บทที่ 8

“อือ คนนั้นแหละ ฉันขอยืมเขายี่สิบล้าน”

         “แล้วเขาก็ให้” ศศิตาทำหน้ายุ่งเหมือนมีคำถาม

         “ไม่ให้เปล่าหรอก ฉันต้องนอนกับเขา” ลลิตาพูดจบก็กระดกไวน์จนหมดแก้ว ใบหน้าแดงก่ำจากฤทธิ์ไวน์หรือความอายก็ไม่รู้

         “นอนกับเขาเนี่ยนะ! แกบ้ารึเปล่าลิตา” ศศิตาโวยวายขึ้นมาทันที เพราะนี่มันคือการขายตัวชัด ๆ

         “บริษัทนี้ฉันสร้างมากับมือ คงปล่อยให้มันเป็นของคนอื่นไม่ได้จริง ๆ อีกอย่างฉันก็เคยนอนกับเขามาแล้ว แถมนอนด้วยฟรี ๆ อีก ทำไมคราวนี้จะนอนกับเขาเพื่อเงินบ้างไม่ได้” ลลิตาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ถึงใบหน้าจะมีรอยยิ้ม แต่มันกลับเป็นยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา

         “อือ อย่างน้อยก็เพลินดีใช่ไหม” ศศิตาเอ่ยแซว

         “ถ้าแกอยากรู้ก็ต้องลอง” ลลิตาขยิบตาให้อีกฝ่าย เพื่อนเธอคนนี้เป็นดาราดัง ตอนเป็นวัยรุ่น คนเป็นแม่ประกบแจ ตอนนี้มีผู้จัดการกับเพื่อนเกย์คอยประกบไม่ให้ใครมาขายขนมจีบ ทำให้ศศิตาโสดมาจนถึงตอนนี้

         “แก ฉันไปถ่ายละครเจอพี่เบียร์ด้วย ตัวจริงเขาน่ารักมากเลยนะ” ศศิตาเล่าถึงพระเอกหนุ่มรุ่นพี่ ตอนนี้เธอกำลังร่วมงานกับเขา และเหมือนว่าเขากำลังจะจีบเธอ

         “เขาจีบแกเหรอ” ลลิตาเอ่ยถาม นี่ไม่ใช่พระเอกคนแรกที่จีบศศิตา มีพระเอกเกือบครึ่งวงการที่จีบเพื่อนเธอคนนี้ แต่เพราะความหวงของเพื่อนเกย์และผู้จัดการ ทำให้ศศิตายังไม่มีแฟนจนอายุสามสิบแล้ว

         “ก็คุย ๆ กันอยู่” ศศิตายิ้มให้ลลิตา ตอนนี้เธออยากเปิดใจกับใครสักคน...เพื่อลืมใครอีกคน

         “แกชอบเขาเหรอ” ลลิตาถามเพื่อน ไม่เคยเห็นเพื่อนเธอเปิดใจคุยกับใครสักครั้ง ทำไมครั้งนี้นางเอกอย่างศศิตาถึงได้ยอมเปิดใจ

         “เขาก็น่ารักดี” ศศิตาตอบพร้อมทั้งยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม

         “ตอบไม่ตรงคำถาม” ลลิตาบ่น

         “ไม่ต้องมาคุยเรื่องฉันเลย คุยเรื่องแกดีกว่า แล้วแกต้องอยู่กับเขานานแค่ไหน” ศศิตากลับมาถามเรื่องของลลิตา เงินระดับยี่สิบล้าน ไม่มีทางที่ภาคีจะยอมจ่ายเพื่อนอนกับลลิตาแค่ครั้งเดียว

         “นานแค่ไหน ก็ขึ้นอยู่กับว่าฉันรีดน้ำเขาได้เยอะแค่ไหน” ลลิตาพูดพร้อมทั้งเทไวน์ลงแก้วทั้งสองใบ

“หมายความว่าไง” ศศิตาย่นคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ

“ก็หมายความว่า เขาต้องจ่ายน้ำละหมื่น ถ้าวันหนึ่งฉันรีดน้ำเขาได้ห้าน้ำ ปีกว่า ๆ ยี่สิบล้านก็หมด” ลลิตาตอบเพื่อน จากนั้นก็จิบไวน์อย่างสบายใจ

“ใครจะมาทำคืนเดียวตั้งห้าน้ำ” ศศิตาส่ายหน้า

“แต่ถ้าทั้งวันก็ไม่แน่นะ ห้าน้ำอาจจะน้อยไป” ลลิตาขยิบตาให้เพื่อนรักอีกครั้งถึงภารกิจรีดน้ำของเธอ

“ลิตา แบบนั้นแกจะไหวเหรอ” ศศิตาส่งสายตามองตรงนั้นของเพื่อน เป็นห่วงว่ามันจะไหวไหม

“ไม่ต้องใช้ตรงนั้นก็รีดน้ำได้” ลลิตาพูดพร้อมทั้งหยิบสตรอว์เบอร์รีสีแดงสดมาจ่อปาก ก่อนจะไล้ปลายลิ้นแล้วงับสตรอว์เบอร์รีผลโตเข้าปาก

“อี๋ น่าเกลียด” ศศิตาเบ้ปากให้คนพูดจาลามก

“จ้า น่าเกลียด อยากเห็นวันที่แกได้กินผู้ชายแล้วจะไม่พูดอย่างนี้ แม่ดาราเวอร์จิน” ลลิตาเองก็เบ้ปากว่าเพื่อน ของอย่างนี้ไม่ลองก็ไม่รู้หรอกว่าดีแค่ไหน ถ้าได้ลองเองแล้วจะรู้

“ทำไมต้องเป็นคุณคีย์ คนอื่นไม่มีให้เลือกแล้วรึ” ศศิตาถามเพื่อนออกไป เพราะตั้งแต่เลิกรากับภาคีเมื่อสิบเอ็ดปีก่อน ลลิตาก็ไม่เปิดโอกาสให้ใครได้ใกล้ชิด คบ ๆ แค่ไม่กี่เดือนก็เลิก

“การเลือกผู้ชายมีแค่ไม่กี่ข้อ ใหญ่ ยาว เอาดุ เอวดี ลีลาเด็ด ซึ่งนอกจากพี่คีย์ ฉันไม่คิดว่าจะมีใครเทียบกับมาตรฐานนี้ได้” คำพูดทีเล่นทีจริงของลลิตาทำเอานางเอกสายเวอร์จินถึงกับอ้าปากค้าง

“พูดจาแต่ละอย่าง” ศศิตาอายหน้าแดง เพราะเธอเผลอนึกถึงใครบางคนว่าจะตรงตามที่ลลิตาให้นิยามไว้หรือเปล่า

“ทำอย่างกับไม่เคยฟัง แต่ถ้าแกเลือกผู้ชายอย่างที่ฉันบอก รับรองดีต่อใจ” ลลิตาบีบแก้มนิ่ม ๆ ของเพื่อนไปหนึ่งครั้ง

“ไม่เอาด้วยหรอก ผ่านไปสิบสองปี สุดท้ายก็กลับมากินของเก่า” ศศิตาเบ้ปากให้คนที่มูฟออนเป็นวงกลม ผู้ชายคนเดิมในรอบสิบสองปี

สิบสองปีที่แล้ว

         ลลิตารับสายจากคนที่เธอบันทึกหมายเลขว่า ‘คุณปู่’ ทำไมวันนี้เขาโทรมาได้ เธอส่งข้อความไปหาเขาทุกวันเป็นเวลาเกือบเดือน เขาไม่เคยตอบกลับมาสักครั้ง แต่วันนี้เธอไม่ได้ส่งไป เขาถึงกับโทรมาเลยเหรอ คงคิดถึงเธอละสิ

         ‘มีอะไรคะ คุณปู่สุดหล่อ’ ลลิตาเอ่ยแซวปู่เทก ซึ่งตอนนี้พี่เทกของเธอก็มีแฟน ไม่มีเวลามาดูแลน้องใหม่อย่างเธอ ป้าเทกก็ชิงย้ายมหาวิทยาลัยหนีไปแล้ว ถ้าจะว่างสุดตอนนี้ก็คงมีแค่สองคนปู่หลาน

         ‘วันนี้ยุ่งหรือเปล่า’ เสียงปู่เทกสุดหล่อของลลิตาทักมาตามสาย

         ‘ถามขนาดนี้ จะพาไปกินข้าวหรือดูหนังดีคะ’ ลลิตาเอ่ยแซว วันนี้เป็นวันหยุด ถ้าเขาถามว่าว่างหรือเปล่า ก็น่าจะมีสองอย่างนี้แหละที่ให้ทำได้