีคนมาแล้ว พวกเราต้องออกไปแล้ว""เขาไม่มีทางให้พวกเราสองคนออกไป" เจียงเซิงจับสิบเจ็ดเอาไว้ และหันหน้าไปมองเธอ "แต่อย่างน้อยพวกเราต้องมีคนออกไปหนึ่งคน"สิบเจ็ดขมวดคิ้วเจียงเซิงกับสิบเจ็ดเดินออกไปนอกห้องหนังสือ กลับเห็นชายชุดดำหลายคนเดินขึ้นมาชั้นบนแล้ว"พวกเธออยู่นั่น!"ชายชุดดำไล่ตามพวกเธอมาสิบเจ็ดผลักเจียงเซิงออกไป "คุณหนู คุณหนีไปก่อน"เจียงเซิงมองดูเธอ "จำคำพูดเมื่อครู่ของฉันเอาไว้ อีกอย่าง อย่าบาดเจ็บนะ"สิบเจ็ดหยุดชะงัก จ้องมองเธอครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าจากนั้นเธอถอดเสื้อคลุมออก ลงมือสู้กับชายชุดดำพวกนั้นเจียงเซิงออกไปจากบันไดประตูหลัง ตอนที่ออกไป จู่ ๆ มีคนกระชากเธอเอาไว้ "จะหนีเหรอ?"เจียงเซิงยกแขนกระแทกใบหน้าของเขา จากนั้นตวัดขาฟาดเตะชายคนนั้นล้มลงบนพื้น ส่วนผู้ชายอีกคนที่เข้ามาในมือของเขาถือปืนอยู่ และจะลั่นไกปืน เจียงเซิงจับข้อมือของเขาเอาไว้อย่างรวดเร็ว ปากกระบอกปืนเล็งไปที่ทางอื่น จากนั้นขัดขาของเขาแล้วใช้ไหล่สะบัดจับเขาทุ่มลงบนร่างของชายหนุ่มคนเมื่อสักครู่ที่กำลังจะลุกขึ้นมา
ตอนที่เธอมาถึงประเทศ S เพิ่งอายุสิบสี่ปี แม้แต่ภาษาต่างประเทศก็พูดไม่เป็นสักคำ ทำได้เพียงใช้ชีวิตแออัดที่อดมื้อกินมื้ออยู่กับครอบครัวในเขตสลัมในตอนนั้น คนที่อยู่ในเขตสลัมไม่ได้ถูกคนชั้นสูงเห็นเป็นคนด้วยซ้ำ พวกเขาไม่มีสิทธิมนุษยชน เป็นได้แค่สัตว์เดรัจฉานที่เชื่อฟังว่าง่ายถึงขั้นที่คนที่อยู่ในเขตสลัมเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ได้ จึงส่งลูกสาวไปเป็นคนรับใช้ที่บ้านของคนรวยโดยไม่รู้สึกเสียดายหญิงสาวก็คือหนึ่งในนั้น พ่อแม่ของเธอขายเธอให้กับนักพ่อค้าเศรษฐีที่อายุเยอะและไม่มีบุตร เพื่อแลกกับเงินก้อนหนึ่งเธอที่ตกไปอยู่ในมือของพ่อค้าเศรษฐีใช้ชีวิตได้ไม่ดีนัก นอกจากถูกตบตี กินไม่อิ่มและนอนไม่เพียงพอแล้ว เธอใช้ชีวิตแทบจะไม่เหมือนกับมนุษย์ด้วยซ้ำภายหลังเธอตัดสินใจเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอ พยายามเรียนรู้ภาษาต่างประเทศ และเอาอกเอาใจพ่อค้าเศรษฐีอย่างเต็มที่ เป็นฝ่ายเสนอตัวไปดูแลลูกค้าของพ่อค้าเศรษฐีอาศัยที่อายุน้อยหน้าตาสวยและมีความสามารถ ทำให้ลูกค้าเหล่านั้นอารมณ์ดี นำผลประโยชน์มาให้พ่อค้าเศรษฐีมากมายพ่อค้าเศรษฐีดีใจมาก จึงได้เปลี่ยนเธอจากคนรับใช้ที่ไร้คุณค่ามาเป็นลูกบุญธรรมของเขา แต่เธอกลับเปลี
หลานอู๋เหยียนเงยหน้ามองเจียงเซิง "ไม่ต้องให้ผมพูด คุณก็คงจะรู้ถึงตัวตนขององค์หญิงใหญ่กับนักเลงกระจอกคนนั้นแล้วสินะ?"เจียงเซิงหัวเราะแห้ง ๆ "ดังนั้นล่ะ ผู้หญิงคนที่คุณพูดถึงก็คือคุณย่าของคุณ ผู้หญิงที่เป็นคนก่อตั้งตระกูลหลานของพวกคุณ""ถูกต้อง"ในดวงตาของหลานอู๋เหยียนไม่มีการเปลี่ยนแปลง และก็ไม่มีความรู้สึกใด ๆ "พ่อค้าเศรษฐีคนนั้นไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับพวกเราสักนิด ต้องขอบคุณคุณย่าของผม ที่มีพวกเราคนรุ่นหลังสืบทอดตระกูลต่อให้เขา"เรื่องขององค์หญิงใหญ่ที่เกิดกบฏในครั้งนั้น เป็นฝีมือของคุณปู่ของคุณเหรอ?"เขาเอ็นหลังพิงไปที่เก้าอี้ และเผยอมยิ้มเย้ยหยัน มองดูเธอ "โดยทั่วไปแล้วสิ่งของที่ไม่ได้ครอบครอง ทำลายทิ้งซะจึงจะดีกว่าอันที่จริง ท่านลอร์ดมีอำนาจและยศศักดิ์ทุกวันนี้ได้ ต้องขอบคุณคุณปู่ของผม"คุณปู่ดึงลอร์ดเรเกิ้ลลูกนอกสมรสที่ไม่ได้รับความสำคัญจากราชวงศ์มาเป็นพวก เพียงแค่ล้มอำนาจขององค์หญิงใหญ่ได้ และได้รับการสนับสนุนจากคนเหล่านั้น จากนั้นประคับประคองเรเจลขึ้นตำแหน่ง เขาก็ได้เป็นคนที่มีตำแหน่งอัครเสนาบดีน่าเสียดายแผนการของพวกเขามักจะถูกซือหลิงหยุนกับองค์หญิงใหญ่ทำลาย เม
เรื่องราวเกิดขึ้นแล้ว เปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้ว เป้าหมายของเรเจลคือตระกูลซือ ตระกูลกุงก็แค่หมากตัวหนึ่งในแผนที่เขาใช้จัดการตระกูลซือ""งั้นคุณกับซือเย่เจ๋วล่ะ มีความแค้นอะไรกัน?" เธอหัวเราะขึ้นมาอย่างเหยียดหยาม "หรือเป็นเพียงเพราะคุณเป็นหมาของเรเจลจนเสพติดแล้ว?"หลานอู๋เหยียนเดาะลิ้น ก้าวเท้าเดินไปตรงหน้าเจียงเซิง มองดูสีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยความแค้นเคือง "คุณเจียง ให้ผมพูดมากขนาดนี้ เพราะอยากยื้อเวลาให้คนมาช่วยคุณเหรอ?"เจียงเซิงไม่ได้พูดอะไรเขาหัวเราะในลำคอ "น่าเสียดายที่ไม่มีคนมาช่วยคุณหรอก ตอนที่คุณหมดสติ ของที่อยู่บนตัวคุณถูกคนเอาไปแล้ว ไม่มีเครื่องติดตามจีพีเอส ใครจะหาสถานที่นี้เจอ?"มือที่ถูกมัดอยู่ด้านหลังของเจียงเซิงแอบคลายออก เธอรู้ว่าจากความระมัดระวังของหลานอู๋เหยียน เขาจะต้องให้พวกเขาเก็บสิ่งของติดตัวของเธอไปมีเพียงแหวนเท่านั้นที่ไม่พบว่ามีความผิดปกติเขาโน้มตัวไปข้างหน้าและสายตาเคร่งขรึมจ้องมองเธอ "เรื่องที่ซือเย่เจ๋วติดเชื้อไวรัสคงจะถูกเปิดเผยในไม่ช้าสินะ?"เมื่อเห็นดวงตาของเจียงเซิงสั่นคลอนอย่างเห็นได้ชัด เขายื่นมือออกไปจับคางของเธอ "ซือเย่เจ๋วมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล
ฝ่ามือใหญ่ของเขาบีบคอของเธอ "ทำไม คุณคิดว่ายังจะมีคนมาช่วยคุณเหรอ?"เจียงเซิงถูกบีบจนหน้าแดงก่ำ หายใจติดขัดขึ้นมา แต่เธอยังคงฝืนยิ้มออกมา "ห้องใต้ดินลึกลับขนาดนี้ ฉันคิดว่าไม่ได้มีแค่ตัวโม่จ้วงไวรัสหรอกนะ? น่าจะมีไวรัสชนิดอื่นอีกด้วยถ้าหากเกิดการรั่วไหลขึ้นมา คนที่อยู่ในนี้จะหนีออกไปได้ไหม?"หลานอู๋เหยียนยังไม่มีการตอบสนองใด ๆจู่ ๆ เจียงเซิงก็ยกเท้าเตะไปที่เป้าของเขา เขารู้สึกเจ็บปวด สีหน้าคลุมเครือ สายตาเฉียบคมเหมือนจะกินคนเธอรีบสะบัดเชือกที่มัดเธอออกอย่างรวดเร็ว และเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์เหล่านั้นที่อยู่ด้านหลังเขาพากันชักปืนออกมา แต่กลับไม่กล้ายิงออกไปหากสัมผัสโดนไวรัสตัวอื่น ต่อให้พวกเขาสวมชุดป้องกัน แต่ไม่ได้ใส่หน้ากากป้องกันพิษ เมื่อสูดก๊าซไวรัสตัวอื่นเข้าไป นั่นก็จบเห่แน่นอน!เจียงเซิงวิ่งไปที่ด้านหลังสิ่งทดลองอย่างรวดเร็ว ด้านในกล่องสีเงินมีหลอดที่เป็นสีฟ้าทั้งหมดวางอยู่ข้างใน"เจียงเซิง รนหาที่ตาย!" หลานอู๋เหยียนชักปืนออกมา เจียงเซิงหลบเลี่ยงอย่างรวดเร็ว"เสียงดังกราว!"ตู้ที่ใส่ฟอร์มาลีนอยู่ด้านหลังถูกยิงจนเกิดรอยร้าว"คุณชายหลาน ห้ามยิงเด็ดขาดนะ!" เจ้าหน้าที่ทา
เจียงเซิงมองดูเขา และพูดอย่างไร้เรี่ยวแรง "ฉันกำลังคิดอยู่ว่า ทำไมตระกูลหลานของพวกคุณถึงพยายามอย่างหนักเพื่อจะได้รับความสำคัญจากเรเจลและตระกูลสูงศักดิ์เหล่านั้นเพราะว่าเนื้อแท้ของพวกคุณนั้นต่ำต้อย พวกคุณใช้ทรัพย์สินของคนอื่นก่อร่างสร้างตัว สายเลือดบรรพบุรุษของพวกคุณไม่ใช่สกุลหลานด้วยซ้ำ และก็ไม่ใช่ลูกหลานของพ่อค้าเศรษฐี แต่เป็นครอบครัวคนธรรมดาที่แอบลักลอบเข้ามาก็เท่านั้นตระกูลกุงเป็นตระกูลสูงศักดิ์ที่แท้จริง แต่ตระกูลหลานของพวกคุณไม่ใช่ พวกคุณอยากได้รับความสำคัญ ดังนั้นเพียงแค่ค้นคว้าวิจัยยาที่ระงับมะเร็วและอาการเจ็บปวดให้พวกเขาได้ นั่นถึงจะเป็นความหมายที่แท้จริงในการมีตัวตนอยู่ของพวกคุณสินะ?"หลานอู๋เหยียนพูดไม่ออก และกระอักเลือดออกมาอีกมากมายเธอยิ้มเยาะ "หลานอู๋เหยียน นี่คือโทษที่คุณสมควรได้รับ คุณบอกว่าชีวิตคนเราก็คือการเดิมพัน ถูกต้องแล้ว ฉันตั้งใจให้สิบเจ็ดคุ้มกันฉัน ฉันหนีไป อันที่จริงฉันก็กำลังเดิมพันอยู่ ว่าพวกคุณจะจับตัวเพียงแค่ฉัน"เธอค่อย ๆ ถอดแหวนออก แสงไฟสีแดงที่สว่างอยู่ภายในแหวนคือเครื่องติดตามขนาดเล็กมาก"และการเดิมพันครั้งนี้ ฉันชนะแล้วรถตำรวจหลายคันปิดล้อมท
ตอนที่หลานอู๋เหยียนถูกพาออกมา เป็นเพราะได้รับเชื้อจากก๊าซพิษ ปอดกับหัวใจเกิดการสูญเสีย บวกกับบาดแผลที่ขาเสียเลือดมากเกินไป จะช่วยเหลือก็สายเกินไปแล้วเจียงเซิงเคลื่อนไหวดวงตา ไม่ได้พูดอะไรซือเย่เจ๋วมองดูเธอ "ทางด้านตำรวจผมอธิบายแทนคุณแล้ว คุณป้องกันตัวเองถึงได้ยิงปืน และคุณก็ไม่ได้คิดจะฆ่าเขา ดังนั้นจึงยิงแค่ที่ขา"เธอยิ้ม “ถ้าหากฉันต้องการฆ่าเขาจริง ๆ ล่ะ”เขาหรี่ตาลงไม่พูดจาเจียงเซิงหันหน้ามองไปทางนอกหน้าต่าง "อุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อนเขาเป็นคนวางแผน คนที่ลงมือคือซูหลิงโหรว ถึงแม้ตอนนั้นฉันคิดอยากจะยิงหัวเขาให้กระจุยจริง ๆ แต่เมื่อได้เห็นกรรมที่เขาได้รับ ฉันก็ไม่ได้เสียดายขนาดนั้นแล้ว""เซิงเซิง"ซือเย่เจ๋วโน้มตัวมองเธอ จับใบหน้าของเธอให้หันมาจ้องตากับตัวเอง "รับปากผม ต่อไปไม่ว่าทำอะไร ก็ห้ามเอาชีวิตของตัวเองไปเสี่ยงอีก"เจียงเซิงหยุดนิ่ง จากนั้นก็ยิ้มขึ้นมา “แล้วคุณล่ะ?”เขาไม่ได้พูดอะไรเธอถาม "ซือเย่เจ๋ว สามปีก่อนคุณกันกระสุนแทนฉัน คุณไม่เคยคิดเลยว่า ถ้าหากคุณเป็นอะไรขึ้นมาจริง ๆ ฉันจะทำอย่างไร?"ซือเย่เจ๋วลดหน้าผากแตะหน้าผากของเธอและพูดเสียงเบา "งั้นต่อไปพวกเราสองคนห้
ซือเย่เจ๋วหยุดฝีเท้าลง แต่ไม่ได้หันกลับไป "ฉันไม่กลัวตาย ฉันแค่กลัวจะตายต่อหน้าเธอ"เขาหันหน้ามา "พรุ่งนี้ให้เหยียนเหยียนมาอยู่เป็นเพื่อนเธอเถอะ"**วันต่อมา เจียงเซิงนั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสือพิมพ์เป็นอย่างที่คิด หลานอู๋เหยียนตายไป หลังจากที่ความจริงของไวรัสถูกเปิดเผย คนเหล่านั้นผลักเรื่องทุกอย่างไปที่ตระกูลหลานแม้แต่เรื่องที่พวกเขากับตระกูลหลานทำก็ไม่ได้เอ่ยถึง พวกกเขาใช้ประโยชน์ตระกูลหลานศึกษาเทคนิคนี้ จนถึงตอนสุดท้ายตระกูลหลานล้มแล้ว หลานอู๋เหยียนตายแล้ว เช่นนั้นพวกเขาก็ไม่ต้องกังวลว่าจะได้รับผลกระทบไปด้วย"หม่ามี้!"เมื่อได้ยินเสียงใครบางคน เจียงเซิงมองไปทางนอกประตูอย่างประหลาดใจดวงตาของเธอแดงก่ำในทันที "เหยียนเหยียน?"เจียงเหยียนเหยียนเดินมาข้างเตียงอย่างรวดเร็ว เจียงเซิงกอดเขาเอาไว้ทันที "เหยียนเหยียน ใช้ลูกจริง ๆ เหรอ หม่ามี้คิดถึงพวกลูกมาก!"ตอนนี้ลูก ๆ อายุแปดขวบแล้ว ตอนนั้นยังเล็กกระจิดริดอยู่เลย เพิ่งไม่เจอกันสามปี เธอรู้สึกเหมือนนานมาก นานมาก ๆเจียงเหยียนเหยียนก็กอดเธอเอาไว้ "หม่ามี้ พวกเราก็คิดถึงหม่ามี้มาก พวกเราต่างรอหม่ามี้กลับไปอยู่นะครับ""หม่ามี้ เลิ