บทที่ 7 ขีดจำกัดของคำลวง

ความเงียบเข้าปกคลุม ไม่มีใครพูดอะไร

ลอร่าเงยหน้าขึ้นและเห็นสีหน้าแอชเชอร์สับสน

“ถูกข่มขืน?”

ลอร่าไม่ได้โกหก เธอไร้ทางสู้จริง ๆ ตอนที่แอชเชอร์ทำร้ายเธอ เพียงแต่เขาจำเธอไม่ได้... หรืออาจจะแค่ไม่สนใจ

ลอร่าเริ่มอธิบายด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มว่า “ค่ะ... ฉันถูกข่มขืน... และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้ฉันถูกไล่ออกจากบ้านโดยไม่มีทรัพย์สินใด ๆ ติดตัวมาเลย” เธอคุกเข่าต่อหน้าแอชเชอร์ “ฉันอาศัยอยู่กับเพื่อน แต่ก็คงอยู่แบบนี้ได้ไม่นาน นั่นคือเหตุผลที่ฉันพยายามจะขโมยสร้อยคอนั้น เพื่อหาเงินให้ได้เร็วขึ้น!”

ลอร่าไม่ได้โกหกทั้งหมดแต่ก็ไม่ได้พูดความจริงทั้งหมดเช่นกัน เธอถูกแอชเชอร์ทำร้ายจริง ๆ และถูก

ไซม่อนไล่ออกจากบ้านด้วย แต่เหตุผลที่เธอขโมยเป็นเรื่องโกหกคำโต

แอชเชอร์มองร่างของลอร่าที่สั่นเทาขณะที่เธอคุกเข่าต่อหน้าเขา ดวงตาสีดำเข้มของเขาศึกษาทุกการเคลื่อนไหวของลอร่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งความหมายในแววตาของเธอเมื่อเธอมองมาที่เขาก่อนหน้านี้

ทันใดนั้น ลอร่าเงยหน้าขึ้น “ได้โปรดเถอะค่ะ อย่าไล่ฉันออกเลยนะคะ...” เธอวิงวอน “ให้โอกาสฉันอีกครั้ง...”

ดวงตาสีฟ้าของลอร่าทำให้บางสิ่งบางอย่างในตัวแอชเชอร์ปั่นป่วน โดยเฉพาะน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าของเธอ ด้วยเหตุผลบางอย่าง... มีแรงดึงดูดจากดวงตาสีฟ้าครามราวกับมหาสมุทรที่งดงามคู่นั้น

“ลุกขึ้น”

เมื่อได้ยินคำสั่ง ลอร่าก็ตัวแข็งทื่อ “ท่านคะ?” เธอเห็นเขาถอนหายใจออกมาดัง ๆ

“อย่าคุกเข่าให้ผม” แอชเชอร์พูดใบหน้าของเขายังคงเย็นชาเช่นเคย “ผมไม่ต้องการให้คุณมากราบกราน”

ลอร่าเช็ดน้ำตาและลุกขึ้นยืนตามคำสั่งของแอชเชอร์

“ผมไม่สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณ” ชายคนนั้นกล่าว ทำให้ลอร่ารู้สึกว่าความพยายามที่จะอธิบายของเธอไร้ผล ลอร่าไม่คิดว่าแอชเชอร์จะพูดต่อว่า “คุณได้รับโอกาสหนึ่งครั้ง”

ลอร่ากะพริบตา ดูสับสน

แอชเชอร์ชี้แจงว่า “ผมให้โอกาสคุณหนึ่งครั้ง หากพลาดอีกครั้งเดียว คุณต้องออกจากบริษัทนี้ไปทันที”

เมื่อได้ยินคำพูดของแอชเชอร์ ดวงตาของลอร่าก็เอ่อล้นไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง ในหัวใจของเธอมีความรู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้ง

“ขอบคุณค่ะ คุณสมิธ! ขอบคุณค่ะ!” ลอร่าโค้งคำนับหลายครั้ง ทำให้แอชเชอร์ต้องหันหน้าหนี

“ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้วก็ออกไปได้”

“ฉ…ฉันเข้าใจแล้วค่ะ!”

เมื่อมองดูลอร่าเดินจากไป แอชเชอร์ยืนนิ่งอยู่กับที่ ใบหน้าของเขาดูขัดแย้ง ราวกับเขาไม่เชื่อว่าตัวเองจะมีเมตตากับคนอื่น จากนั้นเขาก็หลับตาลงอย่างเงียบ ๆ

‘ดวงตาสีฟ้าคู่นั้น... ทำให้ฉันคลั่ง...’

……

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปนับตั้งแต่ลอร่ารู้ว่าตนเองตั้งครรภ์ ไม่มีใครในครอบครัวโรบินสันรู้เรื่องนี้เลยแม้แต่คนเดียว

อันที่จริงลอร่าอยากแบ่งปันความกลัดกลุ้มเรื่องการตั้งครรภ์กับเอ็มม่า แต่ลอร่ารู้ว่าเอ็มม่ารู้เรื่องเข้าอาจจะโกรธจัดและบุกเข้าไปในที่ทำงานของลอร่าเพื่อเผชิญหน้ากับแอชเชอร์

ผลก็คือนอกจากลอร่า แอชเชอร์ หมอของโรงพยาบาล และธีโอที่นำผลการทดสอบการตั้งครรภ์มาให้ ก็ไม่มีใครอื่นที่รู้เรื่องการตั้งครรภ์นี้อีกแล้ว

“นำรายงานทั้งหมดมานี่” แอชเชอร์สั่งขณะที่เขามาถึงและเดินผ่านโต๊ะทำงานของลอร่า

“ค่ะท่าน” ลอร่าตอบ รับเอกสารและรีบเดินตามแอชเชอร์ไป

ผลงานของลอร่าจนถึงตอนนี้ค่อนข้างดี และแม้ว่าแอชเชอร์จะไม่ได้พูดแต่เขาก็ยอมรับว่าผลงานของเธอน่าพอใจ จนถึงวันนี้แอชเชอร์ยังไม่คิดจะไล่เธอออก เขาจ่ายเงินเดือนให้ลอร่าล่วงหน้าในเดือนนั้นด้วยซ้ำ พร้อมคำเตือนว่าเธอต้องไม่ขโมยอีก

ในบ่ายที่เงียบสงบนั้น ลอร่าได้ยินธีโอแจ้งแอชเชอร์เกี่ยวกับการประชุม “คุณไมเยอร์สมาถึงชั้นล่างแล้วครับ”

‘ไมเยอร์ส?’ ลอร่าดูประหลาดใจเมื่อได้ยินชื่อนั้น นั่นเป็นนามสกุลของโนอาห์

แต่ทว่าความประหลาดใจนั้นอยู่ได้ไม่นาน ลอร่าส่ายหน้าเบา ๆ

‘ทำไมต้องแปลกใจล่ะลอร่า? มีคนใช้นามสกุลนั้นตั้งมากมาย’ เธอคิดในใจต่อ

‘อีกอย่างฉันไม่เคยได้ยินว่าตระกูลไมเยอร์สร่วมมือกับสมิธ กรุ๊ปเลย’

“ลอร่า!” เสียงเรียกของแอชเชอร์ทำให้เธอหลุดจากภวังค์ ชายคนนั้นเหลือบมองลอร่าและกล่าวว่า “ตามมา!”

“ค…ค่ะ ท่าน!”

ลอร่าเร่งฝีเท้าเพื่อตามแอชเชอร์และธีโอให้ทัน แม้จะประหม่าชั่วขณะเมื่อได้ยินชื่อนั้น แต่ลอร่าก็ไม่ต้องการเสียสมาธิ เธอต้องคงความเป็นมืออาชีพไว้

แต่เมื่อธีโอเปิดประตูและพวกเขาเดินเข้าไปในห้อง ฝีเท้าของลอร่าก็หยุดชะงักทันที สิ่งนี้เกิดขึ้นพร้อมกับดวงตาสีน้ำตาลคู่หนึ่งที่จ้องมาที่เธอด้วยความตกใจ

“ลอร่าเหรอ...?”

ที่นั่น มีชายคนหนึ่งในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มที่มีใบหน้าหล่อเหลาและอ่อนโยนยืนอยู่

ลอร่าอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชื่อชายคนนั้นเบา ๆ “โนอาห์...”

ใช่แล้ว ชายคนนั้นคือโนอาห์ ไมเยอร์ส อดีตคู่หมั้นของลอร่านั่นเอง

ทำไม... ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่?!

ขณะที่ลอร่าและโนอาห์จ้องมองกัน ก็มีเสียงที่คุ้นเคยอีกเสียงหนึ่งเรียกเธอว่า “พี่ลอร่า?”

ลอร่าหันไปหาร่างที่ยืนอยู่ข้างโนอาห์

ในเสี้ยววินาทีนั้น โลกของลอร่าดูเหมือนจะหยุดนิ่งลง

นั่น... คือนอร่า