บทที่ 8 เผชิญหน้ากับอดีต

ขณะที่คนทั้งสามจ้องมองกันด้วยความตกใจ แอชเชอร์ก็ขมวดคิ้วด้วยความสับสน “พวกคุณรู้จักกันเหรอ?”

คำถามของแอชเชอร์ทำให้ทุกคนเปลี่ยนจุดสนใจ

ลอร่าดูเก้อเขินเล็กน้อย “อ่า... ใช่ค่ะ ฉัน…”

ก่อนที่ลอร่าจะพูดจบ นอร่าก็พูดแทรกขึ้นอย่างรวดเร็วว่า “เราเป็นคนเคยรู้จักกันค่ะ” เธอหันไปมองลอร่าและส่งสายตาแฝงความหมาย “ลอร่าเป็นอดีตพนักงานของบริษัทครอบครัวฉันค่ะ”

คำกล่าวของนอร่าทำให้ลอร่าและโนอาห์ขมวดคิ้ว คนเคยรู้จักงั้นเหรอ? พวกเธอเป็นพี่น้องกันนะ!

โนอาห์ที่ยืนอยู่ตรงนั้นมองนอร่าด้วยสีหน้าลำบากใจ “นอร่า เธอ…”

“โนอาห์...” นอร่าเรียกด้วยเสียงต่ำ สายตาของเธอดูเหมือนจะเน้นย้ำบางสิ่งขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงโนอาห์เท่านั้นที่ได้ยิน “อย่าทำให้เรื่องยุ่งยากเลย”

คำพูดของนอร่าทำให้โนอาห์เงียบไป เขาเข้าใจว่านอร่ากำลังเตือนว่าสถานการณ์ของลอร่าตอนนี้ก็ยุ่งยากพอแล้ว ไซม่อนตัดขาดเธอไปแล้ว ดังนั้นไม่ควรมีใครพูดถึงภูมิหลังของลอร่าในฐานะลอร่า ฮาร์ทลีย์อีก!

ขณะที่ลอร่าทำได้เพียงยิ้มอย่างขมขื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นความสนิทสนมระหว่างนอร่ากับโนอาห์

แอชเชอร์ดูสงสัยแต่ตัดสินใจว่าจะไม่สนใจ เขาไม่อยากใส่ใจเรื่องในอดีตของพนักงานมากเกินไป “อย่างนั้นเหรอ?”

นอร่ายิ้ม “ถ้าคุณไม่รังเกียจ ฉันขอคุยกับเธอสักครู่ได้ไหมคะ”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง การกระทำของนอร่าทำให้แอชเชอร์รู้สึกรำคาญเล็กน้อย เธอเพิ่งเดินเข้ามาโดยไม่ได้แนะนำตัวเองด้วยซ้ำ กลับกล้าที่จะขอยืมตัวเลขาของเขาแล้ว แต่เมื่อคิดว่าเธอจะเป็นว่าที่ภรรยาของโนอาห์ ไมเยอร์ส เขาก็พยักหน้า

“ให้สิบห้านาทีนะ” แอชเชอร์สั่งอย่างเย็นชา ก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาตรงข้ามกับที่โนอาห์นั่งอยู่ก่อนหน้า

หลังจากที่แอชเชอร์อนุญาต นอร่าก็ดึงมือของลอร่าไป

เมื่อออกมาข้างนอกและนอร่ามั่นใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ นอร่ารีบสวมกอดลอร่าทันที

“พี่ลอร่า เป็นยังไงบ้าง...” นอร่าปล่อยเธอ “ฉันเป็นห่วงพี่มากเลยนะ!”

เมื่อเห็นสีหน้าโศกเศร้าและสำนึกผิดของนอร่า ลอร่าก็รู้สึกอึดอัดใจ เพราะถึงยังไงเธอก็ยังคงขุ่นเคืองใจต่อเหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นกับตนเนื่องจากความประมาทของน้องสาว

อีกอย่างหากนอร่าเป็นห่วงเธอจริง ๆ ทำไมนอร่าถึงไม่รับโทรศัพท์จากเธอเลยแม้แต่สายเดียวตั้งแต่วันเกิดเหตุจนถึงตอนนี้ล่ะ?

“ฉันสบายดี...” ลอร่าตอบสั้น ๆ

มีคำถามมากมายที่ลอร่าอยากจะถามนอร่า แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่ามันไร้ประโยชน์ เพราะถึงรู้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร

พอลอร่าไม่พูดอะไร ดวงตาของนอร่าก็เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา เธอใช้มือทั้งสองข้างปิดหน้าและเริ่มร้องไห้

“หลังจากที่เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้น พี่ต้องเกลียดฉันแน่ ๆ...” นอร่าพูด ทำให้ลอร่าประหลาดใจและรู้สึกอึดอัดยิ่งกว่าเก่า “ฉันขอโทษนะพี่ลอร่า ฉันขอโทษจริง ๆ...”

การร้องไห้ของนอร่าทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาหลายคนเหลือบมองเธอและลอร่า พวกเขาไม่ลังเลที่จะมองลอร่าด้วยสายตาตำหนิ โดยคิดว่าผู้หญิงคนนี้ทำให้คนอื่นร้องไห้

ลอร่ายิ้มอย่างฝืน ๆ และพูดว่า “นอร่า... ฉันไม่ได้เกลียดเธอ”

หัวใจของลอร่าเจ็บปวดเล็กน้อยที่พูดแบบนั้น เพราะลึก ๆ แล้ว เธอไม่พอใจนอร่าเพราะหายนะที่เกิดขึ้นกับเธอ แต่เธอก็ต้องยอมรับความจริงที่ว่าเหตุการณ์ในคืนนั้นก็เกิดจากความประมาทของตนเองด้วย

“จริงเหรอ?” นอร่าเงยหน้าขึ้นและมองลอร่า เมื่อเห็นพี่สาวพยักหน้า นอร่าก็ยิ้ม “งั้นก็ดีแล้ว ฉันคิดว่าพี่จะโทษฉันที่ลงเอยด้วยการมาแต่งงานกับโนอาห์แทนพี่เสียอีก แต่การตัดสินใจนั้นเป็นของพ่อกับตระกูลไมเยอร์ส! ในเมื่อโนอาห์เห็นด้วย ฉันก็ทำอะไรไม่ได้!”

คำอธิบายของนอร่าทำให้หน้าอกของลอร่าบีบรัดแน่น ‘อ้อ... งั้น... โนอาห์ก็เห็นด้วยสินะ’

ความเศร้าหมองบนใบหน้าของลอร่าทำให้นอร่ายิ้มออก ‘ดูหน้าเธอสิ... สะใจจริง ๆ’ เธอคิดเมื่อเห็นลอร่าทุกข์ทรมาน

ลอร่ากล่าวด้วยรอยยิ้มที่ฝืนขึ้นเรื่อย ๆ ว่า “ฉันไม่ถือสาหรอก ฉันหวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปอย่างราบรื่นจนถึงวันแต่งงานนะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น นอร่าก็ยิ้มอย่างขอบคุณ จากนั้นนอร่าก็ถามคำถามที่เธออยากรู้มาตลอด “แล้วพี่มาทำอะไรที่นี่?”

ลอร่าตอบด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “มาทำงานไง ฉันเป็นเลขาของคุณสมิธ”

หลังจากตอบคำถามของนอร่า ลอร่าก็เห็นใบหน้าของน้องสาวเปลี่ยนเป็นกังวลเล็กน้อยปนกับความห่วงใย

“ลอร่า ฉันคิดว่าพี่ไม่ควรทำงานที่นี่นะ ถ้าพี่เจอสมาชิกคนอื่น ๆ ในตระกูลไมเยอร์สจะเป็นยังไงล่ะ? แล้วถ้าพวกเขามาตำหนิพี่ล่ะ?”

คำถามของนอร่าทำให้ลอร่าสับสน “เธอหมายความว่ายังไง?”

ดวงตาของนอร่าเบิกกว้าง “พี่ไม่รู้เหรอ? แอชเชอร์ สมิธเป็นน้าของโนอาห์นะ”

ดวงตาของลอร่าเบิกกว้างทันที “อะไรนะ?”

……

“แล้วนายจะใช้อะไรเป็นวัสดุหลักสำหรับการออกแบบเครื่องประดับนั่น?” แอชเชอร์ถามโนอาห์ที่นั่งอยู่ตรงหน้า

หนึ่งวินาที สองวินาที ห้าวินาที ไม่มีคำตอบ

แอชเชอร์เงยหน้าขึ้นจากการออกแบบในมือและเห็นว่าสายตาของโนอาห์จับจ้องไปที่ประตูที่ปิดอยู่ สิ่งนี้ทำให้แอชเชอร์หรี่ตาลง

ตั้งแต่โนอาห์พบกับลอร่า เขาก็ดูเหมือนจะไม่สามารถจดจ่ออยู่กับงานที่ทำอยู่อย่างเต็มที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่ลอร่าออกจากห้องไปกับนอร่า โนอาห์เหลือบมองประตูไปแล้วสิบครั้ง!

เมื่อตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ แอชเชอร์ก็ปิดเอกสารในมือลงและเรียก “โนอาห์” ยังคงไม่มีคำตอบ

“โนอาห์!”

น้ำเสียงที่เฉียบขาดของแอชเชอร์ทำให้โนอาห์ตกใจ และเขาก็เปลี่ยนสายตามามองน้าของตน “ค…ครับ น้าแอชเชอร์”

“นายเป็นอะไรไป?”

เมื่อรู้ว่าตัวเองเหม่อลอย โนอาห์ก็รีบปรับท่านั่งให้เข้าที่เข้าทางทันที “ผ…ผมขอโทษครับ ผมคิดว่าผมเหนื่อยหน่อย ๆ”

คำพูดของโนอาห์ทำให้แอชเชอร์เย้ยหยัน “อย่ามาโกหกฉัน นอกจากแม่ของนายแล้ว ฉันเป็นคนที่สองที่รู้จักนายดีที่สุด” เขากล่าวอย่างหนักแน่น เอนหลังพิงพนักและจ้องมองตรงเข้าไปในดวงตาของโนอาห์ แอชเชอร์ถามว่า “ทำไมนายดูกังวลขนาดนั้น?”

โนอาห์ถอนหายใจเพราะถูกน้าซักไซร้ เขาเอามือเสยผมและพูดด้วยความหงุดหงิดว่า “ผมจะไม่กังวลได้ยังไงครับ?” โนอาห์อธิบายด้วยสีหน้าขมขื่น “การได้เจอกับอดีตคู่หมั้นที่ทรยศผมสองสัปดาห์ก่อนวันแต่งงานแบบนี้ ผมจะสงบใจได้ยังไง?”

ทันใดนั้น ใบหน้าของแอชเชอร์ก็มืดครึ้ม “นายว่าอะไรนะ?”

สายตาของโนอาห์มองแอชเชอร์ที่สับสนเพราะดูเหมือนจะไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างตนกับลอร่า “น้าแอชเชอร์... เลขาของน้าคือลอร่า ฮาร์ทลีย์ อดีตคู่หมั้นของผม!”