ตอนที่ 8 สร้างโอกาส

 

          เช้าวันศุกร์แพรรดารีบมาที่บริษัทแต่เช้าอย่างเคยวันนี้เธอสวมเดรสสายเดี่ยวสีขาวไว้ข้างใน แต่ติดกระดุมสูทเรียบร้อยทำให้คนอื่นไม่เห็นว่าภายใต้ความเรียบร้อยนั้นซ่อนความเซ็กซี่เอาไว้

เธอรีบเดินขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นที่ตัวเองทำงาน ภายในลิฟต์เวลาเช้าอย่างนี้มีเพื่อนร่วมงานเพียงไม่กี่คนเท่านั้น  หญิงสาวยิ้มทักทายก่อนจะออกจากลิฟต์แล้วตรงไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง

          หญิงสาวมองเข้ามาจัดโต๊ะทำงานของทิวัตถ์อย่างเคยแล้วเธอก็บังเอิญเห็นโน้ตที่เขาเขียนเอาไว้ ใบหน้าสวยก็ยิ้มเมื่อเห็นเวลาและสถานที่นัดหมายของรองประธานหนุ่มกับเพื่อนที่ผับแห่งหนึ่งเวลาสามทุ่มคืนนี้ มันคงไม่แปลกเท่าไหร่ถ้าเธอจะบังเอิญไปเจอเขาที่นั่นเพราะมันเป็นสถานที่ท่องเที่ยว

เธอออกมานั่งทำงานของตนเองเมื่อเห็นว่าเขามาทำงานแล้วก็รอเวลาสักพักก่อนจะนำกาแฟเข้าไปให้

          “ท่านรองดูอะไรอยู่ ขอรดาดูด้วยนะคะ” เธอเดินอ้อมโต๊ะและเบียดลำตัวเข้าไปมองจอที่เจ้านายกำลังมองอยู่ทำให้ชายหนุ่มได้แต่นั่งนิ่งเพราะไม่คิดว่าเธอจะเข้ามาใกล้ขนาดนี้

          “จะซื้อให้คุณเรนนี่เหรอคะ” ทิวัตถ์พยักหน้า เขากำลังมองหาของขวัญให้กับเรนนี่สักชิ้นเพราะเธอบอกว่าสัปดาห์หน้าเป็นวันเกิดของเธอ

          “เนื่องในโอกาสอะไรคะ”ก็เพราะเรื่องของขวัญเป็นเรื่องที่เธอต้องจัดการให้เจ้านายอยู่แล้ว ขอแค่ได้รู้ว่าเนื่องในโอกาสอะไรเพื่อจะเตรียมได้ถูกใจผู้รับ

          “วันเกิด”

          “เดี๋ยวรดาจัดการให้ค่ะ”

          เมื่อเลขาสาวออกไปแล้วเจ้านายหนุ่มก็ไม่มีสมาธิทำงานเอาเสียเลย สองวันมานี้ไม่รู้แพรรดาเป็นอะไร นอกจากจะแต่งตัวสวยขึ้นแล้วเธอยังชอบเข้ามาใกล้จนเข้าได้กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่เคยได้กลิ่นจากไหน

เพียงแค่เธอเข้าใกล้ เพียงแค่ได้กลิ่น ความเป็นชายของเขาก็ตื่นตัว ช่วงนี้เขาเลยเรียกหาเรนนี่บ่อยมากขึ้น แต่ชายหนุ่มรู้สึกว่าความสุขที่เรนนี่มอบให้นั้นมันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการอย่างแท้จริง

          ทิวัตถ์ออกจากห้องทำงานเมื่อเลยเวลาเลิกงานไปนานแล้ว ก่อนหน้าก็โทรมาสั่งให้แพรรดากลับไปก่อนเพราะตัวเองอยากอยู่เคลียร์งานคนเดียวอีกสักพัก

เขาไม่ใช่เจ้านายที่จะให้เลขาอยู่รอจนตัวเองกลับเพราะบางวันก็ทำงานเพลินจนดึก อย่างวันนี้หลังเลิกงานแทนที่เขาจะรีบกลับแต่ก็นั่งทำงานต่อเพื่อรอให้ถึงเวลาที่นัดไว้กับเพื่อนๆ

          สามทุ่มครึ่งทิวัตถ์ก็มาถึงผับแห่งหนึ่งซึ่งดนัยเพื่อนของเขาเป็นหุ้นส่วนอยู่ ชายหนุ่มเดินตรงไปยังโซนวีไอพีที่เป็นชุดโซฟาบริเวณชั้นสอง พอไปถึงทีปกรและอชิระเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ชั้นมัธยมต้นก็รออยู่ก่อนแล้ว

          “กูนึกว่ามึงจะไม่มาแล้วนะไอ้วัตถ์” อชิระทักทายเพื่อนด้วยสรรพนามที่พวกเขาใช้กันมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กชาย

          “นัดแล้วก็ต้องมาสิ”

          “ดูหน้ามึงแล้วเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยนะ หรือว่ามึงยังไม่รู้เรื่องวะ” ทีปกรถามอย่างสงสัย

          “เรื่องอะไรเหรอ” เขานั่งลงตรงข้ามเพื่อนที่มาก่อนแล้วหยิบแก้วเครื่องดื่มที่พนักงานของร้านชงให้ขึ้นมาดื่มอย่างใจเย็น

          “แสดงว่ามึงยังไม่รู้เรื่องจริง ไอ้กรเล่าให้มันฟังหน่อยสิ”

          “มึงก็เล่าเองสิไอ้อิฐ” ทีปกรโบ้ยมาทางอชิระ

          “ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่ว่ะ เกี่ยงกันเล่าอยู่นั่นแหละ คืนนี้กูจะรู้เรื่องไหม”

          “ก็เรื่องน้องเรนนี่ของมึงไงล่ะ” ดนัยที่เดินเข้ามาทีหลังพูดขึ้น แล้วเจ้าของผับก็เล่าเรื่องที่เรนนี่คู่ควงของทิวัตถ์ให้กับเจ้าตัวฟัง

          “มึงไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนเลยเหรอวะ”

          “กูก็พอรู้แต่พอถามเขา เขาก็บอกว่าติดต่อกันแค่เรื่องงาน แต่ไม่คิดว่าจะออกมาประกาศว่ากำลังคบหากันแบบนี้ เมื่อวานกูกับเขายังเจอกันอยู่เลย” เขาไม่เสียใจที่เรนนี่เปิดตัวว่ากำลังคบหาอยู่กับนักธุรกิจเจ้าของค่ายละครเพราะเขาเองก็ไม่คิดจะจริงจังอยู่แล้ว แต่รู้สึกเจ็บใจมากกว่าเพราะเมื่อวานหญิงสาวยังมานอนกับเขาซึ่งไม่รู้ว่าเธอทำแบบนั้นได้ยังไง

          “น้องเขาคบเพราะประโยชน์ทางธุรกิจหรือเปล่า ฝ่ายชายเป็นเจ้าของค่ายละครนะ” ทีปกรพยายามพูดในแง่ดีไว้ก่อน

          “กูไม่สนใจหรอกว่าจะคบกันเพราะเรื่องอะไร แต่เขาเปิดตัวว่าคบกันแบบนั้นออกไปกูก็คงเลิกยุ่ง”

          “ตัดใจได้มันก็ดี สาวๆ รอมึงอยู่อีกเพียบ เดี๋ยวกูติดต่อให้ไหมล่ะ น้องๆ นักศึกษาก็ดีนะน่ารักสดใสดี”

          “นั่นสิ กูเห็นด้วยกับไอ้ไนท์นะ อย่างมึงแค่นั่งเฉยๆ สาวก็คงมาหาถึงที่” อชิระพูดเสริมขึ้นมาอีกคน

          “พวกมึงจะไม่เวลากูโสดหน่อยเหรอ” ทิวัตถ์พูดขณะที่สายตาก็มองลงไปข้างล่าง แล้วบังเอิญสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับหญิงสาวกลุ่มหนึ่งที่กำลังนั่งดื่มใกล้กับเคาน์เตอร์บาร์ซึ่งเขาเห็นแล้วก็จำได้ดีว่าหนึ่งในนั้นคือเลขาสาวของตนที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่ถึงเดือน

          "มึงดูอะไรวะ” อชิระที่เห็นว่าเพื่อนนั่งจ้องอะไรบางอย่างอยู่ก็ถามขึ้น

          “เปล่ากูก็ดูไปเรื่อย”

          เพราะคำว่าเปล่าทำให้เพื่อนทั้งสามคนมองตามสายตาของเขาลงไปยังด้านล่าง

          “ลูกค้าใหม่เหรอไนท์ กูไม่เคยเห็นเลย” ทีปกรมองทั้งสามคนด้วยตาเป็นประกาย

          “กูก็เพิ่งเห็นเหมือนกันว่ะกร แต่ละคนสวยมากเลยว่ะ ถึงว่าไอ้วัตถ์มองไม่วางตาเลยนะ”

          “สวยๆ แบบนี้น่าลงไปทำความรู้จักนะ” อชิระหัวเราะเบาๆ แต่เขาไม่คิดทำแบบนั้นเพราะตนเองมีแฟนอยู่แล้วและกำลังจะแต่งงานกันในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า

          “กูว่าจะชวนเขามานั่งดื่มข้างบนดีไหม”

          “อย่าเลยไนท์” ทิวัตถ์รีบห้าม

          “ทำไมล่ะ กูเห็นมึงจ้องอยู่นานแล้วนะ ถ้าอยากรู้จักกูก็จะช่วยไง หรือเขายังสวยไม่พอ แต่กูว่าน้องคนที่ใส่เกาะอกน่ะ สเปกมึงเลยนะ ขาว สวย อึ๋มน่าฟัดชะมัดเลยว่ะ”

“คนนั้นเลขากู พวกมึงก็รู้ว่ากูจะไม่ยุ่งกับคนในบริษัท”

          “ไม่อยากเป็นสมภารกินไก่วัดเหรอ”

          “อือ กูกลัวเวลาทำงานแล้วจะมีปัญหา”

          “ไม่หรอกน่า โตๆ กันแล้ว ที่นี่ก็ไม่ใช่ในบริษัทสักหน่อย มึงไม่พูดเขาไม่พูดทุกอย่างมันก็เป็นความลับ แต่ถ้ามึงไม่กล้า งั้นกูขอนะ” ทีปกรทำทีเป็นสนใจเพราะอยากเห็นปฏิกิริยาของเพื่อน

          ทิวัตถ์หันมามองหน้าเพื่อนทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ ถึงเขาไม่อยากเป็นสมภารกินไก่วัดแต่ไก่ของเขาคนอื่นก็ห้ามกินเหมือนกัน

          “ทำเป็นหวงนะ กูไม่ยุ่งก็ได้”

          ทั้งสามคนนั่งดื่มกันต่อโดยที่สายตาของทิวัตถ์นั้นมองลงไปเป็นระยะ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวทั้งสามคนกลับไปแล้วเขาก็ขอตัวกลับบ้าง ส่วนเพื่อนที่เหลือก็ขอนั่งดื่มต่อโดยไม่มีใครท้วงที่เขาจะกลับเพราะคิดว่าทิวัตถ์อาจจะกลับไปทำใจเรื่องของเรนนี่ก็เป็นได้

          รองประธานหนุ่มเดินออกมายังลานจอดรถ เขาชะงักฝีเท้าเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าแพรรดากำลังยืนอยู่ที่รถของตนเอง

          “มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ ไม่กลับบ้านหรือไง”

          “รดารอกลับพร้อมท่านรองค่ะ”

          “รอกลับพร้อมผมเหรอ คุณพูดเหมือนรู้ว่าผมมาเที่ยวที่นี่เลยนะ”

          “รดาเห็นรถของท่านรองนี่คะ”

          “แล้วทำไมต้องกลับพร้อมผมล่ะ รถคุณไปไหน”

          “รถรดาเป็นอะไรก็ไม่รู้ค่ะ สตาร์ทเท่าไหร่ก็ไม่ติด เพื่อนของรดาก็กลับไปหมดแล้วจะโทรให้กลับมารับโทรศัพท์ก็แบตหมดอีก รดากำลังจะเรียกแท็กซี่แต่บังเอิญเห็นรถของท่านรองเสียก่อน รดาขอติดรถไปด้วยได้ไหมคะ คอนโดของรดาอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ น่าจะเป็นทางผ่านของท่านรองพอดี”

“คุณรู้ได้ยังไงว่าเป็นทางผ่าน”

          “ก็แค่เดาค่ะ เพราะแถวนี้คอนโดหรูก็มีอยู่ไม่กี่ที่ นะคะขอรดาติดรถไปด้วยนะคะ”

          ทิวัตถ์พยักหน้าเพราะถ้าไม่ให้เธอไปด้วยก็คงจะดูเป็นคนใจร้ายเอามากๆ ชายหนุ่มเดินมาเปิดประตูให้เธอขึ้นไปนั่งโดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่าหญิงสาวนั้นแอบยิ้มที่แผนของตนเองกำลังก้าวหน้าไปอีกขั้น